Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Πάρνηθα


Πάρνηθα

   Από τότε που άρχισα να περιπλανιέμαι στα βουνά και τα μονοπάτια τους μου δημιουργούσε τύψεις το γεγονός ότι δεν είχα επισκεφτεί καθόλου την Πάρνηθα.  Οι τύψεις μεγάλωσαν μετά την μεγάλη φωτιά που λίγο έλειψε να καταφάει όλο το βουνό. Ο δισταγμός για μια εξόρμηση στην Πάρνηθα κρυβόταν πίσω από δικαιολογίες όπως ότι το βουνό είναι χιλιοπερπατημένο χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις να προσφέρει  ή ακόμα ότι η εγγύτητα του με το «Κλεινών Άστυ» του μετέδιδε την «γκριζάδα» της πόλης.....Τί άστοχες  σκέψεις.... η Πάρνηθα μπορεί να σου προσφέρει κάτι τελείως διαφορετικό γιατί η εναλλαγή της διάθεσής σου από την μελαγχολία του γκρίζου τόνου τις πόλης, στην ηρεμία και την γαλήνη του πρασίνου είναι άμεση χωρίς να παρεμβάλλεται, μεγάλο χρονικό διάστημα ή ένα ταξίδι. Με άλλα λόγια εκεί που είσαι μπουχτισμένος από τους ρυθμούς της πόλης και τα νεύρα σου έχουν «πειραχτεί» από την κίνηση σε κάποιο φανάρι, την αμέσως επόμενη στιγμή έχεις αποχωριστεί το αυτοκίνητο σου και το δάσος σε έχει πάρει στην αγκαλιά του. Όσο για τις άλλες συγκινήσεις ....στο Φλαμπουράκι (1074 μ)  συνάντησα ένα κοπάδι Αγριοκάτσικων (ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΙΓΑΓΡΟΣ (ΑΓΡΙΜΙ) και στρίβοντας το κεφάλι μου  στα πενήντα μέτρα με παρατηρούσε ένα ελάφι!!!!!!!
   Η διαδρομή μου ήταν από το Παρκινγκ του Τελεφερίκ ακολουθώντας το μονοπάτι μέχρι το  Φλαμπόυρι  και επιστροφή κατεβαίνοντας από την πλευρά των Θρακομακεδόνων.

Επίμονες ματιές
                                                                                  Παρατηρώντας τον παράξενο επισκέπτη



Λίγο κάτω από το Φλαμπουράκι


Φλαμπούρι

Το Μπάφι από το Φλαμπούρι

Θέα από το Φλαμπούρι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου