Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Στον Προφήτη Ηλία


….το τρίξιμο καθώς οι μπότες σπάζουν το ελαφρύ στρώμα πάγου που έχει σχηματιστεί στο δρόμο, προσπαθεί να συναγωνιστεί τον ήχο του  Καλαμά. Όλα τα άλλα γύρω μου είναι βουβές σκιές, καθώς κατεβαίνω από το σπίτι της Πανάγιως. Βουβές σκοτεινές σκιές σκεπασμένες από μια αφέγγαρη νύχτα, που μετράει μία με δύο ώρες για να δώσει την σκυτάλη σε ένα κρύο πρωινό του Γενάρη. Φωτεινή εξαίρεση, οι αμέτρητες ελάχιστες κουκίδες φωτός των αστεριών που στολίζουν το ουράνιο στερέωμα.
 Ξεκινάω για να πάρω το μονοπάτι που θα με βγάλει στην Δημοσιά (Ε.Ο. Ηγουμενίτσας- Ιωαννίνων). Η απόσταση είναι μερικές δεκάδες μέτρα αλλά στο σκοτάδι η πορεία φαντάζει σαν την διάσχιση ενός σκοτεινού τούνελ. Η επιλογή να μην χρησιμοποιήσω κάποιον φακό είναι ηθελημένη γιατί αφήνω να οδηγηθώ, «ξεσκονίζοντας» τις παιδικές μου αναμνήσεις και να φτάσω ακριβώς στην στροφή της Δημοσιάς. Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, αν ακολουθούσα τις παιδικές μου αναμνήσεις θα έστριβα δεξιά και θα έπαιρνα θέση στη στάση του ΚΤΕΛ λίγο πιο κάτω (κάποτε περνούσε Λεωφορείο από εδώ!!!!!). Αυτή τη φορά όμως τραβάω αντίθετα ακολουθώντας τον δρόμο προς τα πάνω.
 Ξεκίνησα για μια συγκεκριμένη διαδρομή, ή μάλλον για να σταθώ σε ένα σημείο ακριβώς την συγκεκριμένη ώρα. Το σημείο θα είναι το μικρό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στο βράχο πάνω από τη Τσουρίλα (Καλλιθέα) όσο για την ώρα; .. η μαγική απειροελάχιστη στιγμή που η πρώτη ηλιαχτίδα θα καβαλήσει τα Όρη της Παραμυθιάς και θα αγκαλιάσει αυτό το σημείο.
  Πίσω όμως στην Εθνική Οδό!!! ..για τα Γιάννενα (ή μήπως το Ε είναι για το Έρημη).....όπως και να είναι περπατάω σε έναν έρημο σκοτεινό δρόμο διακρίνοντας αμυδρά την διαγράμμιση, αλλά  περισσότερο το απόκοσμο λευκό του πάγου που έχει απλωθεί πάνω στη άσφαλτο. Πριν λίγα χρόνια ακόμα και αυτή την ώρα νυσταγμένα φωτά φορτηγών θα έλουζαν τον δρόμο και  το μουγκρητό των μηχανών θα προανάγγελλε την είσοδο τους στις αμέτρητες στροφές της Πλακωτής. Τις πρώτες αυτές στροφές βρίσκω μπροστά μου μαζί όμως και  τα αρκετά σκοτεινά εικονίσματα στο πλάι  του δρόμο, που έρχονται να μου υπενθυμίσουν ότι η ζωντάνια αυτού του δρόμου έκρυβε και αρκετό πόνο!!... Αυτό το δρόμο εγκαταλείπω τώρα για ανηφορίσω προς την Μονή των Παγανιών αλλά και την Καλλιθέα (Τσουρίλα).
