Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Αίγλη



  Αίγλη αυτή τη λέξη ψέλλισα όταν πρωτοαντίκρισα αυτό που  είχα βάλει στο κάδρο μου. Έμεινα πολύ ώρα εκστασιασμένους, κοιτώντας τα χρώματα της Στιγμής , του δειλινού.  Αίγλη, το επαναλάμβανα συνεχώς, δεν άφηνα τα μάτια μου από πάνω της.  Μια λέξη σαν αυτές που πολλές φορές εμφανίζονται και περιφέρονται στο μυαλό, τις γεννάει οι Εικόνα …η Στιγμή…ο Τόπος.   Αιγλή και θα ψάξω μέσα απ αυτή τη λέξη,  αυτό που με  συνεπαίρνει   στην εικόνα που αντικρίζω.
  Ετυμολογικά από το…. ακτινοβολία, λάμψη, χλιδή, λαμπρή φήμη, μεγαλοπρέπεια, εγώ θα αρχίσω, σαν ακόλουθος του Φωτός, με την… λάμψη. Το είχε, το έχει και θα το έχει αυτός ο τόπος.  Εδώ στάθηκαν  θεοί, ο Δίας, η Αθηνά, ο Ήφαιστος,  ο ημίθεος Ηρακλής, Ρωμαίοι Στρατηγοί μα και  Άνθρωποι του Πνεύματος κι λογιών Ηγέτες.
Όλοι εδώ ερχόταν για να αναζωογονήσουν την δική τους φήμη και μεγαλοπρέπεια, να πάρουν λίγο από τη αίγλη, την αστείρευτη λάμψη που ξεχειλίζει μέσα από τα σπλάγχνα του τόπου αυτού. Μα θα σταθώ ειδικά και στον απλό άνθρωπο που αιώνες κατοικεί εδώ, γιατί, μπορεί ο Ήφαιστος να κτύπησε το σφυρί του στα έγκατα της Ευβοϊκής Γής για να βγει αυτό το νερό, ίαμα σώματος και ψυχής, αλλά κοινοί θνητοί διατηρούν  την λάμψη αυτή. Άνθρωποι σαν τον θεραπευτή, τον φροντιστή, τον απλό κάτοικο που στέκεται εδώ έτοιμος να υποδεχτεί κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμου. Τον άνθρωπο δημιουργό και κτίστη που προσέφερε κτίσματα απείρου κάλους, να κοσμούν αυτή την Λουτρόπολη. Ακόμα πιο πολύ, τον απλό επισκέπτη που για χιλιάδες χρόνια έρχεται εδώ αναζητώντας ίαση και ανακούφιση και  έχει προσθέσει το μεγαλύτερο μέρος της αίγλης που ακτινοβολούν τα Λουτρά της Αιδηψού. Ο επισκέπτης που μαζί του έφερε την δική του μοναδική μεγαλοπρέπεια, την μοιράστηκε και εξακολουθεί να την μοιράζεται στα σαλόνια των ξενοδοχείων, στα υδροθεραπευτήρια, στις παραλίες  μα και περπατώντας το βράδυ στο παραλλιακό δρόμο μπροστά από το Ξενοδοχείο Αίγλη. Μια κοσμοσυρροή, “λουτρό” ιδεών, πολιτισμού και  σκέψης
  Iάση και αίγλη  ανέκαθεν εδώ ανυψώνονται  σαν ατμός ζεστού ύδατος, και αναμειγνύονται με την πανσπερμία κουλτούρας, ανθρώπων της επιστήμης, της τέχνης, των γραμμάτων, εμπλουτισμένη  με την απέριττη σοφία του παλαίμαχου ανώνυμου, λουόμενου βιοπαλαιστή.
  Ένας επισκέπτης λοιπόν κι εγώ, κάτι παραπάνω από δυο δεκαετίες, που ειδικά αυτή τη χρονιά που πέρασε άρχισα να παίρνω μερικές “στάλες” από την λάμψη αυτού του τόπου. Μια  μεγαλοπρέπεια που μπορεί κατά καιρούς να ξεθωριάζει μα είμαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Είναι σαν το θερμό  νερό που βγαίνει χιλιάδες χρόνια χωρίς να στερεύει. Αυτή τη σκέψη έρχεται να επιβεβαιώσει και η ματιά….. πριν χρόνια αντίκρισα κτίρια σχεδόν ερείπια, παραμελημένα και τώρα  βλέπω να αναβλύζει ξανά μέσα τους αυτή η αίγλη. Θυμάμαι το  Θερμαί Σύλλα παραμελημένο και τώρα… ένα στολίδι, το Κύμα ξαναγενιέται πιά...... μέσα σε ένα χρόνο είδα το Παλαιό  Ταχυδρομείο να μεταμορφώνεται σε Πύργο Παραμυθιών και παρά τις δυσκολίες κάποια στιγμή θα αποκτήσουν ξανά μεγαλοπρέπεια το πάλαιο Υδροθεραπευτήριο, το Στάδιον…. το  Ηράκλειον , το παλαιο ξενοδοχείο που εδώ δίπλα μου έδωσε αυτή την υπέροχή στιγμή με τις τελευταίες αποχρώσεις του Ήλιου να αγκαλιάζουν την Μεγαλοπρέπεια των ιαματικών πηγών.... Των Πηγών της Αίγλης, της Νύμφης κόρης του Ασκληπιού…της Αιδηψού.



Αίγλη από ψηλά.... 

......αγναντεύει τον Παρνασσό



Λάμψη...από το μπαλκόνι του "Στάδιον"








Μεγαλοπρέπεια.....





