Ατραπός: Ξηρό Όρος

Οι λίγες ώρες ύπνου πριν να ξεκινήσω για τον βουνό ήταν ιδιαίτερα ανήσυχες. Πολύ άγχος και στο μυαλό μου συνέχεια στριφογύριζε η διαδρομή. Τις τρεις ώρες ύπνου “ανεβοκατέβηκα” το βουνό πάνω από 10 φορές, με τις μισές μάλιστα να χάνω και τον δρόμο μου!! Σπάνια έχω αγχωθεί τόσο πολύ για μία ανάβαση. Μάλιστα για την ανάβαση στο Ξηρό Όρος που έχω κάνει άλλες δύο φορές, με την τελευταία μαζί με την οικογένεια μου. Δεν ξέρω αλλά το άγχος είχε να κάνει πιο πολύ με την ώρα της έναρξης στις 03:30, συνάμα με το γεγονός ότι λιγοστό φεγγάρι απέμενε στον ουρανό για να μου αντανακλά λίγο από το φως του ήλιου. Η ανησυχία μεγάλωνε καθώς νόμιζα ότι τα μεγάλα έλατα θα μου έκρυβαν εκείνο το ελάχιστο φώς.

Μισή ώρα μου πήρε για να φτάσω με το αυτοκίνητο από τον Νέο Πύργο στους Καταρράκτες του Δρυμώνα και μόλις πάτησα το πόδι μου δίπλα στο κιόσκι, ο δροσερός αέρας που μου χάιδεψε το πρόσωπο εξαφάνισε κάθε ίχνος άγχους. Οι κόρες των ματιών διαστάλθηκαν και αμέσως προσαρμόστηκαν στο σκοτάδι. Αυτά τα δέντρα που λίγες ώρες πριν είχαν γίνει εφιάλτης μου ήταν εδώ μπροστά μου και ήδη άρχισαν να με σαγηνεύουν με το λίκνισμα. Οι αμφιβολίες μου εξανεμίσθηκαν, το άγχος έγινε πόθος, αμέσως μπήκα ανάμεσά τους και αφέθηκα να με οδηγήσουν στη κορφή τους.

Η ευκολία, ακόμα και με τέτοιες συνθήκες, εύρεσης των σημάτων της διαδρομής, μου έδωσε την χαρά μέσα από το λιγοστό φως να απολαύσω αυτόν τον περίεργο χορό των σκιών γύρο μου. Πολλούς από σας, μην εξαιρώντας τον εαυτό μου, τις περισσότερες φορές μας φοβίζουν αυτά τα παιχνίδια του σκοταδιού με το ελάχιστο φως, αλλά καθώς ανέβαινα κατάλαβα κάτι. Η διάθεση, η ψυχολογία σου, πλάθουν αυτές τις σκιές γύρο σου άλλοτε σαν μάγισσες, τέρατα και λογιών κινδύνους αλλά εδώ γύρω μου μόνο Νύμφες λικνιζόταν ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων. Πλήθος Ορειάδων που μου τραγουδούσαν το θρόισμα των κλαδιών, μοσχοβολούσαν έλατο, μου έκαναν παρέα. Με συντρόφευσαν μέχρι που μετά από ένα διάστημα σχετικά απότομης ανάβασης έφτασα στο “λημέρι” τους.

Οι κορυφές του Ξηρού Όρους σχηματίζουν ένα ημικύκλιο που μέσα τους περικλείουν ένα μικρό οροπέδιο, ένα δάσος από έλατα σαν μια “χούφτα” με τόσο ομορφιά που ξεπερνάει τα όρια που μπορεί να περιορίσει η λέξη. Έχω βρεθεί εκεί μέσα με χιόνι μέχρι τα γόνατα αλλά και όταν ήταν στολισμένο με του Μαγιού τα χρώματα. Μα σήμερα βρέθηκα μες την νύχτα και στάθηκα καθώς από ένα άνοιγμα των σκιών και των δέντρων θέλησα να αποθανατίσω το λιγοστό φεγγάρι αντάμα με τ αστερία. Για τις ανάγκες της φωτογραφίας ξάπλωσα στο έδαφος και ξάφνου ένοιωσα μια ζεστασιά τόσο οικία λες και έγινα ένα με το έδαφος, με αγκάλιασαν το χώμα, οι ρίζες όλων αυτών των ελάτων γύρω μου, ενώθηκα με το δάσος, μοιράστηκα την ανάσα του μα κυρίως αυτή την ζεστασιά που ακόμα συγκλονίζει το κορμί μου. Παράτησα την φωτογραφία και αφέθηκα να απολαμβάνω μαζί με τα έλατα, το φεγγάρι και τα αστέρια από πάνω μας. Σχεδόν πήγα να ξεχάσω και τον σκοπό που μ έφερε εδώ, μα τελικά σηκώθηκα για να ανέβω λίγο πιο πάνω αφήνοντας πια το δάσος μου πίσω .

Καιρός για το Φώς που μια υποψία του με έφερε ακόμα πιο ανατολικά στο ορόσημο (τριγωνομετρικό) των 990 μέτρων, της ψηλότερης κορυφής του Ξηρού. Διάλεξα αυτή για μια ακόμα Ανατολή θέλοντας ν αντικρίσω τον Ηλιάτορα καθώς αναδύεται από τα βάθη του Αιγαίου. Και όμως δεν ήταν όπως τα σχεδίασα καθώς το χάραμα άρχισε να πλουτίζει τον ουρανό με χρώματα, ήταν ακόμα καλύτερα!!!

Εκεί χαμηλά, στην Ανατολή, μια άλλη θάλασσα με καρτερούσε, αφρισμένα σύννεφα η επιφάνεια της που άπλωνε την απεραντοσύνη της και στον ορίζοντα από μέσα της ορθώθηκαν δυο νησιά. Η Δίρφυ και το Καντήλι πάνω από τα νέφη, βουνά επέπλεαν σε μια θάλασσα που άρχισε και αυτή να λικνίζεται στα χρώματα της Ίριδας. Και εγώ εδώ ο τυχερός που για ακόμα μια φορά αξιώθηκα να απολαύσω αυτό το θαύμα, το πρώτο φως, την Αρχή.

Της ημέρας η αρχή, το πρωινό και ήλιος του σιγά σιγά πήραν θέση πλάι στη Δίρφυ. Τα σύννεφα από κάτω τους, ο άνεμος πια τα έσπρωχνε προς τα νοτιοδυτικά και ακριβώς μόλις πλησίαζαν τα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού άρχιζαν να διαλύονται αποκαλύπτοντας την χάρη του Γαλάζιου καθώς συναντά στο βάθος τις ακτές της Στερεάς Ελλάδας. Κάπου κει ψηλά φάνηκε με αχνή πορφυρή όψη η κορμοστασιά του Παρνασσού και με αυτήν την εικόνα, άφησα την κορυφή του Ξηρού Όρους.
Κανονικά με όλη την ομορφιά που έζησα μέσα στο ελατοδάσος η πρώτη κίνηση θα ήταν να πάρω πάλι προς τα πίσω το μονοπάτι για να βρεθώ κοντά του. Μα κάτι μου έκλεψε το βλέμμα και με έβγαλε εκτός πορείας. Παρατηρούσα χαμηλά την Μονή του Όσιου Δαβίδ και καθώς το βλέμμα σκαρφάλωσε προς την κορυφή του Καβαλάρη 925 μ, ακριβώς από πάνω από το Μοναστήρι, η προσοχή καθηλώθηκε σε μια μοναχική παρουσία. Στην δυτική κορυφή του Ξηρού στεκόταν μια βελανιδιά ασκώντας μου περίεργη έλξη. Έφτασα εκεί να αποθανατίσω την διαχρονική προσπάθεια αυτού του δέντρου να σταθεί γαντζωμένο στα βράχια δίνοντας στο τοπίο την νότα για να απογειώσει την ομορφιά του.

Εκεί δίπλα του τελικά υπήρχαν και τα έλατα που δεν θα με άφηναν πια μακριά από την σκέπη και αγκάλη τους, με απορρόφησαν οδηγώντας με ξανά στο δάσος γύρω από τα βράχια του Ξηρού όρους. Οι σκιές, οι Νύμφες πια είχαν αποχωρήσει και ο ήλιος με τις ακτίνες του διαπερνούσε τα δέντρα, έχοντας στο νου του κάθε τόσο να έρχεται και να μου ζεσταίνει σώμα και ψυχή. Άρχισα να κατηφορίζω μέχρι που έφτασα στον χώρο αναψυχής περίπου 500 μέτρα από την αφετηρία. Καθώς ξαπόστασα στους πάγκους και βλέποντας το χώρο, πείστηκα ότι αυτή η διαδρομή είναι ιδανική για να πάρετε τα παιδιά σας να ανεβείτε μέχρι εδώ για αρχή και είμαι σίγουρος ότι αυτά τα ίδια θα σας παρακαλούν να συνεχίσετε μέχρι την κορυφή του Ξηρού όρους. Άλλωστε είναι σα να βλέπω μπροστά τον δικό μου γιο, 7 χρονών τότε, την δεύτερη φορά που πέρασα από δω, να παρακαλεί την μαμά του και μένα να συνεχίσουμε.

Όσο δύσκολα πέρασε ο χρόνος πριν φτάσω και ξεκινήσω αυτή την διαδρομή τόσο πιο γρήγορα πέρασε, περιδιαβαίνοντας το βουνό. Φτάνοντας πια πίσω έμενε κάτι να κάνω ακόμα, μου το υπενθύμισε ο ψίθυρος, των λιγοστών νερών του Σηπιά και ευθύς βάδισα να τον συναντήσω. Το Φθινοπωρινό τοπίο στο απόγειο του εκεί ανάμεσα στα μεγάλα πλατάνια και ακολούθησα για λίγο την ροή του ρέματος, μέχρι ανάμεσα στα βράχια τα πεύκα και τα έλατα, η βαρύτητα την κάνει Καταρράκτη.

Εκεί από κάτω στο πλάτωμα μπροστά από την λίμνη που σχηματίζουν οι καταρράκτες του Δρυμώνα, αφέθηκα για δεύτερη φορά στο έδαφος. Ξάπλωσα μα δεν έκλεισα τα μάτια, ότι όνειρο ζούσα ήταν μπροστά και γύρω μου. Ήταν αυτή η Ομορφιά του Ξηρού Όρους που αρχίζει εκεί ψηλά και καθώς κατηφορίζει, αποθεώνεται εδώ κάτω.

Το Μονοπάτι στο Wikiloc

360 Μοίρες στην Κορυφή του Ξηρού Όρους

Ξηρό Όρος 990μ in greece

Τα χρώματα της Αυγής

...στα 990 μέτρα

Σκιαγραφία...

Ο Μονή του Όσιου Δαβιδ κάτω από τον Καβαλλάρη (927μ) και υπο το "βλέμμα" του Παρνασσού

Έφτασα εκεί να αποθανατίσω την διαχρονική προσπάθεια αυτού του δέντρου να σταθεί γαντζωμένο στα βράχια δίνοντας στο τοπίο την νότα για να απογειώσει την ομορφιά του.