Ημερολόγιο Καταστρώματος. Καταχώρηση 13/8/2011

Αγία Κυριακή

 

Το Αργυρόνησο αυτά τα χρόνια ήταν η «Άκρη του Κόσμου» των διαδρομών μου προς τα Βόρεια. Φέτος έχοντας το καινούργιο σκαρί μπήκε στο νου μου η διάσχιση της μπούκας του Παγασητικού κόλπου. Αυτό που απόμενε ήταν το χρονικό παράθυρο για το εγχείρημα και αυτό άνοιξε την πιο κατάλληλη στιγμή: Αυγουστιάτικη Πανσέληνος, «Βροχή» Λεοντιδών (Πεφταστέρια) και απουσία Μελτεμιού.

  Τελικός προορισμός η Αγία Κυριακή το γραφικό ψαροχώρι κάτω από το Τρίκερι σε μία απόσταση 9 ν.μ. (17 χλμ) από τον Νέο Πύργο.

Ο απόπλους πραγματοποιήθηκε της 04:00 πμ με την παραλία του χωριού να φωτίζεται από το ολόγιομο φεγγάρι. Το στεριανό αεράκι ανακατωμένο με τους νυσταγμένους πια, ήχους του παραλιακού Club άρχισε να με σπρώχνει στην αγκαλιά του Βόρειου Ευβοϊκού που εάν και προσπαθούσε να μείνει σκοτεινός το Αυγουστιάτικο Φεγγάρι δεν τον αφήνε. Μια  αίσθηση μοναξιάς διαλύθηκε σύντομα αφού ακριβώς από πάνω μου τα αστέρια που έπεφταν χαράζοντας τον ουρανό μου πρόσφεραν μια ζωντανή παράσταση πλανητάριου και... όσες ευχές είχα μαζέψει αυτές στέρεψαν στα πρώτα 2 ν.μ.

  Η παράσταση όδευε προς το  τέλος και εγώ για την  πρώτη στάση της διαδρομής στον σκοτεινό ακόμα προβλήτα κάτω από το φάρο του Αργυρόνησου. Στο σημείο αυτό το φεγγάρι άρχισε να χάνεται πίσω από το Τραγοβούνι υπό την ηχητική υπόκρουση των εκατοντάδων γλάρων κατοίκων του νησιού. Βέβαια δεν έχασα την ευκαιρία για μια επίσκεψη στο φάρο καθώς οι πρώτες αποχρώσεις της αυγής άρχισαν να αγκαλιάζουν το κτήριο.

  Με τον ήλιο να ξεγλίστρα πίσω από την Σκιάθο έβαλα πλώρη πρώτα για το δυτικό άκρο της εισόδου του Παγασητικού Κόλπου, το ακρωτήρι Σταυρός και μετά  χάραξα την ρότα μου, με μπούσουλα το Τρίκερι, για την  Αγία Κυριακή .

Το όμορφο αυτό χωριό λουσμένο στο πορτοκαλί του πρωινού ήταν σαν να αναδύεται μέσα από θαλασσογραφία. Ο μόλος εδώ αντιστέκεται στις επιταγές του σύγχρονου κόσμου, τα στενά σοκάκια ελίσσονται ανάμεσα στα πανέμορφα πετρόκτηστα σπίτια που μπροστά τους έχουν μικρές προκυμαίες να απλώνονται για να συναντήσουν τα κρυστάλλινα νερά  του λιμανιού. Εκεί πάνω αραδιασμένα και τα  ξύλινα τραπεζάκια από τα ουζερί με τους ιδιοκτήτες να βάζουν για λιάσιμο τα χταπόδια. Εδώ στα πολύχρωμα μικρά καΐκια   οι ηλιοκαμένοι ψαράδες  ξεψαρίζουν ήρεμα  τα δίχτυα τους. Ακόμα και το καρνάγιο στον διπλανό όρμο έχει μείνει ανέγγιχτο από τον χρόνο με την μυρωδιά της μουράβιας να αιωρείται πάνω από τα ξενερισμένα πλεούμενα   και τους εργάτες να ετοιμάζουν την βάζα για να ακουμπήσει το καΐκι που μόλις ξεπρόβαλε από τον Παγασητικό.

Καθώς ο καυτός ήλιος του Αυγούστου δεν είχε σκαρφαλώσει αρκετά ψηλά βρήκα τον χρόνο να πάω μέχρι τον φάρο στο ακρωτήριο Καβούλια. Στην διαδρομή  πέρασα  από την Γεροπλίνα οπού τα γαλάζια νερά σμίγουν με την ελιά και τα πηλιορείτικα σπίτια.

Επιστροφή πίσω στην Αγία Κυριακή παίρνοντας της τελευταίες ανάσες για τον Νόστο στην Εύβοια. Γερές κουπιές και καθώς το Τρίκερι με ξεπροβόδισε από ψηλά, λίγες μοίρες ανατολικά άρχισε να «φρεσκάρει» Γρεγοτραμουντάνα, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, αυτή τη φορά για να με ξεκουράσει για τα τελευταία  8 ν.μ. μέχρι η πλώρη να αγγίξει τα βότσαλα της παραλίας του Νέου Πύργου. 
Διαδρομή   http://el.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=2046500

...........οι πρώτες αποχρώσεις της αυγής άρχισαν να αγκαλιάζουν τον φάρο

Με τον ήλιο να ξεγλίστρα πίσω από την Σκιάθο ......  χάραξα την ρότα μου

...αναμένοντας τους πρώτους μεζέδες..

Καρνάγιο..... οι βάζες στην σειρά έτοιμες να υποδεχτούν καίκια

Καίκι στην Γεροπλίνα

ο Φάρος στο ακρωτήριο Καβούλια στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου

μικρές προκυμαίες που απλώνονται για να συναντήσουν τα κρυστάλλινα νερά  του λιμανιού

 

...επιστροφή απο τηνπρωινή ψαριά....