Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Δρόμος.....



… «Πήγαινα τον δρόμο δρόμο ….» σιγοψιθυρίζω τον σκοπό «….Χάιδω χαϊδεμένη …» στο δρόμο για την Κεραμίτσα. Η ψυχή πετάει στα ύψη ανέβηκε εκεί πάνω στο βουνό του Μαλουνίου, έγινε ένα με το δάσος κάτω από την κορυφή της Ρέβελας. Άγγιξα την ομορφιά στα ξωκλήσια του χωριού που σήμερα δεν πηρά τα μάτια μου από πάνω. Η Ραβενή με μάγεψε, την Ραβενή χαϊδεύει ο απογευματινός ήλιος πριν την αποχαιρετίσει κρυμμένος πίσω από  το Μαλούνι. Οι ίδιες ακτίνες του ποτίζουν  και απέναντι τις πλαγιές τις  Βελούνας, με πορτοκαλί,  συντροφιά στο δρόμο του γυρισμού. Για τον νόστο ο λόγος πάλι, την επιστροφή, την ολοκλήρωση που μέστωσε την ψυχή  και παρηγορεί το σώμα που διαμαρτύρεται. Πόνος, χαρά και κούραση αναμειγνύονται, και να σου αυτή η αίσθηση  πάλι ….  Ταπεινότητα; δέος; … η άσφαλτος εξαφανίζεται από τα πόδια μου, στενεύει γίνεται κακοτράχαλη στράτα και το δάσος με κυκλώνει. Κατεβάζω το βλέμμα, ανασέρνω το παρελθόν και το απλώνω γύρω μου.
Τα Γυάλινα Γιάννενα του Μιχάλη Γκανά έρχονται στην «συντροφιά» …..

 «……Στα πενήντα θα ‘ταν  με την μαύρη κάπα στην πλάτη….»

 Μπορεί να μην τράβηξε τον δρόμο για τον Τσαμαντά αλλά αφού ξαπόστασε σε κάποιο χάνι εκεί χαμηλά στη Ραβενή  εδώ δίπλα μου σαν ν’ ανηφορίζει και αυτός.  Διαβάτης του μόχθου και της επιβίωσης, με έγνοιες κι αγωνίες. Κάπου στη χαρά του γυρισμού προσπαθώ να «κολλήσω» κι εγώ πλάι του  να σταθώ δίπλα του, εγώ ένας πεζοπόρος, συλλέκτης εμπειριών στον ελεύθερο του χρόνο…. Και πώς θα μπορούσα να το εξηγήσω αυτό σε έναν, που για ένα κομμάτι ψωμί περπατούσε μερόνυχτα, με τα παπούτσια του λιωμένα από τα κακοτράχαλα μονοπάτια τις Ηπειρώτικης Γης. Έτσι το μεγαλείο εκείνων των ανθρώπων προσπαθώ να πλησιάσω, ελάχιστα, μόνο με αυτή την αίσθηση χαράς για την επιστροφή. Τα υπόλοιπα είναι ….δέος απέναντι στους συνοδοιπόρους και προγόνους μου.
Ταπεινότητα ..δέος  ήρθαν για πρώτη φορα κοντά 10 ώρες πριν, με κυρίεψαν μαζί με το σκοτάδι καθώς άφησα πίσω μου τον Αϊ Θανάση και τα φώτα της Κεραμίτσας… τα υπόλοιπα έγιναν…. Νύχτα

       «.. Μια νύχτα πριν από χρόνια
        Κάποιος περπάτησε μόνος
        δεν ξέρω πόσα λασπωμένα χιλιόμετρα….»
                                                                       Μιχάλης Γκανάς  Γυάλινα Γιάννενα

  Αισθάνθηκα μηδαμινός, προφυλαγμένος μέσα στα ζεστά ρούχα και τον εξοπλισμό, φακούς, όργανα κατεύθυνσης. Χαμογέλασα, μάλλον στις σκιές τις νύχτας αισθάνθηκα την παρουσία εκείνων των ανθρώπων που τέτοια ώρα θα κινούσαν για δουλειά και θα σταυροκοπιόταν κοιτάζοντας με, φωταγωγημένο με τα φωσφορίζουσα ρούχα. Λοιπόν έκλεισα φακούς και …δορυφόρους και περπάτησα κι εγώ μόνος για το Μαλούνι. Κι όμως όλα έγινα πιο οικία, εύκολα, παρθένα. Οι αισθήσεις έγιναν οδηγοί και μπούσουλας. Ο παγωμένος άνεμος, η Μουργκάνα  και η Βελούνα ανάμεσα στα αστέρια, έγιναν Βοράς. Και δίπλα Δύση,  Λάγκαρη και Βελαντίλα και τα λιγοστά φώτα απ’ τ’ Αχούρια Μαλουνίου.  Νότος μου έγινε η γάργαρη οσμή του Καλαμά πιο κάτω από την Κοκκινιά και…… Ανατολή ….πάλι ο σκοπός μου.
  Το Μαλούνι, ο Προφήτης Ηλίας του και το Πρωινό του. Σκοτάδι ακόμα ανηφόρισα για το χωριό. Νυσταγμένα φώτα, με μια αισιοδοξία αυγής πάνω από το χωριό.  Δεν το διάβηκα (επιφυλάσσομαι όμως) γιατί η λαχτάρα μου είναι η κορυφές του.
  Κόκκινες αναλαμπές ο δρόμος μου για τις κεραίες που στριμώχνονται δίπλα στον Αι Λια. Μια, δύο στροφές … οι σκοτεινές πλαγιές πια γίνονται ξάστερος ουρανός και … Μου κόβεται η ανάσα….. Με ότι αέρα έμεινε στα πνευμόνια, ψυχή και χείλη βγάζουν μια κραυγή  ….μαγεία,  απόκοσμη ομορφιά….. Πια Νύχτα μπορεί να νικήσει  το Λευκό ……. Από κάτω μου Νερό, Γη και Ουρανός σμίγουν…. νερό σμιλεύει τη γη, απ την κορμοστασιά της Πίνδου κατεβαίνει, μαζί τα χνώτα του Ουρανού…. και φτιάχνουν αυτό το απέραντο λευκό σύννεφο από κάτω μου …. Μερικά φώτα  αχνίζουν από μέσα του και πρώτη φορά σήμερα εκστασιασμένος  απαντάω στην λάμψη τους …Ραβενή… Όποια στιγμή από δω και στο εξής θα μιλάω για το χωριό η λάμψη του ενθουσιασμού στα μάτια μου θα είναι αυτά τα φώτα που αναδυόταν μέσα από την ομίχλη. 

  Λευκό από κάτω μου, χάραμα στον ουρανό και φτάνω στο Ξωκλήσι του Αϊ Λια.  1020 μέτρα πιο κοντά στον ουρανό, με την σελήνη  να χαμηλώνει προς την Ηγουμενίτσα και το άστρο της αυγής πάνω από την Ολύτσικα (Τόμαρος) . Διαβαίνω το κατώφλι της αυλής και κάθομαι στο πεζούλι…. περιμένω τον Ήλιο δίπλα στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία.
Ήλιος, Ηλίας, Οδυσσέας, προφήτες, ναυτικοί, αρχαίοι, χριστιανοί, τι είναι αυτό που έκανε τους ανθρώπους να φτιάξουν θρύλους, να τοποθετήσουν ναούς στο μεταίχμιο ουρανού και Γής….. στις Κορφές….. λοιπόν …..αυτή την φορά θα μιλήσω για μένα ….. η Ανατολή του Ήλιου …η γέννηση, η συνέχεια, η ελπίδα, το Πρώτο φώς… και όλα ξεκινούν μαζί με δάκρια ….δάκρυ στη γέννηση, στον πόνο, στην αγάπη, μα δάκρυ  και στον αχό της  μάχης.   Δάκρυ και φώς αναζητώ εδώ πάνω. Το φως, το χρώμα του, που πρωτοαντίκρισα όταν ήρθα σε αυτό τον κόσμο. Φώς σαν τη λάμψη αυτή στο πρόσωπο της συντρόφου μου όταν πρώτη φορά αγκάλιασε τον νεογέννητο γιό μας και τα δυο ζευγάρια βουρκωμένα μάτια  με κοίταξαν μαζί για πρώτη φορά ….τέτοιο φως ψάχνω πάλι εδώ πάνω γύρω μου και στην Ανατολή…. φώς, χρώμα, ελπίδα…. το αντικρίζω να ξεπηδά από τις πλαγιές πάνω από την Δωδώνη.  Δακρύζοντας, κλαίγοντας εξατμίζω με κάθε δάκρυ ότι βαρύ και τοξικό έχουν τα εσώψυχά μου .. ποιος δειλός ξεστόμισε την φράση   "οι άντρες δεν κλαίνε".  Αυτόν τον άνιωθο δειλό, προκαλώ, να σταθεί εδώ πάνω, να δει το χάραμα πορφυρό, να πέφτει στην Μουργκάνα, τη Νεμέρτσικα  και στην Γκαμήλα, μέχρι τα πρωινά χρώματα  της Πίνδου τον παρασύρουν για να αντικρίσει κατάματα το Πρώτο φώς.
 Για όλα τα παραπάνω αποτείνω φόρο τιμής και στο ναό του Προφήτη που με φιλοξένησε σε αυτή την ιδιαίτερη στιγμή. Περιφέρομαι γύρω του και μέσα του, θαυμάζω ένα απόκοσμο πορτοκαλί που τον έχει αγκαλιάσει. Μπορεί δίπλα του οι μεταλλικές κεραίες να προσπαθούν να χαλάσουν το ονειρικό τοπίο , μα φαντάζουν πολύ «μικρές»….. τις χαμηλώνουν τα βουνά, ο Ήλιος. Η ομορφιά του ξωκλησιού τις ξεριζώνει, τις σκεπάζει… το μέταλλο υποκλίνεται και γονατίζει στο Ξημέρωμα της Φύσης.
Η αυγή πια συναντά, κάτω, το Λευκό πέπλο,  φλερτάροντας μαζί του σε πορφυρές αποχρώσεις. Η Ραβενή ακόμα αγκαλιά με την ομίχλη, με το δικό της Αι Λιά πάντα, μα πάντα να προεξέχει στο Γαλάζιο του Ουρανού. Δίπλα τους, από κάτω ακούγετε το ποτάμι, ο Καλαμάς, είναι η αρχή της χαράδρας του, που θα ρουφήξει σιγά σιγά την Θάλασσα Λευκού και θα την κάνει πράσινο στην άλλη άκρη, κάτω από τις Πέντε Εκκλησιές.
   Δρόμος βόρεια πια….

«…κι άκουγε τα κλαρίνα.
Πότε θαμπά και πότε δίπλα του,
όπως τα ’φερνε ο άνεμος…»  Μιχάλης Γκανάς Γυάλινα Γιάννενα

……στην κορυφογραμμή προς την Ρέβελα. Αφήνω πίσω μου τον Αι Λια και το Μαλούνι από κάτω του. Ήχος, σκοπός κλαρίνου  είναι το σφύριγμα του βοριά ανάμεσα στις σχισμές των βράχων. Μελωδία που αντηχεί γύρω μου στα ηλιόλουστα βουνά και γίνετε διαπασών μες στην χαράδρα του Καλαμά. Με τον ήχο του βρίσκω και το ορόσημο της Ρέβελας (955 μ.) και όπως πάντα ακουμπάω την πλάτη μου  γίνομαι ένα με αυτό, μοιράζομε την θέα…. την Ήπειρο που αντικρίζει.  
   Μα τα  σύννεφα είναι απλωμένα ακόμα χαμηλά και με καλούν στην ομορφιά τους. Ακριβώς από κάτω στην πλαγιά εμφανίζετε ένα αγριογούρουνο και αμέσως χάνεται  ανάμεσα σε μία σάρα και τα πουρνάρια παρασέρνοντας αδέξια πέτρες μαζί του.  Χαμογελώ μου δείχνει τον δρόμο …και σαν ξεροκέφαλός Ηπειρώτης δεν διστάζω να το ακολουθήσω, πάρα να βρω, βόρεια μια πιο ομαλή κατάβαση. Το χαμόγελο σβήνει ή μάλλον θα σχηματίστηκε ανάμεσα στους κυνόδοντες του ζώου. Κρυμμένο  κάπου κοντά θα απολαμβάνει τις αδέξιες δικές μου κατρακύλες . Η σάρα με τις αεικίνητες υγρές πέτρες  σιγά σιγά με παραδίδουν σε έναν λάκκο με ένα στρώμα φύλλων βελανιδιάς.  Όλα αυτά τα αγέρωχα δέντρα τώρα με περιβάλλουν. Τελικά εκεί μέσα χαμένος εξαργυρώνω τον πόνο τον κόπο και την αγωνία …..Ξωτική ονειρεμένη ομορφιά, χώρος βγαλμένος μέσα από τα παραμύθια  με αγκαλιάζει. Απόκρυφοι ήχοι ανακατεμένοι με το θρόισμα των φύλλων. Λες και γύρω σου ψιθυρίζουν Νύμφες και Νεράιδες. Μάλλον κατεβαίνουν προς τα κάτω να φωλιάσουν στα «Αναβρυτικά»  και να αναβλύσουν σαν νερό   Αν έδινα όνομα σε μία από αυτές ….πάλι Ραβενή θα την έλεγα…. την βλέπω τώρα ανάμεσα από τα κλαδιά να βγάζει το λευκό πέπλο της  και να με καλεί. Το κάλεσμα γίνετε επιτέλους δρόμος και όλες οι αισθήσεις μου στριφογυρίζουν στην ομορφιά του δάσους. 
   Στην ομορφιά δεν μπορείς να βάλεις τέλος, πιο κάτω συναντά τα ξωκλήσια του χωριού. Άγιος Ιωάννης το πρώτο μικρό απέριττο πετράδι του δάσους,  σε αφήνει εκστασιασμένο. Το Θείο συναντά την ομορφιά της φύσης…. Αρμονία κάτω από τα  δέντρα.  Λίγο πιο κάτω, σειρά έχει η Αγία Μαρίνα, είναι αυτή που με συστήνει στο χωριό ανατολικά
Ο δρόμος μετά τα Πηγάδια θα με βγάλει στα πρώτα σπίτια και τον Αϊ Θανάση από πάνω μου. Προσεγμένα σπίτια…. με μια αίσθηση ότι το χωριό έχει ζωντάνια στις κρύες  μέρες του χειμώνα. Αν και η Ραβενή, πριν μερικές ώρες βγήκε μέσα από την υγρή ομίχλη, τα χρώματα έχουν ζωντανεύσει στις αυλές. Κάτοικοι, με το ήλιο βοηθό, βγήκαν για να τις περιποιηθούν.
  Η δημοσιά σιγά σιγά θα με φέρει επάνω στην πλατεία και την Παναγία του χωριού, με το πέτρινο καμπαναριό, που θαύμαζα από τις πλαγιές του βουνού. Η ομορφιά του Κλασικού και κάθομαι στο πεζούλι μιας Ηπειρώτικης πλατείας. Τα πλατάνια της, το πλακόστρωτο και η θέα προς βορειοανατολικά. Το τοπίο, είναι το διάβα του ποταμού Καλαμά κάτω από την χιονισμένη Τύμφη, στο Καλπάκι , τον Παρακάλαμο, την Ζίτσα….. μέχρι εδώ πιο κάτω στην Βροσίνα …κρυμμένη σε μια στροφή του Καλαμά, πριν αυτός σμίξει με την Λαγκάβιτσα. Με λιγοστές  δυνάμεις ακόμα, ανηφορίζω προς το κάστρο, φύλακα του Καλαμά πριν την είσοδο του στο φαράγγι
 Δυσκολεύομαι λίγο να βρω σημάδια τείχους στην κορυφή. Κάτι η κούραση, κάτι η βλάστηση που έχει καλύψει τα περισσότερα από τον επισκέπτη …μένει μόνο το εκκλησάκι του Αϊ Δημήτρη να με παρηγορήσει …και η θέα του χωριού κατεβαίνοντας από το κάστρο αναλαμβάνει να με γλυκάνει….. για την επιστροφή

