Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Έκθεση Στιγμών



Το παρακάτω κείμενο απότελεί την εναρκτήρια παρουσίαση στην Έκθεση "Στιγμές" που πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Εκπολιτισικού Συλλόγου Νέου Πύργου "Αναγέννηση" 

Γιατί το δέντρο σαν κεντρική εικόνα  η σημασία είναι διπλή. Πιο σημαντική το τοπίο βρίσκεται στην Θεσπρωτία, τόπο καταγωγής μου. Αλλά και γιατί εκείνη τη στιγμή μπροστά στον πλάτανο κατανόησα την σημασία των μοναδικών στιγμών που βίωνα βιώνω και ελπίζω θα βιώνω ακόμα για όσο χρόνο θα μπορώ να περπατώ να κωπηλατώ και να κάνω ποδήλατο.
Πιστεύω ότι έβαλα  μια βάση στην γνωριμία μας και είναι καιρός να εξηγήσω και τι κάνει ένας Ηπειρώτης σε αυτή την άκρη της Βόρειας Εύβοιας
Στιγμές ζωής.......
Πριν 21 χρόνια και ο νεαρός τότε Λεωνίδας στάθηκε περίπου σε αυτό σημείο πρώτη φορά είχε περάσει τα τρέλα νερά της Χαλκίδας και βρέθηκε να κοιτά το χωριό από κάτω του Στιγμή και αυτή; ...ναι.. μεγάλη…. χωρίς να το ξέρει ακόμα, εκεί κάτω τον καλούσε η μοίρα του. Από κείνη τη στιγμή ο Ηπειρώτης δέθηκε με αυτόν το τόπο. Στον Νέο Πύργο ερωτεύθηκε στον πεζόδρομο του είδε να κάνει τα πρώτα του βήματα ο γιος του στην Σκάλα ακόμα κι τώρα όσο μπορεί  ακόλουθα τον μικρό του Αργοναύτη στις βουτιές.
Αναφέρω τη Σκάλα μια από τις μούσες μου!!....πολλά είναι  αυτά που μας εμπνέουν να εξηγήσω  την δική μου περίπτωση είναι οι εξάρσεις, νερού γης και ουρανού μα και υλικών.  Έξαρση….μια κορυφή, η γη που σκαρφαλώνει να βρει το μπλε τ ουρανού. Εξάρσεις, άκρα,  στο σμίξιμο νερού και γης που δημιουργούν  δαντελένιες ακτές και ακρωτήρια μα και παραμυθένιες ροές ποταμών. Εξάρσεις από το πλάσιμο του ανθρώπινου χεριού πάνω στα υλικά τεχνουργήματα που ποιήθηκαν τις περισσότερες φορές σε αρμονία με το τοπίο  το περιβάλλον  Έξαρση Άκρο και η Σκάλα
Η Σκάλα του Πύργου μου προσέφερε και κάτι ακόμα, εκεί στην άκρη της εξέδρας ήταν το τέλος μιας αναζήτησης του νεαρού που έφθασε μέχρι εδώ και ενηλικιώθηκε, αγάπησε και αγαπήθηκε, έμαθε να κλαίει να Γέλα ....μα η ψυχή πάει και παραπέρα ... ....αυτό βρήκα εκεί σε αυτή τη άκρη…. κατάλαβα ότι με πάει πιο πέρα…..   κοίταξα γύρω μου τη θάλασσα αυτή τη φορά με άλλο μάτι  την αγάπησα για δεύτερη φορά. Πήρα ένα κουπί και άρχισα να την “οργώνω” και να γίνομαι ένα μαζί της. Πάνω σε ένα καγιάκ άρχισα να γυρνώ τον Βόρειο Ευβοϊκό από δω και ακόμα μερικές κουπιές μακριά και ακόμα παραπέρα...
Στην άκρη της Σκάλας  σαν βρεθείς στον ορίζοντα θα δεις βουνά το Πήλιο στο βάθος την Οίτη λίγο πιο νότια τον Παρνασσό. Αλλά  και από δω σαν κινήσεις στην άλλη άκρη της Σκάλας αυτή που ακουμπά την Ευβοϊκή Γη, με μιας θα σε ανεβάσει σε ένα από τα πιο όμορφα βουνά, γεμάτο με δρυς, το Τελέθριο.
Τον δρόμο αυτόν από δω ακολούθησα, άρχισα να ακολουθώ την ατραπό προς τα βουνά της Βόρειας Εύβοιας το Ξηρό…. το Καντήλι….. και ακόμα παραπέρα. Βέβαια για τα βουνά ξέρει καλά ένας Ηπειρώτης ... Τα κουβαλά μαζί του μαζί με τα ποτάμια και...τις Ηπερώτικες πίτες!!!!!
   Και ο Ήλιος; πρωταγωνιστής στις περισσότερες εικόνες μου…..
 Ο Ηλιάτορας είναι ο καταλύτης όλης της ομορφιάς γύρο μας….το φως… το χρώμα ….Είναι ο βασιλιάς, ο κλειδοκράτορας των αποχρώσεων, άλλωστε για  χάρη του κρατά της καλύτερες στιγμές, στις Αυγής το πέπλο και στο απογευματινό Βασίλεμα του.  Και φροντίζω να βρίσκομαι εκεί για να μεταλάβω λίγο από την Χάρη του.
    Εκείνες τις ώρες είναι που ανάμεσα σε μένα και σε αυτόν προσπαθώ να βάλω τις εξάρσεις…. τις άκρες, τα αντικείμενα μου, ώστε να αποστάξω από τις εικόνες, τις Στιγμές,  αισθήματα πρωτόγνωρα καθώς το φως φιλτράρεται από το πέρασμα μέσα από….. έναν  φάρο, ένα δέντρο, μια βάρκα στα ανοικτά πελάγους.
   Μιλώντας για Φως καλούμε να απαντήσω ενοποιών σας σε κάτι που με τρώει και μένα πολύ καιρό. Γι’ Αυτό που τώρα θα δείτε σε αυτόν τον χώρο;….. είναι δουλειά φωτογράφου;….. Είμαι φωτογράφος; όχι ακριβώς είναι λίγο διαφορετικό……. ντρέπομαι να πω ότι μπορώ να σταθώ δίπλα σε κάποιον που υπηρετεί αυτήν την τέχνη……. δεν έχω την κατάρτιση… τις γνώσεις……. και σας παρακαλώ μην με κρίνεται με βάση την τέχνη και την τεχνική.
Είμαι εδώ γύρω σας σε κάθε μια από τις φωτογραφίες…. συλλέκτης Στιγμών…. Στιγμές που έχω ζήσει με όλη μου την ψυχή και  θα το ορίσω λίγο διαφορετικά. Είμαι ένας φωτοδέκτης, μες από τις Στιγμές που ζω μαζεύω φως για να φωτίσω της ψυχή μου και είμαι εδώ για να μεταλαμπαδεύω λίγο από το Φως αυτό, την ζεστασιά του και σε σας, να μοιραστώ τις Στιγμές.  Χρησιμοποιώ στίχους του Γιάννη Ρίτσου  Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μη το ‘χω…..”, σας απαγγέλω ποίηση όχι για να εντυπωσιάσω άλλωστε τόσα χρόνια δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω ποίηση. Την Ποίηση την γνώρισα πρώτα στο μπλε το ουρανού και της θάλασσας….. την στιγμή που Ήλιος σκαρφάλωνε πίσω από ένα βουνό ….αναδυόταν από της θάλασσας τα βάθη τότε κατάλαβα τον Ελύτη…. 
   Τελειώνοντας.θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Αναγέννηση για την εμπιστοσύνη, την αμέριστη βοήθεια που μου προσέφεραν,  και χωρίς να έχω πρόθεση να ξεχωρίσω κάποιον,  ένα κομμάτι ευχαριστώ παραπάνω στην Λεμονιά Μουλά που πίστεψε σε μένα και με προέτρεψε να κάνουμε αυτή την έκθεση. Στη Λεμονιά  είχε κάνει εντύπωση που χρησιμοποιώ  για τον Νέο Πύργο την λέξη  Χωριό το “Χ” με κεφάλαιο!!! Έχει την σημασία του. Aπό τότε που στάθηκα και αντίκρισα αυτόν τον τόπο πέρασαν 21 χρόνια έγινε και δικό μου Χωριό, και μαζί με τις Στιγμές τις ζωής μου με δένει κάτι άλλο παράξενο. Ξένοι ήρθαν εδώ πριν 90 και κάτι χρόνια και τον κάνανε δικό τους Τόπο έτσι και ο ξένος Ηπειρώτης αγάπησε αυτόν τον τόπο……..
 Βίοι Παράλληλοι Και είχα μάλιστα την τύχη να ζήσω καλοκαίρια σε αυτό το Χωριό ακούγοντας Παππούδες και Γιαγιάδες, μαζεμένους τα βράδια στις αυλές, να λένε ιστορίες, να περιγράφουν στιγμές  από την παλιά τους πατρίδα. Οι δικές τους αλησμόνητες Στιγμές μαζί με τις δικές μου στριφογυρίζουν στο μυαλό καθώς κάθομαι πολλές φορές και αγναντεύω αυτό το Χωριό όπως τότε που το πρωτοαντίκρισα  και ξέρετε στη πορεία τι  κατάλαβα; 
Νέος Πύργος   Φωτογραφία από το Αρχείου του Ιωάννη Λουκμά
…….ο λόγος που φτιάξανε τους δρόμους όλους κάθετους, να οδηγούν προς την θάλασσα εξυπηρετούσε τον κρυφό τους πόθο την διέξοδο....να ερχόταν η στιγμή να άλλαζαν τα πράγματα και αμέσως να κατέβαιναν γρήγορα στην παραλία και πάνω στην Σκάλα να ανέβαιναν στο πλοίο που θα τους γυρνούσε στα δικά τους χώματα στο αγαπημένο τους (Πύργο της Πόλης), το Κεμερμπουργκαζ. Κάπως έτσι χρησιμοποιεί και ο  Περιπατητής -  Ερέτης αυτούς τους δρόμους…. την διέξοδο…..  για να ξεκινήσει την πορεία του….. να πάρει την ρότα …..για να Συλλέξει τις Στιγμές του.



αποστάζω από τις εικόνες, τις Στιγμές,αισθήματα πρωτόγνωρα καθώς το φως φιλτράρεται από το πέρασμα μέσα από….. έναν  φάρο..


Ένα Δέντρο....


......Μέσα από του παράθυρου το φύλλο




"Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!" Οδυσσέας Ελύτης


"Πουλί γεννιέται ο άνθρωπος
και δέντρο θα πεθάνει:
ρίζες απλώνει γύρω του
και τα φτερά του χάνει."  Γεώργιος Δροσίνης




"Κάποτε θ' ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα." Γιάννης Ρίτσος



"Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στο ακρογιάλι." Γιώργος Σεφέρης





“Μια αστραπή ειν' η ζωή και στ' άναμμα που κάνει οτι προλάβει ο άνθρωπος... τα υπόλοιπα τα χάνει”

"Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα." Οδυσσέας Ελύτης


σμίξιμο νερού και γης που δημιουργούν  δαντελένιες ακτές και ακρωτήρια......


.....μα και παραμυθένιες ροές ποταμών





.....Είναι κάτι στιγμές, 
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει, 
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά, 
για να δώσουν του τόπου τη γνώση……
                                              Στίχοι:   Πολυξένη Βελένη