Οδύσσεια

«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις»

                                             ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΙΘΑΚΗ (1911)

   Βόρεια από την Ιθάκη και ανατολικά από το Νησί των Φαιάκων, από το Βασίλειο της Καλλιδίκης, έριξα το σκαρί μου στο Ιόνιο για να ξεκινήσω την δική μου Οδύσσεια. Ένα τριήμερο στις δαντελένιες καταγάλανες ακτές της Γης των Θεσπρωτών και όχι μόνο….

   Η Οδύσσειά μου δεν είχε Κίκονες και Λαιστρυγόνες, Λωτοφάγους και Μνηστήρες, καμιά Σκύλλα ή Χάρυβδη δεν μου έφραξαν την πορεία. Παρόν βεβαία ο Ποσειδώνας και ο Πολύφημος, η Καλύψω, η Ναυσικά, η Πηνελόπη και ο Ιάσονας.

   Σίγουρα ήταν ένας Νόστος, μια επιστροφή στις αναμνήσεις, τις εικόνες , τους ήχους που έζησα μικρός στα νερά αυτά. Νερά και τοποθεσίες όπως Παπαδιά Βατάτσα Πρασούδι Αγιονήσι Καλάμι Χοιρονήσι…. γνωστά από τότε που μικρός ακολουθώντας τον πατέρα μου, αλωνίζαμε με την μικρή ΕΥΤΥΧΙΑ (ΛΗ 214 ).

Νόστος για την ενηλικίωση που με βρήκε και πέρασε  σε μέρη και  παραλίες όπως το Μακρυγιάλι, η Γάτα, τα Σύβοτα και η Πάργα.

Οδύσσεια λοιπόν για έναν Ερέτη μέσα σε ένα καγιάκ, που γέμισε εμπειρίες και συγκινήσεις και «πότισε» με αυτές το δέντρο των Αναμνήσεών του.

1^η Ημέρα

 «……Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο….»

                                                       ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΙΘΑΚΗ (1911)

   …αρχή δίπλα στον προβλήτα στο Σκάλωμα της Σαγιάδας καθώς το ολόγιομο φεγγάρι κατηφόριζε ακόμα προς  το νησί του Αλκίνοου.

     Στη σκέψη μου αρχικά ήταν να κατευθυνθώ στο Στροβίλι που δεσπόζει βόρεια του λιμανιού και να ανεβώ να δω τα υπολείμματα του κάστρου. Τελευταία στιγμή όμως «μελετώντας» για άλλη μια φορά τον Μιχάλη labastia.blogspot.gr μου κέντρισε το ενδιαφέρον το νησάκι της Αγιολένης. Εκεί τελικά έβαλα πλώρη πριν ό ήλιος ξεμυτίσει πίσω από το βουνό της Σαγιάδας.

   Η καρίνα βυθίστηκε απαλά στη λασπώδη ακτή  και βγήκα και στάθηκα  στο νησί περιμένοντας τον….Ηλιάτορα . Εμπρός μου ένα πέτρινο ξωκλήσι  που προσπαθεί να μείνει στην επιφάνεια, ακριβώς σαν ένας ναός πίστης ενάντια στον «βούρκο» των καιρών που ζούμε…. και  από πίσω τα ερείπια του Πύργου της Σαγιάδας, αλλοτινών χρόνων, φρουρού του λιμανιού. Και τα δύο κτίσματα φοβάμαι όμως ότι αρχίζουν να «βουλιάζουν» στη «λάσπη» της λήθης , της εγκατάλειψης και μόνο αυτός ο πρωινός Ήλιος που άρχισε να λούζει με τα χιλιόμορφα χρώματα του το μικρό αυτό νησί ομορφαίνει ακόμα το τοπίο στα μάτια του ονειροπόλου (βλέπε εμένα), γεμίζοντας τον ελπίδα ότι κάποια στιγμή αυτό το μέρος θα αναστηλωθεί, το εκκλησάκι  θα περιμένει με αναμμένα τα καντηλάκια του όποιον «άσωτο» θέλει να περάσει το κατώφλι του…και ο πύργος θα έχει «ορθώσει» το ανάστημα του πάλι και θα στέκεται εκεί αγέρωχος να καλωσορίζει τους επισκέπτες από γη  και θάλασσα.

 Πίσω στο παρόν και την …..πραγματικότητα;;……μπερδεύομαι λίγο, αφού αφήνοντας την Αγιολένη και χαράζοντας ρότα  προς την είσοδο (εκβολές) του Καλαμά, το πρωινό φώς μαζί με τα γαλήνια νερά της λιμνοθάλασσας, «πλέκουν» το πάνω με το κάτω, τον ουρανό με την θάλασσα …και αιχμαλωτίζουν ανάμεσα τους το Μαυροβούνι, τις βάρκες και τις διάφορες κατασκευές των ψαράδων δημιουργώντας υπέροχους αντικατοπτρισμούς που με συντροφεύουν μέχρι τον Καλαμά.

