Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Ανεμόμυλοι




«Πήραν το δρόμο τους κουβεντιάζοντας, όταν είδαν στον κάμπο καμιά τριάντα με σαράντα ανεμόμυλους. Ο Δον Κιχώτης, μόλις τους αντίκρισε, είπε στον ιπποκόμο του:
- Η τύχη οδηγεί τα βήματά μας. Βλέπεις εκεί φίλε μου Σάντσο Πάνσα, τριάντα, ίσως και λιγότερους, τεράστιους γίγαντες που ενάντια τους θα πολεμήσω και θα τους πάρω τη ζωή;
- Μα ποιους γίγαντες; είπε ο Σάντσο.
- Εκείνους εκεί κάτω, δεν βλέπεις; απάντησε ο αφέντης του, μερικοί μάλιστα έχουν χέρια μακριά ίσαμε δυο λεύγες.
- Κοιτάξτε αφέντη μου, - παρατήρησε ο Σάντσο – εκείνα εκεί κάτω που φαίνονται έτσι δεν είναι γίγαντες, αλλά ανεμόμυλοι, και αυτά που μοιάζουν με χέρια είναι τα φτερά του που, καθώς ο άνεμος τα γυρίζει, κάνουν τη μυλόπετρα να αλέθει.
- Πώς φαίνεται ότι δεν έχεις ιδέα από περιπέτειες! Αυτοί εκεί είναι γίγαντες και, αν φοβάσαι, πήγαινε στην άκρη να προσευχηθείς, όσο θα δίνω την άνιση μάχη ενάντια τους.
Και με αυτά τα λόγια, σπιρούνιασε το Ροσινάντη χωρίς να δίνει σημασία στις φωνές του ιπποκόμου. Ήταν τόσο πεισμένος ότι οι ανεμόμυλοι ήταν γίγαντες, που δεν το κατάλαβε ούτε καν, όταν τους πλησίασε. Στο μεταξύ, τους φώναζε:
-Μη φεύγετε δειλά και άνανδρα πλάσματα, ένας και μόνο ιππότης σάς επιτίθεται!»    
"Δον Κιχώτης"    Μιγκέλ Ντε Θερβάντες

Ένας μόνος ιππότης επιτίθεται ….ένας μόνος…. επιτίθεται στις φαντασιώσεις του, τις φοβίες, τους "εχθρούς", που στήνουν μάχες μες στης ψυχής τ' αλώνια. Προσωπικά έχω δώσει και δίνω  αμέτρητες  τέτοιες μάχες,  άνισες, χαμένες πριν καν ξεκινήσουν. Κονταρομαχίες στα τάρταρα της καρδιάς, με δαίμονες που μόνοι μας κατασκευάζουμε και αρματώνουμε και μετά τους ρίχνουμε στην μάχη για να μας κατασπαράξουν. Μάταια μαχόμαστε για τα μάτια της Δουλσινέας, ο αέρας είναι κει και πάντα θα κινεί με μένος τα φτερά των ανεμόμυλων και θα μας  κατατροπώνουν  Και σαν καταλαγιάσει ο αχός της μάχης,  τότε μαζεύοντας την συντρίμμια μας καταλαβαίνουμε, ότι πάλι οι γίγαντες δεν ήταν εκεί. Πάλι κάναμε λάθος.
Ένας μόνος ιππότης επιτίθεται  τα βάζει με τον ίδιο του το εαυτό, αρνείται πεισματικά να ακούσει τα λόγια του δικού του Σάντσο, του κάθε ακάματου συνοδοιπόρου μας ….είναι απλώς ανεμόμυλοι, σκέψεις και πράξεις που δεν πρέπει να αφήνουμε να μας κατασπαράζουν, να τις γκρεμίζουμε πριν γίνουν γίγαντες και μας ρίξουν κάτω …….ξανά!!

