Πέρασμα ……στην Ήπειρο

   Για πολλούς από μας που ζούμε μακριά από την Ήπειρο, η στιγμή που επιστέφαμε, έστω και για λίγο, πίσω στην αγκάλη της αποκτούσε ιδιαίτερη σημασία. Η επιστροφή, που πριν ακόμα πραγματοποιηθεί, μόνο και μόνο η προσμονή της έδινε τα “φτερουγίσματα” στην ψυχή, την ετοίμαζε για τον Νόστο. Και τότε έφτανε η ώρα του ταξιδιού, της διαδρομής  που για εμάς τους παλιούς, ήταν μια πολύωρη διαδικασία εξαντλητική πολλές φορές. Μα από μέσα σου ήξερες ότι αυτός ο δρόμος όσο μακρύς και κουραστικός και αν ήταν το τέλος του θα σε έφερνε στην Πατρίδα…. σε μια Πόλη, σε ένα Χωρίο… σε ένα Σπίτι με τον καπνό απ’ το τζάκι να ανεβαίνει ανάμεσα στα βουνά της Ηπείρου και την αγκαλιά συνήθως των γονιών σου ανοιχτή να κουρνιάσεις μέσα της.....

Οι δικοί μου Νόστοι προς της Ήπειρο έχουν γραφτεί πάνω στους δρόμους που ξεκινούσαν από την Αθήνα. Ο πληθυντικός βέβαια για την λέξη δρόμος,  για μερικά χρόνια πίσω, δεν ταίριαζε αφού μια διαδρομή ακολουθούσες. Αυτή που σε έφερνε να διαβείς, το βόρειο κομμάτι της Πελοποννήσου, να “κουνηθείς” μέσα στα μικρά Ferry Boat (η Γέφυρα ήταν επιστημονική φαντασία ) που σε περνούσαν από το Ρίο στο Αντίρριο. Μετά αναλάμβανε το Μεσολόγγι, το Αγρίνιο, να σε φέρουν πιο κοντά. Μα το κοντά ήταν πολύ μεγάλη λέξη, διαρκούσε πολύ, σε καταπονούσε πολλές φορές, “κατέτρωγε” και πολλά απ τα αποθέματα λαχτάρας και προσμονής που είχες για να φτάσεις. Άντεχες όμως …. “το τέλος αυτού του δρόμου είναι η Ήπειρος” …βαστούσες.

 Σε όλο αυτό το δρόμο περίμενες και κάτι άλλο ……για μένα ήταν ένα σημάδι, μια εικόνα που θα με διαβεβαίωνε ότι το τέλος δρόμου ζύγωνε …… Δεν ξέρω αλλά πάντα μου έχει μείνει σαν βίωμα, πως όλες η επιστροφές μου ήταν βράδυ και μέσα στο σκοτάδι  απ το παράθυρο του λεωφορείου ή του αμαξιού περίμενα αυτό το σημάδι.

Λοιπόν, μπορεί η πρώτη χαρά να ήταν κοντά στο Μενίδι (εκει μετά του "Ζέρβα"…. κάποιοι ακόμα θυμούνται!!!) όπου στα γρήγορα περνούσε μια μεγάλη πινακίδα που σου ανακοίνωνε ότι μπήκες στην Ήπειρο. Αλλά για μένα το αντάμωμα με τον τόπο μου γινόταν…. στην πρώτη Πόλη, το πρώτο Ποτάμι, το πρώτο Γεφύρι. Ήταν το πέρασμα από την Άρτα, τον Άραχθο και το Γεφύρι τους. Εκείνη την στιγμή λαχταρούσα, εκείνο το αγνάντι στην πέτρινο Γεφύρι… των Σαράντα Πέντε Μαστόρων και των εξήντα Μαθητάδων.

Το Σημάδι, η στιγμή που έστρεφα το βλέμμα για λίγο και αντίκριζα το Γεφύρι της Άρτας. Τι δρόμοι, τι ταλαιπωρία, τι αγωνιά, όλα χανόταν. Το Γεφύρι αυτό ήταν, είναι και θα είναι  η Ήπειρος ολάκερη. Σμιλεμένη πάνω του ..χτισμένη μέσα στα θεμέλια του μαζί με την γυναίκα που Πρωτομάστορα. Η Ήπειρος του Νερού, των Βουνών, της πέτρας του και των Γεφυριών …του γυρισμού…….

Πέρασμα στην Ήπειρο …με τα χρόνια, τις εποχές, μέρα νύχτα και το Γεφύρι πάντα στέκει με καρτερεί… και αυτή τη φορά είπα να σταθώ και να το αντικρύσω με το βλέμμα πια του ταξιδευτή που ανεξάρτητα με τις διαδρομές που ‘χει κάνει αυτό το Γεφύρι πάντα στην καρδιά του θα είναι χαραγμένο σαν  Σημάδι επιστροφής.   

"....Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι,

κι αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες,

τί έχω αδελφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει."