Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Πρωινή ...ψαριά







  Ανατολή Ηλίου......αυτή η “έκρηξη” φωτός που πάντα με γοητεύει, μάλλον γιατί με παραπέμπει στο πρώτο φώς που αντίκρισα την στιγμή που γεννήθηκα ...εκείνο το φως που αμέσως συνοδεύτηκε από το χάδι και την αγκαλιά της Μητέρας ....τώρα η Φύση έχει το ρόλο της Μάνας που με αγκαλιάζει με τις ομορφιές της και την οικειότητα των χρωμάτων που της προσφέρει η Αυγή......
Θα μπορούσα να περιγράψω ένα προς ένα (γιατί είναι μοναδικά) τα πρωινά που έχω σταθεί να απολαύσω το αντάμωμα του Πρώτου Ήλιου με την Μητέρα Φύση.
 Τώρα θα σταθώ μόνο σε κάτι ...που παρεμβάλετε.
 Πολλές φορές καθώς οι πρώτες ακτίνες ταξιδεύουν προς το βλέμμα, συναντούν ψυχές, τοπία, αντικείμενα και τους χαρίζουν ονειρεμένη όψη. Αυτή την όψη απολαμβάνω και συνοδεύετε με περίσσια χαρά εάν αυτό το απειροελάχιστο στιγμιότυπο καταφέρω μέσα από μια φωτογραφία να το μοιραστώ μαζί σας.
   Ένα ψαροκάικο κατάφερα να αιχμαλωτίσω την ώρα που η Καλημέρα πέρασε από πάνω του και με άφησε εκστασιασμένο από το μεγαλείο της στιγμής....Το σκαρί του απόκτησε μια πορφυρή αύρα ...... η στάση του ψαρά, καθώς μαζεύει τα δίχτυα και καθρεπτίζεται μαζί με το ήλιο στο νερό....ο καθισμένος σύντροφος του που στωικά παρακολουθεί  την συγκομιδή.....
  Εδώ... έξω από το Λιμανάκι του Νέου Πύργου....σε απόλυτη συζυγία ο Ήλιος πίσω από τους Ωρεούς συνάντησε ένα Καΐκι και... μαζί ταξίδεψαν μέχρι το βλέμμα και την καρδιά μου....






Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Σούρλα - Λαμπανίτσα




   Η Χιονίστρα απέναντι μου έχει ακόμα μικρές «ρυτίδες» χιονιού, απόδειξη ότι τον φετινό χειμώνα υπερασπίστηκε επάξια το όνομα της κρατώντας τα λευκά πέπλα της μέχρι την καρδιά της  Άνοιξης. Από κάτω της το Χασοβούνι , η Ανεμόραχη, το Γλυστερό, στολισμένες κορυφές με καταπράσινα έλατα, συνθέτουν όλα  ένα  υπέροχο τοπίο μπροστά μου. Εγώ καθισμένος στο γρασίδι απολαμβάνω αυτές τις εξάρσεις της γης που προσπαθούν να έρθουν κοντά στο μπλε του ουρανού και ακόμα γυρνάνε στο νου μου όλες οι στιγμές που, τα τελευταία 3 χρόνια, βρέθηκα εκεί πάνω. Εάν όμως υπάρχει υποψία νοσταλγίας στην αφήγηση μου θα πρέπει να ομολογήσω ότι η πλάτη μου ακουμπάει σε ένα ορόσημο, που πάνω του η μεταλλική πλάκα έχει καταγεγραμμένο υψόμετρο 1260 μέτρα. Έτσι γεμίζω τα  πνευμόνια με δροσερό αέρα …ικανοποίησης… και σκέφτομαι ότι τελικά έφτασα στην τελευταία κορυφή της περιοχής που δεν είχα βρεθεί. Σούρλα  ή Τσάβαλο (σύμφωνα με επίσημους χάρτες)

