Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

.....απομεινάρια μιας ζωής.


  Ο χρόνος, αυτός ο αδηφάγος άρχοντας που μας διαφεντεύει. Βαραίνει την πλάτη, τα πόδια , πολλές φορές νιώθουμε ότι τον σέρνουμε από πίσω μας. Μα ο Χρόνος.... μας προλαβαίνει, μας προσπέρνα και στο τέλος,  τρέχουμε από πίσω του και μαζεύουμε τα σημάδια του…. τις σκόρπιες στιγμές που σαν ψίχουλα δεν κατάφερε να καταβροχθίσει, τα ρίχνει στο διάβα του  κι εμείς κοντοστεκόμαστε για λίγο, σκόρπιες αναμνήσεις συλλέγουμε, παραστάσεις από ένα παρελθόν που δεν πρόλαβε να φωτίσει το μέλλον μας….

Εικόνες από ένα σπίτι της Λαμπανίτσας ….το σπίτι του ΜητροΣπύρου (Ρίζου) ένα από τελευταία που μέχρι τώρα ξεγελούσαν τον Χρόνο. Μα τώρα πια  η Εγκατάλειψη του άνοιξε την πόρτα και αυτός ξεχύθηκε να κατασπαράξει χαρές, λύπες  μόχθους και αναμνήσεις……  το μόνο που μου έμεινε να κάνω  ήταν να διαβώ το κατώφλι και να μαζέψω τα ελάχιστα ψίχουλα  ….  τα Απομεινάρια μια ζωής.
 




Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

"Ω ξείν' αγγέλλειν..."




 Με την ευκαιρία της επετείου της 28ης Οκτωβρίου θα ήθελα να αναφερθώ στους πεσόντες  άλλα με μια έμμεση προσέγγιση.  Αρχές Ιουνίου σε μια εκδρομή στην Φωκίδα και την Φθιώτιδα έξω από τη Γραβιά ξαφνικά μου κίνησε την περιέργεια ένα μνημείο δίπλα στον δρόμο. Ένα Βρετανικό Κοιμητήριο για τους Πεσόντες στον Α Παγκόσμιο  Πόλεμο. (Η Περιοχή χρησιμοποιήθηκε σαν Νοσοκομειακός σταθμός εκείνη την Περίοδο 1914 - 1918).
Καθώς διάβαζα τις πλακέτες τον νεκρών στρατιωτών από μέσα λες και έβγαινε ένας ψίθυρος, μια φράση γνωστή στα πέρατα των πεδίων των μαχών όλου του κόσμου.

Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι

  Πραγματικά ζήλεψα με το γεγονός, πόσο προσεγμένο και περιποιημένο είναι το μνημείο και ευχήθηκα και τα δικά μας παλικάρια να τυγχάνουν τις ίδιας  φροντίδας στις ανάλογες “Θερμοπύλες”,  ποτίζοντας  το χώμα που τους σκεπάζει  με  την τελευταία ρανίδα του  αίματός τους. Πιστοί στο ….. "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι".

Επισπευτείτε το Site  εδώ για να δείτε πόσο αξία και τιμή δίνουν κάποιες χώρες στους Στρατιώτες τους, πεσόντες για το Καθήκον την Πατρίδα. 






Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Πύργος Ραγίου


Σημείο αναφοράς για όποιον κινείτε στον κάμπο μεταξύ της Κεστρίνης και του Ραγίου, ο μοναχικός λόφος  φύλακας του κάμπου. Αυτή την εντύπωση σου δίνει καθώς τον πλησιάζεις  Πολλά θα αλλάξουν όμως, εάν είσαι τυχερός και επισκεφτείς τον Χώρο. Υπάρχει ένα μυστικό εφτασφράγιστο που θα σας φανερωθεί, “ακολούθησε” το για μια ξεχωριστή εμπειρία.
Από τη στιγμή που διαβείς την σιδερένια πόρτα στη ρίζα του λόφου, ξέχνα το σήμερα από κει και πέρα άρχισε να μετράς αντίστροφα τον χρόνο, τους αιώνες. Επικεντρώσου στο δρόμο άφησε την θέα γύρω σου για αργότερα Στις ανηφορικές στροφές, για όσο μπορείς να κρατάς τα μάτια  κλειστά, έτσι σου δίνουν την εντύπωση ότι έχεις μπει σε μια δύνη του χρόνου και όταν αυτές τελειώσουν, μπροστα σου αντικρίζεις τα πέτρινα τείχη της  οχύρωσης…….
…Έχεις φτάσει στο 5 αιώνα πΧ, λαχανιασμένος,  δεν πέρασε πολύ ώρα που λίγο πιο δυτικά αποβιβάστηκες στο λιμάνι κάτω από τα τείχη της Τορώνης στην  χερσόνησο της Λυγιάς. Παρουσιάστηκες, ερχόμενος από το νησί των Φαιάκων και είσαι το νέο μέλος της  «Κερκυραϊκής Περαίας» Καλείσαι να την υπερασπιστείς, έτσι η πρώτη σου αποστολή σε έφερε στην  άγνωστη ενδοχώρα μακριά από την αγαπημένη σου θάλασσα νιώθοντας λίγο άβολά, έξω από τα νερά σου. 
Αμέσως όμως,  μόλις σταθείς στις επάλξεις τα πράγματα ξεκαθαρίζουν Καταλαβαίνεις τη σημαντική θέση του Σημείου. Ο Λόφος που υπερασπίζεσαι ελέγχει τα νότα της Τορώνης,  μα και τον κόλπο της Ηγουμενίτσας νότια. Άλλα το κυριότερο στην εποχή που έχεις “γυρίσει” ο Καλαμάς ρέει κοντά σου και συναντά το Ιόνιο στον όρμο του Βάλτου  (Βατάτσα). Μαζί με το ρου το ποταμού Θύαμη ελέγχεις και τα πλεούμενα που επιστέφουν προς τη θάλασσα, έχοντας διαπλεύσει την Γή των Θεσπρωτών
 Ολοκληρώνεις τον γύρο των τειχών, τα στήθια σου έχουν φουσκώσει από υπερηφάνεια από τα σημαντικά καθήκοντα που σου έχουν αναθέσει, μα ήρθε ώρα όμως να ξαποστάσεις. Δίπλα στην μεγάλη δεξαμενή της οχύρωσης υπάρχει το ιδανικό σημείο, το κάθισμα λαξευμένο στην πέτρα λες και αυτός ο βράχος έκανε το χατίρι στους κουρασμένους υπερασπιστές  …… και  “παραμέρισε” λίγο από την σκληράδα του, δημιουργώντας ένα “θρόνο” για σένα. Εκεί ξαποσταίνεις λίγο και το ελαφρύ αεράκι του Σκίρωνα (Μαΐστρος) με ένα απαλό χάδι σε δροσίζει και συνάμα σε χαλαρώνει τόσο που για λίγο αφήνεσαι …. χαμηλώνουν τα βλέφαρά σου, μα μόλις διάπλατα πάλι ανοίξουν έχεις κάνει ένα άλμα ακόμα στον χρόνο…..

