Ατραπός: Κλεινόν Άστυ

04:55 για ακόμα μια μέρα, εδώ και πάνω από δεκαετία, είμαι στο πόδι…. μηχανικές κινήσεις προετοιμασίας αλλά και δύο στοργικά φιλιά, πριν αποχωρίσω, στα αγαπημένα μου πρόσωπα που η ζεστασιά του Μορφέα τα αγκαλιάζει ακόμα . Τον σάκο μου στον ώμο και …αναχώρηση…

Για όσους είναι οικείοι με τις διαδρομές της ζωής μου θα περιμένουν να απλωθεί μπροστά τους το πράσινο ενός βουνού ή το γαλάζιο μιας παραλίας . Σήμερα όμως θα σας «μιλήσει» ο αστός , ο πολίτης της πόλης.

Άλλη μια μέρα περπατώντας κατευθύνομαι στον σταθμό του Ηλεκτρικού ακολουθώντας την καθημερινή ρουτίνα . Μετά από λίγο ο μονότονος ήχος του τρένου πάνω στις ράγες θα με περικυκλώσει και η πόλη σιγά – σιγά θα αρχίζει να αποκαλύπτει το γκρίζο πέπλο της, καθώς περνά βιαστικά έξω από το παράθυρο του συρμού… άχαρες πολυκατοικίες δίνουν την σκυτάλη σε υπόγειες σκοτεινές διαδρομές. Κολλημένος στο τζάμι προσπαθώ να διακρίνω μερικές οάσεις πολιτισμού, αποσπάσματα λευκού μαρμάρου, όμως επιμελώς η νύχτα, που ακόμα καλά κρατεί, μου τα στερεί.

Μαζί με τις υπόλοιπες νυσταγμένες φιγούρες θα αφήσω πίσω μου τον Σταθμό του Πειραιά και …το ταξίδι συνεχίζεται, για λίγο κάπου στην Σαλαμίνα. Εκεί σε μία άκρη της θα με βρει, ακόμα να περπατώ, ο Ήλιος …το βάλσαμο μου ….σχεδιάζοντας απίστευτες εικόνες στον ουρανό πάνω από την Αμφιάλη. Καθώς οι ακτίνες ξεπλένουν την κατήφεια, σχεδόν πάντα μου φέρνουν και ενοχές ….γιατί να συμπεριφέρομαι σε αυτήν την πόλη που φωτίζεται πίσω από το όρος Αιγάλεω, με τόσο σκληρότητα, γιατί να μιλάω με γκρίζα λόγια για τον τόπο που εδώ και 22 χρόνια με φιλοξενεί….. ποιος είμαι εγώ που περιγράφει με μουντές εικόνες την πόλη που χάρισε για αιώνες απλόχερα, ακόμα και σε πιο σκοτεινούς καιρούς, τον πολιτισμό. Αυτή τη λαμπρότητα δεν κατάφερε να την σβήσει κανένας πόσο μάλλον ένας ταπεινός περιπατητής σαν κι εμένα

…..γαντζώνομαι μάλλον κι εγώ πάνω στις καταστάσεις που ζούμε αυτή την εποχή και προσάπτω στην πόλη τα δεινά που όμως κάποιοι συμπολίτες μέσα και έξω από αυτή τα έχουν δημιουργήσει. Φορτώνουμε στην πόλη, στον αέρα, το Μάρμαρο, το λιγοστό πράσινο, τα δικά μας στραβοπατήματα. Πόσοι από μας έχουμε κοιτάξει πίσω από το γκρίζο παραπέτασμα, την Αίγλη και τη Ομορφιά αυτού του Ένδοξου (Κλεινόν) τόπου , της Αθήνας.

Λοιπόν 0455 …σε 25 λεπτά στον σταθμό του Ηλεκτρικού.... Κυριακή στην ίδια διαδρομή προς τον Πειραιά μόνο που αυτή την φορά επιτέλους κάνω πραγματικότητα αυτό που είχα τάξει στο εαυτό μου και στην Ένδοξη Πόλη. Να την κοιτάξω κατάματα χωρίς γκρίζες αποχρώσεις και αυτή να μου ξεδιπλώσει τα Κάλλη και τις Αρετές της. Η ρουτίνα εκτροχιάζεται στο Θησείο..... οι Νύμφες και οι Μούσες με περιμένουν…….

Πρώτα βήματα στον πεζόδρομο της οδού Αγίων Ασωμάτων και μια ελαφριά αύρα ξεχύνεται από την Αποστόλου Παύλου. Μαζί με την ανεμελιά των τελευταίων θαμώνων που αποχωρούν από τα μαγαζιά του Θησείου, με γεμίζουν φρεσκάδα καθώς αρχίζω να ανηφορίζω προς το Αστεροσκοπείο και την πρώτη στάση μου που είναι ο λόφος των Νυμφών. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά δίπλα από το Εθνικό Αστεροσκοπείο το σκοτάδι με αγκάλιασε ξανά. Δρυάδες οι Νύμφες που περιφέρονται ανάμεσα στα λιγοστά πεύκα και μέσα στο σκοτάδι αισθάνομαι σαν να μου κλείνουν τρυφερά τα μάτια, να με παίρνουν από το χέρι και εκεί στην κορυφή του λόφου τους να με αφήνουν. Τα μάτια διαστέλλονται και η ψυχή ανοίγει διάπλατα …….μπροστά μου η φωταγωγημένη Ακρόπολη….

.... μέσα σε μια νύχτα, που κάνει τις τελευταίες προσπάθειες να παραμείνει. Φάρος ελπίδας ο Βράχος της Ακρόπολης ….επιβεβαίωση ότι, το Ωραίο το Μεγάλο το Αληθινό αντιστέκεται στον χρόνο …μα πιο πολύ στου ανθρώπου τα καμώματα. Βράχος Πολιτισμού που μεταλαμπαδεύει φως απέναντι στον Λυκαβηττό, μα και από κάτω του στην Πόλη μετατρέποντας την σε χαλί με χιλιάδες μικρές φλόγες. Δεν αντέχει η Νύχτα σε τόσο ….Φως ….το επιβεβαιώνουν και οι αποχρώσεις του ουρανού. Προς την Αυγή διαβαίνω και εγώ … σταματώ ξανά, στην Πνύκα. Στο κάδρο μου είναι πάντα η Ακρόπολη αλλά εδώ από κάτω μου είναι το Βήμα και η Εκκλησία του Δήμου. Στις λαξευμένες αυτές πέτρες το θρόισμα των δέντρων ανακατεύονταν με την βοή των Πολιτών που τέτοια ώρα άρχιζαν να συναθροίζονται εδώ. Μαζί με το Φώς έβγαιναν από το Βήμα λόγια Ανθρώπων για Ανθρώπους λόγια Ισχυρά, λόγια που έδωσαν έννοια στην λέξη Δημοκρατία …και φυσικά απομένει σε μένα και σε όλους μας κάπου αν όχι εδώ, αλλού σε αυτήν την πόλη, να λαξεύσουμε το δικό μας Βήμα και επιτέλους ειπωθούν και να ακουστούν λόγια Δημοκρατίας…..

Για την ώρα αφήνω τον χώρο πριν η Αυγή γίνει Πρωινό και πάω να πιάσω θέση στον Λόφο των Μουσών .... .εκεί λίγο πιο κάτω από το ταφικό μνημείο του Φιλόπαππου υπάρχει ένας μικρός βράχος Τέλειο σημείο για την …επίκλησή μου… Μπροστά μου το μεγαλείου του Παρθενώνα και από τις Μούσες, τις κόρες του Δία και της Μνημοσύνης διαλέγω η επίκληση να είναι προς την Πολύμνια, αφού Ύμνος προς την Ομορφιά είναι η εικόνα που απλώνεται καθώς ο Ήλιος ορθώνει το μεγαλείο του πάνω από την ράχη του Υμηττού και ζωγραφίζει …. Χρώματα…. Ακόμα και αυτή η τσιμεντούπολη ολόγυρα, απαρνιέται το γκρίζο της για το πύρινο πορτοκαλί του Ήλιου..

Ναι αυτήν την ώρα, σ’ αυτό το σημείο, αισθάνομαι Πολίτης αυτής τη Πόλης …και εάν κάποιος θέλει να χαρακτηρίζεται Αθηναίος εδώ είναι ένα από τα σημεία που πρέπει να σταθεί…. Και μετά, όπως έκανα κι εγώ, δεν έχει παρά να ακολουθήσει τον Ήλιο .....από τους λόφους των Μουσών και των Νυμφών …..στο Θησείο, από την Πλάκα ….στο Ζάππειο …το Σύνταγμα και την Ακαδημία και ….μέχρι τις πιο μακρινές συνοικίες την Πόλης ….Υπάρχει Ομορφιά παντού, όσες πολυκατοικίες κι αν υπάρχουν, και να προσπαθούν να σκιάσουν αυτήν την πόλη, μέσα τους θα εξακολουθούν να μένουν άνθρωποι που θα αντιστέκονται στην μιζέρια και …πάνω, γύρω και ανάμεσα από τα εμπόδια τσιμέντου θα ξεπετάγεται ο Ήλιος ενός κυριακάτικου πρωινού να φωτίζει τις αμέτρητες ομορφιές της Ένδοξης αυτής Πόλης….

Περιήγηση σε 360 Μοίρες