Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Το Φαράγγι.


  Ο Νηλέας, η Μπολοβίναινα, και ο T.S. Eliot , ή αλλιώς  τι μπορεί να συνδέει μια θεότητα, μια ηρωίδα κάτοικο της Αγίας Άννας και έναν Άγγλο Ποιητή. Και όλα αυτά ανάμεσα σε ορθωμένους πανύψηλους βράχους, μέσα  σ’ ένα από τα πιο όμορφα Φαράγγια της Εύβοιας.
  Όπως και  τις περισσότερες φορές όλα ξεκινούν με το πρώτο φως, λίγο πριν χαράξει, με τις πρώτες πινελιές Αυγής να ξεπηδούν στα ανατολικά, κι γω στο δρόμο ξανά να πάω να τις συναντήσω. Είναι το αντάμωμα που επιζητούσα λίγο πριν αρχίσω την περιήγησή μου, ένα είδος μεταλαβιάς για μένα, να δώ το πρώτο φως, τον ήλιο να ανατέλλει μέσα απ του Αιγαίου το μπλε. Στάση λοιπόν στο δρόμο, βόρεια του χωριού της Αγία Άννας, για το αντάμωμα με τον Ηλιάτορα. Είναι από τα σημεία που μαζί με τις πρώτες ακτίνες του, απολαμβάνεις από ψηλά τις υπέροχες παραλίες… Αγκάλη,  Κρύα Βρύση, Κυμάσι, Πήλι…… και όσο πιο Νοτιά στο κορμί της Εύβοιας ταξιδεύει το μάτι.
  Αυτές τις πρωινές ακτίνες που ζωγράφιζαν σε πορτοκαλί αποχρώσεις το τοπίο ακολούθησα στην πορεία τους δυτικά, στρίβοντας  μέσα στην Αγία Άννα με προορισμό, αρχικά την Παλαιόβρυση. 
Εκεί “ξεφορτώθηκα” τους τέσσερις τροχούς, η πλάτη ένιωσε πάλι τον γνώριμο βάρος του σακιδίου και ένα ζευγάρι ταλαιπωρημένα πόδια άρχισαν να ακολουθούν….. την ψυχή και το μυαλό.
 Οδηγοί πάντα οι δύο τους, ιχνηλάτες εικόνων, ήχων μυρωδιών μα και γνώσης. Ψυχή και Μυαλό, αισθήματα - σκέψη και το χάρισμα που μας έχει δοθεί, αυτά τα δύο να συνεργάζονται αρμονικά. Είναι κάτι που το νιώθεις καθώς περπατάς μέσα στην φύση, το μυαλό και την ψύχη ταυτόχρονα να παίρνουν τα ίδια ερεθίσματα αποδίδοντας διαφορετικά συναισθήματα.
 Πολλές φορές με μαλώνουν που περιπλανιέμαι μόνος και με το δίκιο τους αλλά όταν κάποιος περπατά μονάχος καταλαβαίνει αυτή την αίσθηση να ακολουθεί πότε το μυαλό  και πότε την ψυχή…. μονάχα. 
Στην πορεία μας λοιπόν ….σε λίγες εκατοντάδες μέτρα, στο δρόμο προς Κεραμιά και πια βγήκα στο χωματόδρομο, περπάτησα για την πρώτη στάση, σημείο αναφοράς, το ξωκλήσι της Αγίας Θέκλας. 
Μυαλό Ψυχή σας έλεγα με το μυαλό να έχει επεξεργαστεί όλες αυτές τις γνώσεις για την διαδρομή  και το ξωκλήσι μπροστά  να του επιβεβαιώνει τους υπολογισμού του. Αλλά εδώ πια, μπροστά του όλα είναι ζωντανά… το χρώμα, ο ήχος, το άρωμα της πρωινής Αύρας, απόσταγμα καθώς περνά από τα δροσερά κλαδιά των πεύκων. Το μυαλό κατακλύζεται πιά από ερεθίσματα που μερικές αράδες λέξεων, περιγραφών, ιστορίας και οδηγιών, δεν μπορούσαν να τα αποδώσουν. Ξέρω ότι οι περισσότεροι μας μαγευόμαστε, διαβάζοντας, μαθαίνοντας, μα ορκίζομαι, τίποτε δεν συγκρίνεται με αυτό εδώ…. να το ζεις, να το γεύεσαι. να το μυρίζεις. Θεέ μου περιγράφω κάτι που είναι ακόμα στην αρχή, θα αντέξει η Καρδιά και η Ψυχή για παρακάτω.
 Παρακάτω που ανάμεσα  στα καταπράσινα πεύκα καθώς κατηφορίζει η στράτα μου, έρχεται στο νου μου …. η Μπολοβίναινα. Ομολογω και νομίζω πολλοί από σας θα βρίσκεται το όνομα λίγο δύσκολο να το προφέρεις, μα από πίσω απ το όνομα βρίσκονται πολλά…   Εύκολος ο δρόμος ακόμα και το μυαλό μπορεί να αφοσιωθεί στην Ιστορία Βοηθά βέβαια και η αίσθηση ότι  κατά πάσα πιθανότητα ακολουθώ τα βήματα των κατοίκων της Αγιάς Άννας, τα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας.
   Από εδώ και κάτω διαδραματίζεται η ιστορία της Μπολοβίναινας, όπου μαζί με άλλους κατοίκους της Αγίας Άννας κίνησαν κατά ‘δω. Κρύφτηκαν  μακριά από τα χέρια των Τούρκων, τους βασανισμούς τους. Μάταια όμως, αφού ήδη είχαν γίνει αντιληπτοί. Τότε η Μπολοβίναινα, ζυγίζοντας την κατάσταση, αποφασίζει να παραπλανήσει τους Τούρκους δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στους  υπόλοιπους να ξεφύγουν προς την απέναντι όχθη του ποταμού. Μα η ηρωική της πράξη είχε αντίτιμο , την θυσία της. Έφτασε σε αδιέξοδο πάνω σε ένα βράχο και τότε αποφάσισε να πέσει στο κενό, παρά να παραδοθεί και να προδώσει. Πηγή

 Μπολοβίναινα, το υποκοριστικό της  γυναίκας κάποιου Μπολοβίνου, επίθετο που συναντάς σε αυτά τα μέρη ακόμα και σήμερα. Μα εδώ  με λίγο ακόμα ψάξιμο θα βρεθείς σε παράλληλες, αν όχι όμοιες, ιστορίες. Κάπου εκεί στα 1822 - 1823 θα ανταμώσεις τον Μπολοβίνο  τον αγωνιστή από την Αγία Άννα που πολέμησε στα Βρυσάκια πλάι στον Αγγελή Γωβιό  και η ιστορία αναφέρει ότι:
Ο Μπολοβίνος, .. «μάλιστα έσωσε πολλά γυναικόπαιδα στην Αγία Άννα και στο Μαντούδι, όταν αναχαίτισε αποτελεσματικά την πρόοδο των τουρκικών στρατευμάτων υπο τον Περκόφτσιαλη» Πηγή
…άραγε να είχαν σχέση οι δύο αυτοί Ήρωες μας;

Και τι σας έλεγα πρίν, ότι όλα αυτά πρέπει να τα ζήσεις κιόλας; ….σε ένα πλάτωμα λοιπόν ακολουθείς πια το μονοπάτι που θα σε οδηγεί μέσα από την πυκνή βλάστηση σ ένα μικρό άνοιγμα των βράχων, γατζωμένο πάνω στην απότομη πλαγία Είναι το σημείο όπου έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με το Φαράγγι όπου σαν χαρακιά μαχαιριού από βορά προς νότο έχει σχίσει την Ευβοϊκή γη. Εδώ όμως είναι το σημείο που πρέπει να σταθείς για χάρη της Μπολοβίναινας, η μαρμάρινη  επιγραφή  αναφέρει ότι απέναντι στο βράχο θυσιάστηκε η Ηρωίδα μας. 

