Οδύσσειας ....συνέχεια....
2η Ημέρα
(…..από τις Μνήμες…..στην «αγκαλιά» της Κίρκης)
«…. Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.….»
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΙΘΑΚΗ (1911)
Η Σελήνη με συντρόφευσε όλο το βράδυ, ολόγιομη, φωτίζοντας τον δίαυλο μεταξύ της χερσονήσου Λυγιάς και του Πρασουδιού, φτιάχνοντας με τις ανακλάσεις της ένα φωτεινό μονοπάτι που ένωνε την ομορφιά της παραλίας με το απέναντι Νησί…την χώρα των Γλάρων. Η «μουρμούρα» τους είναι αισθητή ακόμα και τώρα τις πρώτες πρωινές ώρες , καθώς μαζεύω το «βιός μου» και το στοιβάζω στα …..αμπάρια…του πλεούμενου. Τέτοια ώρα το σκηνικό αρχίζει να διακόπτεται από τα πρώτα δρομολόγια του πορθμείου. Νυσταγμένες φιγούρες διαπλέουν τον δίαυλο, με τρεμάμενα φώτα, κουβαλώντας τους πρώτους επιβάτες προς το Νησί των Φαιάκων. Αυτή την ώρα ξεκινώ κάνοντας τις πρώτες κουπιές, αρχικά, για ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο και τις Μνήμες….
….Περίπου τέτοια ώρα ένα τρυφερό σκούντημα με έκανε να πετάγομαι από την ζεστασιά του κρεβατιού μου. Ένα σκούντημα, προαναγγελία για την αναχώρηση με την μικρή ΕΥΤΥΧΙΑ (ΛΗ 214), που μετά από λίγο άφηνε πίσω της το Λιμανάκι της Ηγουμενίτσας και η πλώρη της σημάδευε πια την Μύτη του Δρεπάνου. Χρέη Κελευστή και Πηδαλιούχου, ο πατέρας μου…και ο μικρός Λεωνίδας…. ως Δόκιμος Ναύτης. Ναυτάκι που αρχικά καθόταν στην πλώρη χαζεύοντας την να σχίζει τα νερά του κόλπου, που τις τελευταίες ώρες τις Νύχτας, φωσφόριζαν στην επαφή τους με την μάσκα της βάρκας. Ο Δόκιμος έριχνε όμως και κλεφτές ματιές στον Κελευστή για τυχόν προστάγματα …αλλά κυρίως γιατί περίμενε ένα κάλεσμα…..και αυτό ερχόταν συνήθως καθώς καβατζάραμε την άκρη του Δρεπάνου. Τότε με μια δρασκελιά πήγαινε πρίμα και έπαιρνε στο χέρι το Πηδάλιο της μικρής μηχανής που έσπρωχνε το 4μέτρο βαρκάκι προς τα κει που έρχεται ο Μαΐστρος και σε δροσίζει. Άκουγε και ρουφούσε τα κελεύσματα – συμβουλές του μέντορά του. Έμαθε, να χαράζει πορεία, να «διαβάζει» τις αναλαμπές των φάρων και πώς να τους χρησιμοποιεί σαν Μπούσουλα στην ρότα του.
«Aν(2) 9δ 8Μ» (2 Αναλαμπές κάθε 9 δευτερόλεπτα, ορατές από 8 ναυτικά μίλια) ήταν το «σύνθημα» που του έστελνε ο φάρος στο Πρασούδι για να βρεθεί κοντά του. Αναλαμπές που με ευλάβεια τις «κρατούσε» κατάπλωρα και φρόντιζε να μην χάνει καρτίνι από τον Μπούσουλά του.
Καθώς ο όγκος του νησιού μεγάλωνε, εκεί στην νότια άκρη του, το πρώτο φώς της Ημέρας έλουζε τα ερείπια του Αι Νικόλα. Στο σημείο αυτό βουτούσαμε για χταπόδια στα κρυστάλλινα νερά. Όμως χρόνια μετά λίγα θυμάμαι από την «αντιπαράθεση» ανθρώπου και Φύσης. Αυτό πού πότισε ανεξίτηλα στην ψυχή μου, όμως, καθώς κολυμπούσα με την μάσκα ακριβώς στο μεταίχμιο του ουρανού με την θάλασσα, είναι το παιχνίδισμα – χορός των χρωμάτων που στηνόταν γύρω μου καθώς το φώς μετά την επιφάνεια της Θάλασσας έπαιρνε αμέτρητες μορφές μέχρι να φτάσει στον βυθό.
Aν(2) 9δ 8Μ τώρα είναι πίσω μου, κρατώ πορεία προς την Μύτη του Δρεπάνου, και βρίσκομαι στο μέσον της απόστασης, κάπου κοντά στο «Γύρισμα». Το σημείο αλλαγής πορείας για τα πλοία που θα κατευθυνθούν προς την Πάτρα. Εδώ από τα βαθιά νερά «ανεβάζαμε» λυθρίνια με τις απίστευτες αποχρώσεις του απαλού κόκκινου και γαλάζιου. Οι ίδιες αποχρώσεις τώρα, στο ίδιο σημείο, μόνο που δεν κοιτάζω προς το βαθύ μπλε του βυθού, αλλά γύρω μου.
Σελήνη και Ηώ, μαζί στο σκηνικό, με την πρώτη προς τα δυτικά, πάνω από μια ψαρόβαρκα και ανατολικά η Θεά Ηω (Αυγή) να προϋπαντήσει την έλευση του Ήλιου ακριβώς στην ράχη της Ντούλκας (το “ένα μάτι” πάντα στα βουνά).
…Λίγο ακόμα και…..πρωινό, ακριβώς στην είσοδο του κόλπου και η πλώρη αγγίζει την χρυσαφένια αμμουδιά της Μύτης (Άκρα) του Δρεπάνου….τέλειο σημείο να σταθείς την στιγμή αυτή της ημέρας…..Τα πάντα γύρω μου έχουν χρυσό πορτοκαλί όψη, …ακόμα και η Ηγουμενίτσα στο βάθος που η ξέφρενη ανοικοδόμηση των τελευταίων δεκαετιών, της έχει δώσει μία «γκρίζα θαμπάδα», αυτή καθαρίζει από το πρωινό φώς του Ήλιου που τώρα έχει σκαρφαλώσει στο Τσιμπουρίκι.
Τελικά και Σκύλλα, και Χάρυβδη βρήκα…..Αφήνοντας το Δρέπανο είχα βάλει πλώρη προς τον φάρο στο Χοντρομούντρι και πέρασα ανάμεσά τους !!!!!....δεν είχαν καμιά τρομερή μορφή, μόνο τεράστιο όγκο… των δύο επιβατικών πλοίων ….που διασταυρώθηκαν στον στενό δίαυλο της μπούκας του κόλπου.
Καθώς τα δύο «τέρατα» ξεμάκραιναν προς την Κέρκυρα και το Λιμάνι της Ηγουμενίτσας, κατευθύνομαι για λίγο στο Χοντρομούτρι, την απέναντι άκρη της μπούκας με τον ομώνυμο όμορφο κόλπο. Άλλο ένα σημείο που αγκυροβολούσε στα βαθιά για «καθετή» η Ευτυχία.
Στο Χοντρομούτρι μυήθηκα στα «μυστικά του Ευκλείδη». Γεωμετρία με απλά λόγια από τον πατέρα μου για βρούμε το σημείο που θα ψαρεύαμε. Εκεί ο Σωκράτης «χάραζε» με μια ματιά γραμμές που διερχόταν από ακρωτήρια, κορυφές, καμπαναριά, δέντρα και ερχόταν να «συναντηθούν» και να υποδείξουν το ακριβές σημείο, όπου από κάτω μας βρισκόταν κοπάδια από μουσμούνια , σπάρους και μουρμούρια. Απλός Τριγωνισμός με τρεις τέσσερις ζυγισμένες ματιές ……πόσο «ψυχρός» φαντάζει ο σημερινός καταιγισμός σημάτων και γραμμών ενός GPS….Επιστέγασμα για μια καλή ψαριά;…..πριν φουντάρει η άγκυρα, η απαραίτητη στροφή - κύκλος γύρω από το σημείο ….σπονδή ….στις Νύμφες της Θάλασσας για τους «καρπούς» που ζητούσαμε να ανεβάσουμε....μαγεία!!!!.
Η μνήμες έχουν ακόμα ίδια ρότα με το παρόν και βάζω το ρεμέντζο μου δίπλα στον προβλήτα στο Αγιονήσι. Το καταπράσινο αυτό κομμάτι γης ταιριάζει απόλυτα με αυτό που ξεκόλλησε και πέταξε ο Πολύφημος, αφού τα πεύκα που το κατακλύζουν ταιριάζουν περισσότερο με το πευκοδάσος πάνω από την Ηγουμενίτσα ….σημείο εκτόξευσης από τον Κύκλωπα…..παρά με την βλάστηση της απέναντι ξηράς, επιβεβαιώνοντας απόλυτα τον Μύθο!!
Στις παιδικές αναμνήσεις αποβιβάζομαι, πάνω στην τσιμεντένια εξέδρα και γύρω «αναδύονται» οι ανέμελες καλοκαιρινές μέρες, που οικογένειες μαζευόμαστε εδώ…..με τους πιτσιρικάδες όλο το πρωί να παίρνουν φόρα και να βουτούν από την εξέδρα στα πεντακάθαρα τότε νερά…. μέχρι να έρθει το μεσημέρι και οι στοργικές μαμάδες να στρώσουν τις λογιών λιχουδιές στους τσιμεντένιους πάγκους δίπλα στο εικόνισμα. Καθώς μες στο καταμεσήμερο ξεκουραζόμαστε κάτω από την σκιά των πεύκων, οι γονείς μας κατευθυνόταν στο ναό που βρίσκετε στο κέντρο του νησιού. Στην Παναγία το είχα «τάμα» να βρεθώ, αφού εκείνο τον καιρό δεν ξεκολλούσα σπιθαμή από το γαλάζιο….
Το μικρό αυτό στολίδι είναι καλά κρυμμένο στον κόρφο του νησιού. Δίπλα σε ένα παλιό πηγάδι, απομεινάρια ενός παλαιοχριστιανικού ναού (;) και δίπλα ένα ανακαινισμένο εκκλησάκι. Για λίγο ο χώρος σε αποπαίρνει από την αίσθηση ότι βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από θάλασσα, αίσθηση που φεύγει αμέσως μόλις πάρεις το μονοπάτι πίσω για το εικόνισμα και τον προβλήτα. Το ίδιο μονοπάτι με γυρνά πίσω στα απογεύματα που αρχίζαμε πάλι τις βουτιές. Οι πατεράδες μας, ξανοίγονταν λίγο στην απέναντι ακτή και με αρωγούς δίχτυα και καμάκια στηνόταν…. το βραδινό γλέντι…Την ώρα που ο Ήλιος ροδοκοκκίνιζε προς την μεριά του Πρασουδιού…το ίδιο κάνανε και οι καβουρομάνες που ψηνόταν στα κάρβουνα και η μυρωδιά τους ευωδιαστά έδενε με αυτή της τηγανισμένης αθερίνας…οσμές …γεύσεις..
Τελειώνουν ποτέ οι Μνήμες;….όχι …ασυνείδητα τις αφήνουμε πίσω σαν ψίχουλα, στην πορεία της ζωής μας. Όσο μακριά είναι η πορεία αυτή τόσο πληθαίνουν και τα ψίχουλα πίσω μας. Και τι πιο τυχερός, κάποιος όταν μπορέσει να κοντοσταθεί και νοερά να γυρίσει και να γευτεί αυτές της μνήμες…. να παρακολουθήσει με την ψυχή του αυτή την πορεία....Αυτό είναι το μεγαλείο του Οδυσσέα …στάθηκε στην Ιθάκη του και τις γεύτηκε….
Ξεκινώ πάλι για να συνεχίσω το δικό μου Νόστο …και οι μνήμες με αφήνουν …..γυρνάνε προς το Λιμανάκι της Ηγουμενίτσας, όπως εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια, όπου το κομβόι από βάρκες γυρνούσε στην πόλη, με τον μικρό Λεωνίδα στην πλώρη. Εκεί καθισμένος χάζευε τα φώτα της πόλης, με τα ποδαράκια δεξιά και αριστερά από το κοράκι της πλώρης να δροσίζονται από τα κύματα Βρισκόταν μέσα ….και… πάνω από το σημείο οπού ήταν χαραγμένο το όνομα την βάρκας….ΕΥΤΥΧΙΑ ΛΗ 214…ΕΥΤΥΧΙΑ και οι αναμνήσεις….ΕΥΤΥΧΙΑ και η μητέρα - ψυχή που τον έφερε στον κόσμο….ΕΥΤΥΧΙΑ ....μπούσουλας για την ρότα της ζωής του….
