Πλάι στο Κύμα

  Μια υπόσχεση ήταν, να σταθώ πλάι στο "Κύμα". Δεν θα ήταν η πρώτη φορά αλλά τώρα πιά θα το αντίκριζα χωρίς λύπη και ενοχές. Έκανα απόπειρες να «βρεθώ» δίπλα του μα στην κατάσταση που βρισκόταν δυσκολευόμουν να το βάλω στο κάδρο, με έπιανε το παράπονο, γιατί τα τελευταία αυτά χρόνια είχε πια εγκαταλειφτεί,  έρμαιο στην θύελλα της λήθης. Προσπαθούσα να μαζέψω γύρο του λίγο από την  αίγλη, την ομορφιά της Αιδηψού, της Λουτρόπολης που τα τελευταία χρόνια έκανε προσπάθειες  να διατηρήσει την λάμψη της μα  εδώ στην άκρη της θάλασσας δεν είχε φτάσει ακόμα. Εκεί πλάι του όμως, το ένιωθα, το διέκρινα, ότι ακόμα τα σκουριασμένα υποστυλώματα, η σαπισμένη  κουπαστή και  τα σπασμένα παράθυρα είχαν κάτι που αντιστεκόταν στο «σαράκι» της εγκατάλειψης.  Ήταν "ποτισμένα" με τη λάμψη του παρελθόντος… ναι αυτά τα λιγοστά υλικά  στεκόταν,  είχαν ακόμα ψυχή μέσα τους, είχαν παλμό. Τον παλμό από τις ομιλίες, τα γέλια, της φωνές, όλη αυτή την δόνηση της κοσμοσυρροής τον ανθρώπων, που στάθηκαν εκεί απολαμβάνοντας ένα καφέ, ένα ούζο, αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα που άφηνε τα χνάρια του στα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού.

Αυτός παλμός μεταδόθηκε, έστω και αδύναμος αρχικά, από γενιά σε γενιά στους ανθρώπους  αυτής της πόλης, έγινε κύμα αισιοδοξίας, επιμονής, έδωσε την ώθηση σε κάποιους που δεν το  λησμόνησαν  και κατάφεραν να κάνουν το Κύμα να σταθεί ξανά στα πόδια του. Το πέτυχαν  γιατί ξέρουν ότι όσο αυτό το κτίσμα θα στέκεται στην παραλία έξω από το ξενοδοχείο «Ιστιαία», η αίγλη, η λάμψη αυτού του τόπου δεν θα ξεθωριάσει ποτέ.

  Όλα αυτά είχα στο νου μου τους τελευταίους μήνες, που από μακριά παρακολουθούσα την πορεία εργασιών  αναγέννησης,  ενώ παράλληλα διάβαζα λίγο από την ιστορία του,  την ακμή  του Μεσοπολέμου,  τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και πως  για δεκαετίες  στεκόταν  σημείο αναφοράς για κάθε επισκέπτη.

 Ανυπομονούσα  για την στιγμή που θα σταθώ κοντά του, στιγμή όπου ήρθε μαζί με  την Άνοιξη.  Απόγευμα περπάτησα τα τελευταία μέτρα, ακολούθησα την διαδρομή που αιώνες, δεκαετίες έκαναν και κάνουν χιλιάδες κόσμου.  Περπάτησα στα βήματα του Παλαμά, του Λουντέμη, της Κοτοπούλη, βήματα στο Χρόνο,  την Ιστορία.  Και  να σου, βρέθηκα πλάι του  να μοιράζομε Στιγμές μαζί του. Με κάθε κλικ έκλεινα και τα μάτια μου, νοερά μαζί του έφτανα  κάπου εκεί στη δεκαετία του 30 …….τίποτε δεν έχει αλλάξει παρελθόν παρόν αγκαλιασμένα πια  …. ο ήλιος απέναντι πάνω από το βουνό της Λιχάδας φώτισε τα νερά   της Νύμφης του Βόρειου Ευβοϊκού και η κουπαστή του Κύματος γέμισε κόσμο ομιλίες  γέλια φωνές και όταν πια ο ουρανός ντύθηκε τις αποχρώσεις του δειλινού ένα ελαφρύ αεράκι έδωσε το σινιάλο, ο κόσμος παραμέρισε και κει πάνω στο Κύμα αναδύθηκε ένας ήχος, μελωδία χρωμάτων  σε  ρυθμό Αργεντίνικου  Tango του Edouardo Bianco , ρυθμός, παλμός αναγέννησης για το στολίδι των Λουτρών της Αιδηψού.

