Ατραπός: Πάνω από τα σύννεφα

Κρύο πρωινό στο δρόμο και μια πηχτή άσπρη ομίχλη έχει απλωθεί γύρω από το αυτοκίνητο, που πολεμά με τα φώτα του να σχίσει ότι ο Καλαμάς έχει απλώσει στο διάβα του. Πριν την Μενίνα και ο μικρούλης στο πίσω κάθισμα διακρίνει αμυδρά, μαζί με την ομίχλη γύρω του, να ξεπετάγονται τεράστια κλαδιά από πλατάνια, στις αποχρώσεις του χρυσοπράσινου, πασχίζοντας και αυτά να ξεγλιστρήσουν από το λευκό που τα περιβάλει. Μετρημένα στα δάχτυλα το πολύ και των δύο χεριών τα χρόνια το αγοριού αλλά πολύ περισσότερες οι φορές που έχει αντικρύσει αυτό το τοπίο. Αγαπημένο παιχνίδι …με τα χνώτα του μιμείται την ομίχλη και στο τζάμι ζωγραφίζει ότι αντικείμενα του αφήνουν τα σύννεφα για λίγο να διακρίνει…πινακίδες, κάποιο σπίτι περνώντας από την Μενίνα. Και μέχρι το χνώτο αρχίσει να γίνεται, μικρές στάλες που γλιστρούν στο τζάμι, ξέρει ότι θα πρέπει να έχουν φτάσει….Αυτή την φορά όμως συνεχίζουμε μετά την Αβαρίτσα …..αρχίζουμε να ανηφορίζουμε Τα ματάκια του Αγοριού κλείνουν για λίγο…θέλεις για αναπλήρωση από το πρωινό εγερτήριο ….θέλεις για να καταπολεμήσει την ..ζάλη… των στροφών, όπως και να έχει τα ανοίγει μετά από λίγο και γύρω του βλέπει σπίτια και δέντρα μαζί γαντζωμένα σε μια πλαγιά βουνού. Περπατά λίγο και …κοντοστέκεται….εκστασιασμένος….

Βρίσκεται…. πάνω από τα σύννεφα, “πετάει” στο καταγάλανο ουρανό…είναι δυνατό αυτός ο τόπος να στέκετε μετέωρος ……σίγουρα τον κρατά εκεί πάνω η πλαγία του βουνού από πίσω αλλά τίποτε δεν αλλάζει την αίσθηση….. να αιωρείσαι πάνω από τα σύννεφα

Κάντε το Παρόν Παρελθόν και στην άκρη της Πλατείας του χωριού θα διακρίνεται έναν πιτσιρικά να απολαμβάνει την πρώτη του φορά πάνω από τα σύννεφα, την πρώτη φορά που βρέθηκε στην Καλλιθέα ..στην Τσουρίλα

Πάνω από τα σύννεφα, πάνω εκεί στη Τσουρίλα και από κάτω του ένα υπέροχο πέπλο από σύννεφα, με μικρές πορτακαλοκόκκινες πινελιές, από μερικές ακτίνες που έχουν ξεγλιστρήσει από τα βουνά, έχουν φωτίσει το Νεοχώρι και ξεχύνονται στα σύννεφα. Κάτω από αυτά βρισκόταν, ρέει και θα ομορφαίνει την Γή της Θεσπρωτίας ο ποταμός Καλαμάς δημιουργώντας αυτό φαινόμενο.

Η εικόνα αυτή πολύ πιθανό να ήταν και τροχοπέδη για να επισκεφτώ ξανά τον τόπο. Μάλλον αυτή η «πτήση» να μην ήθελα να χάσει την Μαγεία εκείνων των χρόνων . Αυτά τα χρόνια όμως σκαρφαλώνοντας στις πλαγιές και τις κορυφές απόλαυσα πολλές φορές αυτή την ομορφιά που φέρνει μαζί με την ροή του ο ποταμός και περισσότερο ο ίδιος μου φανέρωσε τι τοπία έχει χαράξει καθώς βγάζει από πάνω του αυτό το πέπλο. Επιστροφή λοιπόν στο χωριό πρώτη φορά τον χειμώνα που μας πέρασε με αφορμή και τον Προφήτη Ηλία. Ξωκλήσι όχι κρυμμένο στον κόρφο του χωριού αλλά σαν στέμμα, μαζί αφομοιωμένο με τα βράχια, κορώνα στο κεφάλι της Τσουρίλας. Επιστροφή με το σάκο μου στον ώμο, τη μηχανή στο χέρι και ανεβαίνω στην Πλατεία του χωριού.