…..όλα έχουν μια αρχή όμως και σήμερα αυτή με γυρίζει 3 ώρες πριν, όταν στάθηκα στο εικόνισμα , εκεί που τελειώνουν οι στροφές τις Πλακωτής προς τα Γιάννενα. Μπροστά μου ο σκοτεινός όγκος της πλαγιάς του Προσήλιου, δεξιά του δρόμου. Σκοτάδι…. αλλά η εικόνα της βραχώδους πλαγιάς με τις διάσπαρτες βελανιδιές ήταν αποτυπωμένη καλά στην μνήμη μου , άλλωστε είχε γίνει αφετηρία για άλλη μια εξόρμηση με στόχο την διάσχιση αυτού το κομματιού, από τα Όρη της Παραμυθιάς
   Η κάθετη ανάβαση της πλαγιάς έγινε μέσα στο σκοτάδι και το αμυδρό φώς από τον φακό, άρχισε να δίνει μια περίεργη γοητεία στο τοπίο.  Φως και Ήχος ανακατεύονται ανάμεσα στις βελανιδιές. Κάθε κορμός από αυτά τα επιβλητικά δέντρα είναι και ένα αποκούμπι για μια «ανάσα» ξεκούρασης, κάθε θρόισμα  ένα κάλεσμα προς τα πάνω  και καθώς ο άνεμος περνάει ανάμεσα από τα κλαδιά «ξετινάζει» από πάνω τους το σκοτάδι, για να κουρνιάξουν τα πρώτα ψήγματα Αυγής.

 Τελευταίο βήμα μετά από 700 μ. και βρέθηκα στην κορυφογραμμή ακριβώς την στιγμή της ημέρας με την οποία  είμαι «ερωτευμένος». Όλα τα βουνά ανατολικά στο απόγειό τους σχίζονται από μια πορτοκαλί γραμμή και η Ανατολή είναι έτοιμη να χιμήξει από πίσω τους. Ακολουθώντας πορεία νότια βρήκα το ορόσημο που υποδεικνύει και την θέση για μια στάση…αλλά και την πρώτη από της κορυφές (Προσήλιο 1115 μ.), που συνθέτουν αυτήν την όμορφη βραχώδη οροσειρά.
Προσήλιο 1115μ
 Από δω αρχίζουν να υψώνονται επιβλητικές κορυφές και  παίρνοντας ονόματα όπως Σταυρός, Μουσίτσα, Μοναστήρι θα φτάσουν μέχρι  το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και τότε κάτω από το επιβλητικό «βλέμμα» της Χιονίστρας θα χαμηλώσουν και θα συναντήσουν το όμορφο οικισμό της Παλιάς Σέλλιανης (Αγία Μαύρα). Την ίδια «βόλτα» κάνει τώρα και ο ήλιος καθώς άρχισε να τις φωτίζει σιγά σιγά.
   Εγώ κατεβαίνοντας βρήκα την στέρνα ακριβώς στον αυχένα πριν τον Σταυρό και …από κει και πέρα  ….η ομορφιά έχει απόχρωση πια….. πράσινη …η ομορφιά είναι Έλατο….διαδρομή μέσα σε ένα ελατοδάσος ήταν από εδώ και πέρα και ακολουθώντας τον χωματόδρομο στάθηκα στην διασταύρωση (Κορομηλιά)… ακριβώς δίπλα στο λάκκο …… και αντίκρισα την καταπράσινη πλευρά της Σούρλας. Στη βάση της βρισκόταν η τοποθεσία  που σημειώνεται ως Χωραφιές…. αλλά εκεί κάτω όλα έχουν αποτυπωμένο το όνομα των Τζωρτζαίων… τα δύο σπίτια…. το εικόνισμα πιο πριν…έτσι θα σεβαστώ την άποψή τους ότι εκεί κάτω από  τη Σούρλα τα πανέμορφα κλιμακωτά χωράφια με τους μικρούς λάκκους νερού είναι το Βασάνι….όπως και να έχει το Βασάνι ή οι Χωραφιές με συνεπήραν ….καθήμενος δίπλα σε έναν λάκκο… μέσα  του είδα τον πρωινό ήλιο  και δίπλα του η Σούρλα καθρεπτιζόταν στολισμένη με τα πράσινα κάλλη της …και περιμένοντας να πάρω μια ανάσα από την απίστευτη ομορφιά του τοπίου τότε μου κόπηκε ξανά καθώς γυρνώντας το βλέμμα μου αντίκρισα το σπίτι του Θανάση Τζώρτζη …Φύση και Άνθρωπος εναρμονισμένοι σε μία ονειρεμένη εικόνα…..

Εάν κάποιος θέλει να δει και να μελετήσει την διαρρύθμιση και την αρχιτεκτονική των σπιτιών αυτού του κομματιού τις Ηπείρου ….μπορεί να απολαύσει αυτό το οίκημα …βέβαια είναι πια εγκαταλειμμένο αλλά ακόμα κράτα την φιλοσοφία της διαρρύθμισης του χώρου που έζησαν και μεγάλωσαν οι πρόγονοί μας…..
…ο δρόμος πια άρχισε να γίνετε ανηφορικός και κάποια στιγμή μπροστά μου εμφανίστηκε η Χιονίστρα….αφού στο Σέλωμα της Σούρλας προς τα νότια μπορείς να αγναντέψεις τις κορυφές της 
…από εδώ όμως ένιωσα και ένα κάλεσμα στα αριστερά μου…ένα κάλεσμα από τα μεγάλα έλατα που με παρακινούσαν να μπω ανάμεσα τους …και μου «έταξαν» ότι θα με οδηγήσουν πάνω στην κορυφή του βουνού που σκεπάζουν ….ανάμεσα στους κορμούς τους βρέθηκα να ακούω τον συριγμό που κάνει άνεμος προσπαθώντας να περάσει από μέσα τους….αυτά τα έλατα παραμέρισαν για λίγο αφήνοντας με σ’ ένα άνοιγμα ……Άνοιξης……. κάθε λογιών λουλούδια έφτιαχναν ένα χιλιόχρωμο εαρινό χαλί …και δεν άντεξα στο πειρασμό να ξαπλώσω πάνω του…..ξεκούραση ψυχής….ένας καταγάλανος ουρανός πάνω μου, έλατα γύρο,  και εκατοντάδες λουλούδια να με «αγκαλιάζουν»….
   Ο στόχος όμως είναι 400 μέτρα πιο πάνω και έτσι άρχισα την ανάβαση με τα έλατα πάλι για συντροφιά …βλέποντας παράλληλα με πικρία την νότια πλαγιά που είχε καεί πριν 5 χρόνια...Τα τελευταία έλατα με παρέδωσαν στα γυμνά βράχια πριν  την κορυφή …και τελικά βρέθηκα δω ακουμπισμένος στο ορόσημο ……
   Πέρασαν μπροστά μου όλες οι συγκινήσεις των προηγούμενων ωρών …..εδώ περνάνε και οι συγκινήσεις από κάθε ορόσημο και κορυφή που στάθηκα στα γύρο βουνά τα τελευταία χρόνια …εδώ με πιάνει και η ανυπομονησία να ακολουθήσω τον δρόμο που θα με φέρει εκεί….που το Γλυστερό κάνει το έλατο, γυμνό γκρεμνό ….  πέφτει απότομα και έρχεται να «προσκυνήσει» στην Πανήγια (Ι.Ν. Κοίμησης της Θεοτόκου) …..
….  κατεβαίνω την πλαγιά της Σούρλας και τα έλατα ξανά αναλαμβάνουν να με οδηγήσουν πίσω στο σέλωμα του βουνού ….με συντροφεύουν σε όλη την διαδρομή κατηφορίζοντας πρώτα προς εκεί που τα δικά μου κιτάπια (χάρτης Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού) ονομάζουν Βασάνι και αμέσως μετά ανηφορίζω μαζί τους προς το Μπουρλιό (1000μ) και  στη μεγάλη στροφή προς τα νότια σταματώ…. το Γλιστερό ήταν μπροστά μου και η καρδιά μου  ….σκίρτησε…. εκεί κάτω είναι ο Τόπος μου , εκει κάτω είναι η Λαμπανίτσα.