 Μπροστά πια ορθώνεται ο Πύργος …η Κούλια του Ραγιού, ήρθε καιρός να σηκωθείς από τον θρόνο σου και σαν Αφέντης, Βιγλάτορας, Αγάς να περάσεις το κατώφλι του Πυργόσπιτου. Εκεί ψηλά μικρά παράθυρα- πολεμίστρες πια έχουν αναλάβει την εποπτεία της περιοχής. Κάθε ένα σοφά τοποθετημένο με “κλεφτές” ματιές “μετρά” τη γη σου. Πιο δίπλα στο νότιο δωμάτιο  βρίσκεται και  η καταπακτή που θα σε οδηγήσει ανά πάσα στιγμή να σταθείς αγέρωχος στις επάλξεις του πύργου, να φοβερίσεις, να πολεμήσεις κάθε επίδοξο εχθρό της γη   δίπλα στο τζάκι  υπάρχει ο “θρόνος” και αποκούμπι σου. Μετά από μια κουραστική μέρα θα σε βρει ξαπλωμένο με την δύση να σε καληνυχτίζει από το ένα παράθυρο και την ανατολή να “προσδοκά” να σε φωτίσει από το άλλο που βρίσκεται στο προσκέφαλο σου .  
σου Εκει μέσα στον οντά σου
Ο Χρόνος  γύρισε πέρασε, το σήμερα, το τώρα  συναντά. Η “βάρδεια” σου τέλειωσε  και έξω πια από το πυργόσπιτο το μέλλον ανταμώνεις, σου δείχνει την δύση και την ανατολή. Δύση είναι προς την Λυγιά – την  Τορώνη και το Μακρυγιάλι δίπλα της για να δροσιστείς στα νερά του Ιονίου. Ανατολή είναι ….ο Θύαμις ο Καλαμάς. Να ακολουθήσεις το διάβα του, θα βρεθείς στα Γίτανα, στην Φανωτή (Ντόλιανη)  και πιο ψηλά μέχρι την Οσδίνα και τις επάλξεις της Γης των Θεσπρωτών στη Ραβενή…. να συνεχίσεις ένα εκπληκτικό ταξίδι αντίθετα στη Ροή του Χρόνου…..

.......(Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε 14/08/2013)....

Πληροφορίες: Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας




Δυτική "Σκοπιά"
 
Τα τείχη του 5 αι. π.Χ και η Κούλια της Οθωμανικής Περιοδου


 
  Επιτηρώντας τον κάμπο της Κεστρίνης

Ο έλεγχος της πρόσβασης στο κόλπο της Ηγουμενίτσας
 ...ο βράχος ..... “παραμέρισε” λίγο από την σκληράδα του, δημιουργώντας ένα “θρόνο” για σένα....
 
Μπροστά πια ορθώνεται ο Πύργος …η Κούλια του Ραγιού, ήρθε καιρός να σηκωθείς από τον θρόνο σου και σαν Αφέντης, Βιγλάτορας, Αγάς να περάσεις το κατώφλι του Πυργόσπιτου. 


 Το Εσωτερικό του Πύργου












Περιμένοντας να φανεί το πλοίο στη Βατάτσα!!












 Κάθε παράθυρο σοφά τοποθετημένο με “κλεφτές” ματιές “μετρά” τη γη σου.











Ανατολή είναι ….ο Θύαμις ο Καλαμάς. Να ακολουθήσεις το διάβα του,να συνεχίσεις ένα εκπληκτικό ταξίδι αντίθετα στη Ροή του Χρόνου…..



 

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Μαθήματα Φωτογραφίας ΙII (HDR)



Πόσοι από μας βγάζοντας μια φωτογραφία, μετά απορήσαμε για το αποτέλεσμα.  Αυτή η απορία για την διαφορά μεταξύ της Στιγμής που αντικρίσαμε και στην αποτύπωσή της σε μία φωτογραφία. Για πολλοστή φορά τις αποχρώσεις, το φως και τις σκιές του, δεν καταφέραμε να τις περάσουμε σε ένα κάδρο. Τι φταίει;
 Και για άλλη μια φορά στο προσκήνιο έρχεται… το εκπληκτικό ανθρώπινο σώμα. Τα μάτια μας, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα  αναλύουν το φως  σε ένα τοπίο με  εξαιρετική λεπτομέρειαπου αμέσως έρχεται η ψυχή να τα μεταφράσει σε αισθήματα. Βλέμμα και ψυχή, ένα ανίκητο δίδυμο που χρόνια τώρα προσπαθεί να ανταγωνιστεί  η   τέχνη και η  τεχνολογία.  Από τον καμβά, το φιλμ και τώρα με μερικές αράδες του 0 και 1 (βλέπε ψηφιακή εποχή) αλλά μάταια δεν τα καταφέρνουν, κι έτσι ερχόμαστε στην αρχική απορία …που αντιμετωπίζει ένας ερασιτέχνης φωτογράφος…. η φωτογραφία δεν πλησιάζει την αίσθηση  αυτού που αντίκρισα.
 Στην αέναη, άνιση μάχη έχω ριχτεί κι εγώ, χρόνια παλεύω με την “δύναμη” των Ματιών, της Φύσης. Άλλα εδώ και λίγο καιρό βρήκα μια μικρή χαραμάδα. Άρχισα να πειραματίζομαι με την φωτογράφιση  υψηλού δυναμικού εύρους (HDR)  και την φωτογραφία πολλαπλών εκθέσεων  (Bracketing) προσπαθώντας έστω και λίγο αδέξια να «φτάσω» το δυναμικό εύρος του ανθρώπινου ματιού…Μια ελάχιστη προσπάθεια να αποδώσω την «αύρα», τα αισθήματα που μόνο το ανθρώπινο μάτι μπορεί να παραδώσει στην Ψυχή. Τα κατάφερα ; όχι άλλα μια μικρή ικανοποίηση την καταγράφω.... σε ένα χαμόγελο.
  Και κάτι τελευταίο…. για μας τους παλιούς υπήρχε εκείνη η γοητεία του φιλμ,  η αναμονή από την στιγμή του κλικ μέχρι την εκτύπωση σε έναν σκοτεινό θάλαμο ενός φωτογραφείου. Η αγωνιά, πως θα αποτυπωθεί η ματιά μας στο φωτογραφικό χαρτί.  Πολλές φορές ένιωθα αυτό το καρδιοχτύπι καθώς τραβούσα τις φωτογραφίες μέσα από τον χάρτινο φάκελο, έξω από ένα φωτογραφείο.  Από το φάκελο τραβούσα και…  αισθήματα προς τα έξω ελπίζοντας να πλησιάζουν έστω και  λίγο αυτά  που είχα νιώσει όταν αποθανάτιζα την στιγμή.  Δεν φαντάζεστε την ευχαρίστηση όταν  κατάφερνα έστω και λίγο να αποδώσω στο χαρτί την μαγεία του τοπίου!!!! Ε  λοιπόν  όλη αυτή την αγωνία  ξανανιώνω  τώρα,  αφού  περιμένω αρκετό χρόνο μέχρι να φτάσω στον υπολογιστή και να  επεξεργαστώ τις φωτογραφίες. Τότε βάζοντας την Στιγμή, με διαφορετικές εκθέσεις  στο πρόγραμμα επεξεργασίας, περιμένω να μου παραδώσει την τελική μορφή της. Το αποτέλεσμα, “το τράβηγμα από το φάκελο”, τώρα πια είναι ‘ένα πάτημα ‘ενός κουμπιού αλλά αυτή η αναμονή, παραμένει ίδια.   Πολλές φορές με κάνει να χαμογελώ αλλά κυρίως ευχαριστιέμαι, που πάλι τα μάτια μου ανοιγοκλείνουν, οι κόρες τους διαστέλλονται και μεταφέρουν στην Ψυχή το μήνυμα, να το κάνει αίσθημα, Αγαλλίαση.


 Νέος Πύργος





 Δελφοί




 Λιβαδιά




 Οι Φάροι του Βόρειου Ευβοικού



 
Φωτογραφίζοντας...σκαριά 



 Λαμπανίτσα



 Ωρεοί 



 Καλλιθέα (Τσουρίλα) 


 

 Ποταμός Κηρέας


 Θερμοπύλες

Κρυσταλοπηγή (Σέλιανη)




 Υ.Σ. Η Canon PowershotSX20 IS απέκτησε και ένα μεγάλο αδερφό... μια Nikon D5100!!