Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Πρωινό στη Λαμπανίτσα



Ο Αυγερινός  σκαρφαλωμένος στης  Ολύτσικας1 τον κόρφο,   συντροφιά   μου ‘κανε καθώς διάβαινα την στράτα για τα μέρη μου.
 Τα μέρη μου, ο Τόπος μου! Πόσο παράξενο αίσθημα για ένα παιδί της πόλης να νιώθει σπίτι του,  εδώ ψηλά, τα δάση, τα βουνά. Μετά το Φανερό2 να σκιρτά η καρδιά του, με λαχτάρα να περιμένει να μπει στων Ελάτων την αγκάλη. "Τρέχει στο αίμα σου..." μου παν, μα είναι κάτι πιο δυνατό, ένα χάδι στην ψυχή σαν τον νοτιά που σήμερα καβαλά την Χιονίστρα και φέρνει την δροσιά του μέχρι δω δίπλα στην Βρύση της Λαμπανίτσας3.

  Σκοτάδι ακόμα και έφτασα νωρίς, κάτω απ  τ’ άστρα να κάνω ένα πέρασμα απ τα σοκάκια των προγόνων μου. Σαν να θελα να τους ανταμώσω, να ζήσω ένα πρωινό ξύπνημα κοντά τουσ.  Περιηγήθηκα αυτή τη φορά όχι με τη ματιά μα με τους ήχους, αυτούς που  τέτοιες ώρες αφουγκράζεσαι, ήχους απόκοσμους μα και οικείους,  μια υπέροχη αίσθηση απ τ’ αγέρι του νοτιά που έφερε απ τις βουνοκορφές, των ελάτων την βοή και την ανάσα.

 Για λίγο, πιο πάνω στου χωριού  τα ερείπια στάθηκα, λαχταρούσα ν’ αντικρίσω  φωτισμένες με των αστεριών την λάμψη, τις πέτρες  των κτισμάτων. Μα  την θλίψη της εγκατάλειψης ήρθαν τα σύννεφα να σκεπάσουν, σαν να μην θελαν το κρίμα τους να μου δείξουν. Προς στιγμή το πίστεψα μα αμέσως κατάλαβα πως όλα είχαν σταθεί εδώ για να μου δώσουν κάτι εξαιρετικό. 
  Ο αυγερινός είχε χαθεί πια στις χαραυγής το πέπλο και να σου τώρα ο  Ήλιος, σαν να κρεμόταν στις Ολύτσικας τα μέρη μα κι αυτός κρυμμένος στην αντάρα και της Όστρια τα νέφη, χαρίζοντας στον ουρανό όμως   απίστευτες αποχρώσεις,   της ίριδας χάδια που στόλισαν με χρώμα ετούτον δω τον τόπο.  Χρώματα της αυγής σαν αυτά που ξύπναγαν τους κατοίκους της Λαμπανίτσας. Οι ψυχές τους τέτοια ώρα  σαν να τις αντίκρισα να καταβαίνουν από κει ψηλά απ τα σπίτια,   με συνάντησαν κάτω στο σχολείο και όλοι μαζί πήραμε το δρόμο για την βρύση, σιγοτραγουδήσαμε αντάμα τον σκοπό, τον ήχο του αγέρα που περνά και σφυρίζει στους κλώνους  των ελάτων.
Για λίγο νόμισα πως κάτω απ την Πανήγια4 τους έχασα  αφού εκεί βρήκα το μέλλον της Λαμπανίτσας, ανθρώπους που  είχαν έρθει να γευτούν και αυτοί την ομορφιά του τόπου5, από δω μέχρι την κορυφή της αγέρωχης Χιονίστρας. (Βλ. ανάρτηση 9/2014)
 Ναι πίστευα πως τους άφησα πίσω στο χωριό καθώς ανηφόριζα πάνω στο βουνό, μα ένας  φίλος συγχωριανός  μου έμαθε κάτι μετά από μερικές μέρες

  «Ξέρεις πότε πέφτει η αντάρα; Όταν οι πρόγονοι ξυπνούν και περπατούν στον έρμο τόπο, έτσι για να μη τον αφήνουν ορφανό!!»

 Ευχαριστώ τον Σωτήρης6  γιατί κατάλαβα απ τα λόγια του ότι  η αντάρα που μου χάρισε αυτό το πρωινό στην Λαμπανίτσα δεν ήταν παρά η πρόγονοί μου  που απ τα χαράματα με καρτερούσαν, με φίλεψαν αισθήματα και στιγμές αξέχαστες και έπειτα με συντρόφευσαν. Μέσα στα έλατα ξεχύθηκαν δίπλα μου μέχρι πάνω στο Σέλωμα του Λιβαδιού και μετά από λίγο αγκαλιαστήκαμε στην κορυφή της Χιονίστρας.

1. Ολύτσικα= Όρος Τόμαρος του Νομού Ιωαννίνων
2. Φανερό= Τοπωνύμιο που οριοθετεί τη είσοδο στην περιοχή της Ελαταριάς
3. Λαμπανίτσα= Η παλιά ονομασία του χωριού Ελαταριά, Δήμου Σουλίου, Θεσπρωτίας
4. Πανήγια= Εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου
5. Εκδήλωση  Εκπολιτιστικού Συλλόγου Ελαταριάς 18/10/2015 "Ανεβαίνοντας  στην Χιονίστρα" (εδώ Φωτογραφίες)
6. Ανάρτηση - σχόλειο  του Σωτήρη Μπρέστα  τον οποίο ευχαριστώ απ τα βάθη της καρδιά μου



..."Ο αυγερινός είχε χαθεί πια στις χαραυγής το πέπλο και να σου τώρα ο  Ήλιος σαν να κρεμόταν στις Ολύτσικας τα μέρη μα αυτός κρυμμένος στην αντάρα και της Όστρια τα νέφη"...

                   ....Οι ψυχές του με "συνάντησαν" κάτω στο σχολείο και όλοι μαζί πήραμε το δρόμο για την βρύση....





 «Ξέρεις πότε πέφτει η αντάρα; Όταν οι πρόγονοι ξυπνούν και περπατούν στον έρμο τόπο, έτσι για να μη τον αφήνουν ορφανό!!»   Σ. Μπρέστας



Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

Απόγιομο


 Απόγιομες του Απρίλη αποχρώσεις στόλιζαν τα Λουτρά της Αιδηψού, όταν στάθηκα για πρώτη φορά στο ξωκλήσι της Αγίας  Βαρβάρας. (Ατραπός 1/5/2015)  Και βρέθηκα ξανά να συνεχίσω το αγνάντι από αυτό το υπέροχο σημείο,  όταν πια  τον Ιούλιο  ο Ήλιος χάθηκε μαζί με τα χρώματα του δειλινού πίσω απ’ το Όθρυς, των Τιτάνων το βουνό. Την ώρα όπου Ίριδα αφήνοντας πίσω της την στερνή μαγεία των χρωμάτων της πρόλαβε την Σελήνη πριν και αυτή βουτήξει στου Λίχα την κορμοστασιά, παραδίδοντας την Νύφη του Βόρειου Ευβοϊκού, στον Αστεριών την λάμψη.












Το Ξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας κάτω απ' το φως των Αστεριών




....και μετά από λίγο, δίπλα στις θάλασσας την γαλήνη, καληνύχτισα την Νύφη του Βόρειου Ευβοϊκού