Πλάι στο Κύμα

  Μια υπόσχεση ήταν, να σταθώ πλάι στο "Κύμα". Δεν θα ήταν η πρώτη φορά αλλά τώρα πιά θα το αντίκριζα χωρίς λύπη και ενοχές. Έκανα απόπειρες να «βρεθώ» δίπλα του μα στην κατάσταση που βρισκόταν δυσκολευόμουν να το βάλω στο κάδρο, με έπιανε το παράπονο, γιατί τα τελευταία αυτά χρόνια είχε πια εγκαταλειφτεί,  έρμαιο στην θύελλα της λήθης. Προσπαθούσα να μαζέψω γύρο του λίγο από την  αίγλη, την ομορφιά της Αιδηψού, της Λουτρόπολης που τα τελευταία χρόνια έκανε προσπάθειες  να διατηρήσει την λάμψη της μα  εδώ στην άκρη της θάλασσας δεν είχε φτάσει ακόμα. Εκεί πλάι του όμως, το ένιωθα, το διέκρινα, ότι ακόμα τα σκουριασμένα υποστυλώματα, η σαπισμένη  κουπαστή και  τα σπασμένα παράθυρα είχαν κάτι που αντιστεκόταν στο «σαράκι» της εγκατάλειψης.  Ήταν "ποτισμένα" με τη λάμψη του παρελθόντος… ναι αυτά τα λιγοστά υλικά  στεκόταν,  είχαν ακόμα ψυχή μέσα τους, είχαν παλμό. Τον παλμό από τις ομιλίες, τα γέλια, της φωνές, όλη αυτή την δόνηση της κοσμοσυρροής τον ανθρώπων, που στάθηκαν εκεί απολαμβάνοντας ένα καφέ, ένα ούζο, αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα που άφηνε τα χνάρια του στα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού.

Αυτός παλμός μεταδόθηκε, έστω και αδύναμος αρχικά, από γενιά σε γενιά στους ανθρώπους  αυτής της πόλης, έγινε κύμα αισιοδοξίας, επιμονής, έδωσε την ώθηση σε κάποιους που δεν το  λησμόνησαν  και κατάφεραν να κάνουν το Κύμα να σταθεί ξανά στα πόδια του. Το πέτυχαν  γιατί ξέρουν ότι όσο αυτό το κτίσμα θα στέκεται στην παραλία έξω από το ξενοδοχείο «Ιστιαία», η αίγλη, η λάμψη αυτού του τόπου δεν θα ξεθωριάσει ποτέ.

  Όλα αυτά είχα στο νου μου τους τελευταίους μήνες, που από μακριά παρακολουθούσα την πορεία εργασιών  αναγέννησης,  ενώ παράλληλα διάβαζα λίγο από την ιστορία του,  την ακμή  του Μεσοπολέμου,  τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και πως  για δεκαετίες  στεκόταν  σημείο αναφοράς για κάθε επισκέπτη.

 Ανυπομονούσα  για την στιγμή που θα σταθώ κοντά του, στιγμή όπου ήρθε μαζί με  την Άνοιξη.  Απόγευμα περπάτησα τα τελευταία μέτρα, ακολούθησα την διαδρομή που αιώνες, δεκαετίες έκαναν και κάνουν χιλιάδες κόσμου.  Περπάτησα στα βήματα του Παλαμά, του Λουντέμη, της Κοτοπούλη, βήματα στο Χρόνο,  την Ιστορία.  Και  να σου, βρέθηκα πλάι του  να μοιράζομε Στιγμές μαζί του. Με κάθε κλικ έκλεινα και τα μάτια μου, νοερά μαζί του έφτανα  κάπου εκεί στη δεκαετία του 30 …….τίποτε δεν έχει αλλάξει παρελθόν παρόν αγκαλιασμένα πια  …. ο ήλιος απέναντι πάνω από το βουνό της Λιχάδας φώτισε τα νερά   της Νύμφης του Βόρειου Ευβοϊκού και η κουπαστή του Κύματος γέμισε κόσμο ομιλίες  γέλια φωνές και όταν πια ο ουρανός ντύθηκε τις αποχρώσεις του δειλινού ένα ελαφρύ αεράκι έδωσε το σινιάλο, ο κόσμος παραμέρισε και κει πάνω στο Κύμα αναδύθηκε ένας ήχος, μελωδία χρωμάτων  σε  ρυθμό Αργεντίνικου  Tango του Edouardo Bianco , ρυθμός, παλμός αναγέννησης για το στολίδι των Λουτρών της Αιδηψού.

Υ.Σ. ‘Εχω  μια πρόταση ….τι όμορφο θα ήταν η στιγμή τον εγκαινίων του να είναι ένα απόγευμα καλοκαιριού  και τα πρώτα βήματα πάνω στην κουπαστή  να είναι από  ένα ζευγάρι χορευτών, βήματα σε  ρυθμό Tango καθώς ο ήλιος θα  περνά μέρα από τα ανοιχτά παράθυρά ….χόρος πάνω απ' τη Θάλασσα, γιορτή για το αναγεννημένο «Κύμα»

Πηγές: edipsos-evia.blogspot.gr    

            www.musicheaven.gr