Ατραπός: Λιχάδα

Η Παναγία της Λιχάδας φωτισμένη, με το θρυλικό κυπαρίσσι δίπλα της, να απορροφά φως από το Καμπαναριό και να το αποδίδει σε σκιές που λικνίζονται από τον ελαφρύ ψυχρό Μαΐστρο. Στην Πλατεία λοιπόν της Λιχάδας προετοιμάζω την επιστροφή μου στον τόπο του Λίχα (Αγναντεύοντας τον ...Λίχα )

Η υπόσχεση δόθηκε πριν ένα περίπου χρόνο και επισφραγίζεται με τα πρώτα βήματα προς τα ανατολικά … Ότι ήταν φώς πριν λίγο κάτω από τον ναό Κοιμήσεως της Παναγίας σιγά σιγά γίνεται σκοτάδι, αφήνοντας πίσω μου και τα τελευταία σπίτια του χωριού. Συντροφιά πια ο ήχος των βημάτων στο λασπωμένο χωματόδρομο, αλλά και μερικά ζευγάρια μάτια που λαμπιρίζουν μες την νύχτα …νυσταγμένα σκυλιά που μ ένα γρύλισμα μόνο, αφήνουν τον μοναχικό διαβάτη να συνεχίσει την πορεία του. Το σκοτάδι με αγκαλιάζει ακόμα περισσότερο και μόνος μουρμουρίζω την διαδρομή που για αυτό το σκέλος έχω απομνημονεύσει.....βέβαια ακούγοντας και τις "νουθεσίες" από το καλό μηχάνημα που «ακούει» στα αρχικά G.P.S.

«Ανατολικά» ανέφερα πριν και φυσικά η Ανατολή είναι ο δρόμος μου και σκοπός μου. Πρίν ξεκινήσω για τούτα τα μέρη βουτηγμένος σε χάρτες, φωτογραφίες, προγράμματα ..πάντα ο αρχικός σκοπός ήταν η Ανατολή …..το τέλειο σημείο για ακόμα μια θέση στον Πρώτο Ήλιο και η θέση για τούτα τα μέρη αποφάσισα ότι θα ήταν η Αετοφωλιά….. Το ψηλότερο σημείο της απότομης πλαγιάς που ορθώνεται πάνω από το παραθαλάσσιο χωριό του Αγίου Γεωργίου, διάλεξα για να συλλέξω με όλη την ψυχή άλλη μία μοναδική εμφάνιση του Ήλιου, με το σημείο να είναι προικισμένο γιατί συνδυάζει την αγριάδα μιας κορυφής βουνού μαζί με την γαλήνη της Θάλασσας στα πόδια σου.
Σκέψεις, υποθέσεις μέχρι τώρα αυτά και για να επιβεβαιωθούν προέχει, μέσα στο σκοτάδι και αφήνοντας τη ασφάλεια του χωματόδρομου, να βρω το σημείο. Προσεκτικά βήματα πια, πάνω στα υγρά βράχια και συνεχής ματιές στην εμφάνιση, βαθιά χαμηλά, των φώτων του Αγίου Γεωργίου, γιατί οριοθετούν και το χείλος του γκρεμού! Εγρήγορση όλων των αισθήσεων και τελικά το χέρι ακουμπάει στο γνώριμο σχήμα του Οροσήμου. Αυτοί οι τσιμεντένιοι κύλινδροι με την κυκλική μεταλλική πλάκα στο πάνω μέρος τους… όλα αυτά τα χρόνια με καθοδηγούν, είναι ο στόχος, το καταφύγιο, η απόλαυσή μου… δίπλα τουςέχω νιώσει αμέτρητες συγκινήσεις.

Για άλλη μια φορά η ίδιες μηχανικές κινήσεις ακόμα και μέσα στο σκοτάδι ….η τσάντα αποχωρίζεται από την ταλαιπωρημένη πλάτη και τα δυο τους βρίσκουν αποκούμπι στο Ορόσημο – τριγωνομετρικό της Αετοφωλιάς, με το μπόι του 357 μέτρα πάνω από το απέραντο γκρίζο που μόλις τώρα αποκτάει υποψίες Γαλάζιου.
Μαζί μ αυτήν την απόχρωση έρχονται και αυτές του πορτοκαλί αποκαλύπτοντας σιγά – σιγά το υπόλοιπο τοπίο. Οι κόρες των ματιών ακόμα σε διάσταση συλλέγουν το φώς από τις φιγούρες των σπιτιών του Αγίου Γεωργίου από κάτω. Ακόμη, σε πείσμα απέναντι στον παγωμένο πια Μαΐστρο που σφυρίζει, ξεπετάγονται από κει κάτω…. οι ήχοι από τούς πρώτους φλύαρους πετεινούς.

