Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Σημαία







"Μια σημαία είναι κατά γενική αποδοχή αποτύπωση εμβλήματος ή συμβόλου, που συνήθως απεικονίζεται πάνω σε τεμάχιο υφάσματος. Αν το έμβλημα είναι έθνους τότε η σημαία καλείται εθνική"  (www.wikipedia.org)
 Ένας ορισμός, ένα κομμάτι ύφασμα. Πολύς ο λόγος για την Σημαία..... για κάποια θα συγκρουστούν ιδέες, άλλη θα ενώσει ή θα χωρίσει ανθρώπους. Σημαία που πάνω της θα χυθεί αίμα Σημαία όμως που με τον κυματισμό της θα γεννηθεί Ελπίδα.  Ότι σημαίνει η όψη της για τον καθένα από σας, το αφήνω να το ψάξετε μες το μυαλό και την Ψυχή σας. Όσο για μένα το πρωινό στο Φλαμπουράκι (1074μ) της Πάρνηθας με βρήκε να στέκομαι από κάτω της. Σημαία Ελληνική εδώ με έναν παγωμένο Βοριά να ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές της. Από αυτές τις εικόνες, τα χρώματα, και τις αποχρώσεις, πήρα το "απόσταγμα" και τις σταγόνες του άφησα να κυλίσουν βαθιά μέσα στην ψυχή….. και παραφράζοντας λίγο τον Διονύσιο Σολωμό

"Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα (σημαία) και θα νοιώσεις κάθε είδους μεγαλείο"
 Σολωμός Διονύσιος




























...με την Πανσέληνο συντροφιά...


Με την όψη στην Ανατολή


































Έπαρση πάνω από το Κλεινόν Άστυ





Όψη Δυτική και...κυματισμός εμπρός από την Πανσέληνο











Η Ελληνική Σημαία γιορτάζει και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου, παραμονή της επετείου του "Όχι".










Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Παλαιά Τρίκερι




   Στην Ψυχή και το Σώμα πόνταρα για αυτό το ταξίδι μου και τώρα στα στερνά τα όποια κουράγια απλόχερα μου πρόσφεραν, λένε να με εγκαταλείψουν. Το Σώμα διαμαρτύρεται, πονά ύστερα από κοντά 22 ώρες κωπηλασίας. Με νωθρές κινήσεις οι παλάμες απορροφούν και τις τελευταίες μυϊκές δυνάμεις για να τις ανταλλάξουν με  λίγες κουπιές ακόμα. Να δώσουν κίνηση στο σκαρί που η πλώρη του σήμερα χάραξε τα νερά για 47 Μίλια (80 Χλμ).
   Μα και η Ψυχή; Γιατί; τι λόγο έχει να με εγκαταλείπει; Ότι της έταξα το πρόσφερα και με το παραπάνω…. το φώς τον Ήλιο και τα αστέρια, το γαλάζιο την θάλασσα και της παραλίες, τα βότσαλα την ελιά το Πράσινο, τις μνήμες την χαρά την λύπη. Μα  πόσες συγκινήσεις αντέχει μια ψυχή. Κλείνω για λίγο τα μάτια, ξεκουράζω τουλάχιστον μια αίσθηση και αφήνω για τιμονιέρη τους ήχους μουσικής που αναπάντεχα η νότες της από τον Νέο Πύργο φτάνουν μέχρι εδώ. Θαρρώ πως κοιμάμαι, ονειρεύομαι ή απλώς ζω ξανά ότι έντονο ένιωσα όλες αυτές τις ώρες. 
  Άλλη μια αναλαμπή από τον Φάρο μα τα βλέφαρα δεν ανοίγουν, σκιές μόνο αφήνουν να περάσουν. Σκιά με τρόμαξε και πριν 21 ώρες  καθώς με αντίθετη ρότα καβατζάρισα το άκρο της Αργυρόνησου. Σκιά κρυμμένη  στο σκοτάδι του βυθού πετάχτηκε, ξεφύσησε με λαχτάρισε η κυρά του Φάρου … έπαιξε μαζί μου. Έτσι ονόμασα την φώκια που αφεντεύει τα νερά στο ανατολικό άκρο του νησιού. Στην επόμενη αναλαμπή τα βλέμματα μας  θαρρώ πώς ανταμώθηκαν, χαμογέλασα και τις έταξα … μέχρι να χαράξει, μερώσει και ρθει ξανά η νύχτα, θα  σε ξαναδώ, και συ κυρά, θα μου δώσεις κουράγιο και ευχή για καλό κατάπλου. Λίγο βόρεια ακόμα την άφησα πίσω μου μαζί και το φώς του φάρου αφήνοντάς το να «ρίχνει αχνές ματιές στην πρύμνη μου μέχρι το ακρωτήρι του Σταυρού. Από κει  βρήκα άλλο μπούσουλα, τον Φάρο του Τρίκερι στην ανατολική άκρη της μπούκας του Παγασητικού Κόλπου.
 Φρέσκος ακόμα, με μόνο 2 ώρες στο κουπί, απόλαυσα τη διαδρομή. Ελάχιστα πλοϊκά φώτα, μακρινά χωρίς να με ανησυχούν, χάραζαν την δική τους πορεία και  γύρω μου μια απόλυτα ήρεμη θάλασσα, στολισμένη με χιλιάδες μικρές κουκίδες …τα άστρα καθρεφτιζόταν, τρεμόπαιζαν και ένα τους  χάραξε τη θάλασσα, γύρισα τότε πια το βλέμμα, να κοιτάξω κατάματα τον έναστρο ουρανό. Φωτεινές γραμμές από  πεφταστέρια χάραζαν το στερέωμα !!! τόσες πολλές που ικανοποίησαν και της πιο απίθανες ευχές μου. Τελικά να κάτι που τα φώτα της πόλης  μας εμποδίζουν κάνουμε με ψηλά το κεφάλι, να ευχόμαστε, να αισιοδοξούμε.
  Ο ουρανός αποδείχθηκε μια πολύ καλή παρέα, έτσι η ώρα πέρασε και κει που ο Φάρος του Τρίκερι ήταν μια φωτεινή κουκίδα έγινε αγέρωχη ψηλή σκιά, που στα πόδια της πάφλαζε η θάλασσα. Εδώ για μένα και το σκαρί μου ήταν η Ηράκλειες Πύλες η Άκρη του Κόσμου και πια η πλώρη μας θα αντάμωνε τα σκοτεινά νερά του Παγασητικού Κόλπου.
  Στο Μυαλό μου Χάρτες πέρασαν, κανόνες μέτρησαν μίλια, ώρα, (φ) και (λ), έψαχνα να βρω το σημείο για την Ανατολή μου, που θα αντάμωνα  σε λίγες ώρες. Η λογική χάραζε πορεία για το Παλαιό Τρίκερι, μα η ψυχή διαφώνησε δεν ήθελε το σκοτάδι να είναι απλωμένο σαν έφτανα στο νησί, είχε τους λόγους της. Έτσι Νους, Σώμα και Ψυχή  λίγες μοίρες πορεία αλλάξανε και βάλανε ρότα για τα Πυθονήσια, τα Μικρά.

