Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Μάθημα Φωτογραφίας ΙΙΙ


   Σαν μία από τις  βασικές συμβουλές για την φωτογραφία, είναι να μελετάς έργα και στιγμές άλλων φωτογράφων. Ο λόγος δεν έχει να κάνει με την προσπάθεια μίμησης – αντιγραφής, αλλά να σε βοηθήσει ώστε μέσα από την οπτική γωνία και άποψη ενός αλλού, να παραλληλίσεις τη δική σου προσπάθεια.
  Το αποτέλεσμα από την δική μου εμπειρία είναι πως σε βελτιώνει  και θα το έχεις καταλάβει όταν διαπιστώσεις ότι αυτό που φωτογράφισες είναι τελικά κάπως διαφορετικό από αυτό που μελέτησες…. και αυτή  η διαφορετικότητα προσέγγισης που θα οδηγήσει τη ματιά, είναι βαθιά μέσα σου, είναι η ψυχή, τα βιώματά της. Από κει μέσα πηγάζουν όλα αυτά που θα δώσουν την υπογραφή σε μία δικιά σου φωτογραφία…….

   Μάθημα φωτογραφίας υπ αριθμό 3 από έναν δηλωμένο εραστή της. Μάθημα από το  ίδιο μέρος, πλαι στο νερό  …. “Νερό που σταγόνα σταγόνα μαζεύεται ψηλά στα Όρη της Παραμυθιάς και τον Ζουμπάνη, μέσα από τα έλατα και τα  πουρνάρια κατρακυλά και φτιάχνει, λίγο πάνω από την Αβαρίτσα, ένα Λάκκο που δίνει ζωή εδώ και δεκάδες χρόνια σε αυτόν τον τόπο. Δίνει κίνηση στις φτερωτές και τις μυλόπετρες των Νερόμυλων Εκεί λίγο πιο πάνω από τους δύο Νερόμυλους που λειτουργούν ακόμη, αγκαλιασμένος από πελώρια πλατάνια”…. (Μάθημα Φωτογραφίας ΙΙ)  Είναι από τα λίγα σημεία όπου η κάθε ματιά τριγύρω  είναι  συνδεδεμένη με βιώματα και μικρές παιδικές αναμνήσεις και έχει σημασία αυτό....
   Συνεχίζοντας το τρίτο μάθημα να προσθέσω ότι μελετώντας φωτογράφους να μελετάς και τα λόγια τους!!  Όπως και οι φωτογραφίες τους περιλαμβάνονται στην  "μαγιά" για το δικό σου δημιούργημα.
 Ο διάσημός φωτογράφος Henri Cartier-Bresson  είχε πεί:

“Να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις στην ίδια ευθεία, το μυαλό, το μάτι και το χέρι”

 …..να η μαγιά λοιπόν, αυτή είχα μαζί μου,  τα υπόλοιπα βγήκαν από μέσα μου. Πίσω από το φακό "ευθυγραμμισμένο" ήταν και το ανέμελο παιγνίδι του μικρού Λεωνίδα, η στοργική απόκριση  Ομπίρ Νιάτα μ’ της Γιαγιάς Πανάγιως, η βοή του Καλαμά, που αυτό το νερό κυλά για να τον συναντήσει. Στο κάθε πάτημα του κλείστρου ήταν μαζεμένες και η εμπειρίες… όλες οι ανατολές και τα βασιλέματα του Ηλιάτορα, το γαλάζιο της Θάλασσας, ο αέρας του Βουνού.
 Όλα αυτά και άλλα τόσα είναι τα εφόδια μου για μια Στιγμή που θα αποτυπωθεί και θα τη μοιραστώ μαζί σας.

Ένας εσαεί διδασκόμενος ερασιτέχνης φωτογράφος….
















Ένας εσαεί διδασκόμενος ερασιτέχνης φωτογράφος….

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Αναζήτηση… (Προφήτης Ηλίας Υμηττού)


  Αναζήτηση, η λέξη, το χαρακτηριστικό του ανθρώπου που τον έκανε να ξεχωρίσει. Για χάρη της περπάτησε, ταξίδεψε. Την αναζήτηση είχε πάντα μπρος του, στους δρόμους και τις ρότες. Την αναζήτηση έπλασε μες τους μύθους, την «σκάλισε», της έδωσε μορφή κουπιού και  την έβαλε πάνω στο ώμο του Οδυσσέα. Το ίδιο κουπί που η παράδοση μας «έδωσε» και στο Προφήτη Ηλία, στην δική του ανάβαση προς το βουνό. Ο καθένας εκεί ψηλά βρήκε την δική του απάντηση, την εξιλέωση, την εκπλήρωση του τάματος που τον έκανε να σταθεί για λίγο και να καταλάβει ότι βρισκόταν στο τόπο που… αναζητούσε…….

  Αναζήτηση και με το δικό μου «κουπί» στον ώμο ξεκίνησα για το βουνό. Τον Υμηττό που μέχρι τώρα από μακριά θωρούσα να φορά το στέμμα της Αυγής και τώρα είχε φτάσει η ώρα να βρεθώ κοντά του. Δεν παρέκκλινα και από την παραδοχή ότι  όταν κάποιος ξεκινά να περιδιαβεί, να γνωρίσει ένα βουνό για πρώτη φορά δεν έχει πάρα να ψάξει κάποιο ξωκλήσι του Αι Λια. Εκεί βρέθηκα λοιπόν,  πάνω από την περιοχή της Άνω Γλυφάδας, στα πρώτα βήματα μου στις πλαγιές του Υμηττού. Πλάι στο Ξωκλήσι και για λίγες ώρες αναζήτησα το φως  και της αποχρώσεις του ….και αν μια εικόνα γέννα πολλές λέξεις, η αναζήτηση είναι από τις λέξεις που πλάθει μύριες εικόνες. 























Αναζήτηση η λέξη ......και το τέλος της είναι η αρχή μιας άλλης....


Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Πέρασμα ……στην Ήπειρο



   Για πολλούς από μας που ζούμε μακριά από την Ήπειρο, η στιγμή που επιστέφαμε, έστω και για λίγο, πίσω στην αγκάλη της αποκτούσε ιδιαίτερη σημασία. Η επιστροφή, που πριν ακόμα πραγματοποιηθεί, μόνο και μόνο η προσμονή της έδινε τα “φτερουγίσματα” στην ψυχή, την ετοίμαζε για τον Νόστο. Και τότε έφτανε η ώρα του ταξιδιού, της διαδρομής  που για εμάς τους παλιούς, ήταν μια πολύωρη διαδικασία εξαντλητική πολλές φορές. Μα από μέσα σου ήξερες ότι αυτός ο δρόμος όσο μακρύς και κουραστικός και αν ήταν το τέλος του θα σε έφερνε στην Πατρίδα…. σε μια Πόλη, σε ένα Χωρίο… σε ένα Σπίτι με τον καπνό απ’ το τζάκι να ανεβαίνει ανάμεσα στα βουνά της Ηπείρου και την αγκαλιά συνήθως των γονιών σου ανοιχτή να κουρνιάσεις μέσα της.....
Οι δικοί μου Νόστοι προς της Ήπειρο έχουν γραφτεί πάνω στους δρόμους που ξεκινούσαν από την Αθήνα. Ο πληθυντικός βέβαια για την λέξη δρόμος,  για μερικά χρόνια πίσω, δεν ταίριαζε αφού μια διαδρομή ακολουθούσες. Αυτή που σε έφερνε να διαβείς, το βόρειο κομμάτι της Πελοποννήσου, να “κουνηθείς” μέσα στα μικρά Ferry Boat (η Γέφυρα ήταν επιστημονική φαντασία ) που σε περνούσαν από το Ρίο στο Αντίρριο. Μετά αναλάμβανε το Μεσολόγγι, το Αγρίνιο, να σε φέρουν πιο κοντά. Μα το κοντά ήταν πολύ μεγάλη λέξη, διαρκούσε πολύ, σε καταπονούσε πολλές φορές, “κατέτρωγε” και πολλά απ τα αποθέματα λαχτάρας και προσμονής που είχες για να φτάσεις. Άντεχες όμως …. “το τέλος αυτού του δρόμου είναι η Ήπειρος” …βαστούσες.
 Σε όλο αυτό το δρόμο περίμενες και κάτι άλλο ……για μένα ήταν ένα σημάδι, μια εικόνα που θα με διαβεβαίωνε ότι το τέλος δρόμου ζύγωνε …… Δεν ξέρω αλλά πάντα μου έχει μείνει σαν βίωμα, πως όλες η επιστροφές μου ήταν βράδυ και μέσα στο σκοτάδι  απ το παράθυρο του λεωφορείου ή του αμαξιού περίμενα αυτό το σημάδι.
Λοιπόν, μπορεί η πρώτη χαρά να ήταν κοντά στο Μενίδι (εκει μετά του "Ζέρβα"…. κάποιοι ακόμα θυμούνται!!!) όπου στα γρήγορα περνούσε μια μεγάλη πινακίδα που σου ανακοίνωνε ότι μπήκες στην Ήπειρο. Αλλά για μένα το αντάμωμα με τον τόπο μου γινόταν…. στην πρώτη Πόλη, το πρώτο Ποτάμι, το πρώτο Γεφύρι. Ήταν το πέρασμα από την Άρτα, τον Άραχθο και το Γεφύρι τους. Εκείνη την στιγμή λαχταρούσα, εκείνο το αγνάντι στην πέτρινο Γεφύρι… των Σαράντα Πέντε Μαστόρων και των εξήντα Μαθητάδων.
Το Σημάδι, η στιγμή που έστρεφα το βλέμμα για λίγο και αντίκριζα το Γεφύρι της Άρτας. Τι δρόμοι, τι ταλαιπωρία, τι αγωνιά, όλα χανόταν. Το Γεφύρι αυτό ήταν, είναι και θα είναι  η Ήπειρος ολάκερη. Σμιλεμένη πάνω του ..χτισμένη μέσα στα θεμέλια του μαζί με την γυναίκα που Πρωτομάστορα. Η Ήπειρος του Νερού, των Βουνών, της πέτρας του και των Γεφυριών …του γυρισμού…….
Πέρασμα στην Ήπειρο …με τα χρόνια, τις εποχές, μέρα νύχτα και το Γεφύρι πάντα στέκει με καρτερεί… και αυτή τη φορά είπα να σταθώ και να το αντικρύσω με το βλέμμα πια του ταξιδευτή που ανεξάρτητα με τις διαδρομές που ‘χει κάνει αυτό το Γεφύρι πάντα στην καρδιά του θα είναι χαραγμένο σαν  Σημάδι επιστροφής.   









"....Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι,
κι αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες,
τί έχω αδελφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει."

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Ο Λόφος των Μύλων


…και πάλι εκεί δίπλα στους Ανεμόμυλους της Σαλαμίνας. Ένας χρόνος, αντάμα μ ένα καλοκαίρι, πέρασε και ήρθα αυτή τη φορά περιμένοντας τον Ηλιάτορα να φωτίσει το χώρο, να διώξει κάθε υπόνοια φοβίας. Τελικά εδώ ψηλά βρίσκω καταφύγιο, δεν με κυνηγάει κανένας από αυτούς του Γίγαντες που εδώ και πολύ καιρό δίνω άνισες μάχες…..  

Ένας χρόνος, αντάμα μ ένα καλοκαίρι…πριν….. ή αλλιώς τι σχέση έχει ένας αλαφροΐσκιωτος ποδηλάτης με τον Δον Κιχώτη τους Γίγαντες και τον Θερβάντες....   

 Από  την ανάρτηση  Ανεμόμυλοι 7/2015  

«Πήραν το δρόμο τους κουβεντιάζοντας, όταν είδαν στον κάμπο καμιά τριάντα με σαράντα ανεμόμυλους. Ο Δον Κιχώτης, μόλις τους αντίκρισε, είπε στον ιπποκόμο του:
- Η τύχη οδηγεί τα βήματά μας. Βλέπεις εκεί φίλε μου Σάντσο Πάνσα, τριάντα, ίσως και λιγότερους, τεράστιους γίγαντες που ενάντια τους θα πολεμήσω και θα τους πάρω τη ζωή;
- Μα ποιους γίγαντες; είπε ο Σάντσο.
- Εκείνους εκεί κάτω, δεν βλέπεις; απάντησε ο αφέντης του, μερικοί μάλιστα έχουν χέρια μακριά ίσαμε δυο λεύγες.
- Κοιτάξτε αφέντη μου, - παρατήρησε ο Σάντσο – εκείνα εκεί κάτω που φαίνονται έτσι δεν είναι γίγαντες, αλλά ανεμόμυλοι, και αυτά που μοιάζουν με χέρια είναι τα φτερά του που, καθώς ο άνεμος τα γυρίζει, κάνουν τη μυλόπετρα να αλέθει.
- Πώς φαίνεται ότι δεν έχεις ιδέα από περιπέτειες! Αυτοί εκεί είναι γίγαντες και, αν φοβάσαι, πήγαινε στην άκρη να προσευχηθείς, όσο θα δίνω την άνιση μάχη ενάντια τους.
Και με αυτά τα λόγια, σπιρούνιασε το Ροσινάντη χωρίς να δίνει σημασία στις φωνές του ιπποκόμου. Ήταν τόσο πεισμένος ότι οι ανεμόμυλοι ήταν γίγαντες, που δεν το κατάλαβε ούτε καν, όταν τους πλησίασε. Στο μεταξύ, τους φώναζε:
-Μη φεύγετε δειλά και άνανδρα πλάσματα, ένας και μόνο ιππότης σάς επιτίθεται!»   
"Δον Κιχώτης"         
                                 Μιγκέλ Ντε Θερβάντες


Ένας μόνος ιππότης επιτίθεται ….ένας μόνος…. επιτίθεται στις φαντασιώσεις του, τις φοβίες, τους "εχθρούς", που στήνουν μάχες μες στης ψυχής τ' αλώνια. Προσωπικά έχω δώσει και δίνω  αμέτρητες  τέτοιες μάχες,  άνισες, χαμένες πριν καν ξεκινήσουν. Κονταρομαχίες στα τάρταρα της καρδιάς, με δαίμονες που μόνοι μας κατασκευάζουμε και αρματώνουμε και μετά τους ρίχνουμε στην μάχη για να μας κατασπαράξουν. Μάταια μαχόμαστε για τα μάτια της Δουλσινέας, ο αέρας είναι κει και πάντα θα κινεί με μένος τα φτερά των ανεμόμυλων και θα μας  κατατροπώνουν  Και σαν καταλαγιάσει ο αχός της μάχης,  τότε μαζεύοντας την συντρίμμια μας καταλαβαίνουμε, ότι πάλι οι γίγαντες δεν ήταν εκεί. Πάλι κάναμε λάθος.
Ένας μόνος ιππότης επιτίθεται  τα βάζει με τον ίδιο του το εαυτό, αρνείται πεισματικά να ακούσει τα λόγια του δικού του Σάντσο, του κάθε ακάματου συνοδοιπόρου μας ….είναι απλώς ανεμόμυλοι, σκέψεις και πράξεις που δεν πρέπει να αφήνουμε να μας κατασπαράζουν, να τις γκρεμίζουμε πριν γίνουν γίγαντες και μας ρίξουν κάτω …….ξανά!!

Ένας….. μόνος…. και πάλι οι ανεμόμυλοι στην σκέψη του καθώς ανέβηκε στη δική του «Ροσινάντη» και με μια … ορθοπεταλία… ξεχύθηκε από το πορθμείο της Σαλαμίνας για να πάει να βρει την μοίρα του …..ήρθε βράδυ στο νησί του Αίαντα να ψάξει τρόπο να νικήσει τους Ανεμόμυλους.  Τράβηξε πρώτα  προς την πόλη και μόλις άφησε τα φώτα  της πίσω του, σε μια ανηφοριά…. ΝΑ ΣΟΥ… ήταν κει πάνω, ίσα που τους ξεχώριζες  στου φεγγαριού το φέγγος. Δυο ήταν είχαν κουρνιάσει, έτοιμοι, ακόνιζαν την αρματωσιά τους. Η καρδιά μου άρχιζε να χτυπά δυνατά, ο ήχος της ξεπεταγόταν και έσπαγε την σιγή του σκοταδιού.  Άφησα πίσω μου τον δρόμο, ξεπέζεψα και άρχισα να ανηφορίζω. Λίγη ώρα πέρασε και πια  ήμουν δίπλα τους, έτοιμος, για ακόμα μια φορά να χιμήξω!!!!!!!
 Όχι…. Όχι…. αυτή τη φορά δεν ήρθα για μάχη ήρθα για  ειρήνη εδώ δίπλα στους δύο ανεμόμυλους της Σαλαμίνας στον Λόφο του Αγίου Νικολάου  ήρθα  να διώξω από μέσα μου  τους Γίγαντες ήρθα δίπλα τους δειλά δειλά μες στο σκοτάδι, τους άγγιξα, έγινα ένα μαζί τους κάτω από το φώς του Φεγγαριού και τα άστρων, με το αεράκι του Αργοσαρωνικού  να μας δροσίζει.  Ήρθα να ξορκίσω, έστω και για λίγο, θεριά και δαίμονες από μέσα μου. Να βρω την ηρεμία δίπλα στους δύο Ανεμόμυλους τη Σαλαμίνας.

«….Εκείνη τη νύχτα την πέρασαν ανάμεσα στα δέντρα. Μάλιστα ο Δον Κιχώτης έκοψε και ένα κλαδί από κάποιο δέντρο και στην άκρη του έμπηξε τη μεταλλική αιχμή από τη λόγχη του που είχε σπάσει.
Δεν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα ο Δον Κιχώτης, καθώς η σκέψη ήταν στην κυρά του τη Δουλσινέα.»

 Δον Κιχώτης    
                                Μιγκέλ Ντε Θερβάντες