Ατραπός: Πάρνηθα ΙΙ

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Πάρνηθα ΙΙ

Πιστός στο ραντεβού, εκεί στις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη πήρα τα βουνά και φέτος. Στην Πάρνηθα η πρώτη ατραπός που διάβηκα, κάτι σαν αντίστροφη πορεία από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το βουνό. Στους Θρακομακεδόνες είχα καταλήξει και τώρα έγιναν η αφετηρία μου. Μόνο που τον τελευταίο καιρό η νύχτα με τραβάει μέσα της. Κάθε φορά το πέπλο της με σκεπάζει όλο και περισσότερο. Ο στόχος βέβαια δεν είναι τα θέλγητρα της καθαυτά αλλά ανάμεσα σε αυτά να βρεθώ ώστε μετά να ανταμώσω ακόμα μια Ανατολή. Παρέα, ήταν εκεί να μου κάνει και μια λαμπρή Πανσέληνος, παίρνοντας πια το μονοπάτι για το Φλαμπούρι δίπλα από την Πέτρα της Βαρυμπόμπης.

Στα μισά της διαδρομής, υποψίες ανέμου άρχισαν να δροσίζουν το πρόσωπο, μα μόλις έφτασα πια στο διάσελο κάτω από το Φλαμπούρι, μαινόμενος πια, κρύος Βοριάς έσπρωχνε ολάκερο το κορμί και μάλιστα το ωθούσε στην σωστή κατεύθυνση. Στο Φλαμπουράκι με έσπρωξε όπως είχα υπολογίσει να ανταμώσω την Αυγή και από κάτω το φωτεινό χαλί της πόλης με τα ρυάκια των δρόμων να την διατρέχουν.

Πριν λάβω θέση είχα να ασχοληθώ και με την αλλαγή του τσιμεντένιου Ορόσημου, που πριν λίγο καιρό συμφώνα με την επιγραφή καλλωπίστηκε και απόκτησε μάρμαρο κι έναν ιστό με μια Γαλανόλευκη. Με τέτοιο άνεμο σήμερα κυμάτιζε ξετυλίγοντας όλες τις πτυχές προκαλώντας να τις αποθανατίσω. Έτσι στην Κόψη των βράχων 1074 μ πάνω από τα φώτα της πόλη βρέθηκα να τριγυρνώ, όσο το ξεροβόρι με άφηνε, προσπαθώντας να “πιάσω” στο κάδρο την σημαία. Μα τελικά με κέρδισαν τα πρώτα παιγνιδίσματα χρωμάτων που άρχισαν να χαράζουν τον ουρανό δίπλα στην σκιά της Πεντέλης …..βαθειά προς την μεριά της Νότιας Εύβοιας άρχισαν να προετοιμάζουν τον ερχομό του ήλιου και οι πρώτες ακτίδες του ήρθαν να με συναντήσουν εδώ ψηλά.

Συνάμα συνάντησαν και την Γαλανόλευκη, μα πρόφτασαν και έπιασαν κάτι που άρχισε να χάνεται πίσω από τις κορυφές της Πάρνηθας, του έδωσαν πορτοκαλί όψη, το θέριεψαν πριν χαθεί προσφέροντας μου ολόγιομο φεγγάρι ξαπλωμένο στην Πάρνηθα.

Ο Βοριάς μαζί με το πρώτο φως έδωσαν μια εξαιρετική διαύγεια στην ατμόσφαιρα και έτσι άρπαξα την ευκαιρία να απολαύσω την θέα μέχρι την Σαλαμίνα και την Αίγινα, καθώς άφησα πίσω μου το Φλαμπουράκι για τον πρώτο μου σταθμό στο Φλαμπούρι. Τις απαραίτητες ανάσες πήρα στο κιόσκι του καταφυγίου. Είναι το σημείο όμως που σε πλακώνει μια θλίψη κοιτώντας τις απέναντι γυμνές, καμένες πλαγιές του βουνού. Γκρίζο, λες και αυτή η πόλη εκεί κάτω ζήλεψε το πράσινο του βουνού, έριξε ψηλά τον σπόρο του μίσους και της ζήλιας , τον γκρίζο τσιμεντένιο όγκο του Mont Parnes και αυτός σαν αρρώστια άρχισε να απλώνεται να καταστρέφει ότι όμορφο γύρω του. Ευτυχώς η φύση ακόμα προσπαθεί να εναντιωθεί και έχει στήσει τις επάλξεις της λίγο πριν το Καταφύγιο στο Μπάφι, περιμένοντας και τους λίγους ρομαντικούς φυσιολάτρες να την προστατεύσουν.

Σε ότι γκρίζο απλωνόταν γύρισα την πλάτη και κατευθύνθηκα βορειοανατολικά, στην παρηγοριά που μου πρόσφεραν τα έλατα . Διάλεξα να περάσω από τις δύο πηγές της Κυράς και της Κορομηλιάς με απώτερο στόχο το Ξεροβούνι 1119 μ. Είναι γνωστό ότι μια από τις αδυναμίες μου είναι η Εύβοια και μια τέτοια μέρα προσφερόταν για ένα αγνάντι προς το σμίξιμο Βόρειου και Νότιου Ευβοϊκού Κόλπου κάτω από το βλέμμα της Δίρφης.

Η επιστροφή πίσω προς τους Θρακομακεδόνες μου επιφύλασσε βέβαια και αυτό που σε λίγα βουνά θα συναντήσεις ! Μέστωσε το πρωινό και τα μονοπάτια άρχισαν να γεμίζουν από περιπατητές που αναζητούσαν την γαλήνη στα σπλάχνα του δάσους της Πάρνηθας. Εκεί θα αντικρίσεις πρόσωπα, με ότι τους προσφέρει εδώ η φύση, αποτυπωμένο στα μάτια, στο χαμόγελο. Ακόμα, αν και λίγα χιλιόμετρα πάνω από την βοή και το άγχος της πόλης, η καλημέρα έχει άλλη σημασία και η χροιά της έχει την ανακούφιση και την ηρεμία που προσφέρει το βουνό , η φύση. Τέτοιες καλημέρες αντάλλαξα και ομολογώ πολύ περισσότερες από τις μηδαμινές που ανταλλάσουμε εμείς οι αστοί λες και εδώ πάνω μεταμορφωνόμαστε. Μια Καλημέρα που μου επιφύλασσε και εμένα η Πάρνηθα την φύλαξα να με συντροφεύει στην επιστροφή μου στους δρόμους της Πόλης.

Διαδρομή: Wikiloc