Ατραπός: Πεζόδρομος

Σεπτέμβριος 1990…. φορτώνω και 22 χρόνια στην πλάτη μου και αυτό το πρωινό Σεπτέμβρη του 2012 “βρίσκομαι” ξανά στη Ηγουμενίτσα και το «βρίσκομαι» με την σημασία να περιηγηθώ στην πόλη που μεγάλωσα.

Αυτό που με απασχόλησε όταν σκέφτηκα αυτόν τον περίπατο, ήταν τι θα ήθελε ένας «μεσόκοπος» να δει μετά από «απουσία» τόσων χρόνων. Το σίγουρο είναι που δεν θα ήθελα να μιλήσω για τα τετριμμένα: το πώς μεγάλωσε: η πόλη, τα λιμάνια, ο κόσμος που μάλιστα ελάχιστα πια γνωρίζω…

Έψαξα να βρω κάτι διαφορετικό που να «εφάπτεται» με της μνήμες μου (αχ!! αυτές οι μνήμες που με κατατρέχουν !!!)….. κάτι Όμορφο που να έχει γεννηθεί στην πόλη αυτά τα χρόνια απουσίας, και τι πιο ιδανικό από τον πεζόδρομο - ποδηλατοδρόμο μεταξύ της πόλης και του Δρεπάνου.

Αρχή λοιπόν αυτό το πρωινό του φθινοπώρου δίπλα από τη είσοδο του Motel “Xenia” …..θα σκεφτείτε τι λέει αυτός ο «δεινόσαυρος»!! Όμως πριν 30 - 35 χρόνια έτσι είχαν τα πράγματα και οι εγκαταστάσεις του Τ.Ε.Ι ήταν μια όμορφη Ξενοδοχειακή Μονάδα (που δυστυχώς δεν έτυχε σωστής προσοχής) και για να κάνεις αυτή τη διαδρομή τότε υπήρχε πρόσβαση μόνο από τη παραλία.

Εδώ το κεφάλι στρέφει αριστερά προς την παραλιακή ζώνη της πόλης γιατί «παιχνιδίσματα της μνήμης» μου φέρνουν …τα νερά του Κόλπου της Ηγουμενίτσας να είναι κατά 60 μέτρα πιο πλούσια και να γλείφουν σχεδόν τους κορμούς από τα Πλατάνια. Αμυδρή ανάμνηση αλλά σταμπαρισμένη βαθειά μέσα μου και να σας δώσω και μια εικόνα…. μικρός σε μία εξεδρούλα κάτω από τα πλατάνια, στο ένα χεράκι ένα σουβλάκι στο άλλο μια πορτοκαλάδα και από κάτω του το κύμα να αναστατώνει τα βοτσαλάκια. Απορία το έχω ακόμα και τώρα γιατί δημιουργήθηκε αυτό το μπάζωμα. Ευτυχώς την τελευταία δεκαετία έχει αξιοποιηθεί και από πέρυσι αν δεν κάνω λάθος υπάρχει η ευχάριστη νότα με τα τραπεζάκια που τοποθετήθηκαν δίπλα στα βράχια.

Επιμένω με τη μνήμες ίσως γιατί βοηθούν και τα αχνά χρώματα του πρωινού. Πρώτα βήματα στον πεζόδρομο και η ματιά, μια στην πόλη που ξυπνάει και μια στην παραλία από αριστερά μου . Εκεί κάτω «φεύγοντας» από την πόλη βαδίζαμε στη σκιά από τις λεύκες και δίπλα από τις φραγκοσυκιές που έβγαιναν από την περίφραξη του Ξενοδοχείου. Βαδίζαμε για να πάμε για μπάνιο στο «μακρινή» παραλία του Xenia στην πρώτη στροφή για το Δρέπανο (εκεί που υπάρχει το εικόνισμα).

Απολαμβάναμε τα νερά του Ιουνίου, μαζί με του τουρίστες με τα φανταχτερά, στα μάτια μας, αμάξια τους αραγμένα στις πυλωτές των δωματίων του Motel. Το απολαμβάναμε με όλη σημασία της λέξης , αφού τότε τα νερά του Κόλπου της Ηγουμενίτσας δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτε από τα καταγάλανα νερά των άλλων κόλπων της Θεσπρωτίας. Μάλιστα στο σημείο αυτό βρισκόταν μέσα στο νερό (πιθανώς να υπάρχει και τώρα) ένα μεγάλο κομμάτι τσιμεντένιου σωλήνα που μικρά συναγωνιζόμασταν με μακροβούτι να περάσουμε από μέσα και ….τα πιτσιρίκια έτσι να αποδείξουν ότι αξίζουν να λέγονται Αγόρια. Αναμνήσεις ξεπετάγονται με το ρυθμό των βημάτων μου για την ζωντάνια των παιδικών χρόνων. Η λέξη Ζωντάνια θα ξεπεταχτεί πολλές φορές σε αυτές τις αράδες… Ζωντάνια έχει αυτός ο δρόμος από τους πρωινούς συνοδοιπόρους, τους Ποδηλάτες… και από τις πρώτες καλημέρες που εισπράττω. Η ίδια αυτή λέξη με κάνει να λοξοδρομήσω για λίγο από τον πεζόδρομο….