Μόνο  εδώ αντικρίζοντας το τόπο  και έχοντας μαζέψει την γνώση, αποκτάς την επίγνωση της θυσίας. Αισθάνεσαι, βλέπεις τι αντίκρισε,  καταλαβαίνεις τι διακυβεύονταν και τι δυνάμεις πρέπει να είχε για να πάρει μια τέτοια απόφαση.  Αντίκρισε τον γκρεμό, το σίγουρο χαμό, έκανε ένα βήμα περισσότερο απ όλους μας για κάτι πολύ  ανώτερο… την Υπερηφάνεια… την Ελευθερία
Η Γυναίκα του Μπολοβίνου …να ήξερα το όνομα της; ..την αξία της  Θυσίας να προσωποποιούσα στο όνομα της, να εξυμνούσα αυτό που έχει μέσα τις η Ελληνίδα Κόρη, Μάνα, Γυναίκα, την αυταπάρνηση στο αίμα της   ……και ας τα προσάπτουν σε ένα μόνο επίθετό.
  Κάπου εδώ αφήνω την ηρωίδα ή μάλλον η ιστορία της θυσίας της με ακολουθεί σαν ήχος από μοιρολόι, ήχος που έχει γίνει ένα με αυτό του νερού που ρέει εκεί μέσα στην σχισμή που έχει χαράξει ο ποτάμιος θεός Νηλέας.
   Κατήφορος το μονοπάτι απ’ δω και μπρος  για να βρεθώ στο Νηλέα. Συνάμα όμως και “βουτιά” στηv Ελληνική Μυθολογία. Στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ψάχνω για τον Θεό ποταμό. (Πηγή) Νιώθω πως κατρακυλώ γιατί στο όνομα του Νηλέα πέφτεις πάνω σε όλο το μεγαλείο της Μυθολογίας… έρωτες μεταξύ θεών και θνητών, οικογενειακές ίντριγκες, θανάτους και αγώνες εξουσίας ….χάνομαι!!! …η Τυρώ που ερωτεύθηκε τον  Ενιπέα την ποτάμια θεότητα (καλά πάμε ως εδώ!!! )… μα όπως πάντα οι Θεοί βάζουν το χέρι τους, βλέπε Ποσειδώνας… και τελικά, μας προκύπτει ο Νηλέας με το δίδυμο αδερφό  Πελία Μέχρι εδώ έχουμε  ποτάμι, νερό, και όπως πάντα εκείνα τα χρόνια έρωτα … είμαι άραγε στ’ αχνάρια  του ποταμού Νηλέα; Όχι τόσο εύκολα, όλα αυτά γίνονται   μακριά από την Εύβοια, στην Θεσσαλία …. γιατί ο Ενιπέας έχει το ρου του στην Θεσσαλία και ο δίδυμος αδερφός του Νηλέα, Πελίας έγινε Βασιλιάς απέναντί στην Ιωλκό βάζοντας σε περιπέτειες τον αγαπημένο μου ήρωα Ιάσονα… Και ο Νηλέας που αναζητώ,  αυτός απομακρύνεται παραπέρα. Βλέπετε δυο αδέρφια στο ίδιο Βασίλειο δεν χωρούν και τον συναντώ μακριά, νότια,  στην Πύλο που καταφέρνει να γίνει Βασιλείας και πατέρας του γνωστού μας Νέστορα …..μα εδώ τελειώνει και η διαδρομή για τον Νηλέα αυτός χάνει τη ζωή του από το Ηρακλή και γω χάνομαι περισσότερο  έχοντας πέσει στα “βαθιά νερά” της Μυθολογίας αλλά ευτυχώς αυτή την τρελή πορεία ανακόπτει   ο …Αλέξανδρος Καλέμης
 Μιλώντας πριν για νου και γνώση, πάντα ξεκινώντας τις περιπέτειες μου, στην πορεία, μα και στην επιστροφή, έχω έναν οδηγό, κάποιον που θα μου δώσει τις γνώσεις το ερέθισμα, την πυξίδα για να ζήσω όλα αυτά. Εδώ στην Εύβοια, χρόνια τώρα ακολουθώ τα χνάρια του κύριου Αλέξανδρου, αρχικά αφού σε κάθε περιηγητικό οδηγό που έπεφτε στα χέρια μου υπήρχε σφραγίδα του… τα γραπτά, οι περιγραφές, η μελέτη εκ βαθέως, του ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτόν τον τόπο, την ιστορία, τους μύθους, τις παραδώσεις του.   Έτσι για άλλη μια φορά με πήρε  απ’ το χέρι ο Αλέξανδρος Καλέμης και μου έδωσε μια εμπεριστατωμένη εξήγηση….

η λέξη «Νηλεύς» σύμφωνα με την πιο έγκυρη ετυμολογική έρευνα πρέπει να αποτελεί υποκοριστικό, προερχόμενο από το Νεσέλαος («αυτός που σώζει τον λαό») Νεέλαος > Νεέλαος > Νήλαος (υποκοριστικό Νηλ-εύς). Εάν η εκδοχή αυτή θεωρηθεί ως ορθή και η ονομασία σημαίνει «φίλος του λαού» τότε το όνομα ταιριάζει και σε βασιλιά και σε θεό, αλλά και σε ποταμό. Η άποψη ενισχύεται από την εικόνα που είχαν δώσει οι αρχαίοι Ευβοείς στα δύο γειτονικά ποτάμια. Τον Νηλέα και τον Κηρέα. Ο μεν πρώτος είχε σχέση με την φωτεινή πλευρά της ζωής, την φιλική δηλαδή προς τον άνθρωπο, ο δε δεύτερος, ο Κηρέας, με τη σκοτεινή πλευρά, την εχθρική προς τον άνθρωπο. Μη ξεχνάμε πως ο Κηρέας σχετίζεται με χθόνιες και σκοτεινές θεότητες, όπως οι Κήρες. Αντίθετα με τον φωτεινό και φιλικό Νηλέα. Ο Αντίγονος μας γράφει για τα δύο ποτάμια «...και εν Ευβοία δε... δύο ποταμοί, Κέρων και Νηλεύς, ών αι αίγαι εάν περί το συλλαμβάνειν ούσαι πίωσιν, εάν μεν από ποταμού Κέρωνος μέλανα τίκτουσι, εάν δε από του Νηλέως λευκά...». Μαύρα λοιπόν γίνονται τα αιγοπρόβατα όταν πιουν από τον Κηρέα και άσπρα όταν πιουν από τον Νηλέα. Αντίθετα μεταφέρει το μύθο ο Αριστοτέλης: «...εν δ΄ Ευβοία δύο ποταμούς είναι, ών ού μεν τα πίνοντα πρόβατα λευκά γίνονται, ός ονομάζεται Κέρβης, ο δε Νηλεύς, ός μέλανα ποιεί...» Αργότερα ο Στράβων αναπαράγει τον Αριστοτέλη «...Εισί δε νυν Ευβοΐται ποταμοί Κηρεύς και Νηλεύς ών αφ΄ού μεν πίνοντα τα πρόβατα λευκά γίνεται, αφ΄ού δε μέλανα...» (Στράβων 449-14). Μαγεία δηλαδή χαρακτηρίζει τους δύο πανάρχαιους ποταμούς που ως φαίνεται τα ονόματά τους προϋπήρχαν των ονομάτων που δόθηκαν σε βασιλείς. Η έννοια τους δε σχετίζεται με τις ιδιότητές τους και όχι με ονόματα προσώπων ή θεοτήτων.
                                                             Αλέξανδρος Καλέμης   ( ΕΔΩ πληροφορίες).
   