 Το σκοτεινό μοτίβο συνεχίζεται μέχρι το πλάτωμα λίγο πιο κάτω  από την Μονή. Από κει ξεκινάει ο χωματόδρομος οπού θα με φέρει στον Προφήτη Ηλία (υπάρχει και σχετική ξύλινη πινακίδα). Η πορεία εξελίσσετε πια ανάμεσα στο ύψωμα (τη Ράχη) που βρίσκετε το εκκλησάκι και το βουνό στα αριστερά μου. Θα σταθώ λίγο στην ονομασία του βουνού αφού η ονομασία που βρήκα πρόσφατα είναι Ζουμπάνης ή Ζούπανος, ενώ παλαιότερα μέσα από καταγραφές σε ιστοσελίδα τις Σέλλιανης (Κρυσταλοπηγή) είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι λέγετε Κούφαλο (1291 μ). Όπως και να έχει, πίσω από το βουνό, και στις υπόλοιπες κορυφές από τα Όρη της Παραμυθιάς, αρχίζει σιγά  σιγά το φως της αυγής να σχίζει το σκοτάδι αρχίζοντας να δίνει αμυδρά κάποια χρώματα στο τοπίο γύρο μου. Ο βατός χωματόδρομος αρχίζει, περνώντας από ένα ρέμα, να γίνεται πιο ανηφορικός για να με φέρει μετά από μερικές στροφές στην πρώτη Εκκλησιά, που θα συναντήσει  ο περιπατητής, του Αγίου Νικολάου. Μια επίσκεψη στο λιτό Εκκλησάκι μεταφέρεται για το γυρισμό, αφού στη συνέχεια του δρόμου, περίπου στα 150 μ θα βρω την αρχή του μονοπατιού για το Αι Λιά, Το μονοπάτι είναι αρκετά καθαρό και με φέρνει λίγο πιο κάτω από την βραχώδη κορυφή. Από αυτό το σημείο σκαρφαλώνω τα τελευταία μέτρα στο βράχο …και πατώντας πάνω, το βλέμμα σαν πεινασμένο, από την μέχρι τώρα στέρηση της νύχτας, αρχίζει να καταβροχθίζει το πανέμορφό τοπίο.
Ακόμα δεν έχει λουστεί από τον ήλιο, όμως η κοιλάδα που σχηματίζει ο ποταμός Καλαμάς εκεί κάτω ήδη προϊδεάζει για την ομορφιά της.Ακριβώς κάτω από τα πόδια μου βρίσκετε το αμφιθεατρικά τοποθετημένο χωριό της Τσουρίλας (Καλλιθέα),
Αυτό που αναζητώ περισσότερο όμως αυτή τη στιγμή είναι το εκκλησάκι το Αι Λιά. Το λιγοστό φώς της Αυγής, αλλά και ο τρόπος που είναι χτισμένο το Ξωκλήσι «δένει» απόλυτα με το βραχώδη κορυφή και με δυσκολεύει να το αναγνωρίσω με την πρώτη ματιά. Μετά από μια περιήγηση στο εσωτερικό του παίρνω θέση στο προαύλιο για να απολαύσω το Ξημέρωμα…
Το  μεγαλύτερο κομμάτι της Θεσπρωτίας που έχω μπροστά μου ακόμα «κοιμάται». Αλλά τα μουντά χρώματα έρχονται να δώσουν έμφαση και να απογειώσουν μια υπέροχη εικόνα….Μακριά στα βόρεια η Μουργκάνα έχει υποδεχθεί τον Ήλιο πιο νωρίς και έχει ντυθεί με μια απαλή πορφυρή απόχρωση που μαζί με το αρκετό χιόνι που έχει πέσει στις κορυφές της, κατατάσσει την εικόνα στις πιο υπέροχες εμπειρίες μου…...
Μετά από λίγο  αυτός που πριν λίγο στόλιζε με τις πρωινές του ακτίνες το ψηλότερο βουνό της Θεσπρωτίας αρχίζει να μοιράζει απλόχερα τα ίδια χρώματα…στο Φαρμοκοβούνι, την Βελούνα και…κάπου εκεί που αρχίζει ο ήλιος να λούζει και το Μαλούνι, χάνω τον λογαριασμό των βουνών….εστιάζω πια το βλέμμα στην κοιλάδα του Καλαμά από κάτω μου.

