Λαμπανίτσα

   Η περιγραφή που ακολουθεί δεν μπορείτε να την «ζήσετε» καθισμένοι στο καναπέ απέναντι από μία τηλεόραση. Ούτε μπορεί να περιοριστεί η ομορφιά ενός μεγάλου ελατοδάσους μέσα σε λίγες αράδες ενός ταξιδιωτικού οδηγού σε ένα περιοδικό ή στο Διαδίκτυο. Αυτό που θέλω, όπως εγώ ένας απλός περιπατητής, να βιώσετε  με όλες σας τις αισθήσεις την  «ψυχή» του δάσους και των βουνών πού μέσα στην αγκαλιά τους βρίσκεται το ξεχασμένο από τον χρόνο αλλά πολλές φορές και από τους ανθρώπους, χωριό της Λαμπανίτσας.

   Η πρώτη μου επαφή με το χωριό και την περιοχή εκτός της εντοπιότητας του πατέρα μου, έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ανεβασμένος σ’ ένα φορτηγό  (το ΜΑΝ του Τέλη) γεμάτο κεραμίδια για την εκκλησία του Αγ. Νικολάου! Με το φορτηγό ανεβαίνοντας, από το χωριό Σαλονίκη, τον στενό τότε χωματόδρομο άρχισαν να ζωντανεύουν  οι εικόνες που είχα πλάσει ακούγοντας τις ιστορίες του πατέρα αλλά και του παππού μου (Παπά Λεωνίδα).

   Έτσι για πρώτη φορά αντίκρισα τον Σταυρό στην αρχή του Λάκκου της Λαμπανίτσας, τα πρώτα έλατα να με το απαλό αεράκι να κουνά τις «μπάτσες» (κλαδιά) τους σαν να με καλωσορίζουν, τα Παλιάμπελα (τοποθεσία που πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο πατέρας μου) και το Καλαεράκι. Κυρίως όμως βγαίνοντας από το στενό του Λάκκου για πρώτη φορά ξετυλίχθηκε μπροστά μου η εικόνα από τα επιβλητικά ερείπια του Χωριού στην απέναντι πλαγιά, το σχολείο στο ίσιωμα ανάμεσα στις  μεγάλες καρυδιές, η εκκλησία του Αγ. Νικολάου αλλά και το πυκνό ελατοδάσος απέναντι με τον γκρεμό του Γλυστερού να ξεπετάγεται στο πάνω μέρος του. Περπατώντας λίγο πιο πάνω θα γευτώ για πρώτη φορά το παγωμένο νερό από την πέτρινη βρύση του χωριού και θα ανεβώ να ανάψω κερί στην εκκλησία της Παναγίας.

 Λίγο πολύ αυτά μπορεί να αντικρίσει και κάποιος επισκέπτης στις μέρες μας με τη διαφορά ότι αντί της μακρινής διαδρομής εκείνων των χρόνων δεν έχει παρά να  χρησιμοποιήσει την Εγνατία  οδό και προσθέτοντας άλλα 30 λεπτά ασφαλτόδρομου να φτάσει στο χωριό.

   Συνεχίζοντας .. η επαφή μου με την Λαμπανίτσα θα συνεχιστεί τα καλοκαίρια, συγκεκριμένα στο πανηγύρι της Παναγίας τον δεκαπενταύγουστο. Εκείνες τις ημέρες  με το αντάμωμα των Λαμπανιτσιοτών, οι ιστορίες για την ζωή στο χωριό θα αναμειγνύονται με της ψαλμωδίες της Θείας  Λειτουργίας και με της μυρωδιές από τα καζάνια για το φαγητό που ήταν στημένα δίπλα από την εκκλησία.

  Μου έχει μείνει κάτι πιο έντονο όμως από κείνες της μέρες. Καθώς περπατώντας προς το Χαλίκι, λίγο πάνω από χώρο που κοιμόμασταν όλοι τη παραμονή της γιορτής, στεκόμουν ανάμεσα στα έλατα με το Γλυστερό από πάνω μου και τον απόμακρο ήχο του κλαρίνου από τη αυλή της εκκλησίας πίσω μου. Κοιτώντας την αρχή του μονοπατιού για το Λιβάδι ένιωθα μέσα μου ένα «σκίρτημα».