Ψάθι, Στρογγυλή και το μεγαλύτερο η νησίδα Πυθού που το στένεμα στο μέσο του είναι λες Δύση και Ανατολή βάλθηκαν να το χωρίσουν, σχηματίζοντας από την μεριά της πρώτης μια παραλία,  εκεί που γύρω στις 04:30 ακούμπησε η πλώρη μου. Σκοτάδι ακόμα και ο ερέτης έκανε τα πρώτα βήματα ψηλαφώντας το έδαφος βαδίζοντας προς την Ανατολή. Σκιές ακόμη γύρω μου, μάλιστα μερικές ζωντάνεψαν και πήραν την μορφή κατσικιών που περιεργαζόταν το παράξενο κίτρινο πλεούμενο που εξόκειλε στην παραλία τους. Σκιά και στον ορίζοντα, η Μαγνησία, καθώς η ώρα της Αυγής ζύγωνε απλώνοντας βαθύ πορτοκαλί   πάνω απ' την Αργαλαστή.
 Και ο Ήλιος σκαρφάλωσε, πορτοκαλί αχνάρι άφησε στο μονοπάτι της Ανατολής για να ρθει να με συναντήσει. Αυτόν τον Πρώτο Ήλιο μάζεψα, τον έκανα ελπίδα, αισιοδοξία και χαρά στα στήθια μου και σαλπάρισα από τα Πυθονήσια.
  Πορεία πια για το νησί, την Αρχαία Κικήνυθο, από κει που ξεκίνησαν τα Τρία αναμμένα Κεριά για την απέναντι χερσόνησο, να ανηφορίσουν στον λόφο της Αγίας Τριάδας και να κτίσουν το (τα) Τρίκερι. Νήσος Παλιά Τρίκερι λοιπόν και περνώντας το νοτιοδυτικό του άκρο άρχισα να μπαίνω στο ονειρεμένο λιμανάκι του Αγίου Ιωάννη.
 Ο Ηλιάτωρας είχε ξεμυτίσει πίσω από τους λόφους με τις ελιές και άρχιζε να καλημερίζει τα σπίτια του οικισμού, σκορπώντας πάνω τους λογιών πορτοκαλί και κόκκινες αποχρώσεις, που τέτοια ώρα  τους αρμόζει ….Και να μία Εικόνα….ένας μεσόκοπος ψαράς όρθιος στην λαγουδέρα του μικρού καϊκιού, να το αράζει στην αυλή του σπιτιού!!  Ναι το σπίτι του στην κόψη στεριάς και θάλασσας, αυλή του ήταν τα γαλάζια νερά και πιο πάνω στο μπαλκόνι η κυρά του να τον καρτερεί, να φέρει την πρωινή ψαριά. Πιάνω στο μέσω του λιμανιού ή μάλλον μπροστα από την πλατεία όπου  λίγες πινακίδες και  μια μυλόπετρα απλά και λιτά θα σου δώσουν το στίγμα του χωριού. Κατοικήθηκε από περήφανους ναυτικούς που όργωναν  τις θάλασσες Αλλά και η πέτρινη μυλόπετρα μαρτυρά κάτι που παντού στο νησί το συναντάς, την ελιά και τον καρπό της που καλύπτει ολάκερο το νησί. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να στολιστεί ένα νησί γεμάτο με το αγνό και παρθένο  καρπό παρά μόνο με μια Μονή αφιερωμένη στην Παναγία. Το δρομάκι πήρα για την Μονή της Ευαγγελίστριας με το φώς του Ήλιου σιγά σιγά να πετάγεται ανάμεσα από τους κλώνους των ελαιόδεντρων.
   Φώς ήθελα για το νησί για δύο λόγους το Σκοτάδι φέρνει φόβο – θλίψη, όπως οι σεισμοί και οι επιδρομές πειρατών  που ανάγκασαν τους περισσότερους κατοίκους να αναζητήσουν προστασία ψηλά στο Τρίκερι. Ο άλλος και κυριότερος λόγος είναι  το μαύρο σκοτάδι, η λύπη που σκέπασε το νησί στα τέλη της δεκαετίας του 40 μαζί με ολάκερη την Ελλάδα. Σκοτάδι και φτάσανε από την Χίο στο μικρό λιμάνι οι πρώτες εξόριστες γυναίκες, ανηφόρισαν το ίδιο αυτό δρομάκι, βρήκαν καταφύγιο (1948 1953) μέσα και έξω από τον χώρο του Μοναστηριού της Ευαγγελίστριας. Εκεί στάθηκα και γω, «φίλτραρα» τον χρόνο και είδα γύρω σκηνές με τις γυναίκες να προσπαθούν να επιβιώσουν, να φροντίσουν τα παιδιά τους. Είδα στα πρόσωπα τους την απόγνωσή αλλά τα μάτια πίσω από το δάκρυ είχαν τη σπίθα του αγώνα, της ελπίδας, αυτά τα μάτια και η ψυχή δεν είδαν στη άκρη αυτή της πατρίδας την ερημιά, την εξορία. Οργανώθηκαν, δημιούργησαν, έφτιαξαν πρόχειρα σχολεία, διδάξαν τέχνη, Δημοκρατία.  Ήξεραν καλά ότι κανένα κομμάτι γης δεν μπορεί να περιορίσει τις ιδέες, την ελπίδα, πόσο μάλιστα ένα τέτοιο νησί που στη μέση του έχει την Φιλεύσπλαχνη Παναγία και γύρω ρίζες της ελιάς, της ειρήνης, της συμφιλίωσης. Ρίζες γερές, χωμένες  βαθιά στο χώμα, τόσο βαθειά που ακουμπούσαν το γαλάζιο της Θάλασσας, της Ελευθερίας.
  Επιστρέφω στον λιμάνι και αφήνω προς το παρόν το νησί. Παίρνω  την διαδρομή όπου δεκάδες χρόνια κάνουν οι βάρκες που φέρνουν εφόδια στο νησί. Ο Αλογόπορος το σημείο σύνδεσης με τη στεριά της Μαγνησίας,  η Γέφυρα καημών μα και ελπίδας που έχει μεταμορφωθεί πια σε έναν όμορφο τόπο που θα αγκαλιάσει  τον επισκέπτη  και θα τον  φιλέψει θαλπωρή και δροσιά στα κρυστάλλινα νερά που χαϊδεύουν τα βότσαλα τη παραλίας. 
 Πόσες φορές (ελπίζω πολλές) δεν έχετε νιώσει ένα αγαπημένο πρόσωπο πλάι σας να σηκώνει το χέρι του και με τρυφερότητα στοργή και αγάπη να φέρνει το μπράτσο του πίσω από τον λαιμό σας, απαλά να ακουμπάει την παλάμη στον ώμο και το κορμί σας να τρέμει από στοργή ή πόθο! Τώρα ρίξτε μια ματιά στον χάρτη του Παγασητικού Κόλπου, τη γη των Κενταύρων πώς σαν ένα τεράστιο χέρι αγκαλιάζει την Θάλασσα του Ιάσονα και θα καταλάβετε την στοργή και την αγάπη που ένοιωσα καθώς αφησα πίσω το ακρωτήρι, μετά τον Αλογόπορο, και η πλώρη μου σημάδεψε την Πρασούδα το μικρό νησάκι έξω από τον Μαραθιά.
  Λίγο πριν φτάσω στην Πρασούδα έστρεψα το βλέμμα προς τον βυθό, εξάρσεις του έφεραν την ομορφιά λίγο κάτω από το σκαρί. Σκιρτήματα του βυθού που ζήλεψαν το φώς, καρτερούσαν να αναδυθούν σχηματίζοντας απίστευτες εικόνες. Σκιρτήματα που τελικά τα καταφέρνουν έγιναν ένα με το φώς στην επιφάνεια και έπλασαν το νησάκι της Πρασούδας.  Ο βυθός  την θάλασσα που παραμέρισε, την πάντρεψε με ένα τόνο μπλε τ’ ουρανού και έφτιαξε το απόλυτο Γαλάζιο γύρω από το Νησί. 
  Έστησα γρήγορα το ρεμέτζο μου  και βγήκα, βρέθηκα μέσα στα ερείπια του Βυζαντινού Μοναστηριού ( 1100 μX) της Ζωοδόχου Πηγής που κέντρο του είναι επιβλητικός … σταυρός ….το σχήμα του ναού  με τους τρούλους φτιαγμένους από Πηλιορείτικη πλάκα. Μα ο ναός είναι το μοναδικό κτίσμα της μονής που σώζεται με τα υπόλοιπα με τα βίας να στέκονται και να εκλιπαρούν για λίγο ενδιαφέρον, μια αναστύλωση που θα δώσει στον χώρο την ευκαιρία όλο και περισσότεροι ταξιδευτές να το περιηγηθούν. Σας έχω μια ακόμα εικόνα,  ξανοιχτείτε όπως εγώ λίγα μέτρα από το νησί  και μπροστά σας έχετε το γαλάζιο να καθρεπτίζεται με χίλιες δυο διαθλάσεις στον βυθό. Να έρχεται να ανταμώσει με την αντανάκλαση της Μονής πριν αποκτήσει αυτή υπόσταση και αγγίξει τον ουρανό.
 Άφησα πίσω την Πρασούδα και έβαλα πλώρη για τον όρμο της Τζάστενης και όταν απαλά μπήκα στην αγκάλη του ανακάλυψα… την Ελλάδα. Ναι μπορεί να σας φαίνεται παράξενο καθώς σε ένα κάδρο με τους κίονες ενός αρχαίου Ναού ή με τα άσπρα σπίτια ενός κυκλαδίτικου νησιού αμέσως από κάτω θα βάζατε την λέξη Ελλάδα. Εδώ στο δικό μου κάδρο σχημάτισα Ελλάδα  με …. Βουνό, το Τισαίο Όρος με τις πλαγιές λουσμένες από το χρώμα της ελιάς να κατηφορίζουν προς την Θάλασσα και να ανταμώνουν ανάμεσα στα βότσαλα ενός όρμου, και στην άκρη του να υπάρχει ένα λευκό σπίτι και μια προκυμαία, απάγκιο για κάθε ταλαιπωρημένο Οδυσσέα που αναζητεί τη Ιθάκη του. 

   Πάλι ανακάτεψα τον Ήρωα μου στις δικές μου περιπλανήσεις και μαζί του έφερε τον Αίολο. Από τον ασκό του λευτέρωσε έναν ανυπόμονο γραίγο καθώς άφησα την Τζάστενη για να με παρασύρει πίσω στο Παλαιό Τρίκερι και να με παραδώσει στον ….. Μορφέα. Διάλεξα μια μικρή παραλία στα βόρειο Ανατολικά του Νησιού για να αφεθώ στην Αγκάλη του, να ξαποστάσει το Σώμα λίγο. Εάν ποτέ δυσκολεύεστε να κοιμηθείτε σας προτείνω κάτι, να μετρήσετε παφλασμούς της θάλασσας, σαν να είσαστε ξαπλωμένοι στα βότσαλα μιας παραλίας. Μία ώρα μετά από έβαλα ξυπνητήρι, μην φανατιστείτε ρολόι, τον ρόλο του τον ανέλαβε ο Γραίγος που με σκούντηξε ρίχνοντας και λίγες σταγόνες από τα κύματα που σήκωσε. Είχε έρθει  η ώρα για την επιστροφή στο λιμανάκι του Αγίου Ιωάννη .
  Το πρωί με το φώς να δημιουργεί σκιές αφιέρωσα τα πρώτα βήματα μου στο νησί περισσότερο στις μνήμες, στο παρελθόν Μα  ο ήλιος πια  είχε σκαρφαλώσει πάνω από το γραφικό λιμάνι. Η Χαρά η ξεγνοιασιά, αντηχούσαν παντού, στις ταβέρνες  από  νεανικές παρέες μα και από παιδιά που έπαιζαν στο προαύλιο της Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη  που στέκετε εδώ από  το 1786. Μα και τις μεγαλύτερες ηλικίες περνώντας από σοκάκια του οικισμού, τις συνάντησα, ρίχνοντας ματιές στις αυλές των σπιτιών.
 Όσο για τους υπόλοιπους μόλις τους πρόλαβα, ανηφόριζαν στην στράτα για τις παραλίες του νησιού. Το απόγευμα ζύγωσε και κάτω από τον μεγάλο ευκάλυπτο τις πλατείας ήρθε καιρός να κάνω τα κουμάντα μου για τα υπόλοιπα 15 μιλιά της επιστροφής. Προπάντων καλή στερέωση γιατί έξω από την απανεμιά του λιμανιού, μου σφύριζε ο άνεμος, μποτζάρισμα με καρτερούσε. Φεύγοντας από το νησί αυτός ο άνεμος έγινε τραμουντάνα και ανάλαβε να με σπρώξει στα νότια για να στήσω το τελευταίο ρεμέτζο την ημέρας, στον ορμίσκο δίπλα στο Φάρο του Τρίκερι. 

  Αργυρόνησος, Ποντικονήσι, οι φάροι τους μου έδειξαν τον δρόμο και φέτος, μέσα από τους έρημους τοίχους προσπάθησα να διακρίνω την ψυχή τους αλλά εδώ σε αυτόν του Τρίκερι κάτι άλλαξε, ο χώρος απόκτησε φωνή, ζωντάνεψε Μπορεί στο Ποντικονήσι να προσπαθούσα να φανταστώ την ζωή του Φαροφύλακα εδώ όμως απόκτησε υπόσταση, φωνή, με καλησπέρισε, μου έσφιξε το χέρι και με καλωσόρισε στον Φάρο του. Με ξενάγησε στο σπίτι του ο Θωμάς (ένας από τους λιγοστούς φαροφύλακες που υπηρετούν στο Πολεμικό Ναυτικό) με ενθουσιασμό άρχισε να μου δείχνει τους χώρους, τα δωμάτια, που περνάει τα μερόνυχτα του. Ξέρετε ο καθένας μπορούσε να διακρίνει την κατάσταση του κτηρίου λόγο της παλαιότητας (κατασκευάστηκε το 1854) αλλά κυρίως λόγο έλλειψης κονδυλίων. Αρκούσε όμως να προσέξετε αυτόν το άνθρωπο πως με περίσσια  περηφάνια έδειχνε τις προσπάθειες του, με τα λιγοστά μέσα και υλικά, να διατηρήσει αυτό το κτήριο ζωντανό. Περηφάνια που σκέπαζε το παράπονό του για την παραμέληση αυτό του φάρου. Με ένα νεύμα με προσκάλεσε να σκαρφαλώσουμε στην ταράτσα δίπλα στον φάρο Εκεί καθίσαμε κάτω από την κορμοστασιά του Φανού που έκρυβε τον ήλιο. Το αεράκι ανακατεύτηκε με κουβέντες δύο συνάδελφων που λες και γνωριζόταν χρόνια μίλησαν για την Θάλασσα, τα Ταξίδια, την ζωή.  

