Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Ποντικονήσι




  Ώρα 23:55. Πορεία Ανατολική. Προορισμός (39ο 02 λ 59,91δ Β – 23ο 20λ 18,64δ Αν.) Ποντικονήσι το νησί στο Ακρωτήριο του Αρτεμισίου. Ένα στοίχημα προσωπικό που είχε να κάνει με τη μέγιστη δυνατή ημερήσια απόσταση που θα μπορούσα να διανύσω κωπηλατώντας. Βέβαια ο όρος ημερήσια είναι λίγο αδόκιμος αν κρίνετε την ώρα αναχώρησης αλλά και το γεγονός ότι το μισό σκέλος έγινε μια αφέγγαρη βραδιά του Ιούλη. Το Ποντικονήσι σημάδεψα στο χάρτη και μου προέκυψε μία απόσταση 15 Ναυτικά Μίλια (28 χλμ ) Mια διαδρομή που θα με έφερνε φυσικά και στον φάρο του νησιού, ευδιάκριτο κυρίως από τους ταξιδιώτες που κατευθύνονται προς τα νησιά των Βορείων Σποράδων.
 Έτσι πριν το χωριό του Νέου Πύργου παραδοθεί στην αγκάλη του Μορφέα, με τις λιγοστές παρέες να βρίσκονται ακόμα στην παραλία έκανα τις ετοιμασίες καθέλκυσης, άναψα τα πλοϊκά φώτα και…. σαλπάρισα.
 Αν και εξοικειωμένος πια με την νυχτερινή κωπηλασία, η αφέγγαρη νύχτα με περιέβαλε με ένα απόκοσμο σκοτάδι που διακοπτόταν όμως  τις πρώτες ώρες από τα φώτα των Ωρεών, και τα Κανατάδικα, μέχρι το Ασμήνι και το Πευκί. Φώτα που συντροφευόταν με ήχους και μελωδίες από τα παραθαλάσσια καταστήματα. Από κει και πέρα σχεδόν όλα σώπασαν, η ησυχία πήγε να κυριέψει την ακτή της Βόρειας Εύβοιας. Σχεδόν, γιατί πιο ανατολικά  Ήχος μα και Φως άλλαξαν διάθεση … ο ήχος  έγινε  παφλασμός του κουπιού στην ήρεμη θάλασσα, αναμεμιγμένος με τον απόμακρο βόμβο από τα τρεχαντήρια μα και το φώς επιβίωσε, οργανώνοντας χορό σκιών ανάμεσα στα βράχια της Άκρας του Αρτεμισίου που άρχισα να περιπλέω. Όμως τέτοια ώρα αυτό που απολαμβάνεις περισσότερο είναι η αίσθηση της οσμής …το Άρωμα των πεύκων που κατακλύζουν τούτα εδώ τα μέρη και όπως το πυκνό Πευκοδάσος έρχεται και γονατίζει μπροστά στη Θάλασσα αναμιγνύεται το άρωμα του με την φρεσκάδα  της αλμύρας.
 Μιλώντας για φρεσκάδα βγαίνοντας σιγά σιγά στο Αιγαίο άρχισε και ο καιρός να «φρεσκάρει» και φυσικά εδώ το όνομα που φέρνει αυτή την φρεσκάδα είναι άνεμος ο Γρέγος (Βορειανατολικός), ξεχύνετε περνώντας πάνω και  ανάμεσα από τη Σκιάθο και τη Σκόπελο που προσπαθούν να τον καλμάρουν πριν χιμήξει σε τούτα εδώ τα μέρη. Το γεγονός με απασχόλησε από την αρχή αυτού του ταξιδιού, ξέροντας ότι το ενδεχόμενο αυτό θα μπορούσε να με ταλαιπωρήσει αρκετά ακόμα και τις πρώτες πρωινές ώρες. Έτσι είχα ετοιμάσει μια εναλλακτική στάση πριν ακόμα πλεύσω στα άγνωστα σκοτεινά νερά του νησιού των ποντικών.  Η εναλλακτική μετά από κοντά 5 ώρες κωπηλασίας ήταν η πανέμορφη παραλία του Αγίου Νικολάου στα Ελληνικά. Πολλοί έχετε απολαύσει από την αμμουδιά το γραφικό νησάκι με το ξωκλήσι  του Αγίου Νικολάου, μάλιστα υποκύψατε στην ομορφιά του και κολυμπήσατε τα λίγα μέτρα για να βρεθείτε εκεί πάνω, για ένα προσκύνημα…. στον Άγιο, μα περισσότερο στην απέραντη ομορφιά που περιβάλει αυτό το μικρό κομμάτι γης. Εκεί αποβιβαστικα  λοιπόν και σε όλη αυτή την μαγεία, άπλωσα τα χρώματα της χαραυγής, ανηφόρισα στο ψηλότερο σημείο και εκεί «έστησα καρτέρι» στον Ήλιο.

  Το Πρώτο Φώς αναμίχτηκε με τον άνεμο που τραγουδούσε ανάμεσα στους κλώνους των μεγάλων πεύκων και μαζί ήρθαν να γεμίσουν, τα Μάτια, τα Στήθη και την Ψυχή, έτρεξαν ως εδώ να με ανακουφίσουν ….. μα τελικά πια σωματική κούραση;; και αυτή υποκλίνεται μπροστά σε αυτήν την πανδαισία ομορφιάς ενός Πρωινού.
  Ο Γρέγος όμως εξακολούθησε να έχει το δικό του τίμημα, ταράζοντας με την αγριάδα του τα νερά του Αιγαίου. Και αυτή η αγριάδα έγινε φουσκοθαλασσιά  που «εγκαταστάθηκε» στην δεξιά μάσκα του σκαριού και μου έκανε «παρέα», βάζοντας πορεία για το Ποντικονήσι.
  Ομολογώ ότι είχα αρκετή αγωνία  για να βρω πρόσβαση και να ανέβω στον φάρο, ιδίως με τις συνθήκες που επικρατούσαν. Η όποια αμφιβολία διαλύθηκε αντικρίζοντας ένα τέλειο απάνεμο σημείο, λίγες εκατοντάδες οργιές πιο δυτικά του Φάρου. Μια μικρή παραλία που επιτρέψτε μου να την ονομάσω Σαρακήνικο.
 
 Είναι η πρώτη λέξη που ψέλλισα πατώντας το πόδι μου στην αμμουδιά. Στη θέση του καγιάκ έβαλα το πειρατικό πλεούμενο που πιθανών το προηγούμενο βράδυ θα είχε αναχωρήσει από τους κόλπους της Σκίαθου, και εδώ οι κουρσάροι θα έστησαν καραούλι για την λεία που θα ξεπρόβαλε από τον Παγασητικό και τον Βόρειο Ευβοικό κόλπο. Μάλιστα στην δυτική πλευρά του Σαρακήνικου υπάρχει μία μεγάλη τρύπα στην βραχώδη πλαγιά προς το επόμενο όρμο λες και οι πανούργοι πειρατές τη σκάλισαν για να έχουν καλύτερο αγνάντι προς τα δυτικά. Όσο για τους υπόλοιπους του σιναφιού; μάλλον εκεί πάνω στον φάρο με περιμένουν. Όχι... όχι... εδώ πια έχω να κάνω με καθήκον, χρέος αφοσίωση, γιατί; ….Λίγα μέτρα πιο πέρα ξεκινάει το μονοπάτι, μετά από έναν υποτυπώδη τσιμεντένιο προβλήτα, που σε ανεβάζει στον Φάρο. Και καθώς βρεθείς εκεί πάνω δίπλα στο κτίσμα του φανού, αντιλαμβάνεσαι το καθήκον και την ευθύνη, μα περισσότερό το βίο αυτών τον αφανών ηρώων, προστατών της Ναυσιπλοΐας.


 Εδώ πάνω καταλαβαίνεις το πόσο σκληρή δουλεία ήταν αυτή του Φαροφύλακα και μπορεί για λίγο το τοπίο να σε ξεγελά μαζί με τον υπέροχο καλοκαιρινό ήλιο που σκαρφαλώνει προς το Ζενίθ του. Αλλά βρεθείτε για λίγο εδώ, κάποιο χειμωνιάτικο μουντό πρωινό με τον Βοριά να λυσσομανά,  κουρασμένοι από την προσπάθεια όλη την νύχτα να μην στερήσετε ούτε για κλάσμα δευτερολέπτου το σωτήριο φώς του Φάρου από τους ναυτικούς και τώρα, καταβεβλημένοι να μην έχετε καν κουράγιο ούτε μέχρι στο διπλανό κτίσμα με τον ξυλόφουρνο να πάτε, για να ετοιμάσετε το φαγητό της ημέρας. Απομονωμένοι εκεί, περισσότερο από όσο μπορείτε να αντέξετε, γιατί η σκάντζα σας (Αλλαγή) καθυστέρησε εξαιτίας του επίμονου παγωμένου βοριά που λες και έχει βαλθεί επί μέρες να γκρεμίσει ακόμα κι αυτό το ψηλό κυλινδρικό κτίσμα που εσείς έχετε καθήκον να προστατεύετε.
  Η απόσταση μπορεί να ήταν το παιδαριώδες στοίχημά μου, αλλά εδώ στέκομαι και έχω το χρέος να αποτείνω φόρο τιμής σε αυτούς τους ήρωες που τώρα μπορεί μερικά καλώδια και ηλιακές κυψέλες να τους παραμέρισαν  αλλά οι θυσίες τους οι φόβοι οι λύπες τους έχουν ποτίσει  αυτές τις πέτρες που ορθώνονται στην άκρη αυτή του νησιού. Τους νιώθεις είναι ακόμα εδω …οι χαρές, τα όνειρα τους αυτά θα ζωντανέψουν τον φάρο για την καθοδήγηση μιας ακόμα νύχτας.
  Καιρός πια για αναχώρηση κατεβαίνω στο σαρακηνικό μου και σπρώχνω το σκαρί, ξανοίγομαι λίγο για μια τελευταία ματιά στον Φάρο και εκεί με αγκαλιάζει πάλι ο Γρέγος λες και μου την φύλαγε βλέποντας με αμέριμνο, εκεί πάνω στο Ποντικονήσι. Με ταρακουνάει αρκετά τώρα πια, δίνοντας μου σπρωξιές από την πρύμνη, καθώς πάω για τις παραλίες του Αρτεμίσιου.

 Μου χαρίζει λίγη ώρα, αρκετή να γευτώ αυτό που το βράδυ ήταν… άρωμα, σκιές και παφλασμός… τώρα πια είναι γαλάζιο, παντρεμένο με το βαθύ πράσινο του Πεύκου και κει ανάμεσα, το λευκό από τα βότσαλα των  παρθένων παραλίων του ακρωτηρίου. Ονόματα Αγριοβοτάνι, Πλατανιάς, Κουτσούμπρι, Γούβες ….μα τις περισσότερες Παραλίες τις αφήνω σε σας να τις γευτείτε, γιατί   δεν μπόρεσα περισσότερο να εκμεταλλευτώ την  καλοσύνη του Γρέγου και έτσι άφησα τα Ανατολικά όρια του ταξιδιού μου και «παρέα» του, πήρα την ρότα του γυρισμού….  12 ώρες κουπί, 40 Ναυτικά Μίλια ( 65 Χλμ) κάτι κέρδισα από το στοίχημα…….   


Άγιος Νικόλαος 




......άπλωσα τα χρώματα της χαραυγής, ανηφόρισα στο ψηλότερο σημείο και εκεί «έστησα καρτέρι» στον Ήλιο.





Άγιος Νικόλαος in greece
 




Ρότα δυτική...ροτα .... Πρωινή



Άγιος Νικόλαος in greece




Παραλία Αγίου Νικολάου, Ελληνικά

ένα προσκύνημα…. στον Άγιο, μα περισσότερο στην απέραντη ομορφιά που περιβάλει αυτό το μικρό κομμάτι γης.

 Ποντικονήσι


Το Σαρακήνικό μου
 Η τρύπα των Κουρσάρων

Σκιές στον τσιμεντένιο προβλήτα

Εδώ πάνω καταλαβαίνεις το πόσο σκληρή δουλεία ήταν αυτή του Φαροφύλακα



Φάρος. Ποντικονήσι in greece
 



































Αρτεμίσιο



… τώρα πια είναι γαλάζιο, παντρεμένο με το βαθύ πράσινο του Πεύκου και κει ανάμεσα, το λευκό από τα βότσαλα των  παρθένων παραλίων του ακρωτηρίου.




….. μα τελικά πια σωματική κούραση;; και αυτή υποκλίνεται μπροστά σε αυτήν την πανδαισία ομορφιάς ενός Πρωινού.


Η διαδρομή  wikiloc.com

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

4 μίλια





  Για απόσταση ο λόγος, αυτή που χωρίζει την παραλία του Νέου Πύργου από το Αργυρόνησο και είναι πιά ο έκτος χρόνος που έβαλα πλώρη για τον φάρο του. Η διαδρομή έχει αποκτήσει την έννοια του κλασικού στις καλοκαιρινές μου εξορμήσεις, με τη κλιμάκωση των όμορφων στιγμών και των συγκινήσεων να ανανεώνουν με τα χρόνια αυτό το κλασσικό. Από την πρώτη χρονιά του άγνωστου , της ανακάλυψης, πέρασα στην ωρίμανση, όπου μέσα από την επίσκεψή στο ίδιο σημείο κάθε φορά κατάφερνα να παίρνω ένα απόσταγμα ξεχωριστών μοναδικών στιγμών. Βέβαια  ο ίδιος ο τόπος σου προσφέρει τις δικές του εκπλήξεις, δεν ξεχνώ την ιδιαίτερη συνάντηση που είχα  πέρυσι με μια Μονάχους Μονάχους.
   Φυσικά σε όλες αυτές τις διαδρομές πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο ήλιος  - η Ανατολή, που αρχικά δειλά δειλά την αντάμωνα να ξεπηδά πίσω από τους Ωρεούς,  χρονιά με την χρονιά όμως η συνάντηση γινόταν όλο πιο ανοιχτά, μέχρι που την γεύτηκα πια στη μέση του διαύλου καθώς σκίρταγε πάνω από την κορμοστασιά της Σκιάθου. Κάπου εδώ στην μέση των τεσσάρων μιλίων  κάνει την εμφάνισή στο σκηνικό,  και το ολόγιομο Φεγγάρι.  
 Δύο φορές   η Ηώ (Αυγή) και η Σελήνη, οι δύο θεές μ’ έχουν αποπλανήσει στο κέντρο του διαύλου των Ωρεών Μια μοναδική εμπειρία όπου το φώς τους ζωγραφίζει τα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού με μύριες αποχρώσεις και οι δυο τους σαν σειρήνες πια έρχονται να γλύψουν τις μπάντες του σκαριού μου  προσπαθόντας να σαγηνέψουν τον Ερέτη, να παρατήσει την ρότα του και να στρέψει προς τα δικά τους κάλλη! Αυτή την μαγεία θέλησα φέτος να την μεταφέρω, να την ανεβάσω πάνω στον φάρο του Αργυρόνησου.
  23 του Ιούνη  εξασφάλισα Πανσέληνο, απέπλευσα βράδυ ακόμα και για κάθε γιάρδα από  αυτά τα 4 μίλια   ήμουν υπηρέτης και εραστής της  Σελήνης που όσο κατηφόριζε προς την δύση γινόταν ακόμα  μεγαλύτερη αποκτώντας μια λάγνα απόχρωση του πορτοκαλί που φλέρταρε με το πορφυρό. Έτσι έφτασα στο νησί, έστησα το ρεμέντζο μου  στον μικρό προβλήτα  και πήρα το μονοπάτι για να βρεθώ στο φάρο, αλλά και να συναντήσω και το υπόλοιπο πορτοκαλί,  αυτό της Αυγής.
  06:00 Φάρος Αργυρόνησου και τα καΐκια που περνούσαν θα αντίκρισαν εκεί πάνω ένα άτομο να στριφογυρίσει εκστασιασμένο προσπαθώντας να γευτεί και την τελευταία ρανίδα ομορφιάς από δύση και ανατολή. Μέχρι που στάθηκα, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω το Φεγγάρι, το είδα να βυθίζεται  στη γη της Φθιώτιδας μα …..και της Φωκίδας, αφού λίγο πριν χαθεί, στον δίσκο του χαράχθηκε μια σκιά, αυτή της Πυραμίδας (2510 μ.), κορυφής της  Γκιώνας!! Σημάδι, κάτι σαν πρόσκληση χαραγμένη, για έναν ναυτικό που κάποια στιγμή θα ανηφορίσει για κει πάνω.

 Η δύση μου πρόσφερε την ομορφιά της και το βλέμμα πια στην Ανατολή όπου σχεδόν αμέσως ξεπετάχθηκε ο Ηλιάτορας πίσω από την Σκιάθο, με όλες του της ακτίνες, μάλιστα μερικές από αυτές της άφησε να χαϊδέψουν την γαλήνια θάλασσα σχηματίζοντας μια γραμμή που ήρθε να συναντήσει την ανατολική άκρη του Αργυρόνησου.
 Ακουμπισμένος στον φάρο η ψυχή μου γέμισε από ομορφιά. Ένιωσα την παράδοση της σκυτάλης της από την απαλότητα της νύχτας στη ηλιόλουστη μέρα. Πέρασε το χθες έγινε σήμερα χωρίς να αφήσει κενό, ψεγάδι απώλειας….  ομορφιά έφερε ομορφιά.
 Αποχαιρετώ τον φάρο, τον ευχαριστώ που μου πρόσφερε την ομορφιά που τον περιβάλει, τον ευγνωμονώ που μοιράστηκε μαζί μου τις τελευταίες ώρες της βάρδιας – καθοδήγησης του.
  4 μίλια και αυτή τη φορά πρόσθεσα  και άλλα 4 στις παραλίες του Αγίου Δημητρίου και αποβιβάστηκα στο οικισμό του. Λιτό και απέριττο  μέρος, ομορφιά βγαλμένη από αθώο παρελθόν, αναμεμιγμένη με ήχους από τρανζίστορ να βγαίνουν από το εσωτερικό μιας γραφικής ταβέρνας. Με μια τέτοια μελωδία έβαλα  πλώρη μετά για την παραλία που φιλοξενεί το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής που πιστεύω έχει και τα όνομα της άλλωστε είναι διαπιστωμένο ότι όπου υπάρχει ομορφιά βρίσκεις και ένα ξωκλήσι της.
 Σε αυτή τη δυτική ρότα κυριαρχεί και είναι η ελιά που άλλοτε έρχεται να γονατίσει μέχρι τις χρυσαφένιες αμμουδιές και άλλοτε θα ανακατευτεί με τα βράχια στην άκρη του γαλάζιου. Εκεί ανάμεσα συναντώ διάσπαρτα σπίτια με τις χαρακτηριστικές κατασκευές  ανέλκυσης των σκαφών πάνω στα βράχια, σύγχρονοι νεώσοικοι φτιαγμένοι από τους απογόνους του Πρωτεσίλαου.

 Τέτοια αχνάρια ιστορίας άφησα να με παρασύρουν μέχρι τον οικισμό του Φανού ή καλύτερα μέχρι την παραλία της Αρχαίας Ανδρώνας και κάτω από τα τείχη της ετοιμάστηκα να προσθέσω και τα άλλα 4 μίλια, τα τελευταία για αυτή την όμορφη μέρα του Ιουνίου……. τα 4 μίλια του Νόστου προς τις Ακτές τις Βόρειας Εύβοιας .




Αργυρόνησο




το Φεγγάρι είδα να βυθίζεται  στη γη της Φθιώτιδας

η Σελήνη με μια λάγνα απόχρωση του πορτοκαλί που φλέρταρε με το πορφυρό







.......ξεπετάχθηκε ο Ηλιάτορας πίσω από την Σκιάθο, με όλες του της ακτίνες, μάλιστα μερικές από αυτές της άφησε να χαϊδέψουν την γαλήνια θάλασσα σχηματίζοντας μια γραμμή που ήρθε να συναντήσει την ανατολική άκρη του Αργυρόνησου.





















Όψεις πρωινού με την τελευταία ... ένα χρόνο πριν.





Φάρος Αργυρόνησου in greece




οι φρουροί του Αργυρόνησου



Άγιος Δημήτριος

......αποβιβάστηκα στο οικισμό Λιτό και απέριττο  μέρος, ομορφιά βγαλμένη από αθώο παρελθόν






 


Άγιος Δημήτριος in greece


Αγία Παρασκευή

όπου υπάρχει ομορφιά βρίσκεις και ένα ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής





Φανός

Η ακτή της Αρχαίας Ανδρώνας







Η διαδρομή http://el.wikiloc.com