 ….εαν απολαύσεις και το τοπίο γύρω της θα την «πεις» και Ελαταριά….τον τόπο μου δεν χορταίνω να απολαμβάνω ….και δεν ακολουθώ τον δρόμο προς το σπίτι του Βενέτη έως τον Αι Θανάση. Προσεκτικά κατεβαίνω την απότομη βραχώδη πλαγιά πάνω ακριβώς από το Αϊ Νικόλα ….απολαμβάνω δεξιά και αριστερά μου την ομορφιά ….ζηλεύω τα μποστάνια αυτών που έχουν την «ευτυχία» να μένουν εδώ και νιώθουν τη πρωινή δροσερή αύρα από τα έλατα και την ζεστασιά του Ήλιου μόλις ξεπετάγεται ανάμεσα από της κορυφές….

…..καιρός να ξαποστάσω στην βρύση κάτω από την Πανήγια ….θα ξεδιψάσουν τα χείλη μου με το παγωμένο νερό…..ξεδίψασε και η ψυχή μου … με τις συγκινήσεις που στο πρώτο φώς πάνω από την Πλακωτή  τις βρήκα ….γύρω μου πάνω στη Σούρλα τις απόλαυσα….και έγιναν γάργαρο δροσερό νερό εδώ στην Λαμπανίτσα…..

Διαδρομή  Wikiloc

Περιήγηση 360 μοιρών:



Σούρλα 1260μ in greece  


Λαμπανίτσα in greece  




....Προσμονή....

....η Αυγή με βρήκε στο Προσήλιο...

Ξημερώνει στην Ντούλκα

.η ομορφιά έχει απόχρωση πια….. πράσινη …η ομορφιά είναι Έλατο…

.....στην Κορομηλιά αντίκρισα την καταπράσινη πλευρά της Σούρλας.

...δίπλα σε έναν λάκκο… μέσα  του είδα τον πρωινό ήλιο


....και δίπλα του η Σούρλα καθρεπτιζόταν στολισμένη με τα πράσινα κάλλη της …

Φύση και Άνθρωπος εναρμονισμένοι σε μία ονειρεμένη εικόνα…..

...το σπίτι του Θανάση Τζώρτζη …
....τα έλατα παραμέρισαν για λίγο αφήνοντας με σ’ ένα άνοιγμα ……Άνοιξης…


...την Άνοιξη την είδα να κάθετε σε ένα έλατο....

.....ένα χιλιόχρωμο εαρινό χαλί.....

…..ξεκούραση ψυχής….

Η ανοιξιάτικη Σουρλα ...χαιρετά την Χιονίστρα

Άνοιξη στο Ορόσημο των 1260 μέτρων


....ο Άστρο στη κορυφή του έλατου...

...τα έλατα με συντροφεύουν σε όλη την διαδρομή....


...στη μεγάλη στροφή προς τα νότια σταματώ…....






















εκεί κάτω είναι ο Τόπος μου...

....εαν απολαύσεις και το τοπίο γύρω της θα την «πεις» και Ελαταριά…

...η ομορφιά φυτρώνει παντού....

...κατεβαίνοντας προς τον Αϊ Νικόλα...

......πάνω ακριβώς από το Αϊ Νικόλα.....

....ζηλεύω τα μποστάνια... αυτών που έχουν την «ευτυχία» να μένουν εδώ.....


........Η ομορφιά πίσω από τις ....Αναμνήσεις......ή...η λήθη και ο χρόνος αιχμαλωτίζουν την ομορφιά....έχω να πω κάτι ακόμα!!!!!...........



Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Μονάχους – Μονάχους





...Σκιρτήματα  του καλοκαιριού της πρώτες μέρες του Ιουνίου και όπως εδώ και 4 χρόνια, βρέθηκα να κωπηλατώ χαράματα, με πορεία προς το Αργυρόνησο (Ημερολόγιο Καταστρώματος 16/7/2011)  ...Aνάμεσα στους παφλασμούς του κουπιού, τον ήχο και το χάδι της Πρωινής Αύρας, «στριφογύρισε» στο μυαλό μου μια περίληψη για το τι θα απολαύσω μέχρι η ρότα μου να με φέρει πίσω πάλι στη παραλία του Νέου Πύργου ....προγραμματισμός ;; στην περιπέτεια και στις συγκινήσεις;;...σίγουρα όχι......και  αποδείχθηκε περίτρανα το αντίθετο.
   Σταθερές αξίες βέβαια ένας καταπληκτικός ήλιος που ξεπρόβαλε πίσω από τα Τσουκαϊτικα (ακρωτήρι Γαράς), ακόμα αξία.......βλέπε ομορφιά.....να σταθώ με το καγιάκ κάτω από το Φάρο του Αργυρόνησου και να θαυμάσω το μπλε του ουρανού να αγγίζει τον δείκτη των σημείων του ορίζοντα......να γίνεται γυαλί και αμέσως την σκυτάλη να παίρνει το λευκό.....για να καταλήξει μετά από τους βράχους στο γαλάζιο της θάλασσας με τις χρυσαφένιες πινελιές δωρισμένες από τον πρωινό Ήλιο. 
   Σε αυτό το γαλάζιο εμφανίστηκε η έκπληξη που μου επιφύλασσε το ανατολικό άκρο του Αργυρόνησου. Μια επιβλητική Φώκια έβγαζε το κεφάλι της ξεφυσώντας και αφού μου έριχνε κοφτές ματιές, βουτούσε απαλά στα κρυστάλλινα νερά για αναζήτηση "μεζέδων".

 Εκεί κάτω από το Φάρο του Αργυρόνησου άρχισε ένα παιχνίδι κρυφτού ανάμεσα στο όμορφο Θηλαστικό και τον ανυπόμονο Ερέτη που αδημονούσε να απολαύσει και να αποθανατίσει την κάθε εμφάνισή της κοντά στο καγιάκ του.
  Βέβαια η "συναναστροφή" με τις Μονάχους – Μονάχους (Monachus monachus) κρατάει εδώ και τρία χρόνια, όπου το 2010 απολαύσαμε μαζί με τον γιό μου στα Λιχαδονήσια ένα ζευγάρι που έπαιζε γύρο από το καγιάκ μας ...και πέρσι έπαιξα το ίδιο κρυφτό   στο φάρο έξω από την Νησιώτισσα (Ημερολόγιο Καταστρώματος 09-07-2011).
Αυτή τη φορά όμως αποφάσισα να σταματήσω το "κρυφτούλι", που άλλωστε ενοχλούσε και αυτό το πλάσμα. Έτσι "αγκυροβόλησα" στο μικρό προβλήτα, στα νότια του φάρου, ανέβηκα και στάθηκα στα βράχια κάτω από το κτήριο ....και αποζημιώθηκα πλήρως.
Από κάτω μου η  "φίλη" μου (ή μάλλον φίλος εάν κρίνω από το μέγεθος) αναζητούσε πια αμέριμνη την τροφή της κι εγώ στεκόμουν και την... Θαύμαζα....Θαύμαζα πόσο αρμονικές κινήσεις μπορεί να κάνει ένα κύτος   200-300 κιλών μέσα και έξω από τα καταγάλανα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού  .......λοιπόν η αγαλλίαση η συγκίνηση, το δέος ...είχαν  ήχο .....το  ξεφύσημα αυτής ...της Μονάχους - Μονάχους που με μάγεψε......



...χαράζει πίσω από τους Ωρεούς....

...Γαλήνη...


...το μπλε του ουρανού να αγγίζει τον δείκτη των σημείων του ορίζοντα......να γίνεται γυαλί








     Κρυφτούλι














...αγκυροβόλιο...


....Από κάτω μου η  «φίλη» μου αναζητούσε πια αμέριμνη την τροφή της...

Εποπτεύοντας το χώρο


 ...βουτιές...



...και ...ο ήλιος έπαιζε μαζί της