  Επιβιβάστηκα στο σκαρί μου και ο νόστος πήρε την ρότα του τερματισμού, πέρασα μπροστα από τον φάρο και να η στιγμή που τελικά σημάδεψε και αυτό το ταξίδι. Σε αυτά τα μοναχικά ταξίδια όλες οι εικόνες που ζω κι απολαμβάνω τελικά δυναμώνουν, πλουτίζονται τα χρώματά τους μετά από μια ανθρώπινη παρουσία, λίγη κουβέντα. Μου το θύμισε με τον ωραιότερο τρόπο ο Θωμάς και εκεί ψηλά στον φόρο στάθηκε όρθιος κουνώντας το χέρι και μου ευχήθηκε καλό ταξίδι… ένα από τα καλύτερα κατευόδια που έχω δεχθεί. Με αποχαιρέτισε και ο ήλιος και μέχρι οι τελευταίες του ακτίνες χαϊδέψουν με πορτοκαλί ψηλά το Τρίκερι, οι αναλαμπές του Αργυρόνησου φάνηκαν στον ορίζοντα ..
…..το σώμα τραντάζεται τα βλέφαρα ανοίγουν….. σκοτάδι πάλι και η κυρά του φάρου, η πιστή στον ραντεβού μας φώκια ξεφυσά πάλι δίπλα μου, κουράγιο μου δίνει με ξυπνά….  ταξίδι όνειρο ήτανε, τα φώτα του Νέου Πύργου είναι μπροστά μου η μουσική ακόμα πιο κοντά  και ένα αστέρι πέφτει προς τη μεριά του Τελέθριου. Η ίδια  ευχή πρώτη χθές η τελευταία σήμερα.  
  Στη Ψυχή και στο Σώμα ευχή και στοίχημα έβαλα, άντεξαν με ταξίδεψαν μέχρι το τέλος.