Το μικρό βαρκάκι ΕΥΤΥΧΩΣ υπάρχει ακόμα απόμαχος ακουμπισμένο στην αμμουδιά πίσω από το Δρέπανο…όσο για το 5μετρο καγιάκ με τον Ναύτη – Ερέτη μέσα του, βγαίνει από το στενού του νησιού…ξανοίγεται και γυρίζει προς τις όμορφες παραλίες μεταξύ Ηγουμενίτσας και Πλαταριάς που αναλαμβάνουν να τον αποφορτίσουν από τις συγκινήσεις του παρελθόντος.
Η Γάτα με καλωσορίζει και μετά από το ακρωτήρι της, μου χαμογελάει το Καλάμι και η Ελιά. Η έκπληξη και η ξεκούραση έρχεται στον Κόκκινο Βράχο, έκπληξη γιατί τις μέρες που απολάμβανα την εφηβεία μου σε αυτά τα νερά, αυτή η μικρή παραλία δεν είχε μεταμορφωθεί στον όμορφο προσεγμένο χώρο αναψυχής και διασκέδασης.
Στο νερό ξανά και ο Αίολος «παίζει» μαζί μου….ξανά Πουνέντης…και αλλαγή σχεδίων. Μου χαλάει μια διέλευση από την όμορφη Πλαταριά, και έτσι …κόντρα στο καιρό…. και γραμμή προς την Μαγεύτρα…..Κίρκη!!!!!!
Εξηγούμαι ….
…στις ραψωδίες όπου αναφερόταν η συνάντηση του Οδυσσέα με γυναίκα, πίσω από τάχα μάχες, πόνο, δολοπλοκίες, εξαναγκασμούς υπήρχε η ΟΜΟΡΦΙΑ. Μια θηλυκή ομορφιά σαγήνευε στο τέλος τον ήρωα και πάντα αυτός «υπέκυπτε»…γινόταν σύντροφος, εραστής και σύζυγος, άλλωστε τελικά ο έρωτας δεν είναι ανίκητος στην μάχη;….Θηλυκή Ομορφιά …Η παραλία, Η θάλασσα, Η μέρα και Η νύχτα και στο νου σας πάντα Η αγάπη του Οδυσσέα για καθετί Θηλυκό.
….και γιατί τα Σύβοτα (Μούρτος) είναι η Κίρκη μου; …η Μαγεύτρα;
….δεν με απείλησε να με μεταμορφώσει σε χοίρο…
….Τα Σύβοτα (ονομασία από το συς = γουρούνι και το ρήμα βόσκω ή το ρήμα βαίνω), αρχίζουν από το Ακρωτήρι Γουρούνι και το διπλανό Χοιρονήσι και από κει και πέρα.... μαγεύεσαι από τις πρώτες κιόλας παραλίες. Σιγά σιγά σε ξελογιάζει το σώμα της Κίρκης που αποτελείτε από μικρά καταπράσινα νησάκια…ή…τελικά είναι αυτά …οι εραστές αλλοτινών καιρών που μεταμόρφωσε; …όπως και να ‘χει, δήλωνα, δηλώνω και θα δηλώνω Εραστής της Κίρκης (Σύβοτα) ….και ας υποστώ τις «συνέπιες».
Αρχικά κατευθύνομαι στο γραφικό λιμανάκι. Με το πλεούμενο αραγμένο στην μικρή παραλία δίπλα στα ταβερνάκια, απολαμβάνω τις λιχουδιές «της»…και σαν έρθει το απόγευμα ξεκινώ να απολαύσω το σώμα της!!!!. Άγιος Νικόλας, Μαυρονόρος, Μπέλλα Βράκα, Μουρτεμένο….τα κομμάτια του…νησιά που με «χαϊδεύουν» με τις ονειρεμένες παραλίες τους…και μιλώντας για Όνειρο μάλλον εδώ η λέξη μεταμορφώνεται σε ….Πισίνα!!!….την παραλία, ασύλληπτης ομορφιάς, στην βορειοδυτική μεριά του Μαυρονόρους…το πώς να περιγράψω τις άπειρες αποχρώσεις του Γαλάζιου με το Λευκό της παραλίας είναι πέρα από τις δυνατότητές μου!!!!