Ο Πύργος των Παραμυθιών




"Θερμαί Σύλλα"






 Άιγλη ...ακτινοβολεί μαζί με τ' άστρα


                               ...το "χτύπημα" του Ήφαιστου κάτω από το "Ηράκλειον"



 .....Οι Πηγές της Αίγλης, της Νύμφης κόρης του Ασκληπιού…της Αιδηψού.

...λίγες "στάλες" ακόμα:

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Εικόνα



Όλοι βρισκόμαστε μπροστά σε στιγμές άγχους, ψυχολογικής πίεσης.  Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, προσπαθεί να δαμάσει και να κατανικήσει αυτά τα "τέρατα" πριν καταφέρουν να τον κατασπαράξουν. Λοιπόν το "δόρυ" για μένα είναι οι Εικόνες, όχι αποτυπωμένες σε καμβά ή πλασμένες με Ο και 1. Οι εικόνες μου είναι μέσα στο μυαλό και την ψυχή, μέσα εκει περιπλανιούνται, γεννημένες από ερεθίσματα φωτός. Αυτή είναι η "αρματωσιά" μου και όταν βρίσκομαι στριμωγμένος, κλείνω τα μάτια, παίρνω βαθιά ανάσα και…….αφήνω εικόνες για λίγα ψήγματα χρόνου να με ταξιδεύουν, να με παίρνουν μαζί τους, να τις “ζω”, να μου δίνουν αυτή την δύναμη, να σταθώ και να αντιμετωπίσω  τα δικά μου θεριά!!. Και όταν όλα περάσουν, αυτές οι εικόνες καταλαγιάζουν μέσα μου,  μα δεν χάνονται, παραμένουν σαν προσμονή, σαν νόστος. Αυτό που μου στάθηκε και πολέμησε μαζί μου δεν είναι  φαντασία  είναι εικόνες από τόπους και στιγμές που έχω ζήσει αλλά κυρίως που δεν έχω ζήσει ακόμα!!!
Λοιπόν θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Μια στιγμή έντασης – αδιέξοδο και κλείνω τα μάτια…. η εικόνα; …Καταρράκτες Δρυμώνα….έχω βρεθεί πολλές φορές   όλες τις εποχές του χρόνου αυτά είναι αρκετά ερεθίσματα φωτός που διάλεξα. Μόνο που αυτή τη φορά στο “κάδρο” μου αφαιρώ λίγο φώς, βάζω τα θέλγητρα της νύχτας, αγκαλιασμένα με το φέγγος της σελήνης και των αστεριών και “στέκομαι” μπροστά από τον καταρράκτη….  να  η εικόνα ιάμα ψυχής. Για μια στιγμή πέρασε και με “στήριξε” μα δεν εξαφανίζεται, μένει μέσα και πολλές φορές την επαναφέρω, με ηρεμία πια την επεξεργάζομαι με απώτερο σκοπό;…να τη ΖΗΣΩ!!! ……
Κλείνω τα μάτια και μετά….  μια βραδιά λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στα τέλη του Δεκέμβρη, διασχίζω το οροπέδιο μετά την Κοκκινομηλιά. Η βραδινή ομίχλη έχει σκεπάσει  το τόπο λες και έχουν μαζευτεί  Ναϊάδες, Ορεστιάδες  και Δρυάδες, κάθε λογιών Νύμφες εκεί κάτω από το Ξηρό Όρος. Έχουν στήσει με τα άσπρα πέπλα τους χορό, εκεί που ξεκινά το ταξίδι του ο Ποταμός Σηπιάς και τον ακλουθούν  μέχρι να ανταμώσει τα πρώτα έλατα. Στον πρώτο καταρράκτη παραμερίζουν και αφήνουν τον ξάστερο ουρανό λουσμένο απ’ του φεγγαριού το φέγγος να φωτίσει.....    τη Εικόνα μου τη Στιγμή.
 Μια Νύχτα με πανσέληνο κάτω από τον Καταρράκτη του Σηπιά (Δρυμώνα), μια εικόνα ακριβώς όπως την είχα πλάσει μέσα μου, μια εικόνα “φύλακας” μου που τώρα έγινε πραγματικότητα. Τώρα είναι μπρος στα μάτια μου, έχει ήχο, μελωδία το γάργαρο νερό καθώς ξεπηδά από τον βράχο και χύνεται μέσα στην μικρή λιμνούλα μπρός στα πόδια μου  Έχει την δροσιά από το βραδινό αεράκι, ανακατεμένο με στάλες νερού που δροσίζουν το πρόσωπο, σαν χίλια φιλιά από τις Νύμφες των Νερών που τριγυρνούν τέτοιες ώρες. Και αν απ την εικόνα  αναβλύζουν χίλιες λέξεις, τώρα εδώ, μαζί με τους ήχους, τις μυρωδιές και  τα δροσερά χάδια της αφής, γεννιούνται μύριες ακόμα.
 Εικόνα ήταν αρματωσιά του νου που έγινε πραγματικότητα και τώρα αφήνοντας τους Καταρράκτες του Δρυμώνα πίσω του ο αλαφροΐσκιωτος περιπατητής (βλέπε Νύμφες και Νεράιδες) κλείνει τα μάτια για λίγο….. ήρθε η ώρα να πλάσει και να κάνει πραγματικότητα την επόμενη Εικόνα και Στιγμή!  







 Εικόνα ήταν αρματωσιά του νου που έγινε πραγματικότητα 

στους Καταράκτες του Δρυμώνα