Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

.....απομεινάρια μιας ζωής.


  Ο χρόνος, αυτός ο αδηφάγος άρχοντας που μας διαφεντεύει. Βαραίνει την πλάτη, τα πόδια , πολλές φορές νιώθουμε ότι τον σέρνουμε από πίσω μας. Μα ο Χρόνος.... μας προλαβαίνει, μας προσπέρνα και στο τέλος,  τρέχουμε από πίσω του και μαζεύουμε τα σημάδια του…. τις σκόρπιες στιγμές που σαν ψίχουλα δεν κατάφερε να καταβροχθίσει, τα ρίχνει στο διάβα του  κι εμείς κοντοστεκόμαστε για λίγο, σκόρπιες αναμνήσεις συλλέγουμε, παραστάσεις από ένα παρελθόν που δεν πρόλαβε να φωτίσει το μέλλον μας….

Εικόνες από ένα σπίτι της Λαμπανίτσας ….το σπίτι του ΜητροΣπύρου (Ρίζου) ένα από τελευταία που μέχρι τώρα ξεγελούσαν τον Χρόνο. Μα τώρα πια  η Εγκατάλειψη του άνοιξε την πόρτα και αυτός ξεχύθηκε να κατασπαράξει χαρές, λύπες  μόχθους και αναμνήσεις……  το μόνο που μου έμεινε να κάνω  ήταν να διαβώ το κατώφλι και να μαζέψω τα ελάχιστα ψίχουλα  ….  τα Απομεινάρια μια ζωής.