Η Κίρκη σαν καθαρό Θηλυκό μου κάνει και «νάζια»….με τον απανταχού παρόν σε αυτά τα μέρη Μαΐστρο, με εμποδίζει να αράξω και να επισκεφτώ τον φάρο του Μούρτου. Με κλειδωνίζει αρκετά ώστε να μην φτάσω στις μεγάλες σπηλιές του ΜαυροΌρους που κοιτάει δυτικά….το νησί της Ναυσικάς…
Το γυναικείο νάζι, όμως,πάντα καταλήγει στο χάδι μιας αγκαλιάς και η Κίρκη με αγκαλιάζει στο στενό μεταξύ του Αϊ Νικόλα και του Μαυρονόρους. Τέλειο σημείο για να ξεκουραστεί κάποιος μετά από μια μέρα γεμάτη συγκινήσεις…
Η Σελήνη με συντρόφευσε όλο το βράδυ, ολόγιομη, φωτίζοντας τον δίαυλο μεταξύ της χερσονήσου Λυγιάς και του Πρασουδιού, φτιάχνοντας με τις ανακλάσεις της ένα φωτεινό μονοπάτι που ένωνε την ομορφιά της παραλίας με το απέναντι Νησί…την χώρα των Γλάρων. Η «μουρμούρα» τους είναι αισθητή ακόμα και τώρα τις πρώτες πρωινές ώρες , καθώς μαζεύω το «βιός μου» και το στοιβάζω στα …..αμπάρια…του πλεούμενου. Τέτοια ώρα το σκηνικό αρχίζει να διακόπτεται από τα πρώτα δρομολόγια του πορθμείου. Νυσταγμένες φιγούρες διαπλέουν τον δίαυλο, με τρεμάμενα φώτα, κουβαλώντας τους πρώτους επιβάτες προς το Νησί των Φαιάκων. Αυτή την ώρα ξεκινώ κάνοντας τις πρώτες κουπιές, αρχικά, για ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο και τις Μνήμες….
Aν(2) 9δ 8Μ τώρα είναι πίσω μου, κρατώ πορεία προς την Μύτη του Δρεπάνου, και βρίσκομαι στο μέσον της απόστασης, κάπου κοντά στο «Γύρισμα». Το σημείο αλλαγής πορείας για τα πλοία που θα κατευθυνθούν προς την Πάτρα. Εδώ από τα βαθιά νερά «ανεβάζαμε» λυθρίνια με τις απίστευτες αποχρώσεις του απαλού κόκκινου και γαλάζιου. Οι ίδιες αποχρώσεις τώρα, στο ίδιο σημείο, μόνο που δεν κοιτάζω προς το βαθύ μπλε του βυθού, αλλά γύρω μου. 
Καθώς τα δύο «τέρατα» ξεμάκραιναν προς την Κέρκυρα και το Λιμάνι της Ηγουμενίτσας, κατευθύνομαι για λίγο στο Χοντρομούτρι, την απέναντι άκρη της μπούκας με τον ομώνυμο όμορφο κόλπο. Άλλο ένα σημείο που αγκυροβολούσε στα βαθιά για «καθετή» η Ευτυχία. 
Το μικρό αυτό στολίδι είναι καλά κρυμμένο στον κόρφο του νησιού. Δίπλα σε ένα παλιό πηγάδι, απομεινάρια ενός παλαιοχριστιανικού ναού (;) και δίπλα ένα ανακαινισμένο εκκλησάκι. Για λίγο ο χώρος σε αποπαίρνει από την αίσθηση ότι βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από θάλασσα, αίσθηση που φεύγει αμέσως μόλις πάρεις το μονοπάτι πίσω για το εικόνισμα και τον προβλήτα. Το ίδιο μονοπάτι με γυρνά πίσω στα απογεύματα που αρχίζαμε πάλι τις βουτιές. Οι πατεράδες μας, ξανοίγονταν λίγο στην απέναντι ακτή και με αρωγούς δίχτυα και καμάκια στηνόταν…. το βραδινό γλέντι…Την ώρα που ο Ήλιος ροδοκοκκίνιζε προς την μεριά του Πρασουδιού…το ίδιο κάνανε και οι καβουρομάνες που ψηνόταν στα κάρβουνα και η μυρωδιά τους ευωδιαστά έδενε με αυτή της τηγανισμένης αθερίνας…οσμές …γεύσεις..
Η Γάτα με καλωσορίζει και μετά από το ακρωτήρι της, μου χαμογελάει το Καλάμι και η Ελιά. Η έκπληξη και η ξεκούραση έρχεται στον Κόκκινο Βράχο, έκπληξη γιατί τις μέρες που απολάμβανα την εφηβεία μου σε αυτά τα νερά, αυτή η μικρή παραλία δεν είχε μεταμορφωθεί στον όμορφο προσεγμένο χώρο αναψυχής και διασκέδασης. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου