Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Καλή Χρονιά!



"Πάει ο παλιός ο χρόνος .."  δυσκολεύομαι αρκετά να καταλάβω αυτήν την έκφραση!! Κανένας χρόνος δεν φεύγει,  τον καθένα μαζί μας κουβαλούμε, έρχεται να στριμωχθεί μαζί με τους προηγούμενους, που ιδιαίτερα για την περίπτωση μου αρχίζουν σιγά σιγά να βαραίνουν ανησυχητικά στην πλάτη μου. Και για κάθε χρόνο,  μετρά το "ειδικό" βάρος, αυτό που στέκεσαι να μετρήσεις αυτές τις ώρες τις στερνές.  Να σταθμίσεις,  τις χαρές,  τους πόνους και τις  λύπες.
 Το 2015 λοιπόν  ήταν για μένα πολύ βαρύ, μέσα στις μέρες του πολλές φορές ένοιωσα πως χάνομαι,  κάπου εκεί στις αρχές του δυσκολεύτηκα να σταθώ στα πόδια μου…….μα όσα κακά να με βρήκαν  η ζυγαριά  δεν έγειρε  προς τα σταθμά της θλίψης. Αρκούσε που  έζησα  και έβαλα από την άλλη  λίγο φώς της Χαραυγής , γλυκό χάδι  Δειλινού μαζί με αέρα του Βουνού και αλμύρα του Πελάγους και όλα ανατράπηκαν.  Αυτό έκανα και φέτος και από αυτά  που έζησα με όλη την ψυχή μου παίρνω μαζί για "μαγιά"…. να πλάσω τις νέες μου Στιγμές  για το  Νέο Έτος

Καλή Χρονιά!!  


Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Νοέμβρης....το Γεφύρι της Καβάλας



…αφήνοντας πίσω μου τον Άγιο Νικόλαο, την ίδια ρεματιά του Καλπακιώτικου παράλληλα ακολούθησα κι εκεί στο χωριό των Αγίων Πάντων την ανταμώνει το ρέμα  της Καβάλας. Αυτό το ρέμα θέλησαν να γεφυρώσουν με ένα όμορφο μικρό  πέτρινο γεφύρι.  Το γεφύρι της Καβάλας που στέκει εκεί από το 1783.







Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Νοέμβρης...



 Στα μέσα του Νοέμβρη είχε κολλήσει το μυαλό μου εδώ και μερικά χρόνια.  Εικόνες φθινοπώρου στριφογύριζαν στις σκέψεις μου γεμάτες με πορτοκαλί,  κόκκινες, καφέ κίτρινες αποχρώσεις. Το όνειρο κάθε θιασώτη των χρωμάτων να βρεθεί καταμεσής σε ένα τοπίο με τόσα χρώματα. Και  για μένα αυτός  ο τόπος που το αποτυπώνει είναι η Μουργκάνα και τα χωριά  της.  Τον γνώρισα πριν 4 χρόνια και από τότε κάθε Νοέμβρη το μυαλό μου ανέβαινε εκεί πάνω, νοερά σκαρφάλωνε,  περιδιάβαινε, στεκόταν και μέσα μου προσπαθούσα να αναπλάσω εικόνες . Τέτοιες εικόνες τις γεύτηκα τελικά ακριβώς 4 χρόνια μετά….. 12/11/2015 ξεκίνησα ξανά για τις Μουργκάνας τα χωριά ……
Πρώτη στάση  Άγιος Νικόλαος λίγο έξω από το χωριό ακριβώς κάτω από το δρόμο είναι η Εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο και δίπλα της μία ρεματιά αγκαλιάζουν τα πλατάνια. Η επιτομή του φθινοπώρου τοπίου που κάθε Νοέμβρη προσπαθούσα να το πλάσω στο μυαλό μου  κι εδώ το χω ολόγυρα να μ’ αγκαλιάζει….  







        



 Ι.Ν. Αγίου Νικολάου








Η επιτομή του φθινοπώρου τοπίου που κάθε Νοέμβρη προσπαθούσα να το πλάσω στο μυαλό μου  κι εδώ το χω ολόγυρα να μ’ αγκαλιάζει…. 

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Πρωινό στη Λαμπανίτσα



Ο Αυγερινός  σκαρφαλωμένος στης  Ολύτσικας1 τον κόρφο,   συντροφιά   μου ‘κανε καθώς διάβαινα την στράτα για τα μέρη μου.
 Τα μέρη μου, ο Τόπος μου! Πόσο παράξενο αίσθημα για ένα παιδί της πόλης να νιώθει σπίτι του,  εδώ ψηλά, τα δάση, τα βουνά. Μετά το Φανερό2 να σκιρτά η καρδιά του, με λαχτάρα να περιμένει να μπει στων Ελάτων την αγκάλη. "Τρέχει στο αίμα σου..." μου παν, μα είναι κάτι πιο δυνατό, ένα χάδι στην ψυχή σαν τον νοτιά που σήμερα καβαλά την Χιονίστρα και φέρνει την δροσιά του μέχρι δω δίπλα στην Βρύση της Λαμπανίτσας3.

  Σκοτάδι ακόμα και έφτασα νωρίς, κάτω απ  τ’ άστρα να κάνω ένα πέρασμα απ τα σοκάκια των προγόνων μου. Σαν να θελα να τους ανταμώσω, να ζήσω ένα πρωινό ξύπνημα κοντά τουσ.  Περιηγήθηκα αυτή τη φορά όχι με τη ματιά μα με τους ήχους, αυτούς που  τέτοιες ώρες αφουγκράζεσαι, ήχους απόκοσμους μα και οικείους,  μια υπέροχη αίσθηση απ τ’ αγέρι του νοτιά που έφερε απ τις βουνοκορφές, των ελάτων την βοή και την ανάσα.

 Για λίγο, πιο πάνω στου χωριού  τα ερείπια στάθηκα, λαχταρούσα ν’ αντικρίσω  φωτισμένες με των αστεριών την λάμψη, τις πέτρες  των κτισμάτων. Μα  την θλίψη της εγκατάλειψης ήρθαν τα σύννεφα να σκεπάσουν, σαν να μην θελαν το κρίμα τους να μου δείξουν. Προς στιγμή το πίστεψα μα αμέσως κατάλαβα πως όλα είχαν σταθεί εδώ για να μου δώσουν κάτι εξαιρετικό. 
  Ο αυγερινός είχε χαθεί πια στις χαραυγής το πέπλο και να σου τώρα ο  Ήλιος, σαν να κρεμόταν στις Ολύτσικας τα μέρη μα κι αυτός κρυμμένος στην αντάρα και της Όστρια τα νέφη, χαρίζοντας στον ουρανό όμως   απίστευτες αποχρώσεις,   της ίριδας χάδια που στόλισαν με χρώμα ετούτον δω τον τόπο.  Χρώματα της αυγής σαν αυτά που ξύπναγαν τους κατοίκους της Λαμπανίτσας. Οι ψυχές τους τέτοια ώρα  σαν να τις αντίκρισα να καταβαίνουν από κει ψηλά απ τα σπίτια,   με συνάντησαν κάτω στο σχολείο και όλοι μαζί πήραμε το δρόμο για την βρύση, σιγοτραγουδήσαμε αντάμα τον σκοπό, τον ήχο του αγέρα που περνά και σφυρίζει στους κλώνους  των ελάτων.
Για λίγο νόμισα πως κάτω απ την Πανήγια4 τους έχασα  αφού εκεί βρήκα το μέλλον της Λαμπανίτσας, ανθρώπους που  είχαν έρθει να γευτούν και αυτοί την ομορφιά του τόπου5, από δω μέχρι την κορυφή της αγέρωχης Χιονίστρας. (Βλ. ανάρτηση 9/2014)
 Ναι πίστευα πως τους άφησα πίσω στο χωριό καθώς ανηφόριζα πάνω στο βουνό, μα ένας  φίλος συγχωριανός  μου έμαθε κάτι μετά από μερικές μέρες

  «Ξέρεις πότε πέφτει η αντάρα; Όταν οι πρόγονοι ξυπνούν και περπατούν στον έρμο τόπο, έτσι για να μη τον αφήνουν ορφανό!!»

 Ευχαριστώ τον Σωτήρης6  γιατί κατάλαβα απ τα λόγια του ότι  η αντάρα που μου χάρισε αυτό το πρωινό στην Λαμπανίτσα δεν ήταν παρά η πρόγονοί μου  που απ τα χαράματα με καρτερούσαν, με φίλεψαν αισθήματα και στιγμές αξέχαστες και έπειτα με συντρόφευσαν. Μέσα στα έλατα ξεχύθηκαν δίπλα μου μέχρι πάνω στο Σέλωμα του Λιβαδιού και μετά από λίγο αγκαλιαστήκαμε στην κορυφή της Χιονίστρας.

1. Ολύτσικα= Όρος Τόμαρος του Νομού Ιωαννίνων
2. Φανερό= Τοπωνύμιο που οριοθετεί τη είσοδο στην περιοχή της Ελαταριάς
3. Λαμπανίτσα= Η παλιά ονομασία του χωριού Ελαταριά, Δήμου Σουλίου, Θεσπρωτίας
4. Πανήγια= Εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου
5. Εκδήλωση  Εκπολιτιστικού Συλλόγου Ελαταριάς 18/10/2015 "Ανεβαίνοντας  στην Χιονίστρα" (εδώ Φωτογραφίες)
6. Ανάρτηση - σχόλειο  του Σωτήρη Μπρέστα  τον οποίο ευχαριστώ απ τα βάθη της καρδιά μου



..."Ο αυγερινός είχε χαθεί πια στις χαραυγής το πέπλο και να σου τώρα ο  Ήλιος σαν να κρεμόταν στις Ολύτσικας τα μέρη μα αυτός κρυμμένος στην αντάρα και της Όστρια τα νέφη"...

                   ....Οι ψυχές του με "συνάντησαν" κάτω στο σχολείο και όλοι μαζί πήραμε το δρόμο για την βρύση....





 «Ξέρεις πότε πέφτει η αντάρα; Όταν οι πρόγονοι ξυπνούν και περπατούν στον έρμο τόπο, έτσι για να μη τον αφήνουν ορφανό!!»   Σ. Μπρέστας