Πρώτη κίνηση με το που ανεβείτε στην πλατεία είναι με μικρά βήματα να βαδίσετε προς την άκρη. Το σχολείο δεξιά σας και η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου από τα αριστερά θα αρχίσουν σας προϊδεάζουν με την γραφικότητά τους, για το μεγαλείο ομορφιάς που θα σας καθηλώσει λίγο πριν την άκρη. Μπροστά σας απλώνεται η κοιλάδα του Καλαμά από την Οσδίνα μέχρι την Κορίτιανη και την Δράμεση τον Αετό και το Παλαιοχώρι …. Ομορφιά που, λες και ο Ποταμός την έφερε από τον Παρακάλαμο, δυνάμωσε κάτω από τη Ζίτσα, έσμιξε με το γάργαρο νερό της Λαγγάβιτσας και μέσα στα Στενά ζυμώθηκε και ωρίμασε για να απλωθεί εδώ από κάτω σου ….μάλιστα κατέκλισε όλο αυτό το τοπίο μέχρι τις κορυφές των γύρω βουνών …σμιλεύοντας τους λόγγους και πλάθοντας όμορφα χωριά …. και όταν τελείωσε το έργο της ….βρήκε δρόμο και ροη κάτω από την Ντούλκα στη Σκάλα του Ζωριαννού και γλίστρησε μέχρι να ανταμώσει το Ιόνιο δίπλα στην Σαγιάδα.

Εδώ πάνω στην πλατεία υπάρχει και το καφενείο με το εύλογο όνομα Καλλιθέα που αυτή την ώρα εάν και κλειστό με φίλεψε όμως Ελπίδα ….γραμμένη απλοϊκά πάνω σε ένα χαρτόνι στη διπλανή πόρτα ….347/951803… σε αριθμούς η αισιοδοξία στους δύσκολους καιρούς που μας πνιγούν. Αριθμός τραπεζικού λογαριασμού για την επισκευή του Προφήτη Ηλία και του μονοπατιού.

…καιρός να αποχωριστώ τον χώρο με μία ακόμα συμβουλή….. η ταράτσα του σχολείου είναι άριστα διατηρημένη και οι λιγότερο τολμηροί μπορείτε να συνεχίσετε το αγνάντι από κει … οι υπόλοιποι ακολουθήστε με ….

Η παρουσία του μικρού πριν από χρόνια για πρώτη φορά σε αυτήν την Καλή Θέα είχε να κάνει με το γεγονός ότι επίθετό και γένος είναι “εγκατεστημένο” σε αυτό τον τόπο και εδώ, μάλιστα, στην κλασσική ερώτηση που δέχεται ένας επισκέπτης στα χωριά της Ηπείρου… «ποιανού ‘σαι ’σύ» … δεν δυσκολεύομαι καθόλου να απαντήσω Η αναφορά βέβαια γίνετε και με αφορμή την πορεία προς τα πάνω. Στην πλατεία συνάντησα έναν καλοσυνάτο κύριο, ήταν αυτός που με παρότρυνε να ανέβω στην ταράτσα του σχολείου, και μάλιστα μαθαίνοντας την σχετική μου εντοπιότητα με ενθουσιασμό μου έδειξε και το σύντομό μονοπάτι που μπορεί κάποιος να πάρει για βρεθεί αρχικά στην Αγία Παρασκευή και έπειτα στον Αι Λιά. Η αρχή του βρίσκεται πάνω από τα σπίτια στην τσιμεντένια δεξαμενή νερού και σύμφωνα με τα λεγόμενά του είναι αρκετά καθαρό ….επιφυλάσσομαι να το διαπιστώσω μια άλλη φορά γιατί είχα προγραμματίσει λίγο… Τσουρίλα ακόμα. Έτσι συνεχίζω από την δημοσιά προς την Βρυσοπούλα. για λίγες δεκάδες μέτρα και…. βρίσκομαι στον Άγιο Χαράλαμπο….. Εκκλησία με λιτή ομορφιά κατασκευασμένη το 1872
και μπροστά στα πόδια της, η βρύση του χωριό….. όμορφη εικόνα… όλο το νερό από τα σπλάχνα του Ζουμπάνη περνάει κάτω από τον Άι Χαράλαμπο και παραδίδετε πια σαν Νάμα στα χείλια σου…

Καθώς αφήνω το χωριό πίσω μου θα μπορούσα να κατευθυνθώ προς την Βρυσοπούλα και την εκκλησία της Αγίας Σοφίας αλλά επιτρέψτε μου να κρατήσω πάλι κάτι για τον χειμώνα. Έτσι ανηφορίζω στην πλαγιά του Ζουμπάνη με λίγο ζήλια, γιατί ένα περίπου μήνα καθυστέρηση στην ανάβαση και εκεί πάνω το τοπίο θα έχει γεμίσει όμορφες κόκκινες φθινοπωρινές αποχρώσεις ανακατεμένες με το πράσινο αλλά και το λευκό από τις σάρες.