Αναγγελία Αυγής και καιρός να προσανατολιστώ στην Ανατολή ….Προς τα κει η προσοχή, η απόλαυση, καθώς το φώς του Αυγερινού «ερωτοτροπεί» με τις αναλαμπές του φάρου της Αρκίτσας από κάτω του …μαζί είναι κει, για να ανοίξουν τον δρόμο στον Ήλιο, δρόμο που αρχίζει να απόκτα το σχήμα του Βόρειο Ευβοϊκού κόλπου. Πορφυρό χρώμα αναβλύζει από κει και αρχίζει άλματα από κορυφή σε κορυφή …από τον Παρνασσό, την Γκιώνα, τα Βαρδούσια ….και ξεσπάει με όλες τις απαλές αποχρώσεις του στο Όρος Όθρυς.

Η πρώτη αχτίδα ξεπετάγεται πίσω από τα στενά του Ευρίπου, χαϊδεύει τις ορθοπλαγιές του Καντηλιού. Το Πρώτο Φως ξεχύνεται, ακολουθεί τον Βόρειο Ευβοϊκό ως εδώ στην ψυχή του ταπεινού περιπατητή … αφήνοντας στο Γαλάζιο κάτω, ένα χρυσοκόκκινο μονοπάτι, αχνάρι του μεγαλείου του. Διαπερνάει και το ακρωτήρι της Αρκίτσας χαρίζοντας σε αυτό και τον Φάρο του την πιο χρυσή απόχρωση που έχω συναντήσει.

Μέχρι το φώς, η ματιά και η ψυχή, περάσουν από το λιμανάκι του Αγίου Γεωργίου, στο Κάβο της Λιχάδας και τα νησάκια της, προς τα βόρεια ο Ήλιος αρχίζει να λούζει τον επόμενο προορισμό μου …. πορεία προς εκεί ..το χωριό και την.. "κατάρα" του;

Στη ρεματιά πίσω από την Αετοφωλιά αποχωρίζομαι, για λίγο τον ήλιο …ή μάλλον, τα πεύκα και τα πλατάνια ζήλεψαν την χάρη του και αφήνουν σε μένα, μικρές δόσεις του να παιχνιδίζουν ανάμεσα από τα κλαδιά τους πριν ανηφορίσω και φτάσω στο Παλαιοχώρι.

Το χωριό χτισμένο πάνω σε μια πλαγιά με μικρή κλίση λες και όλο το τοπίο υποκλίνεται στην επιβλητική θάλασσα ….λες και το πράσινο με χάρη κατηφορίζει να σμίξει με το Γαλάζιο ….στο κατώφλι του οικισμού πιά και ασυναίσθητα αρχίζω να μετρώ τις κατοικίες…13;........

.........κάπου είχα διαβάσει ότι ο χωριό αυτό συνδέεται με έναν παλιό θρύλο, που ήθελε τον αριθμό των σπιτιών του να μην υπερβαίνει τα 13, μετά από την κατάρα κάποιου μοναχού προς το χωριό, γιατί «εξαναγκάστηκε» από τους κατοίκους να χορέψει μαζί τους σε ένα πανηγύρι ….. σταματώ δεν ταιριάζει στον χώρο, το Κακό….. δείχνω σεβασμό προς τις πέτρες που ακόμα ενάντια στον χρόνο στέκονται, ορθώνονται και σχηματίζουν ακόμα παράθυρα που αφήνουν να περνά ο ήλιος μέσα στα χαλάσματα, μαζί και τον αέρα που σε επαφή με τους τοίχους δημιουργεί ένα μουρμουρητό που αντηχεί στις άψυχες στοιβαγμένες πέτρες, θέλοντας να πει την ιστορία αυτού του τόπου, για την ζωή, τις ανάσες, το γέλιο αλλά ….και τον αποχωρισμό των κατοίκων που διάβηκαν για τελευταία φορά της πόρτες πριν πολλές δεκαετίες. ……… δεν ξέρω το χει η μοίρα μου να διαβαίνω Έρημα Χωριά.

Μελαγχολία πλανιέται και πάω να βρώ παρηγοριά στο λευκό της εκκλησίας, ανατολικά του χωριού. Εκεί απρόσμενα συναντώ …. την «ζωή»… του χωριού, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που με αργές στοργικές κινήσεις περιποιούνται τον ναό της Παναγίας.