Ο ήλιος ετοιμάζεται να ξεμυτίσει πίσω από το Τσιμπουρίκι και πηγαίνω προς το νερό στο άκρο μπροστά από την μεταλλική γέφυρα. Ένας γλάρος μου παραχωρεί την τοποθεσία και τα υπόλοιπα τα αφήνω στην Ανατολή.

Πρώτος Ήλιος πάνω από την πόλη μπροστά μου …Πρώτος Ήλιος φωτίζει και τον κόλπο της Ηγουμενίτσας με αυτό εδώ το βορινό κομμάτι του να παίρνει την …πρωτιά σε ομορφιά. Νέο φώς γύρω μου και η Ζωντάνια εδώ έχει ήχο από τις φωνές των κωπηλατών στις εγκαταστάσεις του Δ.Ν.Ο.Η., που κάνουν ζέσταμα και ετοιμάζονται να ρίξουν τις λέμβους τους στο νερό. Κουπί βλέπω και ζηλεύω!!…. πιο πολύ όμως χαίρομαι για την αλματώδη αθλητική ανάπτυξη πού έχει αυτά τα χρόνια η πόλη ιδίως σε αυτόν τον τομέα.

Επιστροφή πίσω στον δρόμο και μετά την γεφυρούλα ο δρόμος στρέφει προς τα βόρεια και αλλάζει …όψη …Τώρα περπατάς δίπλα σε ένα σκηνικό …ψαράδικο… απόμαχα σκαριά ακουμπισμένα δίπλα στην παραλία ανακατεύονται με τις καλαμιές… σκόρπιες βάρκες ακίνητες στο ρεμέντζο τους ….και η Άυρα ανακατεμένη με μυρωδιά μοράβιας και ξερών φυκιών… το Πορτοκαλί του απλώνει ο Ήλιος ανάμεσα στους κορμούς των μεγάλων ευκαλύπτων και αγκαλιάζει τους ψαράδες που ξεψαρίζουν, με ήρεμες φωνές, τα δίκτυα …

Και αυτή την ώρα θα απολαύσεις και ένα εξαιρετικό σμίξιμο…. λίγο πιο ανοιχτά να εμφανίζονται οι κωπηλάτες αφήνοντας με τα κουπιά τους σβέλτα ίχνη στα ήρεμα νερά του κόλπου… ΕΔΩ ο Μόχθος, η Προσπάθεια, η Δύναμη, η Υπομονή… ΜΑΖΙ…. σε καλημερίζουν.

Ανηφορίζει σιγά σιγά ο δρόμος μετά από τη μικρή παιδική παιδική χαρά μαζί και νεαρά δέντρα που πασχίζουν να σε καλύψουν με τους κλώνους τους. Τα απάνω του παίρνει και ο ήλιος που έχει αφήσει το φλερτάρισμα με τις βουνοκορφές πίσω από την πόλη και σε ακολουθεί στον ανηφορικό δρόμο. Η απόσταση από τη θάλασσα μακραίνει και κάθε μέτρου ύψους που κερδίζεις το εξαργυρώνεις σε υπέροχη θέα προς όλο τον Κόλπο της Ηγουμενίτσας. Μέχρι το βλέμμα παρακολουθήσει όλη την ακτογραμμή του κόλπου, έχεις φτάσει στο κιόσκι αλλά και στο τέλος της διαδρομής!!!.

Λίγο απότομη παύση αν κοιτάξει κανείς προς το Δρέπανο και αναλογιστεί τι υπέροχη διαδρομή θα ήταν η συνέχεια του πεζόδρομου με το επισκέπτη να απολαμβάνει από μια πλευρά το Ιόνιο και από την άλλη την λιμνοθάλασσα με τα λογιών πανέμορφα υδρόβια αποδημητικά πουλιά!!

Καιρός για επιστροφή και σε όλη την διαδρομή «αρπάζω» με το νου, τον ήλιο και τον κατεβάζω εκεί προς το Μακρυγυάλι και την Λυγιά και φαντάζομαι την διαδρομή…. πορφυρή από τον Βασιλιά Ήλιο που θα αποχαιρετά την Ηγουμενίτσα και σίγουρα τους εκατοντάδες κατοίκους της που εκείνη την ώρα θα περπατούν εδώ και θα με καληνυχτίζουν.