 Τότε δεν μπόρεσα να το προσδιορίσω, το κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα οπού  αυτό το σκίρτημα με ώθησε και ασχολήθηκα με το περπάτημα – ορειβασία (Hiking, Trekking ) ή όπως αλλιώς μπορεί να περιοριστεί σε μία λέξη η αγάπη της επαφής του ανθρώπου με την Φύση.

 Τα τελευταία χρόνια μάλιστα  κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία ( δυστυχώς είμαι κάτοικος του «Μεγάλου Χωριού») επισκέπτομαι την περιοχή για να περπατήσω  κάθε φορά και από διαφορετικό μονοπάτι, βουνό που οι προγονοί μας δεκαετίες πριν τα χρησιμοποιούσαν για να πάνε στις καθημερινές τους εργασίες και όχι μόνο για ευχαρίστηση!!!!

   Ο λόγος λοιπόν που σας κλέβω λίγο από το χρόνο σας είναι σας πείσω να απολαύετε αυτόν το τόπο. Αφιερώστε λίγο περισσότερο χρόνο αφήστε το αυτοκίνητο σας, ανέβητε και περιηγηθείτε μέσα στο παλιό χωριό χρησιμοποιώντας τα μονοπάτια και τα καλντερίμια .Αφουγκραστείτε….ήχους από το παρελθόν να βγαίνουν μέσα από τα χαλάσματα των διώροφων σπιτιών. Προχωρήστε στην έξοδό του χωριού στο μονοπάτι μετά από το εικόνισμα του Αι Νικόλα προχωρήστε μέχρι τα Παλιάμπελα και ψάξτε για την  τρύπα που «λέγεται» ότι ακούγεται η ροή υπόγειου ποταμού.

   Ανηφορίστε στο μονοπάτι για το Λιβάδι και σταθείτε κάτω από τα πανύψηλα έλατα ανάμεσα στο Γλυστερό και το Χασοβούνι  Στον αυχένα δίπλα στην στέρνα αγναντέψτε το πανέμορφο οροπέδιο που από τα σπλάχνα του φύτρωναν οι καρποί που συντηρούσαν το χωριό.

   Εάν το λέει η καρδιά σας αλλά… και τα πόδια σας ανεβείτε στην κορυφή τις Χιονίστρας και ολόγυρά σας θα απλωθεί σχεδόν όλη η Ήπειρος και λίγο πιο κάτω από τη κορυφή αναζητήστε την μεγάλη Χιονότρυπα.

   Από τον Αι Θανάση ανεβείτε μέχρι την Αγία Παρασκευή οπού τις αρχές του καλοκαιριού θα σας πνίξουν οι μυρωδιές από το τσάι που φυτρώνει στο Μπουζουράκι και στις πλαγιές των άλλων  βουνών γύρω. Σταθείτε στην άκρη του γκρεμού και απολαύστε την καταπληκτική θέα με τον Καλαμά να βγαίνει από τα Στενά του στην Οσδίνα, να ελίσσεται ανάμεσα στα  χωριά της Θεσπρωτίας και να καταλήγει στη θάλασσα δίπλα στην Σαγιάδα και ακόμα πιο περά παρατηρήστε το νησί της Κέρκυρας βουτηγμένο στα καταγάλανα νερά του Ιονίου. Παρατηρήστε σχεδόν  κάτω από τα πόδια σας την Ι. Μ. Παγανιών  και το μονοπάτι που ανηφορίζει από κει  για την Αγιά Παρασκευή.

   Ελπίζω να κατάφερα να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον. Αρχίστε να σχεδιάζεται την εκδρομή σας και βρεθείτε όσο πιο σύντομα στην αγκαλιά της Φύσης… και τη επόμενη που είσαστε στην Εγνατία  κοντά Ελευθεροχώρι κοιτάξτε προς το Βορρά πίσω από τη αγέρωχη Χιονίστρα υπάρχει κριμένος  ένας όμορφος  παρθένος τόπος που σας περιμένει… η Λαμπανίτσα.    

   Όσο για μένα τρίβω στην παλάμη μου λίγο ρίγανη μαζεμένη από τα βουνά της Ηπείρου και με την μυρωδιά της να γεμίζει το δωμάτιο προγραμματίζω την επόμενη πορεία μου……  

Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στο www.paramythia-online.gr