Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Αναζήτηση… (Προφήτης Ηλίας Υμηττού)


  Αναζήτηση, η λέξη, το χαρακτηριστικό του ανθρώπου που τον έκανε να ξεχωρίσει. Για χάρη της περπάτησε, ταξίδεψε. Την αναζήτηση είχε πάντα μπρος του, στους δρόμους και τις ρότες. Την αναζήτηση έπλασε μες τους μύθους, την «σκάλισε», της έδωσε μορφή κουπιού και  την έβαλε πάνω στο ώμο του Οδυσσέα. Το ίδιο κουπί που η παράδοση μας «έδωσε» και στο Προφήτη Ηλία, στην δική του ανάβαση προς το βουνό. Ο καθένας εκεί ψηλά βρήκε την δική του απάντηση, την εξιλέωση, την εκπλήρωση του τάματος που τον έκανε να σταθεί για λίγο και να καταλάβει ότι βρισκόταν στο τόπο που… αναζητούσε…….

  Αναζήτηση και με το δικό μου «κουπί» στον ώμο ξεκίνησα για το βουνό. Τον Υμηττό που μέχρι τώρα από μακριά θωρούσα να φορά το στέμμα της Αυγής και τώρα είχε φτάσει η ώρα να βρεθώ κοντά του. Δεν παρέκκλινα και από την παραδοχή ότι  όταν κάποιος ξεκινά να περιδιαβεί, να γνωρίσει ένα βουνό για πρώτη φορά δεν έχει πάρα να ψάξει κάποιο ξωκλήσι του Αι Λια. Εκεί βρέθηκα λοιπόν,  πάνω από την περιοχή της Άνω Γλυφάδας, στα πρώτα βήματα μου στις πλαγιές του Υμηττού. Πλάι στο Ξωκλήσι και για λίγες ώρες αναζήτησα το φως  και της αποχρώσεις του ….και αν μια εικόνα γέννα πολλές λέξεις, η αναζήτηση είναι από τις λέξεις που πλάθει μύριες εικόνες. 























Αναζήτηση η λέξη ......και το τέλος της είναι η αρχή μιας άλλης....


Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Πέρασμα ……στην Ήπειρο



   Για πολλούς από μας που ζούμε μακριά από την Ήπειρο, η στιγμή που επιστέφαμε, έστω και για λίγο, πίσω στην αγκάλη της αποκτούσε ιδιαίτερη σημασία. Η επιστροφή, που πριν ακόμα πραγματοποιηθεί, μόνο και μόνο η προσμονή της έδινε τα “φτερουγίσματα” στην ψυχή, την ετοίμαζε για τον Νόστο. Και τότε έφτανε η ώρα του ταξιδιού, της διαδρομής  που για εμάς τους παλιούς, ήταν μια πολύωρη διαδικασία εξαντλητική πολλές φορές. Μα από μέσα σου ήξερες ότι αυτός ο δρόμος όσο μακρύς και κουραστικός και αν ήταν το τέλος του θα σε έφερνε στην Πατρίδα…. σε μια Πόλη, σε ένα Χωρίο… σε ένα Σπίτι με τον καπνό απ’ το τζάκι να ανεβαίνει ανάμεσα στα βουνά της Ηπείρου και την αγκαλιά συνήθως των γονιών σου ανοιχτή να κουρνιάσεις μέσα της.....
Οι δικοί μου Νόστοι προς της Ήπειρο έχουν γραφτεί πάνω στους δρόμους που ξεκινούσαν από την Αθήνα. Ο πληθυντικός βέβαια για την λέξη δρόμος,  για μερικά χρόνια πίσω, δεν ταίριαζε αφού μια διαδρομή ακολουθούσες. Αυτή που σε έφερνε να διαβείς, το βόρειο κομμάτι της Πελοποννήσου, να “κουνηθείς” μέσα στα μικρά Ferry Boat (η Γέφυρα ήταν επιστημονική φαντασία ) που σε περνούσαν από το Ρίο στο Αντίρριο. Μετά αναλάμβανε το Μεσολόγγι, το Αγρίνιο, να σε φέρουν πιο κοντά. Μα το κοντά ήταν πολύ μεγάλη λέξη, διαρκούσε πολύ, σε καταπονούσε πολλές φορές, “κατέτρωγε” και πολλά απ τα αποθέματα λαχτάρας και προσμονής που είχες για να φτάσεις. Άντεχες όμως …. “το τέλος αυτού του δρόμου είναι η Ήπειρος” …βαστούσες.
 Σε όλο αυτό το δρόμο περίμενες και κάτι άλλο ……για μένα ήταν ένα σημάδι, μια εικόνα που θα με διαβεβαίωνε ότι το τέλος δρόμου ζύγωνε …… Δεν ξέρω αλλά πάντα μου έχει μείνει σαν βίωμα, πως όλες η επιστροφές μου ήταν βράδυ και μέσα στο σκοτάδι  απ το παράθυρο του λεωφορείου ή του αμαξιού περίμενα αυτό το σημάδι.
Λοιπόν, μπορεί η πρώτη χαρά να ήταν κοντά στο Μενίδι (εκει μετά του "Ζέρβα"…. κάποιοι ακόμα θυμούνται!!!) όπου στα γρήγορα περνούσε μια μεγάλη πινακίδα που σου ανακοίνωνε ότι μπήκες στην Ήπειρο. Αλλά για μένα το αντάμωμα με τον τόπο μου γινόταν…. στην πρώτη Πόλη, το πρώτο Ποτάμι, το πρώτο Γεφύρι. Ήταν το πέρασμα από την Άρτα, τον Άραχθο και το Γεφύρι τους. Εκείνη την στιγμή λαχταρούσα, εκείνο το αγνάντι στην πέτρινο Γεφύρι… των Σαράντα Πέντε Μαστόρων και των εξήντα Μαθητάδων.
Το Σημάδι, η στιγμή που έστρεφα το βλέμμα για λίγο και αντίκριζα το Γεφύρι της Άρτας. Τι δρόμοι, τι ταλαιπωρία, τι αγωνιά, όλα χανόταν. Το Γεφύρι αυτό ήταν, είναι και θα είναι  η Ήπειρος ολάκερη. Σμιλεμένη πάνω του ..χτισμένη μέσα στα θεμέλια του μαζί με την γυναίκα που Πρωτομάστορα. Η Ήπειρος του Νερού, των Βουνών, της πέτρας του και των Γεφυριών …του γυρισμού…….
Πέρασμα στην Ήπειρο …με τα χρόνια, τις εποχές, μέρα νύχτα και το Γεφύρι πάντα στέκει με καρτερεί… και αυτή τη φορά είπα να σταθώ και να το αντικρύσω με το βλέμμα πια του ταξιδευτή που ανεξάρτητα με τις διαδρομές που ‘χει κάνει αυτό το Γεφύρι πάντα στην καρδιά του θα είναι χαραγμένο σαν  Σημάδι επιστροφής.   









"....Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι,
κι αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες,
τί έχω αδελφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει."