Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Μάθημα Φωτογραφίας ΙΙ




Έχοντας καταφέρει να βρεθώ στην Ήπειρο αρχές Νοέμβρη, λαχταρούσα να ξεχυθώ σε βουνά, ποτάμια και λαγκάδια, μα ο καιρός άλλα επιφύλασσε για μένα. Για αρκετές μέρες έμεινα καθηλωμένος. Μονάχα στις λιγοστές φορές που έφτιαχναν τα κέφια τ’ ουρανού  έβρισκα ευκαιρία να κάνω λίγο μάθημα, μια μικρή πρακτική εξάσκηση.
  Εξάσκηση, απόλαυση, αγάπη, ονομάστε το όπως θέλετε, απλώς λατρεύω τις στιγμές που αποτυπώνεται σ ένα κάδρο το νερό, όχι όπως προστάζει η φύση της φωτογραφίας, ακίνητο. Με ενθουσιάζει να καταγράφω την σκηνή, όπου στο νερό να αποτυπώνεται η ιδιότητα, το χάρισμα του… η κίνηση. Βλέποντας την φωτογραφία το νερό να ζωντανεύει και μέσα από την αχνή υφή που αφήνει στην εικόνα, να “ψιθυρίζει” στον θεατή, ότι είμαι εδώ αεικίνητο, ζωντανό, συνεχίζω, δεν μπορεί να με περιορίσει κανένα μέσο, καμιά συσκευή.
  Με τις λιγοστές ικανότητες και εξοπλισμό θα έπρεπε να βρω το κατάλληλο τόπο, μα περισσότερο την χρονική συγκυρία, όπου το λιγοστό φώς μαζί με αρκετή διάρκεια στο κλείστρο να αποδώσω, να αιχμαλωτίσω, την κίνηση του νερού.
   Το κατάφερα αρχικά στην Γέφυρα της Μενίνας ένα μουντό απόβραδο. Εκεί όμως που βρήκα το τέλειο σημείο ήταν δίπλα μου!!! ….Νερό που σταγόνα σταγόνα μαζεύεται ψηλά στα Όρη της Παραμυθιάς και τον Ζουμπάνη, μέσα από τα έλατα και τα  πουρνάρια κατρακυλά και φτιάχνει, λίγο πάνω από την Αβαρίτσα, ένα Λάκκο που δίνει ζωή εδώ και δεκάδες χρόνια σε αυτόν τον τόπο. Δίνει κίνηση στις φτερωτές και τις μυλόπετρες των Νερόμυλων Εκεί λίγο πιο πάνω από τους δύο Νερόμυλους που λειτουργούν ακόμη, αγκαλιασμένος από πελώρια πλατάνια που συνάμα μου έκρυβαν όσο φώς δεν χρειαζόμουν, κάθισα να εκπαιδευτώ, να απολαύσω. Το τοπίο αυτό βγαλμένο από παραμύθι μου πρόσφερε την ευκαιρία , την χαρά να πάρω μαζί μου λίγο από την Μαγεία του μαζί  με το νερό που κυλούσε και μου σιγοτραγουδούσε καθώς διάβαινε τον δρόμο να ανταμώσει τον Καλαμά.










 και...στην Γέφυρα της Μενίνας






…Μα τελικά η Ήπειρο δεν σε αφήνει ποτέ παραπονεμένο και στα στερνα, μου χάρισε ξανά λίγο από το ΜΕΓΑΛΕΙΟ της και αυτήν την αχνή υφή που αφήνει το ανήσυχο νερό, αποτυπωμένο σε μια φωτογραφία …..

   




2 σχόλια: