Ο Πύργος Βραυρώνας

   Αμυδρές μαυρόασπρες εικόνες μέσα από την καθοδική λυχνία της τηλεόρασης, οι αναμνήσεις ενός μικρού που μετρούσε λίγα χρόνια ζωής. Θαμπές σκηνές από την εποχή των Ιπποτών, των Πύργων και τις μάχες των Βενετσιάνων με τους Γενουάτες, με τις περιπέτειες του Ιωάννη Μούχρα, της Αυγούστας και του Μάρκο Σανούτου στους "Έμπορους των Εθνών". Ποιο καθαρά αποτυπωμένη και μία άλλη μορφή ιππότη αυτή του Ρωμανού Διογένη που με την βοήθεια της Αυγούστας Ευδοκίας προσπαθούσαν να σώσουν το Βυζάντιο στην σειρά “Πορφύρα και Aίμα”

  Ονόματα εποχές ξεχασμένες στην δύνη του χρόνου υποσυνείδητα φωλιασμένες στο μυαλό του περιηγητή, με την μορφή ασπρόμαυρων εικόνων που κατά καιρούς αναδυόταν προκαλώντας την διαχρονική αγάπη για τα κάστρα και τους ιππότες. 

  Μεγαλώνοντας η εικόνες γίναν έγχρωμες στιγμές αναζήτησης των παιδικών προβολών όχι πίσω πια από μια οθόνη αλλά γύρω από τα τείχη κάστρων. Και όλο αυτό το «ταξίδι» συνοδευόταν από χαρακτηριστικές μελωδίες σαν αυτή που ξεπηδούσε από ένα μονοφωνικό ηχείο όπου μια βροντερή τρεμάμενη φωνή τραγουδούσε για…. μια φορά κι έναν καιρό.. την ιστορία μιας κυράς αρχόντισσας. Αυτή τη φωνή αργότερα ακολούθησα ώσπου με καθόρισε όταν ο Νίκος Ξυλούρης μου διηγήθηκε και την έμμετρη ιστορία του νιού από την Αθήνα, του Ερωτόκριτου και την δύναμη της αγάπης για την Αρετούσα του.

  Με τον Ερωτόκριτο λοιπόν περιηγήθηκα στο Βασίλειο του Ηρακλή θέλοντας να σταθώ πλάι σε ένα κάστρο την ώρα που ο Βασιλιάς μου Ηλιος θα καθόταν κι αυτός στο Θρόνο του. Ταξίδεψα στην Βραυρώνα της Αττικής μέχρι την εποχή των Φράγκων Ντε λα Ρος και στάθηκα κάτω από την επιβλητική βίγλα τους…..Έγινα λίγες ώρες Βιγλάτορας, υπήκοος, στρατιώτης του Ηλιάτορα,  καρτερώντας την χάρη του και θαρρώ ανάμεσα από τα χρώματα του απόγιομου ξεπήδησαν και ήρθαν εδώ πλάι μου  ο Ιωάννης, ο Ρωμανός, η Αύγουστα, αντάμα με τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα και εκεί πάνω στις επάλξεις του Πύργου της Βραυρώνας θαρρώ ακουγόταν και η φωνή του Ξυλούρη να τραγουδά ....Του Κύκλου τα γυρίσματα....

Στην σκιά της Βίγλας των Ντε λα Ρος

“…Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου,
μα πλιά μακρά και πλιά καλλιά θωρεί η καρδιά του ανθρώπου
εκείνη βλέπει στα μακρά , και στα κοντά γνωρίζει ,
και σ' έναν τόπο βρίσκεται , και σε πολλούς γυρίζει…”

"Ερωτόκριτος” Βιτσέντζος Κορνάρος