Ακολουθώντας τον χωματόδρομο με αποπήρε, μια η πλαγιά του βουνού και μια η θέα κάτω προς τον Καλαμά…. και ξαφνικά λίγο μετά από τις Κεραίες σάστισα…. η κορυφογραμμή του Προφήτη Ηλία μπροστά μου να ορμάει στην μάχη, μαζί με τις γύρω κορυφές, στον αγώνα με έπαθλο….. τον γαλάζιο ουρανό

Στο σημείο αυτό όμως αφιερώστε λίγο χρόνο στα δεξιά σας γιατί κάτω από τις βελανιδιές είναι η Αγία Παρασκευή ….Άλλη μια Αγία Παρασκευή «χάρμα» οφθαλμών και στο προαύλιο εκεί που το μάτι «φεύγει» να απολαύσει το όμορφο τοπίο προς τα δυτικά, υπάρχει ένα τσιμεντένιο πεζούλι και ένα τραπέζι …εάν αυτή την στιγμή που περνάν αυτές οι αράδες από το μυαλό μου, έβαζε κάποιος ένα φλιτζάνι ζεστό ρόφημα στο χέρι μου, εκεί σε αυτό το τραπεζάκι θα ήθελα να το ακουμπούσα ……

Σ’ ένα από τα στιβαρά κλαδιά των δέντρων στην Άγια Παρασκευή βρίσκετε η καμπάνα της και εστιάζοντας πιο μακριά σας περιμένει…ο Προφήτης Ηλίας. Τολμήστε το να βρεθείτε εκεί πάνω …μάλιστα χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες το μονοπάτι έχει ανοίξει μέχρι κάτω από τον βράχο απομένοντας μόνο μερικές δεκάδες μέτρα μέχρι να σταθείτε δίπλα στο Ξωκλήσι …λίγα μέτρα και η ευχαρίστηση θα γίνει απόλαυση ….το όμορφο θα γίνει ονειρεμένο….

Σε ότι σας περιέγραψα στην πλατεία του Χωριού προσθέστε την πανοραμική ομορφιά της Τσουρίλας στα πόδια σας,

μια γαλάζια γραμμή Ιονίου στο βάθος, και την αγέρωχη Μουργκάνα στα βόρεια. Αλλά κυρίως τα Όρη της Παραμυθιάς από πίσω σας με τις βραχώδεις πλαγιές να δέχονται το τελευταία ζεστά χρώματα του Ήλιου.

Με αυτόν, τον Βασιλιά Ήλιο που βουτάει προς τα δυτικά, θα πρέπει να πολλαπλασιάσετε για να βρείτε το γινόμενο της Μαγείας Για αυτή την Μαγεία βρέθηκα πάλι εδώ πάνω ( Στον Προφήτη Ηλία ) …ένας πρωινός ήλιος πίσω από το Ζουμπάνη ζέστανε την ψυχή μου πριν από εννέα μήνες ο ίδιος την φωτίζει καθώς χάνετε κάπου πίσω από την Κέρκυρα, για να συναντήσει την θάλασσα.

Με το σούρουπο σιγά σιγά να απλώνετε ετοιμάζομαι να αποχωρίσω …με μια διαπίστωση… κάποια στιγμή είχα ακούσει από κάποιον λαογράφο αποκρινόμενο σε ένα ερώτημα …γιατί τα βήματα των Ηπειρώτικων χορών είναι αργά με μικρούς διασκελισμούς; Στην απάντηση του το αποδίδει στη μορφολογία της Ηπειρώτικής Γης, στα γαντζωμένα, στις βουνοπλαγιές, χωριά των ηπειρωτών, ελάχιστος χώρος υπήρχε για αποδώσουν με βήματα την λεβεντιά τους … Ε λοιπόν εδώ μπροστά στο μικρό προαύλιο είναι η επιτομή της εξήγησης αυτής, και μακάρι την επόμενη φορά εδώ το ξωκλήσι του Αι Λια καλοσυστημένο πια, να υποδεχτεί τον κόσμο και να στηθεί ένας χορός έτσι όπως μόνο οι Ηπειρώτες ξέρουν… αργός λεβέντικος και το σήκωμα του ποδιού να ακολουθεί την μελωδία από το κλαρίνο που θα ανεβαίνει προς τα ουράνια και θα αντηχεί στις πλάγιες των Βουνών της Θεσπρωτίας….

Αφήνω πια τον τόπο αυτό, με μια τελευταία ματιά - ικεσία προς τον Καλαμά στα βόρεια…. κάποιο κρύο πρωινό με το «χνώτο» του βγαλμένο μέσα από το Φαράγγι να απλώσει πάλι την ομίχλη του πάνω από την ροή του και γω να σταθώ στην άκρη ..εκεί στην Πλατεία της Τσουρίλας και να βρεθώ ακόμα μια φορά Πάνω από τα Σύννεφα.

…η επίσκεψη έγινε 09-09-2012….

Περιήγηση σε 360 Μοίρες