Χρόνια
τώρα που συναναστρέφομαι με την θάλασσα, πέρα από το απέραντο γαλάζιο, με
γοήτευαν μερικά τετραγωνικά μέτρα Λευκού, που ορθώνονταν πάνω από την επιφάνεια
της. Ήταν ανοιγμένα Πανιά που φλερτάριζαν με τον Άνεμο, κι εγώ από μακριά
τα αγνάντευα. Συνάμα ζήλευα τον άνθρωπο
που κρατούσε το διάκι με το ‘να χέρι ενώ με τ’ άλλο μερικά σχοινιά.
Ενορχήστρωνε τον χορό Ανέμου και Πανιών ώστε να δώσουν ώθηση στο σκαρί του.
Ποθούσα να βρεθώ μέσα σ ένα ιστιοφόρο και κάτω από τα ξάρτια, κοιτώντας
ψηλά, να γίνω ένα με αυτή την χορογραφία …Άνεμος…. Πανιά
Λοιπόν
πάνε δύο μήνες τώρα που αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα, βρέθηκα από κάτω
από τα πανιά, έμαθα τα όνομα τους, Μαΐστρα, Τζένοα και Φλόκος, κράτησα και τα σχοινιά, έμαθα να τα λέω σκότες και
μαντάρια.
Ναυτολογήθηκα,
μαθητής και δόκιμος, πλήρωμα ενός Ιστιοπλοϊκού Σκάφους που μέχρι τώρα μου έχει
χαρίσει πρωτόγνωρες εμπειρίες. Εμπειρίες που ξεκινούν και τελειώνουν από ένα
μικρό λιμανάκι στην Ανατολική μεριά του Πειραιά, κάτω από τον κόρφο της
Καστέλας. Μικρολίμανο και στην αγκαλιά του αραγμένα τα Ιστιοπλοϊκά μαζί κι ο «Αρμενιστής»
που έχει γίνει το σχολείο και η απόλαυση μου.
Αρκετές φορές την εβδομάδα βρίσκομαι
εκεί κάτω, περπατώ από τον σταθμό του ηλεκτρικού μέχρι το σκάφος. Διασχίζω
αυτόν τον υπέροχο όρμο, απολαμβάνοντας τις σιλουέτες των πλεούμενων να
λικνίζονται στα ήρεμα νερά της Αγκαλιάς του Μικρολίμανου. Μέχρι να φτάσω στο
μυαλό στριφογυρίζουν, ναυτικοί κόμποι, πλεύσεις και πορείες. Μα το ανήσυχο
μάτι πάντα έριχνε κλεφτές ματιές προς τα Ανατολικά, πέρα από τα κατάρτια
και την μπούκα του λιμανιού. Ανοιγόκλεινε η ματιά και προσπαθούσε να συνθέσει
τη μαγεία του πρωινού σε αυτήν την γωνιά του Πειραιά.
Χαράματα
Σαββάτου πήρα το ποδήλατο αυτή τη φορά, κατέβηκα στο Μικρολίμανο, στην αγκαλιά
του να συναντήσω τον Ηλιάτορα
Σκοτάδι ακόμα, με μια Πανσέληνο να είναι έτοιμη
να ξαπλώσει πίσω από τον Λόφο του Προφήτη Ηλία. Πρώτα το μάθημα έκανα πράξη και
πήρα τις απαραίτητες Διοπτεύσεις ….090 και μερικές μοίρες δεξιά από το
Πράσινο φανό το Λιμανιού. Ανατολικά στράφηκε το βλέμμα, εκεί πίσω από την
κορυφογραμμή του Υμηττού άρχισαν να ξεπηδούν λογιών αποχρώσεις της αυγής, ξεχύθηκαν
ως εδώ δίνοντας στα νερά μπροστά μου, τα χρώματα που λατρεύω. Και η γοητεία μεγάλωσε
από τα κατάρτια που καθρεπτιζόταν πάνω τους. Μέχρι που ήρθε το
αποκορύφωμα, εμφανίστηκε ο Ήλιος, απαλά πέρασε μέσα στο Μικρολίμανο, χάιδεψε τ άλμπουρα
κι ήρθε να με βρει. Πρωινό, ¨Ήλιος, Θάλασσα Μαγεία κι εγώ πάλι ο τυχερός που με Καλημέρισαν.
Στη ρότα
του Ηλιάτορα βρέθηκε και η Καστέλα δυτικά, και έτσι φωτίστηκε μια γωνιά της μεγάλης πόλης που ζούμε. Φανερώθηκε
ένα πρόσωπο που το άγχος η ρουτίνα ανακατεμένα με το τσιμέντο των
πολυκατοικιών, το κρύβει. Το πρόσωπο της πόλης που πρέπει να φιλτράρουμε από
την ασχήμια του Γκρίζου και να αφήνουμε να μας γαληνεύει. Κάπως έτσι με
γαλήνεψε κι έμενα η Καστέλα , έτρεξα πάνω της, κάθισα σε ένα από τα
σκαλοπάτια της και μαζί απολαύσαμε τον Ήλιο να λούζει το Μικρολίμανο με τα
Ιστιοπλοϊκά έτοιμα να σαλπάρουν. Να ξανοιχτούν στον Σαρωνικό, να κάνουν… μάϊνα… μερικά
τετραγωνικά μέτρα Λευκού πάνω απ το Γαλάζιο και να φλερτάρουν με τον Άνεμο.
Μικρολίμανο
....φτερουγίσματα....
Διασχίζω
αυτόν τον υπέροχο όρμο, απολαμβάνοντας τις σιλουέτες των πλεούμενων να
λικνίζονται στα ήρεμα νερά της Αγκαλιάς του Μικρολίμανου.
 |
...ανηφορίζοντας στην Καστέλα
...το ομορφο πρόσωπο της πόλης.....
.... λογιών αποχρώσεις της αυγής, ξεχύθηκαν
ως εδώ δίνοντας στα νερά μπροστά μου, τα χρώματα που λατρεύω. Και η γοητεία μεγάλωσε
από τα κατάρτια που καθρεπτιζόταν πάνω τους.
.....και κάπου Έκει στον Μόλο ακούστηκε πάλι η Χαρις.....
....ο Ήλιος να λούζει το Μικρολίμανο με τα Ιστιοπλοϊκά
έτοιμα να σαλπάρουν. Να ξανοιχτούν στον Σαρωνικό, να κάνουν… μάϊνα… μερικά τετραγωνικά
μέτρα Λευκού πάνω απ το Γαλάζιο και να φλερτάρουν με τον Άνεμο.....