Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Όσιος Νείλος (Μονή Γηρομερίου)



Άνοιξη γύρω μου κατεβαίνοντας από το Φαρμακοβούνι, ακόμα και πάνω στ'  ουρανού το μπλε, με τούφες από κάτασπρα σύννεφα να ξεπροβάλουν από τη Λυκορράχη και να κατηφορίζουν προς τους πρόποδες. Κάτω απ αυτά τα σύννεφα  Φώς και Σκιά έστησαν ένα χορό στην καταπράσινη πλαγιά του Βουνού και μια στιγμή που «μπροστάρης» ήταν ο Ήλιος αντίκρισα την Μονή Γηρομερίου, το Μοναστήρι της Παναγίας.
  Διασχίζοντας το Φαρμακοβούνι αυτή ήταν μια από τις στιγμές που ήθελα να απολαύσω από εδώ ψηλά. Άρχισα κατεβαίνοντας να καταγράφω εικόνες της Μονής  μα κάτι πιο δυνατό λάμβανα από το κάδρο. Κάτι απροσδιόριστο “σιγοψιθύριζε” στην ψυχή μου, μα δεν μπορούσα να  ξεκαθαρίσω τι ήταν.  
  Πριν μπω στο Μοναστήρι ακολούθησα την πινακίδα ανεβαίνοντας προς τον τάφο του Οσίου Νείλου. Ακόμα δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτό που ένοιωθα μέσα μου…. κάτι θαμμένο στα εσώψυχά μου κάτι σαν να το χαν “σκεπάσει” αυτοί οι θεόρατοι βράχοι που είχαν κυλίσει μέσα στο ρέμα!!!!  Γυρνώντας όλα φάνηκαν κάπως να ηρεμούν μέσα μου Και πώς να μην ηρεμίσουν αφού πέρασα το  κατώφλι της Μονής. Σε αυτή την αυλή της Παναγίας ξαπόστασα, με ευλάβεια μπήκα και στάθηκα μέσα στο Καθολικό, εισέπραξα όλη αυτή την κατάνυξη του χώρου. Μα και πάλι…. ακόμα και το λιγοστό φως που έμπαινε μέσα στον ναό, το ένιωθα σαν ένα βλέμμα που με ακολουθεί.
….Πηγαίνοντας  για το Γηρομέρι κοίταξα απέναντι την σκήτη του Όσιου Νείλου. Ασυναίσθητα επιτάχυνα το βηματισμό μου. Είχα προγραμματίσει να βρεθώ κι εκεί  μα κάτι με τραβούσε να φτάσω γρήγορα, κάτι εκεί μου έλεγε ότι θα καταλαγιάσει την “ανησυχία” μου ….. κατέβηκα στη δημοσιά, διέσχισα  τη γέφυρα του Καλπακιώτικου ποταμού και βρέθηκα κάτω από τον βράχο της Σκήτης του Οσίου Νείλου. Κουρασμένος πια  στα σκαλιά του στάθηκα  να ξαποστάσω …..και η ανησυχία μου πήρε την απόχρωση της ενοχής. Μπορεί  αναφέροντας τον Όσιο να έβαζα στόχους σκαρφαλώνοντας  αυτό το Βουνό απέναντι μου, μα ομολογώ την αμαρτία μου….. δεν γνώριζα ποιος ήταν Όσιος Νείλος!!!! ……. Οι ενοχές μου με ώθησαν να ανοίξω ένα "παράθυρο Τεχνολογίας" (βλέπε ένα Tablet) . Πληκτρολόγησα το όνομά του και άξαφνα όλα ξεκαθάρισαν ……διάβαζα και έριχνα ματιές απέναντι στη πλαγιά.

