Το Καλπακιώτικο Γεφύρι

 Κατηφορίζοντας, μετά την Βρυσέλα προς το Φιλιάτι, το μάτι ταξιδεύει μπρος στην  κοιλάδα του Καλπακιώτη ποταμού. Ένα ποτάμι που ξεκινά πίσω από τα δυο βουνά που ορθώνονται μπρος σου. Παραμερίζει το βουνό των Φιλιατών και το Φαρμακοβούνι για το διάβα του μα και να φανεί κι ο τόπος που πηγάζει …τα μέρη της Μουργκάνας. Στην κοιλάδα αυτή ακριβώς στο έμπα του χωριού της Ελαίας, (παλαιά ονομασία Καλπάκι),  βγείτε λίγο απ τον δρόμο και την ρουτίνα.  Σε λίγα δεκάδες μέτρα θα βρεθείτε  στο Γεφύρι που εδώ και περίπου 2 αιώνες περνά πάνω από τον Καλπακιώτη ποταμό

  Αν ακολουθήσετε λοιπόν για λίγο τον χωματόδρομο, πιθανόν ήδη έχετε ξεκινήσει ένα ταξίδι σε μια στράτα που αιώνες τώρα διάβαινε ο κόσμος. Ένα μονοπάτι που οδηγούσε απέναντι προς το Φιλιάτι και ποιος ξέρει και πιο μακριά, στο παρελθόν, να κινούσαν από δω να φτάσουν στα αρχαία Γίτανα και οι όχθες του Θύαμη πια να τους οδηγούσαν στου Ιονίου τις ακτές. Ώσπου να συλλογιστείτε αυτά έχετε φτάσει και σε αυτό το μικρό μονότοξο πέτρινο στολίδι. Το ξεχασμένο Καλπακιώτικο Γεφύρι  αφού όπως αναφέρει ο Μιχάλης (Μιχάλης Πασιάκος ) δεν είχε την τύχη  να χτιστεί πάνω στα Ζαγοροχώρια.

 Διαβείτε το, σταθείτε στο ψηλότερο σημείο της καμάρας. Από κει, στα 5,3 μέτρα πάνω από το Καλπακιώτη, αγναντέψτε την κοιλάδα γύρω σας και για λίγο εστιάστε με όλες σας τις αισθήσεις στον ποταμό. Σε μια στιγμή ηρεμίας θα αισθανθείτε την πνοή του ποταμού …το ανεπαίσθητο απαλό αεράκι που φέρνει μαζί του απο κει που γεννιέται, στις πηγές του.

Κατεβείτε για λίγο και γίνετε ένα με την ροή του ποταμού. Εάν η εποχή το επιτρέπει ο Καλπακιώτης θα έχει αρκετό νερό να σας “αγκαλιάσει” μέχρι τα γόνατα. Από κει και πάνω ο παλμός του ποταμού θα καβαλήσει τον ρυθμό της καρδιάς μέσα απ τις φλέβες σας, για να φτάσει μέχρι την …ψυχή. Τότε απλώστε το χέρι σας, ακουμπήστε τους τοξόλιθους του γεφυριού...Η ροή του ποταμού και ο χτύπος της καρδίας σας θα ανταμώσουν τον “σφυγμό” του γεφυριού. Ο “σφυγμός του”, συντονισμός από  το ρυθμικό κτύπημα του πρωτομάστορα αντάμα με  τις μικρές δονήσεις από τους χιλιάδες διαβάτες, φορτωμένους με ελπίδες χαρές και λύπες  και…. κάπου κάπου ανεπαίσθητα ο χτύπος του θρύλου, της ψυχής που στεριώνει το Γεφύρι. 

…και να σου στο γεφύρι αντάμωσε ένας οδοιπόρος με έναν γητευτή των άστρων και τα χρώματα τις άνοιξης σμίξαν  με την λάμψη των αστεριών.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Κώστα Τσέκα που στόλισε με μυριάδες άστρα αυτό το γεφύρι!