Ασκηταριό

  Με αφετηρία την Αβαρίτσα έχω καθιερώσει, τα τελευταία χρόνια,  τον περίπατο δίπλα...μαζί με το Ποτάμι.  Παρέα με τον Καλαμά μουρμουρίζουμε ο ένας στον άλλο κι ο καθένας λέει τον πόνο του.  Για το που θα καταλήξει η "κουβέντα" μας κομβικό σημείο  είναι  η γέφυρα του στην Μπολιάνα. Από κει σιγοψιθυρίζοντας  κάποτε είχαμε φτάσει  μέσα από τα Στενά του ποταμού στα Σπυροπηγάδια, στο Φαραγγοπήδιμα μέχρι και την Ραβενή. Άλλη φορά  σκαρφαλώνοντας, την φωνή μου αντίλαλο είχε  κάνει  το Βουνό του Μαλουνιού απέναντι και την είχε στείλει κάτω στον Ποταμό. Με την ηχώ μου του είχα δώσει χαιρετισμούς από την αυλή της Παναγίας, το Μοναστήρι της στη Μίχλα.

  Άνοιξη (18-4-2013) και ξανά σε αυτή την διαδρομή. Μόνο που αυτή την φορά άφησα στον Καλαμά τα περισσότερα "λόγια",  άλλωστε, τέτοια εποχή, την δική μου φωνή σκέπαζαν και λογιών κελαϊδίσματα που γέμιζαν τον τόπο. Μαζί  με κάτι ακόμα …… εαρινές μυρωδιές που αποκτούν ....λαλιά ... αυτή  την αίσθηση που με μια εισπνοή τους. ξυπνάνε μέσα στην ψυχή ήχους, λέξεις, ονόματα, αναμνήσεις.'Ετσι "όλοι" μαζί  βρεθήκαμε στην Γέφυρα της Μπολιάνας.

  Από όρεξη υπήρχε πολύ και ήμουν διατεθειμένος να συνεχίσω και να μπω στο Φαράγγι του Καλαμά, τουλάχιστον μέχρι τα Σπυροπηγάδια. Τότε αυτός ο Πρώτος, Πρωινός Ήλιος μου φώτισε πάλι τον Δρόμο!! Ξεπρόβαλε πάνω από την Πλακωτή  και έστειλε μια ακτίνα στην απέναντι πλαγιά του Φαραγγιού. Μέσα από αυτό το φώς ξεπήδησε  μια εικόνα που είχα, για κάποια χαλάσματα σε μια εσοχή του απότομου γκρεμού. Σύμφωνα με  τα γραφόμενα του Μιχάλη (La Bastia),  εκεί πάνω βρισκόταν τα απομεινάρια της Σκήτης του Αγίου Νικολάου. Ε! λοιπόν αυτή την φορά διάλεξα την ηρεμία και αποφάσισα να σκαρφαλώσω στο…. Ησυχαστήριο μου…..

  Το μονοπάτι ξεκινά ακριβώς, δίπλα από τη γέφυρα στην δυτική όχθη. Κατηφόρισα πρώτα  δίπλα στη δροσιά του Καλαμά, ανάμεσα στα πλατάνια και μετά συνάντησα τα ερείπια της παλιάς πέτρινης γέφυρας. Από κει  έμενε μόνο λίγο σκαρφάλωμα και με προσεκτικά βήματα βρέθηκα ακριβώς στο κατώφλι της Σκήτης.