Συνάμα με ένα καλωσόρισμα εισπράττω και κάτι άλλο, καθώς μιλάνε για το παλιό χωριό τους, μέσα από τα μάτια τους ξεπηδούν οι αναμνήσεις και η νοσταλγία όλων των ψυχών που έζησαν σε αυτό τον τόπο. Όταν πιά απομακρύνομαι, δίνουμε ραντεβού πάνω στον Άγιο Ιωάννη!!!

Και το ζευγάρι τήρησε την υπόσχεση του και μου προσφέρει μια από της πιο δυνατές εικόνες …. Σκηνή που κανένας φακός δεν μπορεί να συλλάβει …. Καθώς ξαποσταίνω στην βρύση κάτω από τα πλατάνια και έχοντας προς τα κάτω την εικόνα του χωριού, να σου, το ηλικιωμένο ζευγάρι. Με τα χέρια πίσω από την πλάτη, αργά αποφασιστικά, οι δυο τους ανηφορίζουν, περνάνε δίπλα από τα χαλάσματα του χωριού και της νιότης τους ….ανηφορικός ήταν τόσα χρόνια ο «δρόμος» τους, δεν τους φοβίζουν λίγα ακόμα μέτρα, πόσο μάλλον τώρα που περνάν διπλά από τις αλλοτινές Εστίες τους.

Το τοπίο, τα χρώματα, εδώ σε δεύτερη μοίρα, το ζευγάρι εκπέμπει μια αύρα "ποτισμένη" με τα χρόνια που πέρασαν απ΄ πάνω τους, μια αύρα ζωντάνιας, που ακόμα και τα ερείπια σαν να γονατίζουν να πάρουν λίγο από αυτήν. Ξαφνικά καταλαβαίνω και ζηλεύω το αργό κοπιαστικό τους βήμα.....πια κούραση και ποιες κακουχίες, την «γεμάτη» ζωή κουβαλάνε ….αμέτρητες, συγκινήσεις, χάρες, εμπειρίες …το «βάρος» δική τους ζωής, πασχίζω να αποκτήσω…..

Μετά από λίγο είναι σειρά μου να τους προϋπαντήσω στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη και με «φιλεύουν» ακόμα μια ξενάγηση στον ναό μα και στο ασκηταρειό, αφού αυτό το εκκλησάκι κάτω από τα πλατάνια τις ελιές και τα κυπαρίσσια, φιλοξενούσε και μοναχό, μάλιστα στον προθάλαμο της σκήτης υπάρχει και ένα μικρό πέτρινο λιοτρίβι …Καιρός για αποχωρισμό και τι καλύτερο κατευόδιο, αφήνοντας πια πίσω μου το χωριό, από αυτό ενός Παλαιοχωρίτη.

Γεμάτος όρεξη, μάλλον επηρεασμένος από την αύρα των φίλων μου, σκαρφαλώνω για τον επόμενο στόχο μου . Και αυτός είχε τεθεί από πέρυσι. Τότε μου είχε κάνει εντύπωση η συστάδα βράχων στην κορυφή ανατολικά του Προφήτη Ηλία. Εκεί υπάρχει μια μεγάλη τρύπα που τους διαπερνάει!!! Μετά από λίγη ώρα βρίσκομαι εκεί πάνω για να την συναντήσω.

Πρώτα όμως με αποπαίρνει η εκπληκτική θέα και η αίσθηση…… να νιώθω τα πόδια μου προέκταση τις ραχοκοκαλιάς του βουνού της Λιχάδας, που σαν σφήνα ορμάει στα δυτικά και αφού προσπαθεί να χωρίσει τον βόρειο Ευβοϊκό, «φοβερίζει» την Στερεά Ελλάδα που μαζεύεται σχηματίζοντας τον Μαλιακό κόλπο. Όσο για την τρύπα μπαίνοντας μέσα, μαζί με αυτή… και το βλέμμα σου, διαπερνά τον στιβαρό βράχο και καθισμένος από την μια μεριά βλέπεις το ξεκίνημα του Βόρειου Ευβοϊκού κοντά στον Δίαυλο των Ωρεών και από την άλλη την κατάληξή του στην Χαλκίδα... κρυμμένη κάπου ανάμεσα στις αντανακλάσεις του ήλιου. Δεν ξέρω γιατί αλλά εδώ πάνω αιωρείται κάτι το απόκρυφο!! …έχω την αίσθηση ότι αυτή η τρύπα ανοίχτηκε από τους μύθους….. μαζί με το σώμα του Λίχα κομματιασμένο να απλώνεται κάτω στην Θάλασσα (Λιχαδονήσια) έχω την αίσθηση ότι εδώ πάνω πλανιέται και το πνεύμα του Ηρακλή σφαδάζοντας από τους πόνους…

Αρχίζοντας να κατεβαίνω την απότομη πλαγιά η «οσμή» του μύθου ακόμα με ακολουθεί και γίνεται εμμονή …ότι κάτι από κει πάνω με παρακολουθεί ….μάλιστα η επιβεβαίωση θα έρθει μέρες αργότερα. Μετά την διαπίστωση φίλων θα καταλάβω και γω ότι ο χώρος εκεί πάνω σχηματίζει την μορφή μυθικού Ελέφαντα, που όλη την ώρα είχε το βλέμμα του πάνω μου!!!!!