   Σκόρπιοι κορμοί δέντρων στα ρηχά νερά έχουν το ρόλο σηματωρών της εισόδου στον ποταμό, παλαίμαχοι ταξιδευτές μιας πορείας χιλιόμετρα πιο πάνω στην θεσπρωτική γη  όταν η οργή του χειμωνιάτικου Θύαμη τους ξερίζωσε και τους απόθεσε εδώ στις εκβολές.

Τίποτε από αυτή την ορμή δεν υπάρχει, αρχές του καλοκαιριού και ο Καλαμάς με υποδέχεται ήρεμος καθώς η πλώρη παίρνει πορεία αντίθετη από το ρεύμα του. Όσο βαθειά κωπηλατώ τόσο με αγκαλιάζει με της καταπράσινες όχθες του. Άλλωστε η σχέση μου με το ποτάμι κρατεί χρόνια, αφού στις όχθες του έχω «ακονίσει» της αισθήσεις μου και μάλιστα τα τελευταία χρόνια  το ησυχαστήριο μου  στην Αβαρίτσα  «λούζετε» από της ομορφιές της ροής του.

   Ο εναγκαλισμός θα διαρκέσει μέχρι την γέφυρα πριν  το φράγμα, εκεί  ξαποστάζω στη μικρή νησίδα κάτω σχεδόν από το γεφύρι….και να… οι Σειρήνες να με δελεάζουν να συνεχίσω την πορεία μου προς τα πάνω. Βέβαια ο γλυκός ήχος του νερού που τρέχει ανακατεμένος με λογιών κελαηδίσματα δεν έχουν καμιά σχέση με τις θαλάσσιες νύμφες αλλά με παρακινούν και με μαγεύουν το ίδιο, να συνεχίσω άλλα 5 χλμ μέχρι το φράγμα. Εκείνη την στιγμή ο Αίολος όμως έστειλε τον Ζέφυρο (τον Πουνέντη) αγγελιοφόρο να μου θυμίσει τον Νόστο που έχω πίσω εκεί στη θάλασσα του Ιονίου.

   Η επιστροφή λοιπόν με φέρνει στην έξοδο του Καλαμά που με ξεπροβοδίζει, χαρίζοντάς μου συνοδεία δεκάδων γλάρων στο πρώτο μίλι για την επόμενη στάση, στην Παπαδιά. Η στάση εδώ επιβάλλεται για να φρεσκάρω της εικόνες από τότε που βουτούσα για χταπόδια στα βράχια που φράζουν την λιμνοθάλασσα δίπλα στην  παλιά κοίτη του Καλαμά.

    Ο Ζέφυρος που με αφύπνισε προηγουμένως δεν στάθηκε ικανός να με δυσκολέψει μέχρι να φτάσω στο Ακρωτήρι της Βατάτσας, αντίθετα καταλάγιασε και μαζί με τον καυτό μεσημεριανό ήλιο επίσπευσε την αναζήτηση για ένα ήρεμο απάνεμο, κυρίως δροσερό καταφύγιο ….και τι πιο ιδανικό από το Σπήλαιο της Λυγιάς.

 Εκεί μέσα τα κρυστάλλινα νερά με τα απίστευτα παιχνιδίσματα του φωτός, που δειλά ορμάει μέσα στο εσωτερικό, δίνοντας απίστευτες αποχρώσεις στο βυθό αλλα και τα τοιχώματα του σπηλαίου, μου προσέφεραν την ξεκούραση …και καθισμένος στην μικρή παραλία που σχηματίζεται εκεί μέσα…. ήρθε στο νου μου ο Πολύφημος ……

….όταν σταθείς έξω από την Σπηλιά…. την είσοδο μπορείς να την παρομοιάσεις με το μοναδικό μάτι του Κύκλωπα Πολύφημου και άμα γυρίσεις το βλέμμα σου θα διακρίνεις πρώτα στα νότια το Αγιονήσι και πίσω σου το Πρασούδι που σύμφωνα με τα παιδικά ακούσματα μύθων στην πόλη, ήταν οι βράχοι που πέταξε ο Κύκλωπας από  το δάσος πάνω από την Ηγουμενίτσα που κατοικούσε…….

Μυθοπλασία όλα αυτά …..η μόνη αλήθεια είναι η ομορφιά που θα συναντήσεις εκεί μέσα και μην κουβαλήσεις καθόλου φόβο και θα χρησιμοποιήσω πάλι Καβάφη

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.»

 …..σαν Πολυμήχανος Κανένας μπαίνω μέσα στο σκαρί μου  και κωπηλατώ προς τη έξοδο με τον ήλιο να με καλησπερίζει. Έχοντας ακόμα χρόνο επισκέπτομαι τις εφηβικές μου αναμνήσεις στην χρυσαφένια αμμουδιά του Μακρυγιαλιού για να βρεθώ  λίγο, στην βοή του πολιτισμού…..

….. Σειρά έχει ο ένας από τους βράχους του Πολύφημου…ο πιο πολύβουος, από την αποικίες των γλάρων…το Πρασούδι. Αγκυροβόλιο σε μια σχισμή από την βραχώδη ακτή και με μερικές δρασκελιές βρίσκομαι πάνω στα ερείπια του παλαιοχριστιανικού ναού πιθανότατα αφιερωμένου στον Άγιο Νικόλαο. Εκεί πάνω από τα καμαρωτά παράθυρα του ναού αγναντεύω πίσω από το Δρέπανο το λιμάνι της Ηγουμενίτσας…

…..καιρός να σηκώσω άγκυρα και να αφήσω πίσω μου το Πρασούδι ….και με τις πρώτες κουπιές πάλι με πιάνει το παράπονο …αυτή τη φορά μου έρχεται η εικόνα ενός περιποιημένου ναού στην άκρη του νησιού ….να καλοσορίζει  τους επιβάτες των πλοίων που περνάνε …..όνειρα θερινής νυκτός ….

    Ήρθε καιρός για ξεκούραση όμως και χωρίς να χάσω το Πρασούδι από το «κάδρο» αράζω στην απέναντι παραλία. Με το που να βγάλω το «βιός» μου από το πλεούμενο ο ήλιος άρχισε να κρύβετε πίσω από την Βατάτσα και λίγο αργότερα καθώς χάνεται από την άλλη μεριά του Παντοκράτορα δίνει στην πλάση γύρω μου τις πορτοκαλί αποχρώσεις, παρόμοιες με αυτές που με καλημέρισαν σήμερα, ενώ ο Μορφέας πριν με πάρει στην αγκάλη του μου στέλνει …..μια όμορφη πανσέληνο για συντροφιά …εδώ στην χερσόνησο της Λυγιάς με βρήκε το τελείωμα της πρώτης μέρας ……αύριο η Οδύσσεια συνεχίζεται…… 

Υ.Σ. …..ο Πολυμήχανος Κανένας σκέφτηκε να σας δείξει και ορισμένα τοπία με πιο διευρυμένη ματιά …φτάνοντας στις 360 μοίρες.  Χρησιμοποιήστε τον σύνδεσμο …link στα ελληνικά…και με την βοήθεια του ποντικιού… γυρίστε να δείτε τις Ιθάκες του που μπορεί να είναι και δικές σας.

Αγιολένη in greece
  

Ποταμός Καλαμάς in greece

Εκβολές Καλαμά in greece
 

Είσοδος στο Σπήλαιο

Αγιολένη

...ανάμεσα στο μπλε...

...το ξημέρωμα...δίπλα στη Σαγιάδα

..το ξωκλήσι

...η θέα του Βιγλάτορα....

...απόβαση στο νισάκι...

...το πρωινό φώς...με τα γαλήνια νερά της λιμνοθάλασσας, «πλέκουν» το πάνω με το κάτω...

…και αιχμαλωτίζουν ανάμεσα τους τις βάρκες......δημιουργώντας υπέροχους αντικατοπτρισμούς

Πρωινό ..καλάρισμα

.....Αναζήτηση.....

....και πέταγμα.....

.....κορμοί σε ρόλο σηματωρών της εισόδου στον ποταμό...

...εκεί ο Θύαμης συναντά το Ιόνιο....

...στο χείλος....της εισόδου....

...αφήνοντας πίσω το Ιόνιο...

.....Όσο βαθειά κωπηλατώ τόσο με αγκαλιάζει με της καταπράσινες όχθες του....

κάτω από το γεφύρι

...το σκαρί πάνω στη νησίδα...

  

...ειρήνες να με δελεάζουν να συνεχίσω την πορεία μου προς τα πάνω....

τι διαδρομη έχει κάνει για να δώσει αυτήν την εικόνα

...φτερούγισμα....

...πίσω στους φρουρούς της εισόδου.....

Η λιμνοθάλασσα στην Παπαδιά

...ξεκούραση....

..."μπαίνοντας...στο μάτι του Πολύφημου....

το σπήλαιο

....μιά όαση δροσιάς μέσα στο σπήλαιο...

.....στην χρυσαφένια αμμουδιά του Μακρυγιαλιού για να βρεθώ  λίγο, στην βοή του πολιτισμού…..

......Εκεί πάνω από τα καμαρωτά παράθυρα του ναού αγναντεύω πίσω από το Δρέπανο το λιμάνι της Ηγουμενίτσας…

...ο ναός με θέα την χερσόνησο της Λυγιάς....

...παράθυρο.... στο Ιόνιο

...ο ήλιος άρχισε να κρύβετε πίσω από την Βατάτσα....

…αύριο η Οδύσσεια συνεχίζεται…