  Μπαίνοντας μέσα στην εσοχή του Βράχου, άφησα πίσω μου τη όποια έξαψη από την μικρή ανάβαση και κάθισα πάνω στα χαλάσματα με το ποτάμι από κάτω μου. Εδώ απολαμβάνεις όσο Καλαμά βαστά η ψυχή σου!! Τον βλέπεις να ξεχύνεται ανάμεσα από τους Βράχους καθώς αυτοί οι θεόρατοι Γκρεμνοί γέρνουν από πάνω του, σαν να υποκλίνονται στην δύναμη του. Τη δύναμη αυτή του νερού που τους παραμέρισε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αυτό το ρέμα του Καλαμά περνάει από κάτω μου και σίγουρο πια βαδίζει προς την γέφυρα  της Μπολιάνας. Κι  όμως, αν και μερικές δεκάδες μέτρα από πάνω  το μουρμουρητό του με δυσκολία φτάνει εδώ. Γίνεται ψίθυρος και καθώς μπαίνει στην κοιλότητα του βράχου παίρνει την χροιά προσευχής. Σαν αυτή την προσευχή  του Ασκητή που δοξάζει τον Θεό και Δημιουργό του. Τον Δημιουργό του που το φώς του καρτερούσε ένα πρωινό σαν αυτό. Και η  θέση του ασκητήριου  είναι απόλυτα προς- Ανατολισμένη, εκεί που κάθε πρωινό πρόσμενε ο ασκητής την έλευση του φωτός....Ανατολή  περίμενε.....κοιτούσε και αυτή ερχόταν από την μεριά των Εκκλησιών τις Οσδίνας. Λες και αυτό το φώς έπρεπε να ποτιστεί μες την κατάνυξη των Ιερών της Θεοτόκου και των Ταξιαρχών και μετά να ρθει να συναντήσει τον Ερημίτη.  

  Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι καθισμένος, προσηλωμένος προς την Ανατολή πάνω από μία ώρα. λες και ο χρόνος εδώ πάνω είχε σταματήσει, λες κι  αυτός είχε …σταθεί… μέσα σ αυτή την κοιλότητα των Βράχων. Η απόλυτη γαλήνη ψυχής και σώματος….Μέγας είσαι κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου!!!
Άλλη μια επιβεβαίωση της φράσης;... είναι κι αυτό το Ανοιξιάτικό τοπίο εμπρός μου. Η Άνοιξη, αφήνοντας πίσω μου τη Σκήτη, με αγκαλιάζει, γίνεται λευκά,κίτρινα λουλούδια, παίρνει το χρώμα της κουτσουπιάς, το πράσινο του πλατάνου και με παραδίδει δίπλα στο ποτάμι.  Στο πλάι στέκετε πια ο Καλαμάς και με συντροφεύει μέχρι πίσω στην Αβαρίτσα. Προσπαθώ να του εξηγήσω το πρωτόγνωρο αίσθημα Γαλήνης που ένιωσα εκεί πάνω. Μα τελικά συνειδητοποιώ ότι την ίδια  Γαλήνη μεταφέρει και σκορπά στο διάβα του το ίδιο  το ποτάμι….. άλλοτε είναι ψίθυρος, μιλιά , άλλοτε μακρόσυρτο τραγούδι... κι εκεί πάνω στην κοιλότητα των βράχων  γίνεται ο ήχος της σιωπής, στο Ασκηταριό του Αγίου Νικολάου.

 Η διαδρομή από την Γέφυρα της Μπολιάνας ........

........και όπως φαίνεται από τον χώρο των Βυζαντινού Οικισμού της Οσδίνας

.....οποιαδήποτε προσπάθεια καταγραφής μέσω GPS ήταν άκαρπη λόγω της μορφολογίας....

....Κι  όμως, αν και μερικές δεκάδες μέτρα από πάνω του το μουρμουρητό του  Καλαμά με δυσκολία φτάνει εδώ πάνω. Γίνεται ψίθυρος και καθώς μπαίνει στην κοιλότητα του βράχου παίρνει την χροιά προσευχής.....

.....καθημερινή κίνηση στην Γέφυρα της Μπολιάνας

 ....Αυτό το ρέμα του Καλαμά περνάει από κάτω μου και σίγουρο πια βαδίζει προς την γέφυρα  της Μπολιάνας.......

.

....Θεόρατοι Γκρεμνοί γέρνουν από πάνω του, σαν να υποκλίνονται στην δύναμη του. Τη δύναμη αυτή του νερού που τους παραμέρισε εδώ και χιλιάδες χρόνια......