Ο ήλιος  άγγιξε τη ράχη της Ντούλκας και αρχίζει να απλώνεται προς τα κάτω, λες και ένα τεράστιο πέπλο σκιάς τραβιέται σιγά σιγά και αποκαλύπτει ένα πανέμορφο φωτεινό τοπίο. Στο φώς αναδύεται μακριά η Ρίζιανη (Αγ. Γεώργιος) και η Ντόλιανη   και ο κάμπος κάτω από το χωριό του Αγίου Αρσένη…το μάτι θα απολαύσει ακόμα το φώς να σκαρφαλώνει πάνω στο Παλαιοχώρι. Αλλά σε αυτά τα αποκαλυπτήρια δεσπόζουσα θέση έχει το Μαντζάρι (Κυπάρισσος) έτσι όπως είναι τοποθετημένο στη πλαγιά  ντυμένο με τα χειμερινά χρώματα των δέντρων και με έναν  Καλαμά, ακριβώς από κάτω, κυλώντας ανάμεσα στα καφέ πλατάνια, να αφήνει μια υπέροχη μπλε πινελιά στο τοπίο.
  Ο ήλιος φτάνει πια στην Αβαρίτσα, από κει που ξεκίνησα για να βρεθώ εδώ, και είναι καιρός πια να στρέψω το βλέμμα ανατολικά.  Στέκομαι ακριβώς πιο κάτω από το ξωκλήσι, σε απόλυτη συζυγία για να δω της πρώτο σκίρτημα του ήλιου Σιγά σιγά το μουντό βουνό από πίσω αποκτάει ακριβώς πάνω στη κορυφογραμμή ένα φωτεινό στέμμα ,δίνοντας στα δέντρα εκεί ψηλά μια απόχρωση παγωμένου λευκού.
  Έφτασε η στιγμή... και μία - μία οι ακτίνες ξεχύνονται προς το ξωκλήσι….και εγώ σαν μικρό ανυπόμονο παιδί πηγαίνω από δω και από κει για να αποθανατίσω τη σκηνή. 
Όμως συνειδητοποιώ, μετά από λίγες πόζες, ότι είναι καιρός να σταματήσω πια να «αιχμαλωτίζω» εικόνες με την φωτογραφική μηχανή και να δώσω σκυτάλη στην αφή… σίγουρα αυτές οι εικόνες θα γεμίζουν φως και χρώματα ένα δωμάτιο όταν προβάλλονται από μία οθόνη αλλά αυτό που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με τίποτε, είναι αυτή η ζεστασιά του πρωινού Ήλιου που χαϊδεύει το πρόσωπο και φτάνει κατευθείαν στη ψυχή...  ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ.
Όλα πια είναι ΦΩΣ …και είναι καιρός να αποχωρίσω από εδώ αφήνοντας πίσω μου πια τον Αι Λιά να γίνετε πάλι ένα με τα βράχια. Η αρχική σκέψη ήταν κατεβαίνοντας από το μονοπάτι να συνεχίσω προς τον Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής, να βρεθώ πιο κάτω στη Αγία Σοφία  έξω από τη Βρυσοπούλα και να καταλήξω στη Τσουρίλα, χωριό που κατά κάποιο τρόπο έχω δεσμούς αίματος …αλλά  κρατάω αυτή τη διαδρομή για λίγο αργότερα….
Για σας που θέλετε να έρθετε και να ανέβητε εδώ πάνω, τη διαδρομή αυτή προτείνω να την κάνετε Άνοιξη. Ξεκινώντας την περιήγηση μεσημεριανές ώρες. Αφού επισκεφτείτε τον Αι Λιά, μετά να ολοκληρώσετε την διαδρομή κατεβαίνοντας στη Τσουρίλα και την όμορφη πλατεία μπροστά από το σχολείο και την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Μάλιστα λειτουργεί και ένα  γραφικό καφενεδάκι/ψησταριά. Έτσι θα απολαύσετε γευστικούς μεζέδες αλλά το ουσιαστικότερο…. θα βρεθείτε να κάθεστε σε ένα «μπαλκόνι», έχοντας μπροστά σας  ένα πανέμορφο τοπίο όπου την ώρα που θα δύει ήλιος κάπου πίσω από το νησί το Φαιάκων, θα γεμίσει η ψυχή σας με εικόνες του Καλαμά να ελίσσεται ανάμεσα στα βουνά της Θεσπρωτίας, μέχρι που ένας μαγευτικός πορτοκαλί ουρανός δώσει την θέση του στην γοητευτική Νύχτα. 

Διαδρομή προς Προφήτη Ηλία Wikiloc

......μεγαλύτερο κομμάτι της Θεσπρωτίας που έχω μπροστά μου ακόμα «κοιμάται»
..Το εσωτερικό του Αι Λιά

















.....η Μουργκάνα έχει υποδεχθεί τον Ήλιο πιο νωρίς και έχει ντυθεί με μια απαλή πορφυρή απόχρωση....

Ο ήλιος  άγγιξε τη ράχη της Ντούλκας και αρχίζει να απλώνεται προς τα κάτω...

Η άκρη της Ντούλκας και η Σκάλα του Ζωργιάννου

Ο Ήλιος ..ξεμύτισε νωρις στο Νεοχώρι

...το φώς σκαρφαλώνει πάνω στο Παλαιοχώρι
Το Μαντζάρι...



...Ο ήλιος φτάνει πια στην Αβαρίτσα...

Η Μονή Παγανιών


..τα δέντρα εκεί ψηλά μια απόχρωση παγωμένου λευκού.




στη κορυφογραμμή του  Ζουμπάνη ένα φωτεινό στέμμα .

....Έφτασε η στιγμή...
οι ακτίνες ξεχύνονται προς το ξωκλήσι

...Όλα πια είναι ΦΩΣ …
..έξοδος από το Ξωκλήσι



















....αφήνοντας πίσω μου πια τον Αι Λιά να γίνετε πάλι ένα με τα βράχια.....
..Η ράχη του Προφήτη Ηλία..
Άγιος Νικόλαος





















Θεατής... λίγο πριν τη διασταύρωση με τον δρόμο Ηγουμενίτσας - Ιωαννίνων


Επιστροφή...Το Παλιό σχολείο στην Αβαρίτσα

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Αγναντεύοντας τον ...Λίχα



   Εμείς οι Έλληνες από τα βάθη του χρόνου μέχρι και σήμερα φλερτάρουμε πολλές φορές με την ζήλια, την απιστία, τις δολοπλοκίες, την εκδίκηση, που σαν μαριονέτες από νήματα ελέγχονται, από αυτό που μόνο η ελληνική γλώσσα αποδίδει τέλεια, …ΕΡΩΣ. Τη σχέση έχουν τώρα, να στριφογυρίζουν αυτά στο μυαλό μου, ανεβαίνοντας πάνω από τα Γιάλτρα, κατευθυνόμενος δυτικά; .....απλά έχω βάλει πορεία για να σταθώ πάνω από τον τόπο του συμβάντος!!!. Υπομονή υπάρχει αρκετή πορεία μέχρι εκεί........
   Αφού για άλλη μια φορά υπνωτισμένος έχω σταθεί να απολαύσω το ξημέρωμα, και εγώ μπλέκομαι στα νήματα !! και μουρμουρίζω για απιστία., προδοσία.... θα αναλογιστείτε που είναι...ο Έρως; ...αυτός έχει για μένα την μορφή των αχτίνων του ήλιου που σήμερα εκτός από το όμορφο πορτοκαλί που έστρωσε πάνω από τα Γιάλτρα, την θάλασσα από κάτω, μέχρι την Αιδηψό, αποφάσισε πριν ξεμυτίσει πάνω από το Τελέθριο, να κρυφτεί στα μολυβένια σύννεφα.!!Δεν πειράζει αυτή τη φορά συνεχίζω  με την απουσία του  και ανηφορίζω σιγά σιγά, αφήνοντας στο αριστερό μου χέρι  το εκκλησάκι των Ταξιαρχών.
Ξημερώματα πάνω απο τα Γιάλτρα
   Πριν μπω στο όμορφο πευκοδάσος μεταξύ της Κακής Πυκναριάς (573 μ) και της Ξεροσουβάλας (738 μ.), την λίγο κακή μου διάθεσή έρχεται να φτιάξει η παρηγορήτρα Θάλασσα. Η “παρηγοριά” παίρνει την μορφή του πανέμορφου απάνεμου όρμου  των Γιάλτρων που το πράσινο έχει αγκαλιάσει σφικτά ένα ελάχιστο κομμάτι του Γαλάζιου. Εκεί κάτω το σμίξιμο το χρωμάτων απαντάει στο όνομα Ηρεμία.

Ο όρμος των Γιαλτρων
  Βαδίζω ανάμεσα στα πεύκα ακολουθώντας τον χωματόδρομο και για πολλοστή φορά η γνωστή συνάντηση!!!!. Αφού πάντα θα με προϋπαντήσει το ανήσυχο βλέμμα κάποιου λαγωνικού, αμέσως μετά εμφανίζονται και μια παρέα κυνηγών Αυτοί οι ιδιότυποι συνοδοιπόροι μου, σχεδόν σε όλα τα βουνά και τα λαγκάδια που έχω βρεθεί καλημερίζοντας τους, θα μου κάνουν την ίδια ερώτηση...το όπλο σου που είναι; Χαμογελώντας... τελετουργικά πια σηκώνω τη φωτογραφική μηχανή και «Παρουσιάζω τα όπλα». Όπως πάντα αφού ακολουθεί ο καθένας το δρόμο του, εγώ περπατώντας αναλογίζομαι, τι είναι αυτό που έμενα με κάνει πάντα τον παράξενο σε αυτήν την συνάντηση!!!
Προφήτης Ηλίας
 Πέρασαν περίπου 3 ώρες και βρίσκομαι στην βάση του Προφήτη Ηλία. Η πλαγιά του έχει καεί από πυρκαγιά πριν μερικά χρονιά, αλλά η φύση και ο χρόνος έχουν κάνει καλά την δουλειά τους και ήδη οι πράσινες τούφες από τα νεαρά πεύκα έχουν ξεπεταχτεί. Λίγο ανάβαση και βρίσκομαι στην γεμάτη από Κεραίες – Αναμεταδότες Κορυφή του Προφήτη Ηλία. Το ότι πήρε το όνομα του η κορυφή εννοείτε ότι υπάρχει και κάποιο ξωκλήσι …εδώ είναι τα δύσκολα ..ο επισκέπτης θα χρειαστεί αρκετά λεπτά να ξεχωρίσει το όμορφο ξωκλήσι ανάμεσα στους άσχημους εκπροσώπους της Τεχνολογίας.  Όσο για αυτόν που θα θελήσει να το αποθανατίσει με την φωτογραφική μηχανή, θα τα βρει σκούρα, για  να απομονώσει στο κάδρο το εκκλησάκι χωρίς να μην ξεπετάγεται κάποιος μεταλλικός ιστός ή κάποιο κακόγουστο κτήριο. Ακόμα και ο χαρακτηριστικός ήχος του ανέμου, που κυριαρχεί σε τέτοιες κορυφές, καταπλακώνεται από την ηχορύπανση των Μηχανημάτων. Τέλος πάντων και για κάτι άλλο ήρθα εδώ και στέκομαι μπροστά από τον Μεγάλο σκουριασμένο σταυρό αφήνοντας πίσω μου αυτό το μεταλλικό  συνονθύλευμα
 Η θέα από το σημείο (εάν και ο καιρός δεν βοηθάει αρκετά σήμερα ) είναι καταπληκτική με το χωριό της Λιχάδας στις παρυφές του βουνού, και ένας όμορφος κάμπος πιο κάτω να έρχεται να συναντήσει την θάλασσα σχηματίζοντας δύο όμορφα ακρωτήρια. Βόρειο ανατολικά της Βασιλίνας
Ο φάρος της Βασιλίνας
με το χαρακτηριστικό φάρο και μπροστά ακριβώς το Κήναιο που φαίνεται σαν να σπρώχνει τα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού για να σχηματίσουν τον Μαλιακό κόλπο στο βάθος.
 Σας είχα υποσχεθεί μια ιστορία γεμάτη απιστία  και ζήλια…….η προσεκτική ανάγνωση της μυθολογίας είναι γεμάτη από αυτά …Σαν γνήσιος Έλληνας ένας διάσημος πρόγονός μας εν ονόματι Ηρακλής εκτός από πολλούς Άθλους είχε κάνει και πολλές ερωτικές κατακτήσεις, αυτό σίγουρα ενόχλησε την γυναίκα του με το όνομα Διηάνειρα.  Η γλυκύτατη αυτή Ελληνίδα μόλις έμαθε ότι άντρας της την απάτησε με την Ιόλη φρόντισε να τον εκδικηθεί  στέλνοντας του έναν δηλητηριασμένο Μανδύα, που όταν τον φόρεσε άρχισε να σφαδάζει από τους πόνους. Στην ιστορία προστίθεται και ο άτυχος Λίχας που μετέφερε αυτό το «δώρο» στον Ηρακλή. Υποφέροντας από φρικτούς πόνους ο Ηρακλής νόμιζε ότι δράστης ήταν ο καημένος ο Λίχας ….τον έπιασε από το πόδι και τον πέταξε  μπροστά από το Ακρωτήριο Κήναιο. Από το σώμα σχηματίστηκαν κατά την μυθολογία  τα πανέμορφα νησάκια μπροστά από το ακρωτήρι (Λιχαδονήσια) . Για αυτό στέκομαι εδώ πάνω, για να θαυμάσω αυτήν την πανέμορφη τοποθεσία που οφείλει την ονομασία της στον Λίχα, το παλικάρι που βρέθηκε κατά λάθος μπλεγμένος στα νήματα και τα τερτίπια του Έρωτα. http://www.tirins.gr/myth12.htm  Αυτό που σίγουρα θα τον παρηγορούσε τώρα, είναι το γεγονός ότι το όνομα του σηματοδοτεί  μια από τις ομορφότερες τοποθεσίες αυτού του τόπου, και είμαι σε θέση να το προσυπογράψω γιατί έχω περιηγηθεί με Καγιάκ γύρω και πάνω  στο «κεφάλι του» (Νήσος Στρογγυλή), έχω κατασκηνώσει στις υπέροχες μικρές παραλίες στα νησάκια που σχηματίζουν το «σώμα του»  και τα τελευταία χρόνια έχουν κατοίκους μεσογειακές φώκιες,   στη μεγαλύτερη νησίδα  (Μονολιά) έχω γευτεί στην παραλία της με τον γιο μου το καλύτερο Σουβλάκι. http://www.lichadonisia.com/
Όλα τα ωραία που μου έχουν συμβεί εκεί κάτω , ένα ταξιδιάρικο σύννεφο που περνάει πάνω από το χωριό της Λιχάδας μου τα κρύβει και παράλληλα σαν αυλαία μου επισημαίνει την ανάγκη να συνεχίσω προς το δρόμο της επιστροφής.
Το εικόνισμα του Ιωάννη του Προδρόμου
  Κατεβαίνοντας από τον Προφήτη Ηλία κατευθύνομαι από την νότια πλευρά του Κήναιου Όρους (αλλά καλύτερα να το λέμε με το όνομά του Όρος Λιχάδα) για να γυρίσω πίσω στα Γιάλτρα. Στο εικόνισμα του Ιωάννη του Προδρόμου με πιάνει μια ανησυχία ….τι θα συναντήσω μπροστά μου σε σχέση με την πυρκαγιά το 2009 που είχε κατακάψει την πλαγιά πάνω από το Γρεγολίμανο;