Πυθονήσια



.....το στένεμα στο μέσο του είναι λες Δύση και Ανατολή βάλθηκαν να το χωρίσουν, σχηματίζοντας από την μεριά της πρώτης μια παραλία....



...Σκιά και στον ορίζοντα, η Μαγνησία, καθώς η ώρα της Αυγής ζύγωνε απλώνοντας βαθύ πορτοκαλί   πάνω απ' την Αργαλαστή...


...Και ο Ήλιος σκαρφάλωσε, πορτοκαλί αχνάρι άφησε στο μονοπάτι της Ανατολής για να ρθει να με συναντήσει.....



Οι όψεις της Αυγής


 Πρωινό (Παλιά Τρίκερι)



...Πιάνω στο μέσω του λιμανιού ή μάλλον μπροστα από την πλατεία....






....Ηλιάτωρας είχε ξεμυτίσει πίσω από τους λόφους με τις ελιές και άρχιζε να καλημερίζει τα σπίτια του οικισμού, σκορπώντας πάνω τους λογιών πορτοκαλί και κόκκινες αποχρώσεις, που τέτοια ώρα  τους αρμόζει....




















Μονή Ευαγγελίστριας



....πώς αλλιώς θα μπορούσε να στολιστεί ένα νησί γεμάτο με το αγνό και παρθένο  καρπό παρά μόνο με μια Μονή αφιερωμένη στην Παναγία.....




Η στράτα για το Λιμάνι


Μονή Ευαγγελίστριας in greece


 Αλογόπορος




....η Γέφυρα καημών μα και ελπίδας.....






έναν όμορφο τόπο που θα αγκαλιάσει  τον επισκέπτη  και θα τον  φιλέψει θαλπωρή και δροσιά στα κρυστάλλινα νερά που χαϊδεύουν τα βότσαλα τη παραλίας.




Πρασούδα



....μπροστά σας έχετε το γαλάζιο να καθρεπτίζεται με χίλιες δυο διαθλάσεις στον βυθό. Να έρχεται να ανταμώσει με την αντανάκλαση της Μονής πριν αποκτήσει αυτή υπόσταση και αγγίξει τον ουρανό....







  ....Έστησα γρήγορα το ρεμέτζο μου  και βγήκα, βρέθηκα μέσα στα ερείπια του Βυζαντινού Μοναστηριού ( 1100 μX) της Ζωοδόχου Πηγής.....



Πρασούδα in greece


Όρμος Τζάστενη



....πλαγιές λουσμένες από το χρώμα της ελιάς να κατηφορίζουν προς την Θάλασσα και να ανταμώνουν ανάμεσα στα βότσαλα ενός όρμου, και στην άκρη του να υπάρχει ένα λευκό σπίτι και μια προκυμαία, απάγκιο για κάθε ταλαιπωρημένο Οδυσσέα....





...πίσω στο Παλαιό Τρίκερι και να με παραδώσει στον ….. Μορφέα. Διάλεξα μια μικρή παραλία στα βόρειο Ανατολικά του Νησιού για να αφεθώ στην Αγκάλη του...

Απόγευμα (Παλαιά Τρίκερι)




....στο προαύλιο της Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη  που στέκετε εδώ από  το 1786....






...Η Χαρά η ξεγνοιασιά, αντηχούσαν παντού, στις ταβέρνες  από  νεανικές παρέες Μα και τις μεγαλύτερες ηλικίες περνώντας από σοκάκια του οικισμού, τις συνάντησα, ρίχνοντας ματιές στις αυλές των σπιτιών.....



....ο ήλιος πια  είχε σκαρφαλώσει πάνω από το γραφικό λιμάνι..... 


 Ο Φάρος του Τρίκερι







...το τελευταίο ρεμέτζο την ημέρας, στον ορμίσκο δίπλα στο Φάρο του Τρίκερι...

....Με αποχαιρέτισε και ο ήλιος και οι τελευταίες του ακτίνες χαϊδεψαν, με πορτοκαλί, ψηλά το Τρίκερι






....Στη Ψυχή και στο Σώμα ευχή και στοίχημα έβαλα, άντεξαν με ταξίδεψαν μέχρι το τέλος.....