Πάρνηθα
Από τότε που άρχισα να περιπλανιέμαι στα βουνά και τα μονοπάτια τους μου δημιουργούσε τύψεις το γεγονός ότι δεν είχα επισκεφτεί καθόλου την Πάρνηθα. Οι τύψεις μεγάλωσαν μετά την μεγάλη φωτιά που λίγο έλειψε να καταφάει όλο το βουνό. Ο δισταγμός για μια εξόρμηση στην Πάρνηθα κρυβόταν πίσω από δικαιολογίες όπως ότι το βουνό είναι χιλιοπερπατημένο χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις να προσφέρει ή ακόμα ότι η εγγύτητα του με το «Κλεινών Άστυ» του μετέδιδε την «γκριζάδα» της πόλης.....Τί άστοχες σκέψεις.... η Πάρνηθα μπορεί να σου προσφέρει κάτι τελείως διαφορετικό γιατί η εναλλαγή της διάθεσής σου από την μελαγχολία του γκρίζου τόνου τις πόλης, στην ηρεμία και την γαλήνη του πρασίνου είναι άμεση χωρίς να παρεμβάλλεται, μεγάλο χρονικό διάστημα ή ένα ταξίδι. Με άλλα λόγια εκεί που είσαι μπουχτισμένος από τους ρυθμούς της πόλης και τα νεύρα σου έχουν «πειραχτεί» από την κίνηση σε κάποιο φανάρι, την αμέσως επόμενη στιγμή έχεις αποχωριστεί το αυτοκίνητο σου και το δάσος σε έχει πάρει στην αγκαλιά του. Όσο για τις άλλες συγκινήσεις ....στο Φλαμπουράκι (1074 μ) συνάντησα ένα κοπάδι Αγριοκάτσικων (ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΙΓΑΓΡΟΣ (ΑΓΡΙΜΙ) και στρίβοντας το κεφάλι μου στα πενήντα μέτρα με παρατηρούσε ένα ελάφι!!!!!!!
Η διαδρομή μου ήταν από το Παρκινγκ του Τελεφερίκ ακολουθώντας το μονοπάτι μέχρι το Φλαμπόυρι και επιστροφή κατεβαίνοντας από την πλευρά των Θρακομακεδόνων.
 |
Επίμονες ματιές
|
 |
Παρατηρώντας τον παράξενο επισκέπτη
|
 |
| Λίγο κάτω από το Φλαμπουράκι |
 |
| Φλαμπούρι |
 |
| Το Μπάφι από το Φλαμπούρι |
 |
| Θέα από το Φλαμπούρι |
|
Από τότε που άρχισα να περιπλανιέμαι στα βουνά και τα μονοπάτια τους μου δημιουργούσε τύψεις το γεγονός ότι δεν είχα επισκεφτεί καθόλου την Πάρνηθα. Οι τύψεις μεγάλωσαν μετά την μεγάλη φωτιά που λίγο έλειψε να καταφάει όλο το βουνό. Ο δισταγμός για μια εξόρμηση στην Πάρνηθα κρυβόταν πίσω από δικαιολογίες όπως ότι το βουνό είναι χιλιοπερπατημένο χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις να προσφέρει ή ακόμα ότι η εγγύτητα του με το «Κλεινών Άστυ» του μετέδιδε την «γκριζάδα» της πόλης.....Τί άστοχες σκέψεις.... η Πάρνηθα μπορεί να σου προσφέρει κάτι τελείως διαφορετικό γιατί η εναλλαγή της διάθεσής σου από την μελαγχολία του γκρίζου τόνου τις πόλης, στην ηρεμία και την γαλήνη του πρασίνου είναι άμεση χωρίς να παρεμβάλλεται, μεγάλο χρονικό διάστημα ή ένα ταξίδι. Με άλλα λόγια εκεί που είσαι μπουχτισμένος από τους ρυθμούς της πόλης και τα νεύρα σου έχουν «πειραχτεί» από την κίνηση σε κάποιο φανάρι, την αμέσως επόμενη στιγμή έχεις αποχωριστεί το αυτοκίνητο σου και το δάσος σε έχει πάρει στην αγκαλιά του. Όσο για τις άλλες συγκινήσεις ....στο Φλαμπουράκι (1074 μ) συνάντησα ένα κοπάδι Αγριοκάτσικων (ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΙΓΑΓΡΟΣ (ΑΓΡΙΜΙ) και στρίβοντας το κεφάλι μου στα πενήντα μέτρα με παρατηρούσε ένα ελάφι!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου