Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Μικρές Περιπλανήσεις…..


  Θα μπορούσα να το αποκαλέσω και  …μια ανάσα δρόμος……αυτή την ευχαρίστηση που σου προσφέρεται  όταν βρίσκεσαι έξω από την Μεγαλούπολη. Είναι κάτι που βιώνω αποδρώντας μέσα  από τους “γκρίζους τοίχους”… φυσικούς και νοητούς μιας πόλης. Βέβαια για να μην αδικήσω και το Κλεινόν Άστυ, σου προσφέρει πολλά “παράθυρά απόλαυσης” άλλα δεν μπορούν να συγκριθούν με την εγγύτητα μιας επαρχιακής πόλης, ενός χωριού. Την εγγύτητα με την Φύση και τις ομορφιές της, οπού με τη παραμικρή αφορμή -  σημάδι μπορείς να τις απολαύσεις άμεσα. 
 Έτσι άλλη μια φορά φτάνοντας στον Νέο Πύργο, το “ορμητήριο” μου στην Βόρεια Εύβοια, δεν είχα παρά να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και όταν τα σύννεφα έστηναν χορό με το Ήλιο πριν το βασίλεμα του, χωρίς σχεδιασμό ετοιμασία, απόσταση και χρόνο, απλώς άρπαζα την φωτογραφική μηχανή και βρισκόμουν κοντά στα παιχνιδίσματα του Φωτός. Δίπλα στο χάδι ουρανού και  θάλασσας στην αγαπημένη μου Σκάλα της Παραλίας του Νέου Πύργου ή  ξαπλωμένος στο ανοιξιάτικο στρώμα λουλουδιών στη παραλία της Νησιώτισσας.   Μικρές Περιπλανήσεις  στα χρώματα που αυτός ο Τόπος δεν παύει ποτέ να μου προσφέρει απλόχερα…. 











Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016

Αναλαμπές


Κάτω απ’ το  πέπλο της Νύχτας, το πρώτο Σάββατο το Μάρτη και βρέθηκα σε έναν σκοτεινό χωματόδρομο,  στο Συρί του Λαυρίου. Μια απαλή Σοροκάδα "καβάλαγε" το νότιο άκρο της Μακρονήσου και έφτανε ως εδώ, σπρώχνοντας δροσιά και κύματα, στα βράχια της Λαυρεωτικής.
 Μια στροφή σκοταδιού μου απέμενε και  πίσω από την πλαγιά …. η πρώτη αναλαμπή.  Το φως του φάρου «φώτισε» ψυχή και σώματι Αυτό το φως, η ελπίδα,  το κουράγιο του ταξιδευτή
Ήμουν πάλι σένα φάρο που θα μου πρόσφερε εικόνες και χίλιες  λέξεις να συνθέσω. Συντροφιά καθίσαμε… μας βρήκε το Φεγγάρι φέρνοντας μαζί του, το λυκαυγές  με μαγευτικές αποχρώσεις, το Χάραμα και η Αυγή.  Μαζί τα  απολαύσαμε, μέχρι την τελευταία  αναλαμπή  του φανού, λίγο πριν ο Ηλιάτορας ξεπηδήσει απ’ το νησί της Μακρονήσου και μας έβρει  εδώ στο Βρυσάκι, το ακρωτήρι  του Λαυρίου.
 Ένα πρωινό ακόμα πλάι σε ένα από τα πιο όμορφα κτίσματα που έχει φτιάξει το ανθρώπινο χέρι. Σ' ένα φάρο  στην κόψη Θάλασσας Γης κι Ουρανού
 Ένα πρωινό …μια ζωή μάλλον….. μιας που συνειδητοποιώ πια ότι  στην στράτα τη ζωής μου οι φάροι ήταν, είναι και θα είναι πάντα πλάι μου,  αναβοσβήνουν ρυθμικά φωτίζοντας τα βήματά μου,  με συντροφεύουν, με καθοδηγούν……με κάνουν να ελπίζω, με βοηθούν να καβατζάρω «τρικυμισμένους κάβους».

  …..προς το παρόν θα μοιραστώ μαζί σας αυτές τις αναλαμπές στο Βρυσάκι του Λαυρίου μα πιστεύω ότι είμαι έτοιμος να μιλήσω για μένα και τους Φάρους……………. Συνεχίζεται


04:12

04:37 

05:21

05:44

06:03

06:21

06:30


06:33

06:45

06:53

07:03

07:20

07:22

08:27


Οι αποχρώσεις της Αυγής



Είναι κάτι δυνατό που μας ενώνει όλα αυτά τα χρόνια....