«……χιόνιζε όλη νύχτα στα Γιάννενα.
Ξημερώματα πλήρωσε τι χρωστούσε
και γύρισε στο χωριό του.
Στα πενήντα του θα ’τανε
με γκρίζα μαλλιά και τρεις θυγατέρες
ανύπαντρες, χήρος τέσσερα χρόνια,
με τη μαύρη κάπα στις πλάτες,
και τι χιόνι σήκωσαν τούτες οι πλάτες
κανένας δεν το ’μαθε....»       Μιχάλης Γκανάς Γυάλινα Γιάννενα

…περνώντας από την Βροσίνα μάλλον θα ξαπόσταζε τώρα στην Πλατεία πριν πάρει την στράτα του γυρισμού.
Σήμερα  ο ταπεινός οδοιπόρος ετοιμάζεται και αυτός. Δέχεται από το χωριό το γλυκύτερο κατευόδιο, ζεστή συζήτηση που αντηχεί και γεμίζει την πλατεία, και μετά… αυθόρμητα τα χέρια  μου γεμίζουν φιλέματα …. φρούτα για δύναμη και…. «Καλό Δρόμο»
….αφήνουμε την Ραβενή πίσω μας… το παρελθόν μάλλον «τραβά» κατά την Χαραυγή (Λύκου) και μ αφήνει μόνο , να σιγοτραγουδάω,  τα τελευταία χιλιόμετρα για τη Κεραμίτσα…….
…..Πήγαινα τον δρόμο δρόμο ……
     

Διαδρομή:  Wikiloc

                     ...ας μιλήσουν οι εικόνες...

Περιήγηση σε 360 Μοίρες

  
Σύνδεσμος: Προφήτης Ηλίας 


  
Σύνδεσμος: Ρέβελα




Σύνδεσμος: Άγιος Ιωάννης 





Σύνδεσμος: Αγία Μαρίνα


Σύνδεσμος: Πλατεία Ραβενής





Βίντεο

 Προφήτης Ηλίας
ο Καλαμάς αποροφά σιγά την Θάλασσα Λευκού
 και θα την κάνει πράσινο στην άλλη άκρη
 κάτω από τις Πέντε Εκκλησιές.

Προφήτης Ηλίας (1020 μ)



...οι αποχρώσεις της Αυγής
....στην Αρχή τ' Ουρανού,Βελαντηλα Φαρμακοβούνι Λαγγαρη Μουργκάνα και Βελούνα





...ο Αυγερινός πάνω από την  Ολύτσικα




....η "Κόκκινη" 
                Μουργκάνα


Ροδο-ξημερώνει στην Γκαμήλα
 



       ......το μέταλλο υποκλίνεται στο Ξημέρωμα της Φύσης....







 .....Ναοί στο μεταίχμιο τ' ουρανού.....











Υπόκληση  στα καμώματα Ουρανού
και Γης





 Η Ντούλκα..και στο βάθος ..απόπλου





Μαλούνι




                     Κάτω από τις Κεραίες
                                                   .... χαλάσματα στο δρόμο για τη Ρεβελα....



Ρέβελα (955 μ.)




Ορόσημο….
την Ήπειρο αντικρίζει.  



                                                   
Η Ραβενή με μάγεψε, την Ραβενή χαϊδεύει ο Ουρανός


.......τα Σύννεφα



γύρω σου ψιθυρίζουν Νύμφες και Νεράιδες.

 Νεράιδα......Ραβενή ανάμεσα απο τα κλαδία
                                                   και πιό πίσω ...η Λεπτοκαρυά
Δάσος










....Δρύς....Ήλιος ...Γαλάζιο











Άϊ  Γιάννης του δάσους



Το Φως....στην Στέρνα


Αγιά Μαρίνα



Πηγάδια


 Άϊ Θανάσης


Ραβενή 

 Καμπαναριό...πλάτανος...πλακόστρωτο.....Πλατεία.....Ήπειρος

από το Κάστρο.... στον Προφήτη Ηλία...μια Ραβενή δρόμος



Αγιά Μαρίνα


Το σχολείο

  ..θύρες στα σοκάκια της....

Άγιος Δημήτριος



  Η ψυχή πετάει στα ύψη ανέβηκε εκεί πάνω στο βουνό του Μαλουνίου, έγινε ένα με το δάσος κάτω από την κορυφή της Ρέβελας. Άγγιξα την ομορφιά στην Ραβενή που σήμερα δεν πηρά τα μάτια μου από πάνω της.