Στιγμή.....

   Εάν και η σχέση μου με την τέχνη της φωτογραφίας είναι άκρως ερασιτεχνική, την συνδέω όμως άρρηκτα με τις εξορμήσεις μου. Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου ικανό να αποδώσει τεχνικά άρτιες φωτογραφίες, αλλά αυτό που προσπαθώ πάντα είναι, την πορεία μου μέσα στην φύση και τον τρόπο που την απολαμβάνει η ψυχή μου, να το παρουσιάζω όσο γίνεται αυτούσιο μέσω του φωτογραφικού φακού.

   Όλες αυτές οι φωτογραφίες είναι για μένα  οι μικρές στιγμές που σαν ψίχουλα αφήνω, σημαδεύοντας την πορεία μου…και όταν αυτή η πορεία τερματιστεί…μέσα από μια οθόνη παριγοριέμαι «μαζεύοντας» αυτά τα  …ψίχουλα…..τις στιγμές….που με βοηθούν να ξαναγυρίσω νοερά στην αγκαλιά της Φύσης.

   Aυτές οι στιγμές συνθέτουν το παζλ των εμπειριών μου, αλλά μερικά κομματάκια κάθε φορά χαρακτηρίζουν την κάθε εξόρμηση. Συνήθως  μια φωτογραφία από την επίτευξη του στόχου (μια κορυφή, ένα χωριό, ένα νησάκι) αποκτάει περίοπτη θέση. Όμως σχεδόν πάντα δίπλα ξεπετάγεται και παίρνει θέση μία εικόνα  που  απροσδόκητα με συγκινεί χωρίς να έχει σχέση με αυτό που είχα «χαράξει» να ζήσω.

   Ταξιδέψτε για λίγο μαζί μου….έχοντας τελειώσει  την περιήγηση μου στην Μουργκάνα βρέθηκα να οδηγώ προς την επιστροφή. Στην σωματική κούραση ήρθε και λίγο το  ψυχικό κενό μετά από τις έντονες συγκινήσεις που έζησα στο βουνό που άφηνα πίσω μου. Στην διάθεση αυτή προστέθηκε και η "μουντάδα"  από  τα σύννεφα που άρχιζαν να κρύβουν τον ήλιο. Μέχρι να κατέβω αποχαιρετώντας την Λίστα η διάθεση  μου είχε φτάσει στο Ναδίρ.

    Η πρώτη ανάταση ήρθε ακριβώς στην γέφυρα  όταν στρέφοντας το βλέμμα αντίκρισα γύρο μου, σαν βάλσαμο ψυχής, το τοπίο των πηγών της Λαγκάβιτσας Το «χαστούκι» που με συνέφερε όμως ήταν όταν μπήκα στο δάσος που διασχίζει ο δρόμος από την Καλλιθέα (Τσαρακλιμάνι) μέχρι την Λεπτοκαρυά.

Εάν το με Συντροφεύει είναι λίγο στο με Γαληνεύει προσπαθώ να χωρέσω τα συναισθήματα διασχίζοντας το πανέμορφο δάσος. Τέλος του φθινοπώρου  οδηγώ σ’ ένα δρόμο στρωμένο από φύλλα με καφέ αποχρώσεις λες και Νοέμβρης έχει σκεπάσει την γκρίζα άσφαλτο με καφετιά "ροδοπέταλα"……και εκεί ο ήλιος να ξεγλιστρά  από τα επίμονα σύννεφα και να ρίχνει κλεφτές ματιές μέσα από τα κλαδιά και σε αυτά τα φύλλα που βλέπω πίσω μου από τον καθρέπτη να στροβιλίζονται,  να δίνει όψη χρυσαφένια. Εάν αυτή ήταν η Διαδρομή  η Στιγμή ήρθε ξαφνικά σε μια στροφή πριν την είσοδο της Λεπτοκαρυάς

   Μια Στιγμή ήταν στη άκρη του δρόμου   Ένα δέντρο Δύο παγκάκια

   Μια Στιγμή ήταν που υποσυνείδητα το πόδι πήγε στο φρένο σταματώντας για να την αποθανατίσω.

   Μια Στιγμή που κάθε φορά που την αντικρίζω με «απορροφά» μέσα στο κάδρο της

  Μια Στιγμή ήταν που βρίσκομαι εκεί μικρό παιδάκι να κάθομαι στο ένα παγκάκι κουνώντας   ρυθμικά τα ποδαράκια να ακούω με κατάνυξη τον παππού απέναντι να με «ταξιδεύει» με τις Ιστορίες του.

   Μια Στιγμή είναι που κάθομαι ερωτευμένος, αγκαλιάζω την σύντροφο μου απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα και κάποιες παιδικές φωνούλες στριφογυρίζουν γύρω από το δέντρο.

   Μια Στιγμή θα είναι που απόμαχος πια θα κάθομαι στο απέναντι παγκάκι και με την σειρά μου θα ξεδιπλώνω κάποιες εμπειρίες σε έναν πιτσιρικά αντίκρη μου  

  Η ΖΩΗ περνάει μέσα από αυτή την φωτογραφία ; . Όχι η ΖΩΗ στέκετε εκεί αεικίνητη …είναι το δέντρο ……ο ήλιος που παιχνιδίζει με τα σύννεφα ανάμεσα στα βουνά. Σε μας απομένει η επιλογή να σταματήσουμε για λίγο τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας  και να κάτσουμε σε κείνα τα παγκάκια να την απολαύσουμε.

   Για μια στιγμή την απόλαυσα  σταματημένος έξω από την Λεπτοκαρυά

   Για Πάντα  θα είναι χαραγμένη μέσα μου…..

                                                                       ....Οδηγώντας