Μίχλα

   Σε όμορφες ατραπούς ξανά και μάλιστα σ’ έναν αγαπημένο μου, αυτόν που ενώνει την Αβαρίτσα με την Οσδίνα και…. με υπέροχη συντροφιά στα αριστερά μου….τον Καλαμά έχοντας αρχίσει να ξυπνάει και να «φοράει» τα καφέ κίτρινα χρώματα του φθινοπώρου.

   Μέχρι να ξεπεταχτεί ο ήλιος πάνω από το βουνό της Πετροβίτσας φτάνω στα ερείπια της Οσδίνας. Ενθαρρυντικό στοιχείο, επιτέλους έχουν αρχίσει εργασίες για την ανάδειξη του πανέμορφου Μνημείου. Για άλλη μια φορά  ξαποσταίνω και απολαμβάνω, μπροστά από της εκκλησίες της Θεοτόκου και Ταξιαρχών, το ποτάμι.

   Σήμερα όμως όλα αυτά είναι μόνο η αρχή αφού στόχος μου είναι το μοναστήρι της Γεννήσεως της Θεοτόκου στη Μίχλα. Έτσι ξεκινάω και ανηφορίζω για το χωριό της Οσδίνας (Πέντε Εκκλησιές) καθώς η ομίχλη που ξεχύνεται από το φαράγγι  αρχίζει να αγκαλιάζει τα πρώτα σπίτια. Το περπάτημα μέσα στο χωριό γίνεται μέσα σε μία απόκοσμη ησυχία που απλώνεται στα σοκάκια, σημάδι (;) της εγκατάλειψης των Ηπειρώτικων Χωριών.

Με λίγη μελαγχολία να αιωρείται μαζί με την ομίχλη διασχίζω το χωριό και ένα εικόνισμα μου αναγγέλλει την έξοδο.

   Τώρα αρχίζω να ακολουθώ το μονοπάτι, κερδίζοντας σιγά – σιγά ύψος στην ανατολική πλευρά του φαραγγιού. Όλα γύρω μου είναι αχνά μέσα στο πέπλο της ομίχλης και μόνο ο ήχος του ποταμού βαθειά από κάτω μου, «σπάει» αυτή την καταχνιά. Μέτρο – μέτρο ανάβασης και το δάσος από καστανιές και βελανιδιές αρχίζει να πυκνώνει σε αντίθεση με την ομίχλη που έχει αρχίσει να σχίζεται από τις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Τα σύννεφα αρχίζουν να δίνουν δειλά την σκυτάλη στον γαλανό ουρανό και τι καλύτερο σημάδι…το Μαλούνι απέναντι που παλεύει να ξεγλιστρήσει από την αγκαλιά των νεφών. Αποχωρώντας από το φαράγγι διανύω τα τελευταία εκατοντάδες μέτρα και τελικά κοντοστέκομαι έχοντας μπροστά μου το μοναστήρι της Μίχλας.

   Η εικόνα χαϊδεύει τις παιδικές μου μνήμες. Λίγο διαφορετική , όχι λόγω κάποιας μεγάλης αλλαγής στο κτίσμα της Μονής, μάλιστα ο οδοιπόρος έχει μπροστά του ένα πανέμορφο φθινοπωρινό τοπίο. Απλώς τα μάτια του μικρού Λεωνίδα απολάμβαναν την ίδια εικόνα τονισμένη με το κόκκινο της παπαρούνας, το πράσινο των Καστανιών και το άσπρο από τις μαργαρίτες που σηματοδοτούσαν την Πρωτομαγιά.

  Πρωτομαγιά ερχόμασταν συνήθως, πάνω σε μία καρότσα αυτοκινήτου για να απολαύσουμε την γιορτή της Άνοιξης, παίζοντας μπάλα σε ένα έδαφος στρωμένο από τα λουλούδια της εποχής στο χώρο της πανήγυρης πίσω από την Μονή. Με τον ήχο του κλαρίνου να βγαίνει από ένα κασετόφωνο, το ανέμελο παιχνίδι οδηγούσε μερικές φορές την μπάλα να κατρακυλήσει μέσα στο δάσος και εγώ την ακολουθούσα. Για λίγο χαμένο μέσα στο δάσος το πιτσιρίκι αγκάλιαζε κάποιον κορμό βελανιδιάς και σηκώνοντας το κεφαλάκι του απολάμβανε τα παιχνιδίσματα του ήλιου με τα γεμάτο υγρασία φύλλα. Κάπου εκεί σήμερα στα πεταχτά ξεχωρίζω ένα ζευγάρι αγριογούρουνα ξαφνιασμένα και αυτά από την παρουσία μου.