Ευτυχώς στο οροπέδιο μεταξύ  της Ξεροσουβάλας (738 μ.) και τη Χούνη (620 μ.) οι γλώσσες της φωτιάς δεν έφτασαν και η επιστροφή μου γίνετε πάλι μέσα από ένα πανέμορφο πευκόδασος, που η ηλικία των δέντρων μαρτυρεί ότι και στο λίγο πιο μακρύ παρελθόν η πύρινη λαίλαπα είχε κάνει την επίσκεψή της. Μια ωραία τοποθεσία στα μέσα τις διαδρομής είναι το ξέφωτο με το εικόνισμα του Αϊ Νικόλα, ιδανικό για ξεκούραση αλλά και σαν πρόταση για εκδρομή στη φύση ή όπως λέμε στα ελληνικά Picnic.
  Φτάνοντας στην άκρη του δάσους, ο δρόμος  αρχίζει να γίνεται κατηφορικός και μπροστά μου απλώνετε ο κόλπος της Αιδηψού με τα Λουτρά σε περίοπτη θέση, και εκεί που ο κόλπος ανταμώνει τον όρμο των Γιάλτρων, σχηματίζετε ένα στενό που στη μία άκρη σε θέση εξώστη στέκονται τα Γιάλτρα.
Αι Νικόλας
 Το εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου με τα αμπελοχώραφα δίπλα του σηματοδοτεί και την επικείμενη είσοδο στο χωριό … Εγώ  πριν σταματήσω κάνω τον απολογισμό της διαδρομής, ανοίγω το τεφτέρι του μυαλού μου και αφήνω μέσα έναν ανοιχτό λογαριασμό….επιβάλλεται η επίσκεψη για άλλη μια φορά στην όμορφη άκρη της Βόρειας Εύβοιας, με ανοιχτό καιρό και παρόντα τον Ήλιο, έχει να μου προσφέρει αμέτρητες ακόμα συγκινήσεις. Τα Λιχαδονήσια από κει πάνω θα είναι πανέμορφα με το ήλιο να διαπερνά τα κρυστάλλινα νερά και να δίνει υπέροχες αποχρώσεις Γαλάζιου και πράσινου στη θάλασσα γύρω τους. Ακόμα το εγκαταλειμμένο Παλιοχώρι στα νοτιοανατολικά από τον Προφήτη Ηλία, αλλά και ένα πέρασμα στα σοκάκια του χωριού της Λιχάδας και των Γιάλτρων αξίζει με το παραπάνω το περπάτημα στον τόπο του Λίχα.

Διαδρομή : Wikiloc


Ο ήλιος κριμένος πίσω από το Τελέθριο και τα Γιάλτρα  ξυπνάν

Ηρεμία στον Όρμο των Γιάλτρων

Απάνεμο Λιμάνι

Παγωμένα Χρώματα

Λίγο Χρώμα πριν το ..Γκρίζο των Κεραιών











Μεταλλικό  συνονθύλευμα και... μαζί ο καημένος Αι Λιάς


Ορόσημο
















Από την είσοδο της Εκκλησίας



















Άκρα Βασιλίνας


Λιχαδονήσια

Λίγες ακτίνες στο νερό


Λιχαδονήσια
















Η Λιχάδα (χωριό) (ακρωτήρι) και ..ο Λίχας ξαπλωμένος

Εικόνισμα Αι Νικόλα


Τα Γιάλτρα



Αγ. Νικόλαος


Γιάλτρα ..σε φόντο από Λουτρά Αιδηψού