Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

Ματιά (Καταρράκτες Βασιλικού)


  Ένας περιπατητής – Συλλέκτης Στιγμών οφείλει πάντα όπου κι αν βρίσκεται να στρέφει την ματιά του ολόγυρα. Να γυρεύει Στιγμές στις ρωγμές του χρόνου. Στιγμές ενός τοπίου,  που θα απολαύσει αμέσως ή ακόμα, αν είναι τυχερός και επίμονος, σε ένα άλλο άνοιγμα του χρόνου να φτάσει στον χώρο που μια επίμονη ματιά τον δελέασε να βρεθεί.
  Κάπως έτσι ξεκίνησε άλλη μια αναζήτηση, από μια ματιά στην γέφυρα της Εγνατίας Οδού μετά το κόμβο Βασιλικού, καθώς αυτή έστρεψε προς τους πρόποδες του Ψηλού Βουνού της Ψάκας. Εκεί που όταν ο χρόνος έφερνε βροχές σχηματιζόταν λευκές γλώσσες ροής.
  Σε αυτούς τους καταρράκτες στεκόταν η ματιά τον ελάχιστο χρόνο που χρειαζόταν να διασχίσει κάποιος την γέφυρα , για λίγα δευτερόλεπτα η ψυχή με άρμα αυτή τη ματιά έφτανε ως εκεί πάνω, περιφερόταν στους καταρράκτες. Και από αυτή την ίδια ματιά πήγαζε το σκίρτημα στην καρδιά του περιπατητή, η λαχτάρα να μετουσιώσει αυτό που η ψυχή έπλασε με αίσθημα, σε αισθήσεις. Να βρεθεί εκεί, να νιώσει, να δει, να ακούσει, να γευτεί.
  Χρειάζεται όμως πάντα να δαμάσεις ένα απειροελάχιστό κομμάτι του  αρμοστή των πάντων Χρόνου. Βρήκα λοιπόν μια την χαραμάδα του και την τιθάσευσα. Τη χρονική περίοδο  για να στηθεί το σκηνικό του χώρου. Μια εποχή με αρκετές βροχές για να γεμίσουν τις αρτηρίες που έτρεφαν αυτούς τους καταρράκτες, τον πόθο της ματιά μου.
  Ξεκίνησα λοιπόν …το σάκο μου στον ώμο και την προέκταση των ματιών και της ψυχής στο χέρι… (βλέπε φωτογραφική μηχανή). Μονοπάτι δεν συνάντησα και μοναδικό μπούσουλα είχα το δυνατό κελάρυσμα  μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω. Και όταν η πορεία από τις λάσπες και την βλάστηση δυσκόλεψε,  αυτό το κελάρυσμα μου έδειξε τον δρόμο. Με προέτρεψε να πάρω την ατραπό του, να μπω μέσα στο ρέμα του, να νιώσω στα πόδια μου τους γοργούς  χτύπους της καρδιάς μου να συντονίζονται με τον ρυθμό της ροής του. Αντάμα σκαρφαλώσαμε και βρεθήκαμε εκεί πάνω στους καταρράκτες του.. στην άκρη της ματιάς που μετουσιώθηκε σε υπέροχες, μοναδικές Στιγμές. 


Η Διαδρομή.....στον χάρτη με αφετηρία στον  το δρόμο προς το Καρτέρι. Κατάβαση δεξιά στην τσιμεντένια γέφυρα απορροής υδάτων και διασχίζοντας ένα ρέμα η πορεία μας φέρνει μέσα από το παλαιό εργοτάξιο της Εναντίας οδού. Περνώντας κάτω από την γέφυρα ακολουθούμε το ρέμα όπου θα μας φέρει στο σημείο που βρισκονται οι καταρράκτες.  Πρόκειται για δύο καταρράκτες σε διαφορετικά επίπεδα το ένα πάνω από το άλλο, με ύψος ο καθένας περίπου 8-10 μ. Επειδη το ρέμα είναι εποχικό θα πρέπει να επιλέγεται χρονική περίοδο μετά από παρατεταμένες βροχοπτώσεις. Η προσέγγιση ενδεχομένως να γίνεται μέσω Βασιλικού και Νουνεσάτιου αλλά με πιθανή δυσκολία στην κατάβαση.























 ..στην άκρη της ματιάς ενός Συλλέκτη Στιγμών 




Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

Το Πάρκο των Ψυχών




Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους τής σιγής
κ' η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ' όνειρο
κι η φθορά έχει φθαρεί.

Γιάννης Ρίτσος (Εαρινή Συμφωνία)


… με το ολόγιομο φεγγάρι για συντροφιά έφτασα εδώ, στο Πάρκο των Ψυχών, διάβηκα το κατώφλι και τις αντάμωσα. Μαζί γυρίσαμε στον χρόνο και τον χώρο. Βουβά κοιτάξαμε απέναντι το έρημο κτίριο …το Σανατόριο της Πάρνηθας, εκεί που πονεμένες φυματικές ψυχές καρτερούσαν στωικά την  λύτρωση. Και θαρρείς πως όταν ήρθε ο καιρός να αφήσουν αυτόν το χώρο μερικές από αυτές στάθηκαν για πάντα εδώ στο Πάρκο τους. Και οι ψυχές αυτές πότισαν το χώμα, την πέτρα, πιάστηκαν απ΄ τις ρίζες των Δέντρων. Πήραν χρώμα πράσινο, γίναν κλώνοι που χάιδευαν εκεί ψηλά το Γαλάζιο του ουρανού….Ψυχές στην Ψυχή των Δέντρων …της Φύσης.
 Αντάμα τις βρήκε και η μεγάλη συμφορά, όταν η φωτιά σκόρπισε την καταστροφή, την στάχτη….Όμως καμιά τους δεν χάθηκε, δεν έφυγε μακριά με τον μαύρο καπνό της λύπης. Με πείσμα γαντζώθηκαν για τα καλά μέσα στους κορμούς των καμένων δέντρων. Περίμεναν υπομονετικά ξανά την ελευθερία  και αυτή ήρθε απ το χέρι ανθρώπου – γλύπτη. Σμίλεψε διόδους έκφρασης, που απελευθέρωσαν από την λήθη, τις Ψυχές των Ανθρώπων και των Δέντρων, δίνοντας μορφή  στους πόνους και την χαρά, το δάκρυ και το γέλιο, τον χαμό και την ελπίδα. Πήραν μορφή οι Ψυχές της Φύσης και σιγά σιγά θα ξεχυθούν να ανταμώσουν ξανά τον ουρανό, το χώμα ,το νερό και θα φέρουν ξανά την Ελπίδα, το Πράσινο το Δάσος. Το γκρι του Χειμώνα, θα γίνει χρώμα Άνοιξης και το εαρινό ευωδιαστό αεράκι θα περνά ξανά ανάμεσα από του κλαδιά των Έλατων όπως τότε όταν έφτανε εκεί απέναντι στο Σανατόριο της Πάρνηθας γεμίζοντας τα στήθη του Ανθρώπου - Ποιητή με ελπίδα και δύναμη…..

"Αγαπούμε
τον ουρανό και τη γη
τους ανθρώπους και τα ζώα
τα ερπετά και τα έντομα.
Είμαστε κι εμείς
όλα μαζί
κι ο ουρανός και η γη...."

Γιάννης Ρίτσος (Εαρινή Συμφωνία)
Σανατόριο της Πάρνηθας 1938 








Το κορμί μας περήφανο
απ' της χαράς την ομορφιά.
Το χέρι μας παντοδύναμο
απ' την ορμή της αγάπης.


Μη μας καλείτε να φύγουμε.
Κλεισμένοι στο κορμί μας
είμαστε παντού.




Πάμε στους αγρούς
να φορέσουμε στα δάχτυλα
τις παπαρούνες και τον ήλιο
και την καινούργια χλόη.
Στα μάτια σου δε λιμνάζει
μήτ’ ένας κόκκος ίσκιου.
Να ο ήλιος που τρέχει
μέσα στα δάση
Δεν έχουμε αργήσει


Οι άνθρωποι
περνούν πλάι μας
ωραίοι αγαπημένοι
ντυμένοι
τ' όνειρό μας τη νιότη μας
και την αγάπη μας.



 Ζητώντας το θεό
ζητούσα εσένα.


Άνοιξε τα παράθυρα
να μπει το φως
η ατίθαση ριπή του ανέμου
το αψύ χνώτο
των μεγαλόπρεπων βουνών




Αγαπημένη
δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής
τη ζωή και το φτερούγισμα.



Θ' αφήσω
τη λευκή χιονισμένη κορυφή
που ζέσταινε μ' ένα γυμνό χαμόγελο
την απέραντη μόνωσή μου.

Θα τινάξω απ' τους ώμους μου
τη χρυσή τέφρα των άστρων
καθώς τα σπουργίτια
τινάζουν το χιόνι
απ΄τα φτερά τους.

Έτσι σεμνός ανθρώπινος ακέριος
έτσι πασίχαρος κι αθώος
θα περάσω
κάτω απ' τις ανθισμένες ακακίες
των χαδιών σου
και θα ραμφίσω
το πάμφωτο τζάμι του έαρος.

Θά 'μαι το γλυκό παιδί
που χαμογελά στα πράγματα
και στον εαυτό του
χωρίς δισταγμό και προφύλαξη.
Σα να μη γνώρισα
τα χλωμά μέτωπα
των χειμωνιάτικων δειλινών
τις λάμπες των άδειων σπιτιών
και τους μοναχικούς διαβάτες
κάτω απ' τη σελήνη
του Αυγούστου.

Ένα παιδί.



Αποσπάσματα από την "Εαρινή Συμφωνία" του Γιάννη Ρίτσου που έγραψε κατά την νοσηλεία του στο Σανατόριο της Πάρνηθας

Η δημιουργία του Πάρκου των Ψυχών είναι του Σπύρου Ντασιώτη