" Όσιος Νείλος ο Ηγιασμένος, είναι η σημαντικότερη ασκητική φυσιογνωμία του θεσπρωτικού χώρου……..
….Πατρίδα του Οσίου Νείλου ήταν η τότε βασιλεύουσα, η Κωνσταντινούπολη, όπου και γεννήθηκε περίπου το 1228 μ.Χ. Η καταγωγή του μάλιστα, ήταν από την βασιλική οικογένεια των Λασκάρεων. Τα πλούτη και η δόξα όμως, δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον πόθο του μοναχικού βίου, που είχε φωλιάσει στην ψυχή του και έτσι τα εγκατέλειψε όλα και σε νεαρότατη ηλικία έγινε μοναχός……..
…… έφθασε στην Ήπειρο, σε τόπο ονομαζόμενο Ωρυκόν ή Ιεριχώ, κοντά στη σημερινή Αυλώνα της Βορείου Ηπείρου, όπου εγκαταστάθηκε σε μία μικρή καλύβα. Μετά όμως από παράκληση θεοφιλών κατοίκων της Θεσπρωτίας, μετέβη νοτιότερα, στην περιοχή του Γηρομερίου, και εγκαταστάθηκε στη σπηλιά ενός αποτόμου βράχου. Σύντομα, γύρω από τον σεβάσμιο ασκητή, δημιουργήθηκε μικρή αδελφότητα μοναστών, ενώ παράλληλα, η φήμη και η πνευματική του ακτινοβολία συνεχώς εξαπλώνονταν………
…….Η παράδοση της περιοχής αναφέρει, ότι κατά καιρούς, στο απέναντι βουνό, μέσα στο πυκνό δάσος, ο Όσιος έβλεπε τις νύχτες κάποια θεϊκή λάμψη, σαν φωτιά. Αυτό παρακίνησε τους ασκητές να αναζητήσουν την πηγή αυτής της παράξενης φωτιάς και να οδηγηθούν στην ανακάλυψη της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας, η οποία και έγινε η αφορμή να δεχθούν σαν θέλημα του Θεού να κτισθεί στην θέση αυτή το Μοναστήρι……..
…… Σε βαθύ γήρας πλέον (106 ετών) και έχοντας τελειώσει το έργο του ο Όσιος Νείλος, όρισε τον διάδοχό του και κανόνισε τα της ταφής του, ζητώντας να τον θάψουν στον τάφο που ο ίδιος είχε ετοιμάσει εκτός της Μονής δίπλα στον παρακείμενο χείμαρρο. Άφησε ως ιερά παρακαταθήκη και κανονισμό για τη λειτουργία της Μονής την Ιδιόχειρη Διαθήκη του και παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού, τη νύχτα της πρώτης Ιανουαρίου του έτους 1334 μ.Χ.
Μετά από μερικά χρόνια, κατά την παράδοση, απεσταλμένοι του αυτοκράτορα, ήλθαν στη Μονή με σκοπό να προβούν σε εκταφή και μεταφορά των ιερών λειψάνων του Οσίου στην Κωνσταντινούπολη. Όμως ο Θεός, «κρίμασιν ο
ς Ατς οδεν», δεν το επέτρεψε και επενέβει με τρόπο θαυμαστό. Ένας ογκώδης βράχος κατέπεσε από το βουνό και σκέπασε τον τάφο του Οσίου εμποδίζοντας την εκταφή. Έτσι η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε και επάνω από τον βράχο κτίστηκε ναΐσκος προς τιμήν του Οσίου, ενώ τα άγια λείψανά του παραμένουν μέσα στον τάφο του, αγκαλιασμένα από τη θεσπρωτική γη, σαν πολύτιμος θησαυρός για όλους μας"........

Αποσπάσματα από την Σελίδα    Ορθόδοξος Συναξαριστής (www.saint.gr)

 Η ψυχή μου απόκτησε μια γαλήνη με κάθε ματιά, με κάθε  λέξη. Έμαθα για το  Όραμα του και το πόσο είχε δεθεί με αυτόν το τόπο που του υπόδειξε η Παναγία, η Οδηγήτρια του . Μέσα από τον βίο του ξανάζησα όλες της στιγμές μου εκεί απέναντι

….τον περίπατο στο προαύλιο του μοναστηριού …την κατάνυξη κάτω από λιγοστό φώς των καντηλιών μέσα στο Καθολικό…. τον δροσερό αέρα να περνά ανάμεσα από το Καμπαναριό …..το υπέροχο τοπίο με τον Καλαπακιώτικο ποταμό να παραμερίζει τα βουνά με τη ομορφιά του…. τα χιλιόχρωμα λουλούδια ανακατεμένα με της καμπάνες και τα σήμαντρα και τον Ήλιο να περνά μέσα από τα πανύψηλα δέντρα και να φωτίζει τον  σκεπασμένο με βράχους τάφο του.
 Εδώ στα σκαλιά της Σκήτης του Οσίου βρήκε την απόλυτη ηρεμία η ψυχή μου. Κατάλαβα ότι αυτό που με απασχολούσε ήταν η παρουσία σε κείνα τα μέρη, του Οσίου Νείλου, δίπλα μου, συνοδοιπόρου μου, με ξεναγούσε στο Χώρο του μα εγώ δεν το γνώριζα και διάλεξε εδώ ακριβώς έξω από την σκήτη του να μου το αποκαλύψει…..
Έτσι  Ήλιος σιγά σιγά άρχισε μαζεύει της ακτίνες του, και αυτές ανηφόρισαν προς την πλαγιά απέναντι στο Φαρμακοβούνι φωτίζοντας μέσα στο πράσινο το Μοναστήρι. Εκεί απέναντι, εκεί που η φωτιά της Πίστης του Οσίου Νείλου έγινε Λάμψη και Εικόνα της Παναγίας και  για αυτήν την Αφοσίωσή τα Άγια Χώματα Της, τον κράτησαν για πάντα κοντά τους.




