....χάραμα στάθηκα πλάι στα αγέρωχα
κορμιά των Επιβατών μιας Τριήρους. Λίγα μέτρα πάνω απ’ τα νερά που έσχιζαν τα έμβολα
των Ελλήνων, ορμώντας ενάντια στα πλοία αυτών
που θέλησαν να στερήσουν από την Ελληνική Ψυχή
λέξεις όπως Ελευθερία, Πατρίδα….
…και αν προσπάθησα με το φως να αποτυπώσω
λίγο από το μεγαλείο της Στιγμής….μαζί με τον παφλασμό του νερού προσπαθώ να
αναπλάσω τον ήχο του Παιάνα που έβγαινε
απ την Καρδιά του κάθε Ερέτη…Nαύτη…Τριηραυλίτη….Κελευστή,
αντηχούσε απ την Κυνόσουρα μέχρι ψηλά στον θρόνο του Ξέρξη και σαν φοβέρα
έσκαγε πάνω στα πλοία των Βαρβάρων…..
«Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε,
ἐλευθεροῦτε πατρίδ', ἐλευθεροῦτε δὲ
παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη,
θήκας τε προγόνων· νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών.»
Παιάνας που για μένα θα είχε κάτι από
την Λεβεντιά ενός Ριζίτικου τραγουδιού και το Μεγαλείο του μελοποιημένου, από τον
Μίκη Θεοδωράκη, Οδυσσέα Ελύτη , “'Αξιον Εστί”