Υ.Σ. ‘Εχω  μια πρόταση ….τι όμορφο θα ήταν η στιγμή τον εγκαινίων του να είναι ένα απόγευμα καλοκαιριού  και τα πρώτα βήματα πάνω στην κουπαστή  να είναι από  ένα ζευγάρι χορευτών, βήματα σε  ρυθμό Tango καθώς ο ήλιος θα  περνά μέρα από τα ανοιχτά παράθυρά ….χόρος πάνω απ' τη Θάλασσα, γιορτή για το αναγεννημένο «Κύμα»

Πηγές: edipsos-evia.blogspot.gr    

            www.musicheaven.gr

 

Καταρράκτες Κρέμαση

  Αρμόνια, είναι η λέξη που διάλεξα για να ξεκινήσω αυτήν τη περιήγηση. Η αρμονία του τοπίου, της φύσης μα και το δέσιμο του ανθρώπου με όλα αυτά. Αρμονία χρωμάτων, του πράσινου που σμίγει με το μπλε. Όλα αυτά τα συναντάς στην Βόρεια Εύβοια, πότε δίπλα στα βότσαλα των δαντελένιων ακτών, πότε στις άκρες γης,  των κορυφών, λίγο πριν φτάσουν το μπλε του ουρανού. Και ανάμεσα απ αυτά, οι αποχρώσεις του πράσινού ανακατεμένες με πινελιές πολύχρωμων ανθών.

 Για κάποιον που θα αντικρίσει για πρώτη φορά το πράσινο της Βόρειας Εύβοιας κάπου θα ψάξει και τα ποτάμια τροφοδότες αυτής της ομορφιάς . Και ένα από τα μυστικά αυτού του τόπου είναι ότι ο επισκέπτης δεν θα βρεθεί δίπλα από κανένα μεγάλο ποταμό, εδώ το νερό είναι διάσπαρτο παντού, διαχέεται ανάμεσα στα δάση, τις κοιλάδες με τα πανύψηλα πλατάνια. Η γοητεία λοιπόν για έναν περιηγητή είναι να ανακαλύψει αυτές τις  μικρές υδάτινες  αρτηρίες ομορφιάς  και όταν τα καταφέρει η κάθε μια απ αυτές έχει να του προσφέρει κάτι υπέροχο.  Ένα ακόμα  καλά κρυμμένο μυστικό, τους καταρράκτες, τις απότομες ροές γαλαζοπράσινου Μία από αυτές αναζήτησα  και εγώ πριν λίγες μέρες ξεκινώντας απ το χωριό Μηλιές . Από αυτό το σημείο είναι  που  αρχίζει και το δέσιμο του ανθρώπου με τη Φύση , πρώτα μέσα στο χωριό συνειδητοποιώντας ποσό ωραία τα σπίτια, ο οικισμός δένουν με το καταπράσινο τοπίο μα και πιο κάτω ακολουθώντας τις πινακίδες   του μονοπατιού, όταν  θα βρεθείς  μέσα σε ένα  υπέροχο πευκοδάσος.  Δάσος που κάθε τόσο παραμερίζει, σχηματίζοντας ανοίγματα -  χωράφια,  στρώματα πράσινου και λουλουδιών και από πάνω τους ταξιδιάρικα σύννεφα να πλέουν  στο μπλε του ουρανού…. ο τι σας έλεγα για την Αρμονία ταιριάξε τα και με την λέξη Γαλήνη….

  Κατεβαίνοντας πιο χαμηλά ανάμεσα στο θρόισμα των δέντρων και τα κελαιδίσματα, θα αρχίσει πια να σε καλεί το γάργαρο νερό. Κάλεσμα, προορισμός και κάπου εκεί δίπλα στο ρέμα  αρχίζει το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.  Τώρα πια μην διστάσεις, περπάτησε στις  όχθες μα και μέσα στο ρέμα. Ανάμεσα στα βράχια απόλαυσε το κάθε βήμα -  βούτηγμα στα κρυστάλλινα νερά.  Τράβα αντίθετα τον ρου και λίγο πιο πάνω σε μια στροφή των βράχων θα αντικρίσεις και  θα βρεθείς  κάτω από το λόγο που σε έφερε εδώ, σε  μια από τις πηγές  ομορφιάς  αυτού  του τόπου.

Οι Καταρράκτες  Κρέμαση ή αλλιώς… πως το Μπλε του Ουρανού κατρακυλά -  ξεχύνεται, συναντά την Γη και μαζί γεννούν τα γαλαζοπράσινα νερά που σαν μικρές αρτηρίες  αναζωογονούν την ομορφιά της Βόρειας  Εύβοιας αλλά κυρίως  την Ψυχή σου.

Η διαδρομή καταχωριμένη στον ιστότοπο WikilLoc  (Link)

Powered by Wikiloc

Αγνάντι στο χωριό Αγδίνες

  ....ανοίγματα -  χωράφια,  στρώματα πράσινου και λουλουδιών και από πάνω τους ταξιδιάρικα σύννεφα να πλέουν  στο μπλε του ουρανού…..

........τα γαλαζοπράσινα νερά που σαν μικρές αρτηρίες  αναζωογονούν την ομορφιά της Βόρειας  Εύβοιας αλλά κυρίως  την Ψυχή σου.

Λιμανάκι Ωρεών

“…τέτοια ώρα που ο Ήλιος ετοιμάζεται να καθίσει στον θρόνο του……… τέτοια ώρα όπου το Λιμανάκι των Ωρεών «εξαργυρώνει» τις τελευταίες ακτίνες του….σε  υπέροχα χρώματα που αναβλύζουν  στην παραλία με τα τραπεζάκια,  στον μόλο, μέχρι τα βραχάκια που σμίγουν με το  φάρο”     Ηλιοβασίλεμα

Μια ανάρτηση μου πριν 3 χρονιά, μια -  δύο προτάσεις που μέσα τους θέλησα να περιγράψω την τέλεια ώρα να βρεθεί κάποιος στο λιμανάκι των Ωρεών. Βέβαια εάν μετρήσω τις φορές που έχω βρεθεί εγώ στους Ωρεούς, θα πρέπει να ανατρέξω στον αριθμό: …πόσες φόρες έχω έρθει στην Βόρεια Εύβοια, όπου με τη σειρά του αγγίζει την λέξη… αμέτρητες αυτά τα 20 χρονιά όπου δέθηκα με αυτόν τον τόπο. Και οι Ωρεοί συγκαταλέγονται στα μέρη όπου σχεδόν πάντα θα βρεθώ …περιλαμβάνονται σε αυτό που αποκαλώ Μικρές Περιπλανήσεις. Το Λιμανάκι όπου θα είναι ο προορισμός για ένα περίπατο …μια ποδηλατάδα...μερικές κουπιές με το Καγιάκ και φυσικά η απόλαυση λαχταριστών μεζέδων και καφέ  στα γραφικά μαγαζιά με τα τραπεζάκια τους δίπλα στη Θάλασσα.

 Θα σταθώ βέβαια, όπως αρχικά ανέφερα, στο Ηλιοβασίλεμα. Η Στιγμή που θα πρέπει να απολαύσει, μαζί με όλα τα άλλα, κάποιος στους Ωρεούς.  Με τον  Ήλιο να ξαπλώνει στις κορυφές τις Στερεάς Ελλάδας και να  χαράζει  μια φωτεινή γραμμή στα  νερά του Βόρειου Ευβοϊκού, πριν "καταπλεύσει" στο Λιμανάκι, χρωματίζοντάς το με την πανδαισία των χρωμάτων ενός Δειλινού. Τώρα εάν είσαστε τυχεροί και πάνω στον ουρανό έχουν σχηματιστεί νέφη, τότε ετοιμαστείτε να απολαύσετε την τελειότητα του τοπίου Οι ίδιες στερνές ηλιαχτίδες  που "εξαργυρώνονται"  σε χρώμα στα γαλήνια νερά του λιμανιού …με τα ίδια και περισσότερα  ντύνονται και τα σύννεφα, ένας  χορός αποχρώσεων που θα σας καθηλώσει….Μια χορογραφία χρωμάτων που θα την απολαύσετε να καθρεπτίζεται και στα νερά του λιμανιού... Τα σύννεφα  του ουρανού  ζωγραφισμένα στα νερά των Ωρεών και πάνω τους να πλέει μια βάρκα στο απόπλου της για την βραδινή ψαριά…. Μαγεία!!!!……

Όσο για τον Αποδέκτη Φωτός και Στιγμών η τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί  τα περιλάμβανε όλα. Ήταν το τέλειο απόγευμα μετά από μια μεσημεριανή βροχή οπού πια ο Ηλιάτορας είχε αρχίσει να παραμερίζει τα  γκρίζα σύννεφα και ανάμεσα τους καλούσε τον "ακόλουθο  και υπήκοο" του να έρθει να υποκλιθεί στο Μεγαλείο του. Να βρεθεί, να σταθεί,  να απολαύσει την Γαλήνη,  την Ομορφιά του Ηλιοβασιλέματος στο Λιμανάκι των Ωρεών.