  Με τα λόγια αυτά ο άνθρωπος που μου έμαθε  το πόσο αλληλένδετα είναι φύση, τοπίο, μύθοι και ιστορία, με παραδίδει στις Αγκάλες του Νηλέα…..… μόνο πια... τον αλαφροΐσκιωτο περιπατητή να τις απολαύσει  και να προσπαθήσει να καταλάβει μονάχος του το πνεύμα αυτού του ποταμού.
  Είναι πια η στιγμή που για πρώτη φορά μπαίνω στα νερά του. Μέσα σε ένα παραμυθένιο τοπίο λίγο πριν την είσοδο του φαραγγιού, το παγωμένο γάργαρο νερό του ποταμό διαπερνά όλο το σώμα, η καρδιά σκιρτάει και χτυπά στο ρυθμό τις ροής του νερού. Τότε είναι που ανοίγω πραγματικά τα μάτια σε ένα όνειρο, ένα εκπληκτικό τοπίο  που έχει χαράξει γύρο μου ο ποταμός. Πλατάνια ξεπηδούν ανάμεσα απ τα βράχια και οι πράσινες αποχρώσεις τους συναντούν πιο πάνω τα πεύκα και αντάμα ακουμπούν το μπλε τ ουρανού, καθώς αυτός ετοιμάζεται να υποδεχθεί με την σειρά του τις πρώτες πρωινές ακτίνες  του Ήλιου.
 Και αυτό που αντικρίζω μπρος και γύρω μου ξεπερνά κατά πολύ το ονειρεμένο, την στιγμή που  οι ακτίνες του Ηλιάτορα, χαϊδεύουν τους κλώνους των δέντρων και σμίγουν  με τα νερά του Νηλέα!. Εδώ παίρνει την σκυτάλη η εικόνα, το χρώμα, είναι οι στιγμές που ότι σκέψεις και λόγια προσπαθήσεις να υφάνεις δεν πρόκειται να αποδώσουν την μαγεία. Το μόνο που μπορούν είναι κάποιες στάλες σαν απόσταγμα να δώσουν τόσο όσο να μπορέσεις να πάρεις μια μικρή γεύση όχι για να σε ξεδιψάσει αλλά να σε ωθήσει και σένα να φτάσεις ως εδώ και να το ζήσεις αυτό. Να κάτι που πρεσβεύει  η φωτογραφία ενός τοπίου. 
 Για λίγο πιάνω τον εαυτό μου να ανεβοκατεβαίνει στο ρου του Νηλέα ανάμεσα στα πλατάνια και να κάνει σαν μικρό παιδί καθώς το τοπίο με κάθε ακτίνα που κατηφορίζει αλλάζει την κάθε εικόνα γύρω του.  Μα ήταν πια καιρός να πάω να συναντήσω τον Νηλέα λίγο πιο βόρεια, στις είσοδο του φαραγγιού. Εκεί όπου τα πλατάνια παραμερίζουν και μπροστά σου ορθώνονται οι πανύψηλοι βράχοι, αφήνοντας ανάμεσα τους μια σκοτεινή σχισμή.
 Κοντοστέκομαι… μπροστά μου οι Πύλες του Νηλέα …δέος… το βλέμμα παραμένει κολλημένο. 
Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω, τον ποταμό. Από πριν έχω καταλήξει στην απόδοση του Αντίγονου για την ιδιότητα του θεού, σαν φίλος του λάου, άλλωστε, αν όχι και στην  αρχαιότητα, αποδεικνύεται προφητικό δεκάδες αιώνες μετά, ότι εδώ  ο ποταμός έγινε φίλος του λαού έσωσε αρκετούς από το κακό. Βέβαια σαν θεότητα που σέβεται τον εαυτό της, ζήτησε και την απαραίτητη θυσία της Μπολοβίναινας Μάλιστα είμαι πεπεισμένος, ότι από κάποιο λάθος, του αποδόθηκε το προσωνύμιο Αράπης και τα πρόβατα που έπιναν το νερό του, με βάση την ομορφιά που αντίκρισα πριν λίγο, συμφωνώ ότι θα γεννούσαν πάρα μόνο το λευκό.
 Τώρα αρχίζω να χω αμφιβολίες, τι βρίσκετε εκεί πιο μέσα στο σκοτάδι, που θα βρω τον φιλικό Νηλέα; Λίγα βήματα κάνω και βυθίζομαι  στα κρύα νερά του, ο φόβο  γεννά το  κρύο σκιερό νερό. Βρίσκω δικαιολογία, ότι είναι αρκετό αυτό που έχω δει, υπάρχει τόση ομορφιά πίσω μου στην ροή του ποταμού που δεν χρειάζεται να κάνω ένα βήμα πιο μακριά στο άγνωστό.
Και τώρα ταιριαζουν τα λόγια του ποιητή που σας υποσχέθηκα 
«Μόνο αυτός που ρισκάρει να πάει πολύ μακριά μπορεί να ανακαλύψει πόσο μακριά μπορεί να πάει κανείς»    
                              T. S . Eliot
…και το ρίσκο έγκειται στο ότι, ιδίως την άνοιξη, τα νερά είναι αρκετά και αρκετό το βάθος τους και ιδίως για κάποιον μοναχικό διαβάτηόπου δεν έχει και τον κατάλληλο εξοπλισμό. Και αν ο φόβος με τραβάει πίσω, στην ιδιαίτερη περίπτωση μου, το ρίσκο πάντα με γοητεύει και με τραβά μέσα στο  άγνωστο…..
  Λοιπόν το ταξίδι αρχίζει και ο ποταμός έχει φροντίσει για το πρώτο βήμα της δοκιμασίας, ακριβώς στην είσοδο του φαραγγιού να  υπάρχει μία φυσική λεκάνη, κομμάτι που πρέπει να κολυμπήσεις.
 Πρώτο βήμα κάτι σαν μύηση, βάφτιση ολόκληρου του σώματος  μα και τις ψυχής στα νερά του με το παγωμένο νερό να με χει πια  σκεπάσει, μαζί με τους σκοτεινούς βράχους από πάνω. Κολυμπώ λίγα μέτρα και τα πόδια ακουμπούν στο πυθμένα, το σώμα πια εξαγνισμένο, αναδύεται και ξαφνικά βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο…. Μυθικό.. παραμυθένιο…. Βρίσκεσαι μέσα στο βασίλειο του Νηλέα, τα κάθετα βράχια με τις εναλλαγές στις αποχρώσεις, ανακατεμένες με την απόκοσμη βλάστηση του, να φτάνουν κατακόρυφα μέχρι πάνω, σε μια σχισμή ουρανού που στέλνει φώς μέσα μέχρι εδώ κάτω, κοσμώντας τα νερά, την ψυχή του Νηλέα. Η Ψυχή του Νηλέα  άλλοτε ήρεμη, μα  τις περισσότερες φορές ασπρίζοντας με την ορμή της, σμιλεύει κάθε βράχο στο διάβα της. Και όλα αυτά επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά κι άλλο βαθύ σημείο και πάλι ανάδυση στο μύθο, την ομορφιά. Το σώμα μπορεί για άλλη μια φορά να διαμαρτύρεται από το κρύο, μα καταλαβαίνω πια ότι το τρέμουλο του κορμιού δεν μπορεί να συναγωνιστεί το ρίγος, την έκσταση, την απογείωση των αισθήσεων που νιώθω εδώ μέσα. Ιδίως όταν σε ορισμένα σημεία βλέπεις κομμάτια βράχων πέφτοντας να χουν σφηνώσει πριν φτάσουν στην επιφάνεια του πόταμου. Βράχοι που είναι σαν να αιωρούνται πάνω απ το κεφάλι σου καθώς περνάς από κάτω, σχηματίζοντας μικρές πύλες, εισόδους σε άλλη ακόμα μία κάμαρα, εικόνων, αισθήσεων.
