...Τσάι

   Οι κρεμασμένες αρμαθιές από τσάι βουνού στην αποθήκη των γονιών μου, με την ευωδία του φυτού να γεμίζει κάθε πιθαμή του χώρου, πάντα μου ξυπνούσε την επιθυμία να ξαναβρεθώ στα γνώριμα μέρη των βουνών της Λαμπανίτσας για να απολαύσω το μάζεμα του τσαγιού . Αυτή η απόλαυση βέβαια δεν σχετίζεται με το εύρος της συγκομιδής αλλά με την μαγεία της όλης διαδικασίας. Όταν μιλάω για μαγεία εννοώ.. να βρίσκεσαι χαράματα στην Αγία Παρασκευή την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να ξεμυτάει πίσω από την Χιονίστρα … να αγναντεύεις από κάτω σου τον Καλαμά να “ξετυλίγει” την ομορφιά του πάνω στην Θεσπρωτική Γη …..και να γεμίζεις τα πνευμόνια σου με αέρα, «ποτισμένο» με την μυρωδιά του τσαγιού, που  κατεβαίνει από το Μπουζουράκι ή αναδύεται από την πλαγιά κάτω από τις «Κεραίες»…

  Βέβαια τα τελευταία χρόνια το «Κλεινόν Άστυ» πάντα κατάφερνε να με “αιχμαλωτίζει” την περίοδο που εκεί πάνω στις πλαγιές άνθιζε αυτό το όμορφο κιτρινοπράσινο φυτό..         

    Φέτος όμως επιτέλους τα κατάφερα και …ακόμα καλύτερα… για πρώτη φορά μαζί μου είχα και τον γιό μου με το καθήκον να του μεταλαμπαδεύσω αυτήν την εμπειρία .

Έτσι όπως πριν από μερικές δεκαετίες ο Σωκράτης πήρε από το χέρι το μικρό Λεωνίδα και τον μύησε…έτσι ο μικρός Ιάσονας κρατώντας το χέρι του μπαμπά του έμαθε να κόβει προσεκτικά το τσάι  και έγινε και αυτός μέρος αυτής της μαγείας.