   Αφήνοντας πίσω μου το μοναστήρι, αμέσως μετά εγκαταλείπω το δρόμο που οδηγεί στην Ε.Ο. Ηγουμενίτσας – Ιωαννίνων και αρχίζω να ανεβαίνω την πλαγιά που με φέρνει στην κορυφογραμμή στο χείλος του φαραγγιού. Κάνοντας μια στάση στο ορόσημο που βρίσκετε σε υψόμετρο (790 μ.) απολαμβάνω ένα καταπληκτικό φαινόμενο.

Η περιοχή της Ραβενής, οι κοιλάδα βόρεια της Βροσίνας  αλλά και το υπέροχο δάσος στη Λεπτοκαρυά,  γενικά  όπου μπορεί να φτάσει η ματιά, όλα είναι βυθισμένα μέσα σε μία «θάλασσα» νεφών, στην αντάρα. Το τοπικό βόρειο ρεύμα αέρα αργά σπρώχνει τα σύννεφα  στη είσοδο των Στενών του Καλαμά που μοιάζουν σαν έναν τεράστιο λαιμό χωνιού. Εδώ μέχρι τα Χλιμενίτσια τα πλούσια νέφη ακολουθούν τη ροή του ποταμού αλλά μέχρι να φτάσουν  στα Σπυροπηγάδια έχουν γίνει διάσπαρτες τούφες προς τέρψη των ματιών, αφού το «κρυφτό» του φθινοπωρινού Καλαμά με τα σύννεφα προσφέρει μια καταπληκτική εικόνα από ψηλά.

Τελικά οι μικρές τούφες ίσα που φτάνουν στην Οσδίνα  και έτσι τα Στενά παραδίδουν στην κοιλάδα της Αβαρίτσας έναν καταγάλανο ουρανό.

    Ακολουθώντας την κορυφογραμμή, που διακόπτετε από διάσελα (μάλιστα σ’ ένα υπάρχουν και τα ίχνη ενός αλωνιού δίπλα σ’ ένα εικόνισμα), φτάνω στην άκρη της απέναντι από το Ροιδόλακκο. Αρχίζοντας  την κατάβαση στην γυμνή βραχώδη πλαγιά πιο χαμηλά ανακαλύπτω το καλντερίμι (Θα αναφερθώ σε άλλη καταγραφή μου) που  με οδηγεί από την απότομη πλαγιά πάνω από τις χωριό της Οσδίνας στην είσοδο του οικισμού. Η δημοσιά ελισσόμενη σε χωράφια από κατάφορτες καρπό ελιές με φέρνει στην όχθη του Καλαμά που αυτή την ώρα πια λούζεται από το ήλιο.

  Επιστροφή  προς την Αβαρίτσα παντρεύοντας την τεχνολογία με τη φύση… τα ακουστικά του ΜΡ3 βγάζουν ένα αργό ρυθμό από κλαρίνο που «πλέκετε» με τον ήχο του Καλαμά και το θρόισμα των πλατάνων. Μια μελωδία που φτάνει κατευθείαν στην καρδιά για την χαλαρώσει από τους γρήγορους ρυθμούς του τελευταίου οχτάωρου και να με συντροφεύσει στα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι της Πανάγιως. http://atraposroute.blogspot.com/2011/03/blog-post_17.html. 

Διαδρομή:  http://el.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=2226850

Πρωινό στο σπίτι της Πανάγιως

Ο Καλαμάς ...ξυπνάει και «φοράει» τα καφέ κίτρινα χρώματα του φθινοπώρου.

Η είσοδος των Στενών από την γέφυρα

Ι.Μ. Ταξιαρχών

Η γέφυρα από της εκκλησιές

Το χωριό

.......ένα εικόνισμα μου αναγγέλλει την έξοδο.

.....Όλα γύρω μου είναι αχνά μέσα στο πέπλο της ομίχλης

.....το Μαλούνι απέναντι που παλεύει να ξεγλιστρήσει από την αγκαλιά των νεφών

.....στην κορυφογραμμή στο χείλος του φαραγγιού

....."Περιδέραιο" από ιστό αράχνης

Το Προαύλιο της Μονής

το Μαλούνι στο βάθος

...από το χώρο της πανήγυρης

ο χώρος της πανήγυρης

...από την πλαγιά που με φέρνει στην κορυφογραμμή

...στο ορόσημο που βρίσκετε σε υψόμετρο (790 μ.)

.....ίχνη ενός αλωνιού δίπλα σ’ ένα εικόνισμα

Το εικόνισμα στο καλντερίμι πάνω από το χωριό

Στη δημοσιά για να συναντήσω τον Καλαμά

........στην όχθη του Καλαμά που αυτή την ώρα πια λούζεται από το ήλιο.