...Από την Πλαγιά της Παναγίας...




.....στο Προαύλιο ...





 ....και την Αυλή Της...















...στον τάφο του Οσίου Νείλου



......στα σκαλιά της Σκήτης του Οσίου 






 


Εκεί απέναντι, εκεί που η φωτιά της Πίστης του Οσίου Νείλου έγινε Λάμψη και Εικόνα της Παναγίας και  για αυτήν την Αφοσίωσή τα Άγια Χώματα Της τον κράτησαν για πάντα κοντά τους.




Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Ελεύθερα Άλογα



Φαρμακοβούνι… βουνό που καιρό προσπαθούσα να ανέβω αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και το ανέβαλλα. Όλο στις παρυφές του τριγυρνούσα, άλλοτε στου Τζούμα (Δάφνη) μέχρι πάνω στο Ξέχωρο μα και δυτικά κάτω από το Γηρομέρι  ακολουθώντας τον Καλπακιώτικο ποταμό.
 Τελικά τα κατάφερα στα τέλη του Μάρτη και το βουνό μου προσέφερε…. τα Πάντα…..Και για το…. Πάντα …έχω πολλά να πω …για αρχή όμως θέλω να σταθώ σε κάτι που το... πάντα..  πρέπει να  περικλείει …την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
 Ελευθερία…αρχικά ήταν κάποιες άσπρες και καφέ κουκίδες που αντίκρισα από ψηλά όταν στάθηκα  στη Λυκορράχη (1240μ) και το Σελόκαστρο (1150μ) κι όταν τις πλησίασα  η καρδία μου σκίρτησε. Είχα ακουστά για τα Ελεύθερα Άλογα στο Φαρμοκοβούνι αλλά δεν περίμενα να τα συναντήσω. Ήταν εκεί στις δυτικές πλάγιες του βουνού.  Είναι ίδια η Ελευθερία….. την διέκρινες στις κινήσεις τους, το βλέμμα, το κούνημα του κεφαλιού. Καλπάζει μαζί τους, ήχος της  είναι το χλιμίντρισμα των μικρών πουλαριών, το χτύπημα των οπλών  στις πέτρινες απότομες πλαγιές.
  Ελευθερία είναι αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Ελευθερία που την κέρδισαν αντέχοντας στις κακουχίες του βουνού, στις επιθέσεις των λύκων. Ελευθερία που κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να τους την στερήσει….. ναι, πλησιάζοντας πέρασαν από το νου μου τρόποι για τα βοηθήσουμε, αλλά τελικά κατάλαβα το λάθος που μπορούμε να κάνουμε και συμφωνώ με κάποιον φίλο που μου το επισήμανε.   Όσο και καλοπροαίρετα μπορεί να επέμβει ο άνθρωπος για την «προστασία» τους, αυτομάτως θα τους στερήσει αυτό που απολαμβάνουν εκεί πάνω.  Μπορεί να γίνουν βορά των αρπακτικών των αγριμιών, η πείνα να τα αποδεκατίσει….μα ότι θα κάνουν θα πράξουν θα καταλήξουν… θα το έχουν ζήσει ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
 Έτσι ένα κομμάτι της ψυχής μου θα είναι  και αυτό ελεύθερο  όσο  εκεί  ψηλά στο Φαρμακοβούνι  περιπλανιόνται, μάχονται κάποια ελεύθερα πλάσματα. Θα στέκονται με το κεφάλι Ψηλά, η χαίτη τους θα ανεμίζει στον άνεμο και Ελεύθερα θα ατενίζουν από κάτω τους την Θεσπρωτική Γη.





…πόσο τυχερός μπορεί να νιώθει ένας οδοιπόρος όταν έχει συναντήσει την Ελευθερία δύο φορές …Στα Όρη του Σουλίου και τώρα στο Φαρμακοβούνι…..