Μια ματιά στην Σκήτη από την Οσδίνα

......η Άνοιξη με αγκαλιάζει. Γίνεται λευκά, κίτρινα λουλούδια....

......παίρνει το χρώμα της κουτσουπιάς, το πράσινο του πλατάνου και με παραδίδει δίπλα στο ποτάμι........

Εδώ απολαμβάνεις όσο Καλαμά βαστά η ψυχή σου!!

......Στο πλάι στέκετε πια ο Καλαμάς και με συντροφεύει μέχρι πίσω στην Αβαρίτσα.......

Άνοιξη

 Εάν κάποιος μου ζητούσε να αποτυπώσω σε μία φωτογραφία τον εαυτό μου, τότε στο κάδρο θα εμφανιζόταν ένα χειμωνιάτικο γκρίζο τοπίο. Ναι... μπορεί να φαίνεται περίεργο, γιατί από τις στιγμές που παρουσιάζω θα περίμενε κάποιος έναν χρωματιστό καμβά.
 Το Φως το Χρώμα συλλέγω, αποζητώ. Από Νερό, Γη και Ουρανό τα μαζεύω και με μια Ματιά, ένα ανοιγοκλείσιμο του κλείστρου ανοίγει μια χαραμάδα για να περάσουν μέσα ο Ήλιος κι όλες οι όψεις της Ίριδας. Με αυτά προσπαθώ να ξορκίσω ότι θολό και κρύο στο τοπίο της ψυχής μου. Χειμώνας είμαι, κλειστός και μελαγχολικός. Χειμώνας είμαι, μόλις τον παράτησαν τα Χρώματα του Φθινοπώρου, τα λουλούδια της Άνοιξης ακόμα δεν λεν να έρθουν και...... το γαλάζιο, η ξενοιασιά του Καλοκαιριού είναι μακριά ακόμα.

  Μα καθώς ο Χειμώνας περπατούσε στους  δρόμους της Μεγαλούπολης, κάτι σκίρτησε μέσα του …αυτό το συναίσθημα που τον κυριεύει όταν στέκετε μπροστά στο Φώς και το Χρώμα…..μα τίποτε γύρω μου δεν υπήρχε που να το δικαιολογεί. Ο Ήλιος ήταν κρυμμένος πίσω από κάποια πολυκατοικία και το Χρώμα  δεν ξέφευγε από τις αποχρώσεις του γκρι. Κοντοστάθηκα, προσπαθούσα να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Γιατί η καρδιά μου παλλόταν με τέτοια λαχτάρα …έκανα μερικά βήματα πίσω και να σου……. ένας κάθετος δρόμος παραμέρισε το τσιμέντο, σχημάτισε μια «χαραμάδα», ανηφόρισε ψηλά και πριν τον ουρανό, εκεί πάνω στα Τουρκοβούνια  αντίκρισα την ΑΝΟΙΞΗ…….ναι ήταν μια γραμμή, μια πινελιά …..η Ελπίδα, η Χαρά στεκόταν εκεί πάνω και εγώ με τη λαχτάρα μικρού παιδιού, έτρεξα στο σπίτι άρπαξα την φωτογραφική μηχανή. Ανέβηκα στο ποδήλατό μου και με τις πιο δυνατές ορθοπεταλιές, ακολούθησα την στράτα να ρθω κοντά της. Τίποτε δεν με σταματούσε, τι αν κι ο δρόμος στέρεψε …..σκαρφάλωσα τα τελευταία μέτρα πράσινου και ήρθα κοντά της. Άνοιξη είναι μια συστάδα ανθισμένες αμυγδαλιές στις πλαγιές πάνω από το Γαλάτσι Μια πινελιά Άνοιξη, ένας Μπλε Ουρανός, ένας Ήλιος και μερικά άνθη Αμυγδαλιάς… Κύλησαν μέχρι την ψυχή και την πότισαν με Εαρινή Αισιοδοξία.