  Μα λησμόνησα να σας μιλήσω ήχους… εδώ μέσα κάθε μια σταγόνα του  ποταμού αποκτά το δικό της ήχο, τον παράγει με την ορμή της καθώς  συναντά τις σχισμές των βράχων αναπαράγοντας τον κάθε φορά με διαφορετικό τόνο… ναι εδώ μέσα καταλαβαίνεις το χρώμα του ήχου. Πριν μπεις μέσα νομίζεις ότι είναι όλα είναι μια βοή αλλά καθώς προχωράς ακόμα πιο βαθιά αυτή γίνεται, ψίθυροι, μικροί ύμνοι, ίσως από νεράιδες που πολύ πιθανό να κατοικούν εδώ μέσα. Ίσως ανάμεσα σε αυτές είναι και η απόκριση της Μπολοβίναινας, ναι θυσιάστηκε μα πιστεύω ο Νηλέας την λυπήθηκε. Ανάμεσα σε νεράιδες την έβαλε, μαζί να τριγυρνούν εδώ μέσα και όλα αυτά τα χρώματα γύρω δεν είναι παρά,  τα πέπλα τους αφημένα ανάμεσα στους βράχους.
  Για περίπου 1400 μέτρα ζω μέσα εδώ αυτό το όνειρο και ο χρόνος μοιάζει σαν να είχε σταματήσει. Μαγεμένος, κοντά τρείς ώρες, απολαμβάνω την κάθε σπιθαμή του, τον κάθε μικρό καταρράκτη νερού, τον κάθε βράχο και τώρα,  σιγά σιγά, φτάνω πια στο  τέλος του ή μάλλον στην αρχή. Αρχή γιατί βγαίνοντας από το Φαράγγι βρίσκεσαι όλο και πιο κοντά  στη γέννηση του Ποταμού Νηλεά. Τις πηγές του λίγο πιο πάνω, μέσα από τα σπλάχνα του Ξηρού όρους.  
  Εδώ πια η άλλη άκρη του φαραγγιού δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από αυτό που απόλαυσα το πρωί. Μεσημέρι πια ο ήλιος είναι στο απόγειό του και κάτασπρα σύννεφα έχουν στήσει  χορό στο ουρανό, χαδεύοντας τις κορυφές των πεύκων, με την αντανάκλασή τους να βουτά στα γάργαρα νερά του Θεού Νηλέα….. εδώ είναι που συναντώ και το  τέλος τις διαδρομής, με βρίσκει στη γέφυρα των Αμελάντων.
   Ανηφορίζω πια για τον γυρισμό και όλα αυτά που έζησε η ψυχή, πολεμά να τα επεξεργαστεί το μυαλό. Έχει κατακλεισθεί από αισθήματα που με την λογική του, δυσκολεύεται να τα βάλει σε μια σειρά. Μόνο και μόνο οι εικόνες που τρέχουν κάθε φορά που κλείνω τα μάτια είναι αρκετές….
… Και ξέρω ότι το ωραιότερο κομμάτι αυτών που έζησα θα μείνει βαθειά μέσα στην ψυχή μου… εκεί μέσα θα είναι ο φίλος του λαού,  ο Νηλέας, θα ρέει και κάθε τόσο θα “βουτώ” στα νερά, στο φαράγγι του,  για να  σωθώ ……  
 

Η Διαδρομή

Powered by Wikiloc


 Η Ανατολή














Το Ξωκλήσι 





Ο Φίλος του Λαού







Η Πύλη




Το βασίλειο του Νηλέα



































  Βράχοι που είναι σαν να αιωρούνται πάνω απ το κεφάλι σου καθώς περνάς από κάτω, σχηματίζοντας μικρές πύλες, εισόδους σε άλλη ακόμα μία κάμαρα, εικόνων, αισθήσεων.

















































 Η Αρχή προς το τέλος















… Και ξέρω ότι το ωραιότερο κομμάτι αυτών που έζησα θα μείνει βαθειά μέσα στην ψυχή μου… εκεί μέσα θα είναι ο φίλος του λαού  ο Νηλέας, θα ρέει και κάθε τόσο θα “βουτώ” στα νερά, στο φαράγγι του,  για να  σωθώ ……