Επαναφορά στην πραγματικότητα που δεν έχει να ζηλέψει και τίποτε από το φανταστικό …..γιατί με περιμένει ο Προφήτης Ηλίας …..με έναν αψεγάδιαστο καταγάλανο ουρανό από πάνω του.
Το Λευκό και το Μπλε του Αι Λια, καταφέρνει να «ξορκίσει» την ασκήμια των μεταλλικών άχαρων γιγάντων και να τους κάνει να φαντάζουν μικροί στην απερίγραπτη θέα μπροστά … το χωριό της Λιχάδας ακουμπισμένο στην πλαγιά από κάτω σου να απλώνετε και μετα, πράσινες πινελιές γης να κατεβαίνουν στο Κάβο για να συναντήσουν τα Λιχαδονήσια μαζί με την Θάλασσα να λαμπιρίζει γύρω τους. Και εκεί που σηκώνετε η ματιά να συναντήσει τον ήλιο, απολαμβάνει μια λευκή χιονισμένη γραμμή από τον Παρνασσό μέχρι το Όθρυς, πριν όλα πιο πάνω γίνουν ουρανός και φώς..

Τελευταίες ματιές ακουμπισμένος στον μεγάλο σκουριασμένο Σταυρό και πριν ξεκινήσω για την επιστροφή, μαζεύω λίγο από την ομορφιά του Ακρωτηρίου της Βασιλίνας…. καβάτζα.. να έχω για την κατάβαση. Μαζί με τον φάρο και μύριες άλλες εικόνες με συντροφεύουν στον κατηφορικό δρόμο
μέχρι την στάση στα απομεινάρια του ενετικού τοίχους και κάπου από κάτω, σημειωμένο στο χάρτη,

την ύπαρξη του Δίον της ομηρικής πόλης.
Δεν μπόρεσα να βρω κάτι που να ταυτοποιήσω την γεωγραφική καταχώρηση, αλλά κοιτώντας ψηλά προς τους βράχους, που «ένιωσα» την παρουσία του Ηρακλή, αυτό το μέρος εδώ κάτω ταιριάζει, να είναι μια ομηρική πόλη αφιερωμένη στον Πατέρα του Ημίθεου, που "μαρτύρησε" εκεί πάνω.

Γυρισμός πια στο χωριό της Λιχάδας και περιφέρομαι για λίγο στα σοκάκια της …. προσπαθώντας ανάμεσα στα παλιά πέτρινα σπίτια να αφουγκραστώ την ζωή στην έδρα του "Αρείου Πάγου" Στην επί μιας τριετίας έδρα της "Ανώτατης Διοικήσεως Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος" κατά την Επανάσταση του 1821, ανάμεσα από τις ακτίνες του ήλιου προσπαθώ να πλάσω, την μορφή των σπουδαίων εκείνων αγωνιστών που στάθηκαν εδώ, μα και τον αχό των μαντατοφόρων, που πιθανώς με καράβια άραζαν στο απάγκιο του σημερινού λιμανιού του Αγίου Γεωργίου, φέρνοντας νέα, απέναντι από την Ρούμελη αλλά και από τους Θαλάσσιους δρόμους του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου.

Τελικά μετά από σχεδόν 10 ώρες, το ταλαιπωρημένο σώμα δεν συμμερίζεται την ανάταση ψυχής και με φέρνει πίσω στην Πλατεία του χωριού μπροστά από την ηλιόλουστη, κατάλευκη εκκλησία της Παναγίας…..

Απόγευμα πια οδηγώντας, έξω από το χωριό, το «σαράκι» του ναυτικού, η Δίψα για το αλάτι της Θάλασσας, με οδηγεί σε μια πορεία αντιστροφή αυτής του Προφήτη Ηλία και κάνω μια στάση στο Κάβο της Λιχάδας …το σώμα χαλαρώνει από την αύρα της θάλασσας που έρχεται πίσω από τα Λιχαδονήσια και μαζί με το σώμα του Λίχα, αγναντεύουμε ανατολικά το πανέμορφο κομμάτι της Βόρειας Εύβοιας που με φιλοξένησε.