Ένας….. μόνος…. και πάλι οι ανεμόμυλοι στην σκέψη του καθώς ανέβηκε στη δική του «Ροσινάντη» και με μια … ορθοπεταλία… ξεχύθηκε από το πορθμείο της Σαλαμίνας για να πάει να βρει την μοίρα του …..ήρθε βράδυ στο νησί του Αίαντα να ψάξει τρόπο να νικήσει τους Ανεμόμυλους.  Τράβηξε πρώτα  προς την πόλη και μόλις άφησε τα φώτα  της πίσω του, σε μια ανηφοριά…. ΝΑ ΣΟΥ… ήταν κει πάνω, ίσα που τους ξεχώριζες  στου φεγγαριού το φέγγος. Δυο ήταν είχαν κουρνιάσει, έτοιμοι, ακόνιζαν την αρματωσιά τους. Η καρδιά μου άρχιζε να χτυπά δυνατά, ο ήχος της ξεπεταγόταν και έσπαγε την σιγή του σκοταδιού.  Άφησα πίσω μου τον δρόμο, ξεπέζεψα και άρχισα να ανηφορίζω. Λίγη ώρα πέρασε και πια  ήμουν δίπλα τους, έτοιμος, για ακόμα μια φορά να χιμήξω!!!!!!!
 Όχι…. Όχι…. αυτή τη φορά δεν ήρθα για μάχη ήρθα για  ειρήνη εδώ δίπλα στους δύο ανεμόμυλους της Σαλαμίνας στον Λόφο του Αγίου Νικολάου  ήρθα  να διώξω από μέσα μου  τους Γίγαντες ήρθα δίπλα τους δειλά δειλά μες στο σκοτάδι, τους άγγιξα, έγινα ένα μαζί τους κάτω από το φώς του Φεγγαριού και τα άστρων, με το αεράκι του Αργοσαρωνικού  να μας δροσίζει.  Ήρθα να ξορκίσω, έστω και για λίγο, θεριά και δαίμονες από μέσα μου. Να βρω την ηρεμία δίπλα στους δύο Ανεμόμυλους τη Σαλαμίνας.

«….Εκείνη τη νύχτα την πέρασαν ανάμεσα στα δέντρα. Μάλιστα ο Δον Κιχώτης έκοψε και ένα κλαδί από κάποιο δέντρο και στην άκρη του έμπηξε τη μεταλλική αιχμή από τη λόγχη του που είχε σπάσει.
Δεν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα ο Δον Κιχώτης, καθώς η σκέψη ήταν στην κυρά του τη Δουλσινέα.»
 Δον Κιχώτης    Μιγκέλ Ντε Θερβάντες            

Πληροφορίες για τους Ανεμόμυλους της Σαλαμίνας: www.salamina.gr    






Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Σκοτάδι ….Χρώμα



 Σημάδια των καιρών …γκρίζα, θολά....βαρίδια που καταπλακώνουν την  ψυχή  και κάνουν τις ατραπούς μου δύσβατες. Προσπαθώ να στυλώσω τα πόδια μου, να σηκωθώ, να κινηθώ, να φύγω απ την αδράνεια που με κατασπαράζει. Έτσι αν και συχνά το παραμελώ,  αυτή   εδώ η μικρή γωνιά του διαδικτύου,  αυτή η Ατραπός,  ξέρω ότι είναι το αποκούμπι μου. Nα επικοινωνήσω μαζί σας, με χρώμα να μοιραστώ τους λόγους, τις αφορμές για να φύγω …να φύγουμε μακριά από την θλίψη το σκοτάδι. Και είναι παράξενο που αυτό  το σκοτάδι εκμεταλλεύομαι εδώ και λίγο καιρό.  Προσπαθώ να το κάνω φίλο γιατί μαθαίνω σιγά σιγά ότι κρύβει μέσα του ακόμα και αυτό…. χρώμα …  πολλές φορές ελάχιστο αλλά αρκετό ώστε να σε κρατήσει ζωντανό μέχρι να έρθει η Ανατολή.  Διάλεξα λοιπόν την μικρή παραλία πίσω  (δυτικά) από την Νησιώτισσα και μέσα στην νύχτα βρήκα παρηγοριά εκεί στο μικρό εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Πάνω από την χάρη της με παρηγόρησε το φεγγάρι και καθώς κούρνιαζε στην δύση,  ένας αστερισμός ήρθε να σταθεί  και να μου δώσει το χρώμα, την ελπίδα, την χαρά,  μέχρι το χάραμα να  έρθει να με αγκαλιάσει και ο Ήλιος ο Πρώτος να μου δώσει την δύναμη για ακόμα μια φορά, να σταθώ όρθιος….. να μην λυγίσω….. να ελπίζω.








  μέχρι το χάραμα να  έρθει να με αγκαλιάσει και ο Ήλιος ο Πρώτος να μου δώσει την δύναμη για ακόμα μια φορά, να σταθώ όρθιος….. να μην λυγίσω….. να ελπίζω.